ก็จะให้เธอทนไหวได้ยังไงกันเล่า ตอนนี้ใบหน้าเธอแดงก่ำเสียไม่มีดีในขณะที่มือสัมผัสโดนบางอย่างที่แข็งขึง และมันกำลังขยายใหญ่ด้วยความเร็วและขนาดที่น่าตกใจเป็นที่สุด ให้ตายเถอะ…หลินเช่อมองผู้ชายตรงหน้าเธอ “คะ คะ คุณ…นะ นี่…เราจะทำยังไงกันต่อ…”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองดูผู้หญิงตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอยังจะกล้าถามอีกเหรอว่าจะทำอะไร…

 

 

“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ!” กู้จิ้งเจ๋อถามด้วยความฉุนเฉียว

 

 

หลินเช่อเจียนจะร้องไห้เต็มแก่ “คุณไม่รู้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนี่นา มันเป็นของคุณนะ ไม่ใช่ของฉัน”

 

 

เขาก้มหน้าลงมองเธอ แต่หลินเช่อรีบหันหนี ทำเป็นไม่เห็นสายตาเว้าวอนคู่นั้น

 

 

เขาขยับยิ้มที่มุมปากแล้วค่อยๆ โน้มลงไปหาใบหูเธอ มองดูใบหูเล็กๆ บอบบางนั้น ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะแตะจูบลงอย่างแผ่วเบา

 

 

หลินเช่อสั่นระริกไปทั่วร่างราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราดเข้ามาจากริมฝีปากคู่นั้น

 

 

เสียงของกู้จิ้งเจ๋อนั้นใกล้เสียจนราวกับว่ามันออกมาจากร่างกายเนื้อตัวของเขา

 

 

“มันอาจจะเป็นของฉันก็จริง แต่ตอนนี้มันไม่ยอมฟังฉันแล้วนี่นา บางทีมันอาจจะยอมฟังเธอก็ได้ ไหนลองพูดใหม่ซิ เราจะทำยังไงกันต่อ”

 

 

“…”

 

 

หลินเช่อกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงดูดเข้าไปใต้สายตาคู่นั้น เธอแทบลืมหายใจ

 

 

“แต่ แต่ว่า…”

 

 

“ลองสัมผัสมันดูสิ สัมผัสมันเท่าที่เธอจะรู้สึกสบายใจกับมัน ตกลงมั้ย”

 

 

“แต่…”

 

 

“ฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ” เขาคว้ามือเธอไว้และจับมันกดลงไปตรงนั้น

 

 

มีเพียงผ้าเช็ดตัวขวางไว้เท่านั้น หลินเช่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสัมผัสมัน จับมันเอาไว้ และกอดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเกร็งเขม็งขึ้น ในขณะที่ตัวเธอเองแทบจะอยากตายด้วยความขัดเขิน

 

 

ใครก็ได้ช่วยบอกเธอหน่อยเถอะ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันคืออะไรกันแน่

 

 

แม้จะเป็นการสัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่ดูเหมือนว่ากู้จิ้งเจ๋อจะทรมานเอามากๆ

 

 

เขาไม่อาจหักห้ามจินตนาการที่กำลังขยายตัวใหญ่โตขึ้นมาได้อีกต่อไป ชายหนุ่มรู้สึกเพียงว่าพลังในการควบคุมตัวเองอันยิ่งใหญ่ที่เขามีกำลังพังทลายครืนลงมาแล้วอย่างสิ้นเชิง

 

 

ไม่สิ แค่นี้ยังไม่พอหรอก

 

 

เขายังต้องการอีก เขาอยากจะกลืนกินผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า อยากมากเหลือเกิน

 

 

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่อาจ…

 

 

ในชั่วขณะที่ใกล้จะสูญเสียการควบคุมตัวเองนั้นเอง เขาก็หลับตาและบังคับตัวเองให้ก้าวลงจากเตียง

 

 

หลินเช่อตกใจ คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด

 

 

“ฉันทำคุณเจ็บเหรอคะ…ฉะ…ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

 

 

แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่ามือของเธอเพิ่งจะไปสัมผัสร่างกายส่วนใดของเขามา หญิงสาวก็รีบชักมือหนีโดยเร็ว เธอจ้องมองมือตัวเอง สับสนงุนงงจนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี

 

 

กู้จิ้งเจ๋อบ้า…นี่เขาพยายามจะทำอะไรกันแน่นะ…

 

 

ชายหนุ่มรีบผลุบเข้าห้องน้ำและเปิดก๊อกน้ำเย็นอย่างรวดเร็ว เขาก้าวเข้าไปในสายน้ำเย็นเฉียบราวน้ำแข็งนั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้น

 

 

ยิ่งได้ยินเสียงหญิงสาวที่กำลังร้องเสียงดังอยู่ข้างนอก เขาก็ยิ่งสบถก่นด่า

 

 

ใช่แล้ว เขาทำอะไรไม่ได้น่ะสิ เพราะฉะนั้นนี่มันยิ่งแย่ยิ่งกว่า!

 

 

เขาอ้อยอิ่งอยู่ใต้ฝักบัวพักใหญ่ก่อนที่จะออกมาจากห้องน้ำ

 

 

เขาเห็นหลินเช่อโดดผลุงลุกขึ้น เขาจึงรีบบอกเธอว่า “พอที ไม่ต้องทำอะไรแล้ว รีบนอนเถอะ”

 

 

ถ้าใครได้มาเห็นฉากอันน่าอับอายนี้ของเขาเข้าละก็ คงจะต้องหัวเราะจนท้องแข็งเป็นแน่

 

 

เรื่องน่าเศร้าก็คือ ในบรรดาผู้คนตั้งมากมาย เรื่องแบบนี้กลับมาเกิดกับเขา

 

 

หลินเช่อมองดูกู้จิ้งเจ๋อที่มีท่าทางดีขึ้นแล้ว แม้ว่าเนื้อตัวเขาจะยังเปียกฉ่ำแต่ก็ดูเหมือนว่าอารมณ์วาบหวามทั้งหลายจะหมดไปแล้ว

 

 

เธอคิดว่ามันแปลกทีเดียว ที่อารมณ์นั้นสามารถเหือดหายไปได้ด้วยการเข้าไปอยู่ในห้องน้ำนานครึ่งชั่วโมง

 

 

ถึงแม้จะไม่ได้เห็นกับตาแต่เธอก็พอจะรู้จากเสียงที่ได้ยิน และนี่ทำให้เธอเริ่มคิดถึงความเป็นไปได้

 

 

นี่เขาเข้าห้องน้ำไปเพื่อ…

 

 

ช่วยตัวเองหรือเปล่านะ

 

 

หลินเช่อแทบจะระเบิดหัวเราะออกมา

 

 

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของกู้จิ้งเจ๋อก็บูดบึ้งและมึนตึงเต็มทีราวกับก้อนหิน

 

 

หญิงสาวรีบนั่งลง ยกผ้าห่มขึ้นคลุมร่างแล้วพลิกตัวหันตะแคงข้างให้

 

 

“นอนเถอะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองเธอก่อนจะล้มตัวลงนอน เขายังคงอึดอัดไม่หายในขณะที่คนข้างๆ ดูจะระบายลมหายใจด้วยเสียงอันดัง

 

 

ที่น่าหงุดหงิดก็คือ ร่างกายของเขาที่เริ่มจะสงบลงแล้วเมื่อครู่ ทำไมถึงได้ปั่นป่วนขึ้นมาอีกระลอกได้ล่ะเนี่ย

 

 

ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วพลิกตัว

 

 

หลินเช่อยังขบคิดถึงเรื่องนี้ บางทีเรื่องผู้หญิงอาจจะเป็นปัญหาสำหรับกู้จิ้งเจ๋อ เพราะฉะนั้นเธอกับเขาอาจจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบสุขไปอีกนาน แต่เมื่อลองคิดดูดีๆ แล้ว นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่ประเด็น

 

 

ลองดูเขาสิ…ออกจะดูสุขภาพแข็งแรง

 

 

แล้วทำไมเขาถึงยังสามารถหักห้ามใจตัวเองได้อยู่อีกล่ะ

 

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาต้องการรักษาสัญญาที่ให้ไว้ เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถแตะต้องเธอได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาสามารถควบคุมตัวเองได้แบบนี้กระมัง

 

 

หลินเช่อคิด บางทีผู้ชายอาจจะไม่เหมือนผู้หญิงที่ควบคุมตัวเองได้ดีกว่า เพราะเธอเองก็สามารถมองดูผู้ชายหล่อๆ ได้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้นว่าจะมีอาการหัวใจกระตุกบ้างนิดหน่อย แต่สำหรับผู้ชายแล้ว ยังไงก็ต้องมีการแสดงออกทางร่างกาย

 

 

ดูเหมือนว่าชีวิตกู้จิ้งเจ๋อจะน่าเศร้ามากทีเดียว…

 

 

เมื่อคิดได้ดังนี้ หลินเช่อก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เธอผงกศีรษะและรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหว เธอจึงถามออกไปว่า “กู้จิ้งเจ๋อ คุณหลับหรือยังคะ”

 

 

“อือ” เขาพึมพำ

 

 

หลินเช่อบ่นใส่ “คุณจะหลับแล้วได้ยังไงในเมื่อยังพูดอยู่เลย”

 

 

“ฉันละเมอพูดไม่ได้หรือไง”

 

 

ดูเหมือนว่าเขาจะยังอารมณ์เสียอยู่

 

 

หลินเช่อเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายที่ถูกทำให้ขาดช่วงแบบนี้จะน่ากลัวสักแค่ไหน เธอจึงยิ้มแล้วถามว่า “รู้สึกไม่ดีเหรอคะ”

 

 

นี่หล่อนยังมีหน้าถามอีกงั้นรึ

 

 

“เธอ คิด ว่า ยังไง ล่ะ”

 

 

หลินเช่อได้ยินเขากัดฟันตอบ

 

 

เธอจึงรีบบอก่า “ฉันขอโทษนะคะ…งั้นคราวหน้าเราแยกกันนอนดีไหม”

 

 

“…ไม่จำเป็น” เขาตอบ

 

 

หลินเช่อหัวเราะคิกแล้วเงียบเสียงลง ก่อนที่จะพูดขึ้นอีกว่า “ขอบคุณนะคะ…”

 

 

ขอบคุณที่อุตส่าห์อดทนกับความทรมานแบบนี้

 

 

ถึงแม้ว่าข้อตกลงนั้นจะเกิดขึ้นในตอนแรก แต่การรักษาสัญญาก็เป็นคุณธรรมที่พึงปฏิบัติ

 

 

ยิ่งคิด กู้จิ้งเจ๋อก็ยิ่งอารมณ์บูดหนักขึ้นไปอีก

 

 

“ถ้ายังพูดมากอีกละก็ ฉันจะไม่รักษาคำพูดแล้วนะ!”

 

 

หลินเช่อรีบหุบปากฉับ เธอกอดผ้าห่มแน่น หันหลังให้เขา รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นปลอดภัย

 

 

แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็อดคิดไม่ได้ว่าดูเหมือนโชคดีทั้งหลายในชีวิตของเธอที่มีจะเกิดขึ้นเพราะเขา

 

 

เพราะเธอบังเอิญได้พบกับเขา บางทีเธออาจจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆ ก็ได้

 

 

บางทีหลังจากที่เธอหย่ากับเขาแล้วในอนาคต เธออาจไม่มีโอกาสได้พบเจอผู้ชายดีๆ แบบนี้อีกเลยก็เป็นได้

 

 

ก็โลกนี้จะมีคนแบบกู้จิ้งเจ๋อสักกี่คนกันล่ะ

 

 

 

 

วันต่อมา

 

 

หลินเช่อตื่นนอนและเดินออกจากห้องพร้อมชายหนุ่ม

 

 

“ฉันจะไปทำงานนะคะ”

 

 

“โอเค ฉันจะไปกับเธอด้วย” เขาบอก แต่ทันทีที่เขาเปิดประตู โม่ฮุ่ยหลิงก็วิ่งถลาเข้ามาหา

 

 

“จิ้งเจ๋อ นั่นคุณจะไปไหนคะเนี่ย! บังเอิญจังเลยนะคะ ฉันกำลังจะไปทำงานพอดี พาฉันไปด้วยนะคะ”

 

 

หลินเช่อหน้าเสีย

 

 

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาลืมไปสนิทว่าโม่ฮุ่ยหลิงย้ายมาอยู่ใกล้มากเสียจนสามารถเดินมาหาได้