Sign in Buddha’s palm 208 (II) เกาะภูตหยิงโจว

 

“สหายเต่า เชิญ

 

ท่าที่แปลกๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของร่างงามและนางก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

 

คลิก

 

เมื่อซูฉินเดินผ่านช่องทางเข้าไปทางเดินที่โผล่ออกมานั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่มาก่อน 

 

“ชื่อ!”

 

ถึงตอนนี้ ร่องรอยความพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของร่างงามชุดแดงที่แสดงท่าทีนอบน้อมมาโดยตลอดราวกับว่าแผนการประสบความสําเร็จ

 

ซูฉินเข้าไปในค่ายกลขนาดใหญ่โดยไม่ได้รีบร้อนหรือชักช้า

 

เห็นเกาะที่ห้อมล้อมด้วยเมฆหมอก มีพื้นรัศมีราวๆร้อยลี้เต็มไปด้วยดอกไม้และพืชที่ผิดแผกแปลกตา เต็มไปด้วยปราณีเป็นเหมือนดั่งแดนสวรรค์บนพื้นพิภพก็มิปาน

 

ด้านหน้าเกาะมีเสาเหล็กสีดําขนาดมหึมา มีตัวอักษรขนาดใหญ่สองตัวสลักอยู่บนแผ่นหินที่ตั้งอยู่ติดกับเสาเหล็ก

 

หยิงโจว

 

ตัวอักษรสองตัวนี้ไม่ใช่อักขระที่ซูฉินเคยเห็นมาก่อนแต่เมื่อมองไปแล้วก็เข้าใจความหมายของมันได้อย่างรวดเร็ว 

 

“ที่นี่คือเกาะหยิงโจวในตํานานเล่าขานว่าอยู่กึ่งกลางสิบทวีปและสามเกาะงั้นหรือ?”

 

ซูฉินครุ่นคิดกับตนเองและก้มมองลงไป

 

ด้านล่างแผ่นเหล็กสีดํา มีกลุ่มสตรีสวมชุดแพรยืนอยู่หญิงเหล่านี้น่าหลงใหล มีชีวิตชีวาและสง่างามผิวสวยใสดุจอัญมณีเปล่งประกายมีเสน่ห์ไร้ที่ติ

 

ท่ามกลางกลุ่มสตรีเหล่านี้ มีหญิงคนหนึ่งแลดูบอบบางยิ่ง แววตาของนางราวกับสายน้ําและไอหมอกให้ความรู้สึกชวนฝัน

 

เมื่อเทียบกับความเย้ายวนของสตรีนางอื่น หญิงคนนี้ดูสูง สง่ามากกว่า

 

มีเสน่ห์กับสูงสง่านั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงมันกลับกลายเป็นว่าหญิงผู้นี้มีทั้งสองสิ่งอยู่เคียงคู่กันอย่างลงตัว

 

“ตัวข้า ชิงชิวชิงหลิงน้อมพบสหายเต”สตรีที่ดูคล้ายจะเป็นหัวหน้าโค้งคารวะมาทางซูฉินเล็กน้อย

 

“ชิงชิวชิงหลิง?”

 

ดวงตาของซูฉินสงบ ปรากฏรอยยิ้มที่แฝงความนัยบนใบหน้า

 

“สหายเมาถึงที่นี่ ต้องการมาเพื่อสํารวจความลับในอดีตใช่หรือไม่?” ชิงชิวชิงหลิงพูดขึ้นมา

 

“ในสมัยโบราณ ยามที่กระแสพลังอยู่ในจุดสูงสุดตอนนั้นมีเผ่าพันธุ์นับพันผู้คนที่แข็งแกร่งและทรงพลังอํานาจกําเนิดขึ้นมากมายน่าเสียดายที่พวกเขาต้องเผชิญกับ การบุกรุกของโลกถ้ําปีศาจ”

 

ชิงชิวชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวคําออกมาช้าๆ

 

“โอ้ว”

 

ซูฉินให้ความสนใจเล็กน้อย

 

เดิมที่เขาคิดที่จะกําราบทันทีหลังจากที่เข้ามาแต่เมื่อชิงชิวชิงหลิงเกริ่นขึ้นมาเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด

 

ตั้งแต่แรกๆ ที่ซูฉินแยกร่างจําแลงเข้าสู่โลกถ้ําปิศาจเขาก็รู้จากโม่จีแล้วว่าโลกถ้ําปีศาจต้องการจะบุกโลกมนุษย์

 

อย่างไรก็ตาม ซูฉินไม่เคยเห็นที่ไหนที่บันทึกเรื่องนี้เอาไว้เลยเนื่องจากชิงชิวชิงหลิงต้องการให้คําอธิบายแก่เขาในตอนนี้เขาก็ยินดีจะรับฟังเป็นธรรมดา

 

“การต่อสู้ครั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นท้องฟ้าหรือผืนดินก็มืดคริ้มไปหมดคลาคล่ําไปด้วยหุ่นจักรกลสงครามจากโลกถ้ําปีศาจมากมายจนบดบังท้องฟ้าแม้ในท้ายที่สุดจะขับไล่โลกถ้ําปิศาจกลับไปได้แต่ก็ทําให้ผู้แข็งแกร่งบนโลกนั้นแทบจะสูญสิ้น”

 

“นอกจากนั้น กระแสปราณได้เปลี่ยนจากจุดรุ่งโรจน์ไปสู่ความเสื่อมโทรมธรรมชาติเสื่อมโทรมเที่ยวเฉา…มรดกนับไม่ถ้วนถูกทําลายเสื่อมลงอย่างมากเพียงไม่กี่ปี…”

 

เมื่อชิงชิวชิงหลิงพูดมาถึงเท่านี้ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

 

“แล้วเจ้ารู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร?” ซูฉินถามในทันที

 

“เกาะเซียนหยิงโจวนั้นไม่เหมือนกับโลกภายนอกมรดกที่นี่ค่อนข้างสมบูรณ์แน่นอนว่าเช่เชินย่อมรู้เป็นธรรมดา”

 

ชิงชิวชิงหลิงกล่าวออกมา

 

“เป็นเช่นนั้นสินะ”

 

ซูฉินพยักหน้าเล็กน้อย

 

“สหายเต่สามารถเข้าถึงระดับนี้ได้ในช่วงที่ธรรมชาติ เสื่อมโทรมย่อมเป็นผู้ที่มีความสามารถแน่นอน และเช่เป็นผู้นี้ก็เต็มใจจะสละเกาะเซียนหยิงโจวมอบให้สหายเต่า”

 

น้ําเสียงของชิงชิวชิงหลิงเต็มไปการล่อลวงสร้างความสับสนอย่างยิ่ง

 

เกาะเซียนหยิงโจวเป็นหนึ่งในสิบทวีปและสามเกาะครั้งหนึ่งเคยเป็นของเซียนเทพปฐพี รายล้อมไปด้วยค่ายกลฟ้าดินอันยิ่งใหญ่เป็นพื้นที่ส่วนตัวที่เต็มไปด้วยปราณฉีมากมายราวกับสวรรค์บนดิน

 

ไม่ว่าจะเป็นตํานานยุทธคนใด หรือขนาดตํานานยุทธระ ดับนภาชั้นที่เจ็ดนภาชั้นที่แปด และแม้แต่นภาชั้นที่เก้าเมื่อได้ฟังคําพูดของชิงชิวชิงหลิงก็ย่อมทําให้คนเหล่านั้นมีความสุข

 

เพื่อให้ได้มาซึ่งดินแดนสวรรค์บนพื้นพิภพเช่นนี้ไม่ว่าจะจ่ายราคาแพงเพียงไหนมันก็คุ้มค่าไม่ต้องพูดถึงคํากล่าวของชิงชิวชิงหลิงที่ว่านางต้องการจะมอบให้ซูฉินมาเปล่าๆ เลย

 

สิ่งดีงามเช่นนี้ จะมีตํานานยุทธคนใดปฏิเสธ?

 

“สหายเต่า เจ้ารีบลงมาเถิด ถือแผ่นหินสีดําแผ่นนี้ไว้เพื่อควบคุมศูนย์กลางของค่ายกลขนาดใหญ่ เกาะ เซียนทั้งหมดจะเป็นของเจ้า”

 

ชิงชิวชิงหลิงมองไปที่แผ่นศิลาสีดําที่มีตัวอักษรสลักคําว่า “หยิงโจว” อยู่ด้านหลังยังคงล่อหลอกและทําให้สับสนต่อไป

 

“เช่เชินเข้าใจว่าตนเองอ่อนแอนัก ไม่สามารถรักษาเกาะเซียนหยิงโจวแห่งนี้ได้ข้าจึงต้องการผูกไมตรีกับสหายเต่ําเอาไว้หวังว่าสหายเต่จะปกป้องเช่เชินในอนาคต ”

 

การแสดงออกของชิงชิวชิงหลิงกลายเป็นน่าสงสารราวกับนางเป็นสตรีผู้อ่อนแอจริงๆ ที่ต้องการการคุ้มครองจากซูฉิน

 

อย่างไรก็ตาม ซูฉินได้ส่ายศีรษะ

 

“ชิงชิวชิงหลิง หากเป็นจอมยุทธธรรมดา เกรงว่าข้าคงถูกเจ้าหลอกไปนานแล้วแต่ข้าหาใช่จอมยุทธธรรมดาไม่”

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูฉันค่อยๆ จางหายไป ในที่ สุดก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา“ไม่ว่าจะมองจากทางซ้ายมือหรือทางขวามันก็เป็นเกาะเซียนหยิงโจวนั่นแหละ”

 

“แต่ในความเห็นข้า”

 

“เรียกว่าเกาะภูตหยิ่งโจวคงจะเหมาะสมกว่าเกาะเซียนหยิงโจว ว่าไหม?”

 

ทันทีที่เสียงของซูฉินเงียบไป ก็เกิดภาวะนิ่งงันขึ้นทั่วบริเวณ

 

ชิงชิวชิงหลิงผู้ซึ่งเดิมที่กําลังทําหน้าตาน่าสงสารเหมือนก ระต่ายขาวตัวน้อยไร้พิษสง เมื่อได้ยินซูฉินพูดเช่นนั้น ดวงตาที่สวยงามก็กลับเยือกเย็นขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

ซีเช่เชิน คําแทนตัวแบบถ่อมตนของหญิงจีนโบราณ