ตอนที่ 400 บุรุษในอาภรณ์สีขาว

เพียงได้ยินเช่นนั้น เสียงร่ําไห้สะอึกสะอื้นของต้านต้านพลันหยุดชะงักในทันที ขาน้อย ๆ ที่สั้นตันค่อย ๆ ขยับก้าวเข้ามาหยุดอยู่ด้านข้างอาวุโสเจียง

ร่างกลมตุ้ยนุ้ยกระโจนโดดใส่พุงอาวุโสเฒ่าพร้อมเสียงร้องตะโกน “เจ้าคนนิสัยไม่ดี เจ้าทําร้ายท่านแม่ ! ข้าจะสังหารเจ้า !”

น้ําหนักตัวของต้านต้านที่กระโดดใส่ส่งผลให้ชายชราตาเหลือกกลับ มันกระอักโลหิตออกมาคําโต

เกอซีออกปากหยุดยั้งสหายตัวน้อยทั้งหลายด้วยเสียงกลั้วหัวเราะอย่างอดไม่อยู่ “ไม่เอา อย่าเล่นกันอีกเลย ยามนี้ร่างกายของมันอ่อนแออย่างยิ่ง ย่อมไม่อาจทนพวกเจ้าทิ้งเช่นนี้ได้นาน หากปล่อยให้มันสิ้นใจง่ายดายเช่นนนั้น จะไม่นับว่าสบายเกินไปหน่อยกระนั้นหรือ ?”

“นายท่านหมายความว่า…” มังกรทองตัวน้อยกระโดดกระเด้งไปมาด้วยความตื่นเต้น “พวกเราควรให้มันได้ลิ้มรสความทรมานอย่างสาสม”

อาวุโสเจียงรีบเงยหน้าขึ้นส่งเสียงร้องคํารามลั่น พร้อมกับสองตาที่มีเพียงความสิ้นหวังและคับ แค้น “ตระกูลเจียงของข้าจะไม่มีวันรามือจากเจ้า— !”

ยังไม่ทันตวาดจบ ผงโอสถกองโตพลันปรากฏในอุ้งมือของเกอซี ก่อนสิ่งนั้นทั้งมวลจะถูกโปรยร่อนใส่บาดแผลทั่วร่างของมัน

อาวุโสเจียงผู้เดิมทีก็อยู่ในสภาพร่อแร่ใกล้สิ้นลมเต็มที่ พลันแหกปากร้องลั่น ขณะเกลือกกลิ้งร่างไปทั่วพื้น

ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ผิวหนังของมันพลันเริ่มหลุดร่วงหล่นเป็นเศษชิ้นเนื้อน้อย ๆ ที่ดูคล้ายปุยหิมะซึ่งเกาะบนกําแพง ครั้นแผ่นหนังเริ่มกระเด็นหลุดทีละน้อย เลือดและเนื้อสีแดงสดด้านในพลันถูกเผยออก

มังกรทองตัวน้อยหันมองตามทั้งซ้ายทั้งขวา ก่อนจะจ้องวายร้ายผู้อยู่ในสภาพน่าอนาถ เขาเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นอย่างมิอาจบรรยาย “นายท่าน สิ่งนั้นคือโอสถขนานใด ? ช่างร้ายกาจอย่างยิ่ง”

“ผงโอสถคืนอิสระปลดพันธนาการ” เกอซีหันมาอุ้มต้านต้านผู้กําลังยกอุ้งเท้าขึ้นปิดดวงตาทั้งสองข้างจึงไม่อาจมองเห็นภาพฉากที่สยดสยองเบื้องหน้า พลางกล่าวขยายความให้มังกรทองตัวน้อยฟัง “ในขั้นต้น มันส่งผลกับผิวหนังให้หลุดร่วงเป็นหย่อม ๆ จากนั้นจึงเป็นชิ้นเนื้อด้านใน ทว่าแม้ผิวหนังทั่วร่างตลอดถึงชิ้นเนื้อในกายจะหลุดร่วงออกเช่นนั้น มันก็ไม่อาจสิ้นลม ย่อมต้องรอคอยกระทั่งเมื่อพิษร้ายกัดกร่อนลามเลยถึงหัวใจตลอดถึงส่วนสมองเท่านั้น มันจึงถึงคราวสิ้นใจ”

“ความทรมานเช่นนี้จะคงอยู่ยาวนานถึงสิบสองทิวาสิบสองราตรี สิ่งที่มันสามารถกระทําได้คงมีเพียงกล้ํากลืนรับความเจ็บปวด นอนรอดูร่างของตนค่อย ๆ ถูกกัดกร่อนหลุดหายทีละชิ้น ทีละกระจุก กระทั่งถึงที่ตายเท่านั้น”

“เสียดายจริงที่ยามนี้ มันเป็นแค่เพียงคนธรรมดาสามัญที่ไร้สิ้นพลังฝีมือ เกรงว่าจะรับความเจ็บปวดได้เพียงไม่นาน ร่างของมันอาจไม่สามารถทนพิษร้ายได้ยาวนัก”

“ทว่าย่อมเพียงพอจะชดเชยความเจ็บปวดที่มันทิ้งไว้ให้เซี่ยวหลี เพียงพอชดเชยกับการส่งเสริมให้แม่นมเฉินได้หลับพักอย่างสงบบนสวรรค์ชั้นเก้า”

กล่าวจบเกอซีก็ก้มลงเก็บอาวุธเวทที่เกลื่อนกลาดบนพื้น รวมกระทั่งกระเหินเวหาของอาวุโสเจียงก่อนจะหันมาสั่งคํากับเถาวัลย์ม่วงอเวจี “ม่วงน้อยเจ้าไปสํารวจทั่วอาณาบริเวณนี้ให้ละเอียด ข้าจะต้องมั่นใจได้ว่านอกจากสหายเฒ่า สองชีวิตนี้ล้วนไม่เหลือสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก”

ผ่านไปเพียงชั่วเผาก้านธูป เรือนลึกลับห่างไกลนอกเมืองฝั่งตะวันออกของเมืองเหยียนจึงพลันเกิดระเบิดรุนแรง

ทุกสิ่งพังทลาย อาคารถูกทําลายซากอิฐถล่มลง คงเหลือเพียงบรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัว

ภายใต้ซากปรักหักพัง นอกเสียจากสัตว์ประหลาดที่ไร้แขนขา ไม่มีจมูกปาก ไม่มีใบหูและดวงตา ทว่ากลับคล้ายร่างมนุษย์ชุ่มโลหิตที่ส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ล้วนไม่อาจแลเห็นสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก

ทั้งเมื่อสถานที่นี้อยู่รกร้างห่างไกลจากผู้คน อีกทั้งยามนี้คือกลางดึกแห่งราตรีเช่นนั้นย่อมไม่มีผู้ใดรับรู้เหตุการณ์ความเป็นไปในสถานที่นี้

กระทั่งสามวันล่วงผ่านไป บุรุษในอาภรณ์สีขาว ผู้หนึ่งพลันปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าซากปรักหักพัง เขาส่งสายตามองตัวประหลาดร่างคล้ายไม่สมบูรณ์ที่กลิ้งกระหับกระหึบ กับเจ้าสิ่งที่ดูคล้ายชิ้นเนื้อสับที่ส่งเสียงร้องโหยหวนโอดครวญอยู่กับพื้น คิ้วคมเข้มหล่อเหลาทั้งสองจิกเข้าหากันเผยสีหน้าแสดงความกังขา

นอกเมืองเหยียนจึงฝั่งตะวันออก เขามิได้มาผิดสถานที่อย่างแน่นอน !

เห็นได้ชัดว่าในวันนี้คือเวลาส่งมอบของ ทว่าเหตุใดกลับไร้สิ้นแม้เงาหัวสิ่งมีชีวิต ยังมีกระทั่งเรีอนทั้งหลังกลับถูกทลายในปี

ที่สุด นี่มันเกิดเหตุใดขึ้นกันแน่ ?

บุรุษผู้นั้นก้มลงมองสิ่งประหลาดไร้แขนขาซึ่งพยายามกระดับกระดิ้บร่างมาที่เขาคล้ายต้องการสื่อสารบางสิ่ง ความรังเกียจสะอิดสะเอียนพลันเผยผ่านดวงหน้าของชายชุดขาว

***จบตอน บุรุษในอาภรณ์สีขาว***