ตอนที่ 396 เผาส่งให้เจ้า

” ม่วงน้อย—-! ! ! ” เกอซีส่งเสียงร้องด้วยความตระหนกตกใจได้เพียงร่ำร้องขอสวรรค์ให้ม่วงน้อยกลับคืนหาตน

ทว่าเถาวัลย์ม่วงอเวจีคล้ายมีใจมุ่งมั่นมันไม่ใส่ใจคำสั่งของเกอซีมันพุ่งตรงเข้าสวนปะทะธงสีครามต้นเหตุพายุคลั่งลูกใหญ่

เสียงดัง” ตูมตูมตูม” ดังก้องกังวานคราแล้วคราเล่า

เถาวัลย์เส้นหนาสีม่วงที่พุ่งทะยานขึ้นสูงพลันร่วงหล่นกระแทกสู่ด้านล่างภายใต้สายตาตื่นตระหนกของเกอซีติดตามมาก็คือกองน้ำสีม่วงเข้มขั้นที่ไหลกองอยู่ข้างกายเกอซี

ไม่ช้านานจากนั้นผืนธงสีครามที่ม้วนตลบพลันถูกส่งยืนขึ้นตรงหน้าเกอซีด้วยปลายเถาวัลย์ที่อ่อนล้าในสภาพแทบสิ้นแรง

เกอซีย่อมเข้าใจดีว่าเถาวัลย์ม่วงอเวจีต้องการเอาใจนางปลายใบน้อยๆยังคงแกว่งไกวสะบัดอย่างอ่อนแรงคล้ายหมายรับคำชื่นชมในผลสำเร็จคล้ายหมายกล่าวคำขออภัย

เห็นได้ชัดว่าเถาวัลย์ตลอดทั้งเส้นถูกเชือดเฉือนอย่างน่าอนาถทั่วทุกหนแห่งด้วยพลังพายุของผืนธงทว่าหญิงสาวกลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกยามนี้ของเถาวัลย์ม่วงอเวจีมีความสุขยิ่งนัก! ร่าเริงใจยิ่งนัก! 

สามารถช่วยเหลือนายท่านเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษอย่างแท้จริง! 

สามารถลงโทษพวกคนชั่วที่ทำให้ต้านต้านต้องร่ำไห้เป็นความรู้สึกแสนวิเศษอย่างแท้จริง! 

เกอซีทำได้เพียงถอนหายใจบางเบานางรับผืนธงสีครามจากเถาวัลย์ม่วงเวจีก่อนจะเหยียดฝ่ามือลูบปลายเถาอย่างอ่อนโยน

” ม่วงน้อยขอบใจเจ้ามาก” นางค่อยๆกล่าวคำ” ทว่าเบื้องหน้าอย่าได้ดื้อดึงไม่กระทำตามคำสั่งประพฤติตามใจตนเช่นนี้อีกหาไม่ข้าจะถอดถอนพันธสัญญาระหว่างเราเสียเจ้าได้ยินชัดเจนหรือไม่? 

เถาวัลย์ม่วงอเวจโบกปลายเถาแสดงอาการทัดทานกลีบใบร่วงตกห่อเหี่ยวในทันทีมันรีบตรงเข้าซบถูไถไซ้ท่อนแขนของเกอซีด้วยรู้ผิดจึงพยายามออดอ้อนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับเจ้าเด็กพวกนี้ไม่เคยทำให้ผู้อื่นโล่งใจได้เสียที! ทั้งกลับทำให้ผู้คนยิ่งหลงรักยิ่งนึกเมตตาร่ำไป

น้ำเสียงของนางหนักแน่น” เจ้าตัวน้อยคลายใจเถิดข้าจะทำให้เจ้านั่งที่ทำร้ายเซี่ยวหลีกับพวกเจ้าได้ชดใช้อย่างสาสม! พวกเจ้าต้องเชื่อมั่นในตัวนายของเจ้าผู้นี้เข้าใจหรือไม่? ” 

กล่าวจบท่อนแขนงามของหญิงสาวพลันยกโบกเถาวัลย์สีม่วงหวนกลับคืนสู่มิติเวทในทันที

สายตาเย็นยะเยือกจับจิตจ้องตรงหาใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวของอาวุโสเจียง

ยามนี้สีหน้าของมันไม่น่าดูอย่างรุนแรงเนื่องเพราะมันไม่คาดคิดว่าธงสีครามของมันจะถูกพฤกษาปีศาจม่วงฉกฉวยไปต่อหน้า

แม้ธงสีครามผืนนี้จะมิใช่อาวุธเวทที่ร้ายกาจที่สุดของมันทว่าการถูกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมช่วงชิงไปได้คือความน่าละอายอายสังหารเข้มข้นพลันพุ่งถาโถมเข้าใส่เกอซีพร้อมประกายดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่สะท้อนวูบวาบผ่านใบหน้าหญิงสาวหากทว่าดวงหน้างามของนางกลับยังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเย็นชามิได้เผยถึงความขัดขืนแม้เพียงน้อย

แบ่งเข็มเงินปรากฏขึ้นในมือก่อนพวกมันทั้งหมดจะถูกฝังปักลงบนจุดชีพจรสำคัญทั่วร่างหญิงสาว

ความเคลื่อนไหวของเกอซีรวดเร็วเหลือประมาณใบหน้าจดจ่อสมาธิตั้งมั่นกระทั่งเมื่อสายกระเหินเวหาเบื้องหน้าเฉือนตัดอาภรณ์ของนางความสุขมนิ่งสงบภายในกลับไม่เคลื่อนคลอนแม้เพียงน้อย

เพียงครู่หนุ่มน้อยผู้มีร่างโทรมด้วยคราบโลหิตท่ามกลางห่าฝนกระเหินเวหาเงยใบหน้าขึ้นน้ำเสียงเย็นชาถูกขับกล่าวอย่างเนิบช้” เจ้าปรารถนาครอบครองเคล็ดวิชาสมานโลหิตดำแดงของข้ากระนั้นหรือ? ดีข้าพร้อมจะมอบให้แก่เจ้าเมื่อเจ้าไปสู่ปรโลกข้าจะเผามันส่งให้เจ้าด้วยมือของข้าเอง! ” 

กล่าวจบพลังปราณทั่วร่างของเกอซีพลันลุกท่วมท้นขุมพลังระเบิดโอฬารไม่อาจประมาณ

ทุกการเคลื่อนไหวของนางเป็นไปอย่างรอบคอบระมัดระวังฝนกระเหินเวหาที่ฉวัดเฉวียนรอบกายหาได้กระเด็นกระจัดกระจายออกไม่

หากแต่สายกระบี่นับพันกลับถูกหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งทว่ากลับมิได้สะท้อนเข้าหาอาวุโสเจียงกลับกันเพียงเสียงดัง” ตึงมันกลับร่วงทุ่มลงสู่ผืนปฐพี่สิ้นสูญประกายแวววาวที่เคยปรากฏก่อนหน้า

***จบตอนเผาส่งให้เจ้า***