หลินเช่อตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นมองหลินโหย่วไฉที่อยู่ๆ ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนท่าทีไปอย่างสิ้นเชิง 

 

 

นี่พ่อของเธอกำลังพยายามจะทำอะไรน่ะ ทำไมอยู่ๆ ก็ทำตัวแบบนี้ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อยังคงมองหลินโหย่วไฉด้วยท่าทางรังเกียจ “เราเพิ่งคบหากัน ฉันก็เลยไม่ได้เร่งร้อนที่จะมาเยี่ยมเยือนที่บ้านของเธอ” 

 

 

“อ้อ แต่เรายินดีต้อนรับคุณเสมอนะครับ! ยิ่งเร็วยิ่งดี” หลินโหย่วไฉหัวเราะเสียงดัง “พวกเราน่ะเป็นห่วงหลินเช่อมาตลอด เธอยังเด็กแล้วก็ยังไม่ประสีประสา อีกหน่อยเธอคงเข้าใจว่าที่เราทำทุกอย่างก็เพราะหวังดีกับเธอ ตอนนี้เธอมีคุณคอยช่วยดูแลแล้ว” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อก้มลงแล้วจับมือของหลินเช่ออย่างอ่อนโยน 

 

 

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อพูดเรียบๆ ว่า “หลินเช่อเป็นผู้หญิงที่ใสซื่อที่สุด น่ารักที่สุด แล้วก็ยังเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ฉันเคยพบ การได้อยู่กับเธอทำให้ฉันมีความสุข และการได้ดูแลเธอก็เป็นหน้าที่ของฉัน” 

 

 

หัวใจหลินเช่อสะดุดเล็กน้อย 

 

 

เธอเงยหน้ามองชายหนุ่ม เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะช่วยเหลือเธอในแบบนี้ 

 

 

หลินเช่อซาบซึ้งใจอย่างที่สุด ไม่เคยมีใครดีกับเธอแบบนี้มาก่อนเลย 

 

 

หลินโหย่วไฉมองดูกู้จิ้งเจ๋อ ท่าทีของเขากลายเป็นพินอบพิเทาอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

หันไฉ่อิงไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นสามีของตัวเองทำอ่อนน้อมถ่อมตนกับเจ้าจิ๊กโก๋นี่ มันเป็นไปได้ยังไงกัน 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเริ่มเข็นวีลแชร์ของหลินเช่อ “ขาของหลินเช่อได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถยนต์ แผลยังไม่หายสนิทดี และเธอควรจะได้พักมากๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้วละก็ ฉันจะขอพาเธอกลับบ้านละ” 

 

 

หลินโหย่วไฉรีบตอบทันที “ได้เลย ได้เลยครับ เชิญเถอะ มาทางด้านนี้เลย” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อปรายสายตาเหยียดหยันไปทางหันไฉ่อิงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะผลักรถของหลินเช่อออกไป มารดาเลี้ยงของหญิงสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ 

 

 

นี่มันอะไรกัน กล้าดียังไงถึงทำท่ายโสโอหังแบบนี้ต่อหน้าเธอ 

 

 

ห่างออกไปจากจุดเกิดเหตุ ฉินชิงมองดูหลินเช่อที่ออกจากงานเลี้ยงไปพร้อมบุรุษรูปงามทว่าเย็นชาผู้นั้น หัวใจเขาก็สั่นระรัว 

 

 

หมอนั่นเป็นใครกัน 

 

 

ฉินชิงพยายามพินิจดูผู้ชายที่อยู่กับหลินเช่ออย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง 

 

 

ด้วยสีหน้าฉายแววสงสัย ฉินชิงเดินเข้ามาสมทบและได้ยินหันไฉ่อิงที่กำลังอาละวาดด่ากราดหลินโหย่วไฉอยู่ว่า “นี่คุณทำบ้าอะไรกัน ทำไมถึงไปทำท่าพินอบพิเทาไอ้จิ๊กโก๋นั่นขนาดนั้น แทบจะไปหมอบแทนเท้ามันอยู่แล้ว” 

 

 

หันไฉ่อิงรู้สึกอับอายขายหน้าอย่างหนัก 

 

 

หลินเซี่ยงเทียนถลึงตาใส่หันไฉ่อิง “เขาไม่ใช่คนธรรมดา” 

 

 

หันไฉ่อิงเถียงกลับ “ก็ดูดีอยู่หรอก แต่ฉินชิงเองก็ดูดีเหมือนกันแถมยังรวยกว่าด้วย” 

 

 

หลินโหย่วไฉตวัดเสียง “นี่เธอไม่ได้สังเกตแหวนที่เขาใส่ติดนิ้วอยู่นั่นเลยรึไง แหวนนั่นไม่ใช่ของที่จะเห็นคนทั่วไปใส่กันหรอกนะ” 

 

 

“เหอะ มันก็แค่แหวน เป็นผู้ชายแท้ๆ จะมาใส่เครื่องประดับทำไมกัน” หันไฉ่อิงยังไม่คลายความขุ่นเคือง 

 

 

หลินโหย่วไฉตอบ “เธอไม่รู้อะไร ฉันเคยเห็นคนใส่แหวนนั่นมาก่อน เขาใส่มันออกทีวีเลยละ” 

 

 

“ใครกัน ดาราคนไหนเรอะ” หันไฉ่อิงสงสัย ในเมื่อได้ออกทีวี ก็คงไม่พ้นต้องเป็นดาราแน่ๆ 

 

 

หลินโหย่วไฉหรี่ตา “ท่านประธานาธิบดี” 

 

 

หันไฉ่อิงอ้าปากค้างเมื่อโพล่งออกมาเสียงดังว่า “เป็นไปไม่ได้ คุณเสียสติไปแล้วรึไง คุณคงจะตาฝาดไปแน่ๆ” 

 

 

ฉินชิงที่เดินเข้ามาถึงทางด้านหลังพอดี และได้ยินการเอ่ยถึงแหวนของประธานาธิบดี เขาก็รีบถามอย่างเคร่งเครียดว่า “คุณลุง คุณป้าครับ นี่กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่ ท่านประธานาธิบดีต้องสวมแหวนอยู่แล้ว เพราะท่านเป็นคนรักครอบครัว ท่านก็เลยสวมแหวนเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของครอบครัว และก็สวมเป็นปกติอยู่ทุกที่ที่ไป แต่นี่…แต่นี่ ผู้ชายคนนี้” 

 

 

เขาเป็นคนตระกูลกู้งั้นหรือ 

 

 

จนกระทั่งวันนี้ ก็มีคนตระกูลกู้เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่เคยมีใครถ่ายภาพได้ และนั่นก็คือบุรุษผู้แสนลึกลับ กู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

“อย่าบอกนะครับว่าผู้ชายที่เข็นรถของหลินเช่อออกไปคือกู้จิ้งเจ๋อ” 

 

 

ประโยคนั้นทำเอาทุกคนพากันเงียบงัน 

 

 

“ฉันมั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เลยละ” หลินโหย่วไฉที่ตอนนี้มั่นใจยิ่งกว่าเดิมหลังจากได้ยินคำพูดของฉินชิง 

 

 

แต่หันไฉ่อิงยังคงเชื่อไม่ลง “เป็นไปไม่ได้ เธอสองคนคิดมากเกินไปแล้ว ดูนังหลินเช่อสิว่าหล่อนเละเทะแค่ไหน หล่อนจะไปคว้าผู้ชายคนสำคัญขนาดนั้นมาได้ยังไงกัน จะคิดเข้าข้างหล่อนกันมากเกินไปแล้วนะ” 

 

 

หันไฉ่อิงปฏิเสธที่จะเชื่อ มันเป็นไปไม่ได้ 

 

 

ลูกสาวคนสวยอย่างหลินลี่ได้แต่งงานกับฉินชิงก็ทำเอาหลายคนริษยาตาร้อนมากแล้ว 

 

 

แล้วทำไมนังผู้หญิงสำส่อนอย่างหลินเช่อถึงไปคว้าเอาผู้ชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากขนาดนั้นได้ 

 

 

เธอยอมตายเสียดีกว่าที่จะเชื่อว่ามันเป็นความจริง 

 

 

ฉินชิงเองก็สับสนไม่แพ้กัน “ถ้างั้น…พวกเขารู้จักกันได้ยังไงล่ะครับ” 

 

 

หันไฉ่อิงรีบตอบโดยไว “เหอะ ต่อให้เป็นเขาจริง เขาก็คงแค่คิดอยากเล่นสนุกกับนังหลินเช่อนั่นละมั้ง เดี๋ยวนี้หล่อนหน้าหนาแล้วนี่ ไปคว้าผู้ชายอย่างกู้จิ้งเจ๋อ เดี๋ยวก็ไปคว้าผู้ชายคนใหม่อีกนั่นแหละ คงเห็นหลินลี่แต่งงาน ก็เลยเต็มใจพลีกายตัวเองให้ได้เงิน นี่คุณยังจะคิดเข้าข้างนังนั่นอยู่อีกเหรอ โหย่วไฉ เมื่อไหร่แม่นั่นจะหยุดทำตัวแบบนี้ซะที หล่อนไม่ได้แค่ไปยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นเท่านั้น แต่สร้างความเดือดร้อนให้เราด้วยนะ” 

 

 

หันไฉ่อิงยืดตัวตรง ตอนนี้ความโกรธของเธอจวนเจียนจะปะทุได้เหมือนดอกไม้ไฟอยู่แล้ว 

 

 

ขณะที่ฉินชิงนิ่งฟังคำพูดของหันไฉ่อิง เขาก็หันมองตามไปยังทิศที่ชายคนนั้นและหลินเช่อจากไป 

 

 

ผู้คนต่างพากันจับตามองทั้งหลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อด้วยความสงสัย 

 

 

คำถามและความใคร่รู้ดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ 

 

 

“คนที่ออกไปกับหลินเช่อเป็นใครกัน” 

 

 

“ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องของเขาเลย แต่เขาหล่อมากเลยนะ” 

 

 

“ดวงตาเขามีเสน่ห์เหลือเกิน ฉันคิดว่าเขาหล่อกว่าเจ้าบ่าวซะอีก” 

 

 

หลินลี่ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น แต่เมื่อได้ยินคนพูดว่ามีคนหล่อกว่าเจ้าบ่าวของเธอ หลินลี่ก็รีบหันขวับมาทันที 

 

 

นังหลินเช่อมากับผู้ชายคนนั้นเหรอ 

 

 

เจ็บใจที่สุด 

 

 

นังหลินเช่อต้องมาที่นี่เพราะมีเป้าหมายแอบแฝงแน่ๆ หล่อนมาที่นี่เพื่อขโมยซีนเธอชัดๆ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อยังคงเข็นรถวีลแชร์ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงจุดที่ผู้คนเริ่มบางตา 

 

 

แล้วหลินเช่อก็ถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มแล้วถามว่า “คุณมาที่นี่ได้ยังไงกันคะ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อตอบ “นี่เป็นงานของครอบครัวนี่ ในฐานะสามีของเธอ ฉันก็ต้องมาด้วย ไม่ใช่รึไง” 

 

 

ทางด้านหลัง เขายังคงเห็นร่างของฉินชิงอยู่ลิบๆ 

 

 

ในหัวใจกู้จิ้งเจ๋อ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหลินเช่อถึงได้ชอบพอผู้ชายคนนั้นนักหนา ก็แค่ไอ้หนุ่มหน้าสวยคนหนึ่งเท่านั้น 

 

 

หรือว่าหลินเช่อจะชอบผู้ชายแบบนี้ 

 

 

ขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น สีหน้าของเขาก็เริ่มเคร่งเครียดขึ้นโดยไม่รู้ตัว 

 

 

หลินเช่อตอบว่า “ก็แค่งานหมั้นของพี่สาวฉันเท่านั้นเองค่ะ” 

 

 

“แล้วก็เป็นงานหมั้นของผู้ชายที่เธอแอบชอบด้วย” เขาต่อให้ 

 

 

หลินเช่อรีบบอกโดยไม่ลังเลว่า “นี่ มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” 

 

 

“ชื่อฉินชิงใช่รึเปล่า” กู้จิ้งเจ๋อมองหน้า 

 

 

หน้าเธอสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะยอมรับอย่างไม่เต็มใจนัก “เรื่องในอดีตน่ะค่ะ” 

 

 

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ในฐานะสามีของเธอ ฉันก็ควรจะได้มางานเลี้ยงนี่กับเธอด้วย” 

 

 

หลินเช่อพูดเบาๆ “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอกค่ะ…” 

 

 

“ไม่เป็นไร ฉันเป็นสามีของเธอ” กู้จิ้งเจ๋อเข็นรถเธอเข้าไปในบริเวณจัดเลี้ยง 

 

 

หลินเช่อร้องขึ้นว่า “ก็แค่ในทะเบียนเท่านั้นแหละ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อพูด “สำหรับช่วงเวลาที่เรายังไม่ได้หย่ากัน เธอจะเป็นผู้หญิงที่แต่งงานเป็นภรรยาของฉัน ตามกฎหมายและศีลธรรม เธอเป็นภรรยาของฉัน เพราะฉะนั้นฉันก็ควรจะมาที่นี่กับเธอด้วย” 

 

 

หลินเช่อเงยหน้า คำพูดนั้นส่งให้เธอรู้สึกอุ่นวาบและอิ่มเอมขึ้นมาเต็มหัวใจ