มีรุ่นพี่มัธยมปลายและผู้ปกครองมากมาย พวกเขาเร่งรีบมาในเวลาเดียวกัน  

 

 

เสียงของพวกเขาไม่ได้เป็นอย่างที่หนิงฉิงคิด นักเรียนในโรงเรียนมัธยมต้นถ้าไม่มีผลการเรียนดี ก็มาจากตระกูลที่ดี หรือไม่ก็มีสังคมที่ดี  

 

 

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะโดดเด่นท่ามกลางคนเหล่านี้ หนิงฉิงเป็นแม่ที่เปรียบเทียบลูกตัวเองกับลูกคนอื่นมานานแล้ว  

 

 

เมื่อก่อนตอนที่เธอมาที่โรงเรียนอีจง เธอกับฉินอวี่เป็นที่สนใจของคนอื่นๆ แต่ตอนนี้ฉินหร่านกลับถูกพูดถึงมากกว่า  

 

 

หนิงฉิงค่อนข้างอึดอัด  

 

 

“คุณนายเฉียว” เธอเห็นรูปร่างที่คุ้นตาตรงหน้า จึงเผลอเรียกโดยไม่รู้ตัว  

 

 

“คุณนายหลิน” ผู้พูดสวมชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงิน เธอดูสุภาพ พูดจานุ่มนวลและดูคล่องแคล่วต่างจากชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและดูไร้เดียงสาที่อยู่ข้างๆ เธอ  

 

 

เฉียวเซิงชำเลืองมองเธอแต่สายของเขาล่อกแล่ก “รีบหน่อยครับ แม่”  

 

 

คุณนายเฉียวกล่าวขอโทษหนิงฉิง และเดินไปด้านข้างกับเฉียวเซิง  

 

 

เธอยังได้ยินเสียงกระซิบของเธอกับเฉียวเซิง “เธอกังวลที่ฉินหร่านกับพี่ชายของเธอจะหนีไม่พ้นใช่ไหม”  

 

 

ธุรกิจครอบครัวของเฉียวเซิงประสบความสำเร็จทั้งในปักกิ่งและต่างประเทศ แม้ว่าคุณพ่อเฉียวจะทำธุรกิจเปิดใหม่แต่เขาเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจจริงๆ ในอวิ๋นเฉิงลือกันว่าคุณนายเฉียวเป็นสุภาพสตรีที่มีชื่อเสียงที่สุดในปักกิ่ง  

 

 

หนิงฉิงไม่รู้เรื่องของสังคมชั้นสูงเหล่านี้มากนัก แต่เธอรู้ว่าทุกคนในอวิ๋นเฉิงต่างเกรงกลัว ตระกูลเฉียว  

 

 

เมื่อก่อนเพราะฉินอวี่ หนิงฉิงจึงได้คุยกับคุณนายเฉียวแค่ไม่กี่คำ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนิทกัน เฉียวเซิงซุกซนและเข้าใกล้ได้ยาก  

 

 

แต่ตอนนี้หนิงฉิงฟังพวกเขาสองคนพูดถึงฉินหร่านประหนึ่งเป็นเพื่อนเก่ากัน  

 

 

“อวี่เอ๋อร์…” หนิงฉิงไม่ค่อยโดนดูถูกเหยียดหยามเท่าไรนักในโรงเรียนของฉินอวี่ จึงรู้สึกแปลกใจมากกว่าที่จะไม่พอใจ เธอไม่รู้จึงถามฉินอวี่ “ในโรงเรียนของเธอมีคนชื่อฉินหร่านอีกหรือเปล่า”  

 

 

ฉินอวี่ก้มหน้าลงและไม่ยังตอบคำถามในทันที  

 

 

เธอยังรู้สึกหดหู่ เมื่อเร็วๆ นี้ฉินหร่านโด่งดังมาก เธอเป็นคนเย็นชาและอวดดี ไม่ใช่แค่เด็กผู้ชายเท่านั้นที่ชอบเธอ แต่เด็กผู้หญิงก็ยังเป็นแฟนคลับของเธอด้วย  

 

 

“ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะแม่ เราเข้าไปในห้องเรียนกันก่อนเถอะค่ะ” ฉินอวี่เลี่ยงคำถามของหนิงฉิง  

 

 

“อ่าฮะ ฉันเห็นเขา พี่ชายของฉินหร่านหล่อมากเลย!”  

 

 

“ให้ตายเถอะ พวกเขาอย่างกับเทวดานางฟ้า ฉันล่ะชอบจริงๆ!”  

 

 

“…” เสียงรอบข้างดังขึ้นทำให้หนิงฉิงรู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าฉินอวี่ ตอบเธอ  

 

 

ฉินหร่านไม่มีความรู้และทักษะใดจึงไม่สามารถทำสิ่งใดในกลุ่มอันทรงเกียรตินี้ได้ ครอบครัวที่มีเกียรติในอวิ๋นเฉิงมีนักเรียนรุ่นพี่หลายคน หนิงฉิงก็รู้จักรุ่นพี่สองสามคนนั้น  

 

 

นี่คือสาเหตุที่หนิงฉิงไม่อยากมาร่วมการประชุมผู้ปกครองของฉินหร่าน  

 

 

ตอนแรกผู้อำนวยการฝ่ายการสอนไม่เต็มใจยอมรับฉินหร่าน หนิงฉิงอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อาจจะเป็นคนที่มีชื่อเหมือนกันก็ได้ เธอไม่เชื่อว่าฉินหร่านจะโด่งดังในกลุ่มนักเรียนขนาดนี้  

 

 

**  

 

 

การประชุมผู้ปกครองไม่มีอะไรมากไปกว่าการเน้นย้ำถึงรุ่นพี่ในโรงเรียน  

 

 

“แม่ ที่นั่งของผมอยู่นี่ครับ” เฉียวเซิงยืนอยู่บนหน้าต่างและชี้ไปที่ที่นั่งของเขาในห้องเรียนที่มีเด็กผู้หญิงมากมายล้อมรอบอยู่  

 

 

“นั่นพี่ชายของฉินหร่านนี่นา” เฉียวเซิงชี้ไปที่ที่นั่งของฉินหร่าน แต่กลับไม่พบฉินหร่าน  

 

 

เขาพยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาเธอ  

 

 

คุณนายเฉียวยิ้มอย่างใจเย็นแล้วเดินไปยังที่นั่งของเฉียวเซิง ขณะที่เขากำลังมองไปยังที่นั่งของเด็กสาวคนนั้น  

 

 

เด็กสาวคนนี้ปรากฏตัวบ่อยครั้งที่บ้านของเฉียวเซิงเมื่อเร็วๆ นี้ เฉียวเซิงก็มักจะพูดถึงเธออยู่บ่อยๆ  

 

 

เธอเห็นชายหนุ่มรูปงามจอมขี้เกียจนั่งอยู่บนเบาะ  

 

 

ฝีเท้าของคุณนายเฉียวสั่นและผิวของเธอก็เปลี่ยนไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้จนแทบจะทรงตัวไม่อยู่  

 

 

มีคนมากมายมองมาที่เขาแต่เฉิงเจวี้ยนยังสามารถแยกแยะสายตาของคุณนายเฉียวได้ เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อยและเห็นคุณนายเฉียว  

 

 

ไม่ใช่คนที่เขารู้จัก  

 

 

เฉิงเจวี้ยนถอนสายตากลับ เอนหลังและควงปากกาในมือ ภายใต้แสงที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระดูกของเขาได้รูป ใบหน้าเรียบเนียน ผิวพรรณเปล่งประกาย  

 

 

ขายาวของเขาวางลงใต้โต๊ะอย่างช้าๆ  

 

 

หญิงวัยกลางคนที่โต๊ะด้านหน้าดึงเก้าอี้เร็วเกินไปจึงเผลอไปชนโต๊ะ  

 

 

มีของมากมายบนโต๊ะของหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่เธอไม่อาจห้ามใจได้  

 

 

“เป็นไง!”  

 

 

เฉิงเจวี้ยนก้มหัวลง บนพื้นมีซองจดหมายมากมายทั้งสีชมพู สีฟ้าอ่อน และสีขาวกับรูปหัวใจสีแดง… มีหลายสิบฉบับ  

 

 

“เพื่อนที่นั่งข้างๆ ซือหรานนี่ฮอตไม่เบา” นี่คือพ่อของหลินซือหราน  

 

 

เขาเห็นว่าเฉิงเจวี้ยนยังเด็กอยู่จึงลูบหัวและพูดว่า “คุณเป็นพี่ชายหรือลุงของเพื่อนที่นั่งข้างๆ ซือหราน…”  

 

 

เฉิงเจวี้ยนหยิบสิ่งของบนพื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาเงยหน้าขึ้นดูเหมือนไม่พอใจ แต่ก็สุภาพ “ไม่ใช่ครับ”  

 

 

“แล้ว…”  

 

 

เฉิงเจวี้ยนตอบอย่างใจเย็นและสุขุม “ผมไม่ใช่ญาติของเธอครับ”  

 

 

น้ำเสียงของเขาดูเป็นมิตร แต่คุณเจวี้ยนดูมีความแข็งแกร่งในตัว มันปรากฏชัดตั้งแต่แรกเห็เลยว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาจนแม้แต่คนในห้องยังไม่กล้าสบตาเขา  

 

 

ผู้ปกครองในชั้นเรียนกำลังคุยกันเรื่องคุณเจวี้ยน ส่วนผู้ปกครองที่นั่งข้างๆ เขาดูเงียบมาก  

 

 

เฉิงเจวี้ยนค่อยๆ ใช้ความคิดในขณะที่จัดระเบียบจดหมาย  

 

 

เยี่ยมมาก มีจดหมายสามสิบสองฉบับ ดูเหมือนว่าเธอจะเก็บจดหมายพวกนี้แค่ของเมื่อคืนเท่านั้น  

 

 

เขายึดจดหมายพวกนั้นไว้หมดแล้ว  

 

 

คุณเจวี้ยนสุดยอดจริงๆ  

 

 

เกาหยางไม่ได้วิจารณ์นักเรียน ส่วนมากเป็นการให้กำลังใจเสียมากว่า เขาเขียนคู่มือสังเกตการณ์ ของนักเรียนแต่ละคนเพื่อแจกให้ผู้ปกครองคนละเล่ม  

 

 

พัฒนาการด้านนี้ของเขาช้า แต่การประชุมผู้ปกครองห้องแรกนั้นเร็วมาก หลี่ไอ้หรงชมเชย สองสามคำและเลือกนักเรียนที่เกรดตกสองสามคนขึ้นมาวิจารณ์ การประชุมผู้ปกครองเสร็จก่อนกำหนด  

 

 

การเรียนของฉินอวี่ก็ดี แถมเธอยังง่วนอยู่กับงานวันครบรอบของโรงเรียนด้วย หลี่ไอ้หรงยกประเด็นเหล่านี้ขึ้นมาชมเชย  

 

 

หลายปีมานี้ผู้คนมารวมตัวกันเพื่อสามีหรือลูกๆ หนิงฉิงคุ้นเคยกับมันและหยุดความลังเลลง  

 

 

“ฉันได้ยินว่าอวี่เออร์กำลังจะไปเรียนที่ปักกิ่งกับอาจารย์ชื่อดัง คุณนายหลินดูมีความสุขนะคะ” น้องสาวคนเล็กที่สนิทสนมพูดยกย่อง  

 

 

หนิงฉิงหัวเราะ ฉินอวี่เป็นความภาคภูมิใจของเธอมาโดยตลอด แน่นอนว่าเธอมีความสุขที่ได้ยินคนพูดถึงฉินอวี่ เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง  

 

 

เธอเห็นความวุ่นวายที่ทางเดิน  

 

 

“พวกเขากำลังมองอะไรน่ะ” หนิงฉิงเหลือบดู  

 

 

น้องสาวตัวน้อยที่อยู่รอบๆ ก็รวมตัวกันและหัวเราะ “ดูสิ นั่นฉินหร่าน ฉันได้ยินมาจากลูกสาวว่าเธอเพิ่งย้ายมาเรียนเทอมนี้ แถมยังมีนามสกุลเดียวกับลูกสาวของคุณด้วย แต่เด็กคนนี้สวยมาก ไม่แปลกใจเลยที่เธอเป็นที่ชื่นชอบขนาดนี้…เอ๊ะ? เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเฉียวใช่ไหม”  

 

 

หนิงฉิงเบือนหน้าหนีจากฝูงชนและมองลงไปชั้นล่าง  

 

 

ด้านหลังของเด็กสาวดูเย็นชา เธอหรี่ตาลงและดูเฉยเมย  

 

 

เด็กชายที่อยู่ข้างๆ เธอถือขวดน้ำสองสามขวดให้เธอ  

 

 

เป็นใบหน้าคุ้นเคยดี หนิงฉิงถอนหายใจอย่างแรง ในหัวเธอขาวโพลน