​​​​​​​หลินเช่อที่ยืนอยู่ข้างกู้จิ้งเจ๋อมองหน้ากู้จิ้งหมิงและพูดกับเขาว่า “สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ใหญ่”

 

 

อันที่จริง การเรียกท่านประธานาธิบดีว่า ‘พี่ใหญ่’ เป็นเรื่องยากมากสำหรับหลินเช่อ

 

 

มันเหมือนกับว่าในตอนแรก เธอมักจะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันเมื่อเธออยู่กับกู้จิ้งเจ๋อ เธอคิดว่าชีวิตจริงมันแตกต่างจากนี้ แต่กลับกลายเป็นว่านี่แหละคือชีวิตจริงๆ ของเธอ

 

 

กู้จิ้งหมิงยิ้มและปล่อยให้ทุกคนเดินกลับเข้าไปด้านใน มีคนมาร่วมงานมากมาย คราวนี้ไม่ได้มีเพียงแค่สมาชิกตระกูลกู้เท่านั้นที่ได้รับเชิญ ยังมีนักการเมืองและผู้ให้การสนับสนุนอีกหลายคน ทุกคนล้วนแต่ประสบความสำเร็จมั่งคั่งร่ำรวย

 

 

หลินเช่อมองไปแล้วก็ได้เห็นใครคนหนึ่งกำลังมองมาทางกู้จิ้งเจ๋อ เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มเยือกเย็นนั้นดูคุ้นตาอย่างยิ่ง นั่นคือผู้ชายที่ไปกับโม่ฮุ่ยหลิงวันนั้นไม่ใช่เหรอ เขาชื่อหลี่หมิงอวี่

 

 

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเองก็สังเกตเห็นเขาแล้วเหมือนกัน ชายหนุ่มหรี่ตาขณะมองตรงไป ก่อนจะดึงหลินเช่อและบอกว่า “มาเถอะ เข้าไปข้างในกัน”

 

 

ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศยังคงเย็น ทุกคนต้องสวมเสื้อโค้ทเมื่ออยู่ข้างนอก หลังจากที่หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อกลับเข้าด้านในแล้ว พวกเขาก็ถอดเสื้อโค้ทออก และมีสาวใช้มารับเอาไป

 

 

แต่แล้วเสียงหยันๆ ของหลี่หมิงอวี่ก็ดังขึ้นด้านหลังว่า “ท่านประธานกู้ นี่เห็นผมแล้วถึงกับเดินหนีเลยเชียวหรือครับ แบบนี้หมายความว่ายังไง”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อหันไป “ฉันไม่ได้หลบหน้านาย ฉันแค่ไม่มีอะไรจะพูดกับนายก็เท่านั้น”

 

 

สายตาของหลี่หมิงอวี่กวาดมองหลินเช่อขึ้นๆ ลงๆ ก่อนจะหัวเราะและถามว่า “ทำไมหรือครับ คุณไม่มีอะไรจะพูดหรือเพราะว่าคณอึดอัดที่เห็นแฟนเก่าของคุณมาควงอยู่กับผม”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อทำสีหน้าเหยียดหยาม เขามองหลี่หมิงอวี่ด้วยสายตาเย็นชา “ถ้านายหมายถึงฮุ่ยหลิงละก็ ไม่ว่าตอนนี้เธอจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้วละ ถ้าพวกนายอยากจะคบกัน ก็เชิญตามสบาย”

 

 

หลี่หมิงอวี่ไม่คาดคิดมาก่อนว่ากู้จิ้งเจ๋อมีท่าทีไม่แยแสเช่นนี้ “ฮ่า ทำเป็นวางท่าดีไป ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะตัดใจจากคนรักเก่าได้เร็วขนาดนี้น่ะ”

 

 

“ได้โปรดระวังคำพูดด้วย การพูดถึงคนรักเก่าต่อหน้าภรรยาคนอื่นแบบนี้เป็นเรื่องไม่สุภาพไม่ใช่เหรอ ใช่แล้ว ฉันไม่สนใจอีกแล้วเพราะว่าฉันแต่งงานแล้วในตอนนี้ ฉันทิ้งทุกเรื่องในอดีตเอาไว้ข้างหลังแล้ว”

 

 

เขาคว้ามือหลินเช่อและหันหลังให้

 

 

หลี่หมิงอวี่หรี่ตา เขายังไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่นัก

 

 

หลินเช่อเหลียวหลังกลับไปมอง ก่อนจะหันกลับมาหากู้จิ้งเจ๋อ เขาอาจจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจพูดก็ได้ แต่การได้ยินเขาพูดอย่างหนักแน่นเช่นนั้น ก็ทำให้หลินเช่ออดดีใจอยู่ลึกๆ ไม่ได้

 

 

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเรียบเฉยของเขา เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าสีหน้าเคร่งขรึมนี้ทำให้เขาดูหล่อเหลาจริงๆ หลี่หมิงอวี่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อถูกพูดใส่หน้าไปแบบนั้น และตอนนี้สีหน้าของกู้จิ้งเจ๋อก็บึ้งตึงถึงขีดสุด

 

 

บรรดาสมาชิกครอบครัวตระกูลกู้ต่างพากันเข้าไปด้านในแล้ว กู้จิ้งหมิงจึงเชื้อเชิญทุกคนให้ตามเข้าไปสมทบ แต่กู้จิ้งหยางอยากจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัว เธอจึงยังยืนอยู่กับพวกเขาหลังจากที่กู้จิ้งเจ๋อและหลินเช่อเข้าไปด้านในแล้ว

 

 

แล้วกู้จิ้งหยางก็พูดขึ้นว่า “ฉันไม่รู้ว่าจะให้ของขวัญอะไรพี่ใหญ่ ฉันก็เลยซื้อเนกไทมาให้น่ะค่ะ ฉันหวังว่าเขาจะหาภรรยาได้ไวๆ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นคนให้ของขวัญประเภทนี้กับเขาอีก”

 

 

แล้วเธอก็หันมาพูดกับหลินเช่อว่า “พี่ใหญ่กับพี่รองน่ะเป็นคนน่าเบื่อเอามากๆ นอกจากทำงานกับหาเงินแล้ว ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะมีงานอดิเรกอื่นเลย น่าเซ็งเป็นบ้า”

 

 

หลินเช่อว่า “จริงค่ะ พวกเขายังเชยมากอีกต่างหาก”

 

 

เมื่อกู้จิ้งหยางได้ยินก็รีบผสมโรงไปด้วย “ใช่ ใช่ ใช่เลย เชยแหลกเลยละ แล้วนี่คุณมารักกับพี่ชายได้ยังไงล่ะคะ พี่สะใภ้”

 

 

ในใจของหลินเช่อคิดจะตอบว่า เราขึ้นเตียงกันก่อนที่จะรักกันซะอีก แล้วก็ด้วยวิธีผิดกาลเทศะนี่แหละ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอจะกลายมาเป็นภรรยาของเขาได้

 

 

“คือ ฉันโดนบังคับน่ะค่ะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อก้มลงถลึงตาใส่หลินเช่อ หญิงสาวหัวเราะแล้วแลบลิ้นแผล็บ หลังจากได้ยินกู้จิ้งหยางพูดถึงของขวัญวันเกิดแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมไปแล้วว่าเอาของขวัญของตัวเองไปวางไว้ที่ไหน

 

 

หลินเช่อล้วงกระเป๋าวุ่นวายแต่ก็ไม่พบ เธอค่อยๆ ใช้นิ้วเคาะหัวตัวเอง “โอ๊ย ไม่นะ ฉันลืมของขวัญไว้ที่ออฟฟิศน่ะค่ะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองอย่างระอา “ดูความป้ำเป๋อของเธอสิ ตกลงนี่มีสมองเหลือบ้างมั้ยเนี่ย”

 

 

หลินเช่อตวัดสายตาใส่เขา เธอหันไปแล้วก็โทรหาอวี๋หมินหมิ่น หวังว่าจะให้ผู้จัดการสาวช่วยเอาของขวัญมาส่งให้หน่อย

 

 

อวี๋หมินหมิ่นรับสายและยอมช่วยอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก เธอเปิดกล่องของหลินเช่อ และในเมื่อการจะส่งคนอื่นไปที่งานเลี้ยงใหญ่แบบนี้ก็จะเป็นการดูไม่ดีนัก เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปด้วยตัวเอง

 

 

เมื่อโม่ฮุ่ยหลิงโผล่เข้ามา เธอก็มองหลี่หมิงอวี่และถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมถึงช้านักล่ะกว่าจะมารับได้”

 

 

หลี่หมิงอวี่ทำหน้าบึ้งตึงใส่และตอบว่า “นี่จะร้อนใจอะไรนักหนาที่จะได้ไปเจอแฟนเก่าน่ะ น่าสมเพชจริง ฉันเพิ่งเจอเขามา แถมเขายังอวยพรให้เราอีกต่างหาก”

 

 

สีหน้าของโม่ฮุ่ยหลิงเปลี่ยนไปในฉับพลัน เธอมองเข้าไปด้านในและพูดอย่างโกรธๆ “ฉันไม่เชื่อคุณหรอก เขาไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”

 

 

หลี่หมิงอวี่ว่า “ถ้าเธอไม่เชื่อละก็ งั้นก็ลองถามเขาด้วยตัวเองดูสิ แต่ว่าตัวเขาน่ะมีแต่คนตระกูลกู้ห้อมล้อมเต็มไปหมดเลยนะ เธอกล้าเข้าไปหาเขารึ ไหนบอกว่าบ้านนั้นทั้งบ้านเขาเกลียดเธอไงล่ะ ถ้าโดนไล่ตะเพิดออกมาก็อย่ามาร้องไห้แล้วกัน”

 

 

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะขอให้หลี่หมิงอวี่ช่วยพาเธอมางานนี้ เพราะฉะนั้นเธอจะไม่มีทางยอมโดนไล่ออกไปง่ายๆ แน่

 

 

หญิงสาวเงยหน้าและมองตรงไป แน่ละว่าต้องได้เห็นกู้จิ้งเจ๋อและหลินเช่อยืนอยู่ด้วยกันกับแขกคนอื่นๆ กู้จิ้งเจ๋อยกแขนขึ้นโอบไหล่หลินเช่อไว้ขณะพูดคุย ดูใกล้ชิดสนิทสนมกันเสียจนโม่ฮุ่ยหลิงรู้สึกริษยาอย่างยิ่ง

 

 

ถัดจากพวกเขา เธอมองเห็นแม่น้องสาวตัวแสบของบ้านกลับมาแล้ว

 

 

เมื่อครั้งที่เธอยังคบกับกู้จิ้งเจ๋อ กู้จิ้งหยางไม่ชอบหน้าเธอ หล่อนมักจะคอยจิกกัดเธออยู่เสมอ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากเชื่อสายตาเลยว่า กู้จิ้งหยางจะกำลังหัวเราะร่วนอยู่กับหลินเช่อ

 

 

โม่ฮุ่ยหลิงกัดฟันด้วยความโกรธเกรี้ยว เธอมองดูหลินเช่อที่ยืนอยู่ท่ามกลางสมาชิกตระกูลกู้แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ที่ตรงนั้นครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของเธอ มันเป็นของเธอ เธอควรจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นและถูกคนอื่นอิจฉาต่างหากล่ะ

 

 

หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อยังคงไม่รู้สึกถึงสายตาของโม่ฮุ่ยหลิงที่จับจ้องอยู่ที่พวกเขา

 

 

เมื่อได้เห็นว่าหลินเช่อยังไม่ได้รับประทานอะไร ชายหนุ่มจึงเดินไปตักอาหารให้

 

 

หลินเช่อเปรยว่า “สงสัยจังว่าพี่อวี๋มาถึงหรือยังนะคะ”

 

 

“เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปรับให้เดี๋ยวนี้แหละ อย่ากังวลไปเลย ต่อให้เธอไม่มีของขวัญให้ก็ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ชายยังติดหนี้ฉันอยู่ตั้งเจ็ดล้าน เขาไม่แคร์หรอกถ้าเราจะไม่ให้อะไรเขาน่ะ”

 

 

“โห เขาติดหนี้คุณเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ นี่สามีเธอมีบทบาทสำคัญระดับชาติเลยนะ”

 

 

“จริงหรือคะ ฉันละทึ่งจัง คุณสามีนี่ยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ” เธอยกย่องเขา “นายท่านสามารถนักจนข้าน้อยขอคารวะ นายท่าน ได้โปรดบอกข้าเร็วเข้า กลับบ้านไปท่านอยากได้ท่าไหน ข้าน้อยยอมทำทุกอย่าง ได้โปรดอย่าทิ้งข้าน้อยไป”

 

 

“…” หน้าชายหนุ่มถอดสี เมื่อหันไปมองหลินเช่อที่กำลังทำหน้าเป็น เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าตัวเองแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง

 

 

แต่จะว่าไปเรื่องท่านั่นก็…

 

 

ชายหนุ่มหัวเราะ และยื่นหน้าเข้าไปจนใกล้ “นี่เธอจะยอมทำทุกท่าจริงๆ น่ะเหรอ”

 

 

หลินเช่อเพียงแต่ล้อเล่น แต่เมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ดวงตาวิบวับด้วยความตื่นเต้น กลิ่นอายร้ายกาจนั่นพุ่งเข้าโอบล้อมเธอจนหลินเช่อทนไม่ได้

 

 

“เปล่านะคะ ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้น…”

 

 

“ถ้างั้นคืนนี้เธออยู่ข้างบนก็แล้วกัน