ตอนที่ 398 ก็แค่นี้ไม่มากไปกว่านี้

ผืนธงสายลมเย็นร่วงหล่นใส่มือของเกอซีเมื่อขุมพลังที่เอิบอาบของมันหมดสิ้นลง

นัยน์ตาแดงกําดั่งสายโลหิตของอาวุโสเจียงจับจ้องเขม็งอยู่กับเกอซีผู้อยู่ไม่ไกลห่างออกไปนัก แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และความหวาดกลัวที่ไม่อาจเอ่ยอธิบาย

ยามนี้บนดวงหน้าซีดเซียวปรากฏร่องรอยคราบโลหิตที่มุมปาก อาภรณ์บนร่างฉีกขาดรุ่งริ่ง ผิวกายเต็มไปด้วยรอยคมกระบี่เชือดเฉือน เช่นนี้แล้ว มีหรือที่มันจะสามารถคงสีหน้าผ่อนคลายไร้กังวลดังก่อนหน้า

แน่นอนอย่างที่สุด มันย่อมต้องจ่ายค่าตอบแทน เพื่อทําลายพลังอานุภาพเพลงกระบี่หมื่นวายุ

และเป็นธรรมดาที่เกอซีจะไม่คาดหวังว่าแรง พายุเพียงเท่านี้จะสามารถปลิดชีวิตตาเฒ่าตดเหม็นผู้นี้ได้ หญิงสาวหัวเราะบางเบา “เจ้าเฒ่าไร้สมอง ความรู้สึกเมื่อถูกเคล็ดวิชาของตนทําร้ายกระทั่งยับเยินไม่เลวเลยใช่หรือไม่ ?”

อาวุโสเจียงเกรี้ยวกราดเดือดดาลทั่วร่างสั่นเทามันรีบควักเม็ดโอสถโยนเข้าปากทั้งที่สายตาเหี้ยมเกรียมยังคงต้องนิ่งอยู่กับเกอซี “คิดหรือว่าเพลงกระบี่หมื่นวายุจะเป็นอาวุธร้ายกาจที่สุดของข้า ? ได้ศึกษาเพียงผิวเผิน เจ้าก็คิดว่าตนสามารถโอหังต่อหน้าข้าได้กระนั้นรึ !”

“ครานี้ ข้าจะใช้เคล็ดวิชาที่ข้าเป็นผู้คิดค้นขึ้น ฉีกทําลายร่างของเจ้าให้แหลกเป็นเสี่ยง เจ้าเด็กไร้ยางอาย ! หากเจ้าสามารถก็จงมาลอกเลียน เคล็ดวิชาให้ข้าได้ชมเป็นขวัญตาเถิด !”

ทันทีที่กล่าวจบ คลื่นพลังทั่วร่างของมันพลันแผ่กว้างหนาแน่น

ในมือของมันปรากฏกระบี่ยาวสีทองที่ส่งประกายวาววับดั่งสายฟ้า

เพียงตวัดท่อนแขน เสียงสายฟ้าฟาดพลันสะท้อนดังก้องจากด้ามกระบี่ยาว

“เพลงกระบี่สายฟ้าวาย— !! เจ้าหนุ่มโสโครกจงมอบชีวิตของเจ้าให้แก่ข้า !!!”

เพียงชั่วขณะ ตัวเรือนทั้งหลังสั่นสะเทือนโยกคลอน เศษชิ้นดินเผาบนอาคารจํานวนนับไม่ถ้วน คละเคล้าฝนทรายหล่อหลอมรวมตัวก่อกําเนิดพายุลูกใหญ่ที่ม้วนตัวมุ่งตรงเข้าหาเกอซี

เสียงสายฟ้าฟาด ท้องฟ้าสะเทือนลั่นคะนองดังสะท้านส่งให้โลหิตในกายผู้ได้ยลยินถึงกับเย็นเยียบเหน็บหนาว

อาวุโสเจียงดึงพลังประสานฐานปราณวายุ และ ปราณสายฟ้าเข้าด้วยกัน แม้อานุภาพของมันไม่อาจเทียบอานุภาพฐานปราณสวรรค์ ทว่าในแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้ย่อมสามารถกล่าวได้ว่านี่คือ พลังอานุภาพที่ยากยิ่งจะได้ยลเห็น

กว่าจะบรรลุผลสําเร็จในวันนี้ เขาต้องสูญเสียเม็ดโอสถล้ําค่าจํานวนนับไม่ถ้วน ต้องผ่านการฝึกฝนวิชาอย่างหนักหน่วงยากลําบากเนินนานนับร้อยปีจึงสามารถบรรลุถึงขอบเขตพลังปราณขั้นสี่ปฐพีสะท้านสะเทือนด้วยความยากลําบาก

หากเขาต้องปราชัยให้แก่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ํานม เบื้องหน้าเช่นนั้นสิ่งที่เขาทุ่มเทตลอดร้อยปีมานี้เพื่ออะไร ?

เกอซีถูกล้อมกรอบภายใต้พายุใหญ่คลื่นพลัง ปราการป้องกันที่ห่อหุ้มกายค่อย ๆ ถูกพายุใหญ่พัดตัดทอน กระทั่งเริ่มปริแตกไม่มั่นคง ก่อนมันจะเริ่มฟื้นฟูเชื่อมหากันใหม่อีกครา

หากแต่ใบหน้าของเกอซีกลับนิ่งสงบอย่างยากคาดเดา แสงสายฟ้าคะนองสีทองสะท้อนต้องดวงตาทั้งสอง ยามนี้นางกําลังหยุดยืนเบื้องหน้าอาวุโสเจียง

เมื่อพายุคะนองเสียงสายฟ้าฟาดกระหมก้องหล่อหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง มุมปากของหญิงสาวพลันขยับยกปรากฏรอยยิ้มสว่างไสวพร่างพราย

เพียงพริบตา นางพลิกฝ่ามือ ด้ามกระบี่ยาวที่เอิบอาบด้วยพลังวายุแลสายฟ้าพลันปรากฏขึ้น

ภายใต้สายตาแห่งความอัศจรรย์ใจเหลือประมาณของอาวุโสเจียง เกอซียกด้ามกระบี่ยาวตวัดผ่าออกไปอย่างเฉียบขาด

ฉับพลันนั้นเอง คลื่นพายุปะทะคลื่นพายุ สายฟ้าฟาดปะทะพลังสายฟ้า ทั้งหมดทั้งมวลล้วนตอบโต้ปะทะอึกทึกสนั่นหวั่นไหว

ทั่วอาณาบริเวณสั่นสะเทือนสะท้าน ประหนึ่งมิอาจแบกรับสมรภูมิศึกในครานี้ กําแพงกั้นขวางอาณาเขตพังครืนร่วงทลาย

เพียงชั่วอึดใจ แรงพายุสายฟ้าที่พุ่งโจมตีเกอซี ก่อนหน้าคล้ายถูกสูบกลืนหาย มันค่อย ๆ อ่อนแรงกําลังที่ละน้อย ก่อนจะถูกย่อยสลายหายไปในที่สุด

ทั้งในคราเดียวกัน พายุสายฟ้าที่สั่นสะเทือนผืนปฐพีคลื่นใหญ่พลันหันทิศแปรเปลี่ยนตรงเข้าจู่โจมอาวุโสเจียงอย่างดุเดือด

“เป็นไปไม่ได้— !! สิ่งนี้…ไม่อาจเป็นไปได้ ! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน—- !!”

สองตาของมันท่วมท้นไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

เคล็ดวิชากระบวายุสายฟ้าชุดนี้คือเคล็ดวิชา ระจําตระกูลเจียงของมัน กระทั่งเด็กรุ่นเยาว์ในตระกูลก็รู้จักเคล็ดวิชาลับนี้เพียงจากคําบอกเล่า ? ทว่าเหตุใดหนุ่มน้อยผู้นี้จึงสามารถเข้าถึงเคล็ดวิชานี้ได้ ?

ที่สุด มันคือผู้ใด….ที่สุด มันคือผู้ใดกัน ? !!!

เพียงครู่ถัดมา สุ่มเสียงเย้ยหยันใสกระจ่างของเกอซีพลันดังก้องมาจากที่ไม่ไกลออกไปนัก “เจ้ามิใช่บอกให้ข้าศึกษาเคล็ดวิชาเฉพาะของเจ้าหรอกหรือ ? เพลงกระบวายุสายฟ้า หึหึหึ ที่สุด ก็แค่นี้ไม่มากไปกว่านี้ !”

***จบตอน ก็แค่นี้ไม่มากไปกว่านี้ ***