ตอนที่ 399 ให้เจ้าเหลือลมหายใจ

“อก อก อก อาก—– !!”

อาวุโสเจียงแหกปากร้องลั่นไม่หยุดยั้งเมื่อสิ่งที่ติดตามมาพร้อมเสียงโวยวายของมันก็คือเพลิงพายุที่ก่อกําเนิดจากสายลมและสายฟ้า

เพียงอึดใจ เสียงเนื้อของมันฉีกขาดเสียงสายลมเชือดเฉือนภายใต้คลื่นพายุลูกใหญ่ สิ่งนี้ ล้วนเป็นเคล็ดวิชาเฉพาะของมันทว่ายามนี้กลับหวนทําร้ายร่างของมัน

อานุภาพของมันไม่เพียงทําร้ายทรมานร่างกายให้ได้รับความเจ็บปวดทว่ามันกัดกร่อนทําลายพลังปราณภายในของคนผู้นั้นอีกด้วย

เพียงเสียงดัง “ตูม” ร่างสะบักสะบอมราวเศษผ้าของอาวุโสเจียงพลันทรุดร่วงลงกับพื้นมันกระอักโลหิตคําโตออกมา

ชิ้นเนื้อทั่วร่างของมันยามนี้หาได้สมบูรณ์ดังก่อนหน้าใบหน้าผิวพรรณทั่วกายเริ่มเหี่ยวย่นอย่างรวดเร็วทุกสิ่งแปรเปลี่ยนอย่างสามารถเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า

เกอซีผู้เกาะกุมกระบี่ยาวในมือก้าวตรงขึ้นเบื้องหน้านางส่งสายตามองอีกฝ่ายด้วยท่าที่หยิ่งผยอง

อาวุโสเจียงเถือกไถตนกระถดถอยด้วยสัญชาต ญาณแห่งความหวาดกลัว มันพร่ําบ่นพึมพําซ้ํา แล้วซ้ําเล่า “อภัยด้วยเถิด….อภัยด้วยเถิด…เข้า คือคนของสกุลเจียง ข้าสามารถมอบผลประโย ชน์ให้เจ้าอย่างหาประมาณมิได้”

“หากเจ้าสังหารข้าอาวุโสในตระกูลย่อมไม่อาจละเว้นเจ้า…ข้าได้รายงานความสามารถใน การสมานเส้นโลหิตของเจ้าให้คนในตระกูลได้ล่วงรู้แล้ว”

“ขอเพียงเจ้าไม่ลงมือสังหารข้า…..ข้าย่อมสามารถช่วยปกปิดตัวตนของเจ้าให้รอดพ้นจากเงื้อมมือตระกูลเจียง…”

มุมปากของเกอซีขยับยกโค้งเผยรอยยิ้มบางดวงหน้าจิ้มลิ้มยังคงงดงามโดดเด่นเหนือผู้ใดเพียงอุปนิสัยลักษณะล้วนยังคงเผยความเป็นหนุ่มน้อยผู้ยังไม่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

หากทว่าเพียงครู่ ด้ามกระบี่ยาวในมือพลันส่งเสียงขยับมันได้ตัดทําลายจุดตันเถียนของอาวุโสเจียงอย่างเฉียบขาด“แน่นอนข้าย่อมต้องให้เจ้าคงเหลือลมหายใจเพื่อเจ้าจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดให้ยาวนานยิ่งไปกว่านี้”

*จุดตันเถียนคือ จุดรวมพลังปราณทั่วร่าง อยู่ ในตําแหน่งเหนือสะดือ 2 นิ้ว

“หาไม่ ย่อมไม่สาสมกับความเจ็บปวดทรมานที่เจ้ามอบให้แก่เซี่ยวหลีของข้า !”

อาวุโสเจียงส่งเสียงร้อยโหยหวนราวหัวใจฉีก ขาดปอดทะลุทะลวง เมื่อทั่วร่างของมันกลับกลายชราภาพอย่างรวดเร็วผิวหนังทั่วกายเหี่ยวย่นสภาพผิวที่ซีดขาวกลับยิ่งซีดเซียวกระทั่งซี่ฟัน ในโพรงปากยังหลุดร่วง

เมื่อตันเถียนถูกทําลายย่อมเป็นธรรมดาที่พลังวัตรทั่วร่างจะเหือดหายกลับกลายคืนสู่ร่างมนุษย์สามัญ

มนุษย์ผู้ผ่านกาลเวลาล่วงวัยยาวนานนับร้อยปีล้วนเป็นธรรมดาย่อมชราภาพอ่อนแอ ผู้ใดสามาร รับได้ ?

เสียดายเดิมทีอาวุโสเจียงผู้นี้ได้กลืนกินเม็ดโอสถล้ําค่ารวมกระทั่งของวิเศษเป็นจํานวนมากเช่นนั้นพลังวัตรทั่วกายล้วนยากจะลดทอนทว่ายามนี้มันกลับกลายเป็นชายชราผู้มีวัยกว่าร้อยปีทว่ากลับมิอาจสิ้นอายุขัยมันทําได้เพียเงยหน้าจ้องเกอซีด้วยสายตาแห่งความเจ็บปวดทรมาน

ทว่ายามนี้ เกอซีเองก็แทบไม่อาจฝืนทนยืนได้ อีกต่อไปปลายกระบี่ยาวในมือร่วงหล่นพื้นเสียงดังเครั้งสองขาอ่อนแรงทรุดร่วงสองเข่ากระทบพื้นโลหิตขั้นทะลักออกจากปาก

แบ่งเข็มเงินที่ถูกฝังบนร่างถูกสลัดออก จุดตัน เถียนภายในหยุดการแผดเผา

“นายท่านเป็นอย่างไรบ้าง !” มังกรทองตัวจิ๋ว หุนหันออกจากมิติเวทในทันที มันรีบตรงเข้าประคองร่างผู้เป็นนาย

ต้านต้านรีบรุดออกจากมิติเวทเช่นกันเจ้าตัวน้อยเริ่มร่ําไห้คร่ําครวญอยู่ข้างเกอซี“ท่านแม่ ท่านแม่เป็นอะไรไป ? ท่านแม่อย่าทําให้ต้านต้านกลัวเช่นนี้สิ”

ขณะกล่าวคํา เขายังคงถ่ายทอดพลังปราณสู่ร่างของเกอซี

เมื่อคลื่นพลังของต้านต้านถูกถ่ายเทลงสู่ร่างจุดตันเถียนภายในจึงกลับเริ่มฟื้นพลังขึ้นอีกครา

หากแต่สีหน้าของหญิงสาวยังคงซีดเผือดราวซากศพกระนั้นนางยังคงเหยียดมือยื่นลูบหัวเจ้าตัวกลมอย่างอ่อนโยน“ต้านต้านเด็กดี แม่ไม่เป็นไร”

ต้านต้านรีบกุมมือเกอซีเข้าสํารวจดูสภาพร่า งกาย หลายครั้งหลายครา กระทั่งมั่นใจว่าท่านแม่ผู้เป็นที่รักของเขาไม่เป็นไรอย่างแท้จริง เมื่อ นั้นเจ้าหนูกลับร้องไห้จ้า

“ท่านแม่ อย่าทําให้ต้านต้านกลัวเช่นนี้สิ ต้านต้านไม่อยากเห็นท่านแม่ได้รับบาดเจ็บ ทั้งก็ ไม่อยากเห็นท่านแม่กระอักโลหิตเช่นนี้ด้วย”

“ท่านแม่นิสัยไม่ดีท่านแม่โยนต้านต้านกลับเข้ามิติเวททว่าตนเองกลับได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้ต่อไป ต้านต้านจะไม่เชื่อท่านแม่อีกแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ แง แง แง—”

เกอซีเพิ่งสามารถปลดปล่อยเสียงหัวเราะอย่าง คลายใจออกมาได้เมื่อกลุ่มยอดฝีมือทั้งหมดในสถานที่แห่งนี้ถูกกําราบสิ้นทว่ากับเสียงร่ําไห้สะอึกสะอื้นของต้านต้านนางอับจนหนทางจะรับมืออย่างแท้จริงคิ้วเรียวงามทั้งสองจิกเข้าหากันให้เริ่มรู้สึกปวดหัวตะหงิด ๆ

ครั้นมังกรทองตัวน้อยผู้ยืนให้กําลังใจอยู่ด้านข้างเห็นเกอซีอับจนหนทางไม่รู้จะจัดการสถานการณ์ยามนี้เช่นไรเขาจึงก้าวออกมา“ต้านต้านเจ้าคนชั่วที่ทําร้ายนายท่านหาได้สิ้นลมไปไม่เราสมควรเรียกม่วงน้อยออกมาร่วมวงสังสรรค์บันเทิงจึงจะนับว่าเหมาะสม