ตอนที่ 404 หมดสติ

 

 

เมื่อสตรีผู้มีกลิ่นกายหอมชื่น กิริยาอ่อนหวาน โผเข้าสู่อ้อมกอดเขา บรรยากาศรอบกายล้วนอบอวลไปด้วยความอบอุ่น กรุ่นกลิ่นอันหอมหวาน และนุ่มนวล

 

ทว่าฉับพลัน ในหัวของชายหนุ่มกลับผุดนึกถึงบางสิ่ง คราที่คนผู้นั้นแนบชิดติดกายกรุ่นกลิ่นหอมสมุนไพรเจือจางพลันปะทะคลุ้งทั่วใบหน้า

 

ไม่ปรากฏหญิงงามผู้อ่อนโยนช่างเอาใจ หากแต่สิ่งที่ปรากฏกลับมีเพียงความรู้สึกที่เย็นชา ความหมางเมิน ความโอหังมิยอมสยบต่อผู้ใด

 

เฟิงอวิ๋นจิ่งให้รู้สึกขยะแขยงกลิ่นเครื่องสําอางขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขาผลักสตรีผู้โผเข้าหาอ้อมกอดตนออกพร้อมน้ําเสียงเย็นชา “ออกไป ! เพียงได้เห็นหน้าเจ้าข้าก็คลื่นไส้จะแย่แล้ว!”

 

กล่าวจบ ร่างของบุรุษหนุ่มพลันลับหาย

 

สตรีผู้ถูกผละทิ้งได้เพียงยืนนิ่งงุนงง ดวงหน้าจิ้มลิ้มน่ารักเหยเก

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง

เดิมที นางคือสาวใช้ในเรือนสกุลเฟิง ทว่าด้วยใบหน้าที่งดงามโดดเด่น นางจึงถูกเลือกให้มาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเฟิงอวิ๋นจิ่ง

 

การได้ทําหน้าที่สาวใช้ประจําตัวนายน้อยแห่งสกุลเฟิงย่อมหมายความว่าคงมีสักวันที่นางจะสามารถไต่เต้าขึ้นเป็นสตรีของนายน้อยผู้นี้

 

เฉินเยี่ยนเอ๋อหยิ่งทะนงในตนเองว่านางคือสตรี ผู้มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดทั้งยังงดงามที่สุดในบรรดาสตรีรอบกายคุณชาย แม้คุณชายจะมีน้ําใจเย็นชา ทว่าเขามักปฏิบัติต่อนางอย่างอบอุ่นเสมอ

 

ทว่าในวันนี้ นางกลับได้เห็นแววตาเดียดฉันท์ของคุณชาย

 

เฉินเยี่ยนเอ๋อกําหมัดชกใส่เสาศิลาด้วยความเกรี้ยวกราด “ซีเยว่กระนั้นหรือ ? ที่สุด เจ้าจิ้งจอกซีเยวที่คุณชายกล่าวถึงโผล่มาได้เยี่ยงไร ? เห็นทีครานี้ข้าคงต้องให้คนไปสืบความเรื่องนี้ให้กระจ่าง… หมายคิดยั่วยวนคุณชายกระนั้นหรือ ข้าจะทําให้เจ้าได้ตระหนักว่าการมิรู้จักยางอายสมควรได้รับการตอบแทนเช่นไร ! ! !”

 

การเร่งเร้าเผาผลาญพลังปราณในจุดตันเถียน คือสิ่งที่ทุกคนจําต้องชดใช้ตอบแทน

 

เช่นนั้นทันทีที่เกอซีกลับสู่เรือนเบี้ย หญิงสาวจึงยังมิได้เคลื่อนผู้คนในเรือนเข้าสู่อาณาจักรกําบัง เมื่อนางต้องตกอยู่ในอาการเจ็บป่วยทรุดหนัก

 

ต้านต้านและมังกรทองตัวน้อยคอยอยู่เฝ้าเกอซีตลอดทั้งคืน ทั้งคู่ไม่มีผู้ใดกล้าขยับห่างแม้ เพียงก้าวต้านต้านร่ําไห้กระทั่งนัยน์ตาทั้งสองบวมเป่งแดงก่ํา

 

อู่ซินใช้พลังปราณภายในสํารวจหาสภาพอาการบาดเจ็บในร่างหญิงสาว ทว่าคิ้วคมเข้มทั้งสองของเขากลับต้องขมวดเป็นปม

 

อาการบาดเจ็บของเกอซียามนี้สาหัสรุนแรง ขุมพลังปราณในจุดตันเถียนแห่งเดือดเลือนหาย หากทว่าสิ่งสมควรเร่งด่วนเหนืออื่นใดก็คือ ภายหลังที่หญิงสาวหมดสติไปอาการไข้ของนางพลันเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ

 

ทั้งอาการไข้สูงในครานี้ล้วนส่งผลให้นางไม่อาจรับพลังปราณจากภายนอกกระทั่งเม็ดโอสถเสริมพลังจิตวิญญาณที่ผ่านล่วงลําคอนางยังไม่อาจส่งผล

 

ต้านต้านล้มกายลงฟบข้างเกอซี อุ้งเท้าน้อย ๆ ยังคงเกาะกุมมือหญิงสาวอย่างแนบแน่น เจ้าตัวน้อยร่ําไห้หนักหนากระทั่งสุ่มเสียงแหบแห้ง “ท่านแม่ ท่านกล่าวชัดเจนว่าจะไม่มีเหตุใดเกิดขึ้น ท่านยังเคยกล่าวว่าจะไม่ทิ้งต้านต้านไป ฮือฮือฮือ…”

 

มังกรทองตัวน้อยที่อยู่ด้านข้างคอยลูบหัวลูบหลังปลอบใจสหายตัวกลมของเขา หากแต่ความหวั่นวิตกที่หนักหนาภายในใจกลับส่งผลให้เขาไม่อาจสรรหาถ้อยคํากล่าวปลอบใจสหายคู่กายผู้นี้ได้

 

ครั้งบุกทลายเรือนน้อยฝั่งตะวันออกนอกเมืองของตระกูลเจียง เขายังเข้าใจว่าอาการบาดเจ็บของนายท่านล้วนไม่หนักหนา นายท่านไม่แสดงท่าทีเจ็บป่วยให้ได้เห็น นางยังคงสดใสร่าเริง ทั้งยังสามารถลงโทษเจ้าคนชั่วพวกนั้นได้อย่างเฉียบคม

 

ทว่าเขาหลงลืมไปได้อย่างไร ? แท้จริงพลังฝีมือของนายท่านต้วมเตี้ยมอยู่เพียงขั้นที่สามพลิกผันอเวจี*

 

*คนทั่วไปล้วนเห็นว่าเกอซีมีพลังฝีมือเพียงขั้นที่สอง ปฐมภูมิโลกันตร์ เนื่องเพราะความสามารถพิเศษที่เกอซีสามารถปกปิดซ่อนเร้นพลังฝีมือของตนได้ คงมีเพียงสัตว์เวทผู้มีพันธสัญญาทางจิตเชื่อมกันเท่านั้นจึงสามารถรับรู้ได้ ว่าแท้จริงพลังฝีมือของเกอซี อยู่ในขั้นที่สามพลิกผันอเวจี

 

การฝืนก้าวกระโดดข้ามพลังปราณสู่ขั้นที่สี่ ปฐพี่สะท้านสะเทือน ย่อมจําต้องชดใช้ค่าตอบแทนอย่างมิต้องสงสัย

 

เมื่อความมืดคืบคลานเข้าปกคลุมรัตติกาลอันเงียบสงัด หญิงสาวยังคงนอนหลับใหลอย่างยิ่ง สงบด้วยอาการไข้สูงอย่างน่าวิตก ดวงหน้างามแดง…ในสภาพไร้สิ้นสติ

 

ต้านต้านร่ําไห้คราแล้วคราเล่า กระทั่งผลอยหลับภายใต้การปลอบประโลมใจจากมังกรทองตัวจิ๋ว เจ้ามังกรทองตัวน้อยม้วนกายขดนอนบนหัวเตียง เขาพยายามขุดคุ้ยห้วงความทรงจําที่ได้รับการสืบทอดในสายเลือดมังกร เพื่อหาหนทางช่วยเหลือเกอซี

 

ฉับพลัน อู่ซินผู้ยืนข้างบานประตูพลันปรากฏสีหน้าเย็นเยียบ ชายหนุ่มหุนหันเตรียมตั้งรับ กระเหินเวหาพร้อมในมือ

 

ทว่าเพียงชักกระบออกจากฝักสีหน้าชายหนุ่มกลับแตกตื่นว้าวุ่น เสียงร้องโพล่งออกมา “นายท่าน เหตุใด….ท่านจึงมาที่นี่ ?”

 

ผู้มาเยือนสวมใส่ชุดนักเดินทางสีหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย น่าประหลาดอย่างยิ่ง คนผู้นี้ก็คือหนานกงยวี่

 

ชายหนุ่มหาได้ใส่ใจการมีอยู่ของอู่ซินไม่ เขาสืบฝ่าเท้าตรงไปยังเตียงนอนเบื้องหน้า ช้อนสองแขนขึ้นโอบกระชับร่างบางของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน

 

อาการพิษไข้สูง ส่งให้พวงแก้มทั้งสองของเกอซีแดงก่ํา ริมฝีปากที่เดิมมีสีชมพูระเรื่อนุ่มนิ่ม ยามนี้กลับซีดเซียวไร้สี ทั้งยังเริ่มปรากฏริ้วรอยแตกระแหง

 

***จบตอน หมดสติ***