ตอนที่ 407 ลึกลับซ่อนปม

“ฮือฮือฮือ ที่สุดท่านแม่ก็รู้สึกตัวแล้ว…… ท่านแม่ ท่านอย่าตายนะ ท่านอย่าทําให้ต้านต้านกลัวเช่นนี้อีกนะ ฮือฮือฮือ…”

เกอซีหันกวาดตามองไปโดยรอบ ขณะต้านต้านร่ําไห้งอแงอยู่ในอ้อมแขน

ผู้ม้วนหางลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ และจับจ้องนางด้วยสีหน้าอันชื่นบานคือมังกรทองตัวน้อย ยามนี้เขากําลังออกเสียงตําหนิต้านต้าน “เจ้างั่ง นายท่านเพิ่งรู้สึกตัว จะให้ตายเสียแล้ว ตัวเจ้าตุ๊ต๊ะหนักออกปานนี้ยังจะกระโจนเข้าใส่นายท่านเสียเต็มแรง ประเดี๋ยวนายท่านก็ช้ําในตายเสียหรอก”

อู่ซินผู้ยืนจับจ้องนางอยู่ข้างบานประตูทอดถอนหายใจยาว

ทว่าสิ่งที่ทําให้เกอซีถึงแก่ความประหลาดใจอย่างที่สุดก็คือ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเด็กสาวตัวน้อยผู้หมอบซบอยู่ข้างเตียง นัยน์ตากลมโตที่แดง…พลันเอ่อล้นด้วยหยาดน้ําตายามเมื่อจับจ้องมองนาง

“เซี่ยวหลี !” เกอซีร้องสุดเสียงด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มแห่งความยินดีปรากฎบนดวงหน้า
“หายดีแล้วหรือ ?”

ทว่ายังมิทันสิ้นสุดคําถาม สาวน้อยเบื้องหน้ากลับปล่อยโฮลั่น นางโผเข้าหาเกอซี ตามรอยต้านต้านมาติด ๆ “คุณหนู ข้าขออภัย ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเป็นเพราะข้าไม่ดีเอง เพราะข้าไม่เอาไหน ข้าทําร้ายแม่นมเฉิน ทั้งยังทําให้คุณหนูได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ ข้ามันไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ฮือฮือฮือ…”

เซี่ยวหลีเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อรุ่งสางเช้านี้ ภายใต้การเยียวยารักษาด้วยทิพย์ธารา ประสานร่วมกับกลีบใบบุปผาหมื่นวารุณ อาการบาดเจ็บทั่วร่างของนางล้วนหายสนิทอย่างสมบูรณ์ กระทั่งนางสามารถแปลงกายคืนสู่ร่างมนุษย์ได้อีกครา

ทว่าทันทีที่รู้สึกตัวตื่น เซี่ยวหลีกลับพบว่าเกอซีต้องสูญเสียพลังปราณอย่างมหาศาลเพื่อช่วยเหลือตน ไม่แต่แค่เพียงนั้น เกอซียังผูกพันธสัญญาแห่งความเป็นและความตายร่วมไว้กับนาง การที่เกอซีได้รับบาดเจ็บหนักหนาถึงเพียงนี้ล้วนเพื่อช่วยล้างแค้นให้นาง เมื่อจิ้งจอกน้อยกระจ่างแจ้งในเรื่องราวทั้งหมด จึงอดมิได้ที่จะพร่ําติโทษตนเอง น้ําตาของนางหลั่งไหลไม่ขาดสาย มิอาจหยุดยั้ง

เช่นนั้นเมื่อเกอซีรู้สึกตัวขึ้นมา ทันทีที่เชี่ยวหลีได้ยินเสียงอ่อนโยนของเกอซี จิ้งจอกตัวน้อยจึงมิอาจเก็บกลั้นความหวาดกลัว ความทุกข์โศกที่เก็บกดมาตลอดหลายวันนี้ได้ เสียงร่ําไห้โฮด้วยความรู้สึกกดดันพลันระเบิดออก

ครั้นได้เห็นทุกคนพากันขวัญเสียตื่นผวา หวั่นเกรงว่านางจะจากโลกนี้ไป เกอซีถึงกับพูดไม่ออก หากทว่าภายในใจกลับยิ่งตื้นตัน

หญิงสาวหมุนกายกลับขึ้นนั่ง ตั้งท่าลองโคจรพลังในกาย ครั้นแล้วรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจจึงคลี่ออกได้ “น่าแปลกยิ่งนัก ผลสะท้อนจากการที่ข้าเร่งเร้าเผาผลาญจุดตันเถียนหาได้หนักหนาดังที่ข้าคาดไม่”

“ทั้งข้ายังกลับรู้สึกถึงพลังอันหนาแน่นในจุดตันเถียน ยามนี้พลังที่ไหลเวียนทั่วเส้นชีพจรปราณล้วนคล่องตัวไร้อาการติดขัด ทั้งยังแน่ชัดว่า…..พลังฝีมือของข้าสามารถก้าวขึ้นสูงอีกระดับ”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เกอซีจึงหันมากอดต้านต้านจอมตุ้ยนุ่ย ทั้งยังหยิกพวงแก้มสีชมพูระเรื่อหยอกล้อหัวเราะเล่น “เอาล่ะ ๆ เจ้ากระสอบน้อยขี้แย ดูสิ ท่านแม่หาได้ผิดปกติที่ใดไม่ อย่าทําท่าราวกับฟ้าจะถล่มกลางวันแสก ๆ เช่นนั้นสิ”

ต้านต้านภัยปากบ่นอีก ๆ อัก ๆ “ก็เดิมที่หาได้เป็นเช่นนี้ไม่ เมื่อวานช่วงเย็น ท่านแม่ร่างร้อนราวกับไฟ ทั้งแม้เสียงจะดังโหวกเหวกสักเพียงใด ท่านแม่กลับไม่รู้สึกตัว ไม่แต่แค่เพียงนั้น กระทั่งพวกเราพยายามถ่ายเทพลังปราณกลับไร้ผล ต้านต้านกลัวจริง ๆ กลัวว่าท่านแม่จะจากต้านต้านไปจริงๆ”

“หากมิใช่เพราะภายหลังที่….”

กล่าวได้แค่เพียงครึ่งประโยคอู่ซินผู้ยืนอยู่ด้านข้าง พลันกระแอมในลําคอขยับกายเข้าหา “พระชายา ผู้รับใช้ในเรือนท่านรอท่านอยู่พักใหญ่แล้ว ท่านยังไม่รู้สึกตัว พวกเขาจึงไม่กล้าจัดการเรื่องศพโดยพลการ ไม่ทราบพระชายาจะออกไปออกคําสั่งด้วยตนเองหรือไม่ ?”

เกอซีหาได้ตอบคําอีกฝ่ายไม่ หากทว่าถ้อยคําของอู่ซินกลับทําให้ต้านต้านเปลี่ยนท่าที่อย่างฉับพลัน เจ้าตัวน้อยรีบหุบปากปิดสนิทในทันที

หญิงสาวย่นคิ้วพลางส่งสายตาชําเลืองมองอู่ซินด้วยความสงสัย ก่อนจะหันกลับมาหาต้านต้านอีกครา “ต้านต้าน เมื่อครู่ เจ้ากําลังจะกล่าวสิ่งใด หากมิใช่ภายหลังที่……. ที่อะไร ?”

“ไม่มีอะไร ! ไม่มีอะไร !” หัวกลม ๆ น้อย ๆ ส่ายดิ๊ก “ต้านต้านไม่ได้พูดว่าภายหลังเสียหน่อย
เกอซีหันไปหามังกรทองตัวน้อยผู้กําลังปั้นหน้า ปานประหนึ่งว่าข้าไม่รู้ว่าพวกท่านพูดกล่าวถึงเรื่องใดกัน

“ท่าทางลึกลับมีเลศนัยชอบกล นี่พวกเจ้าทําอะไรกันแน่ ?” หญิงสาวบ่นพึมพํา หากทว่าก็มิได้พยายามเค้นคอเจ้าตัวน้อยทั้งสอง ที่สุดนางจึงยอมผละออกจากห้องน้อย

***จบตอน ลึกลับซ่อนปม***