ห้องโถงในสำนักงาน  

 

 

การเดินออกไปอย่างรวดเร็วของฉินหร่านกวนใจรองอธิบดีเสิ่น  

 

 

ฉินอวี่เม้มริมฝีปากและมองหลินจิ่นเซวียนเดินกลับมารับโทรศัพท์ เธอกระซิบ “แม่ พี่ชาย เรากลับกันก่อนดีไหม คุณอารอเราอยู่นะคะ”  

 

 

หนิงฉิงรู้สึกร้อนใจมาก เธอไม่พูดอะไรและเอาแต่จ้องหลินจิ่นเซวียน  

 

 

หลินจิ่นเซวียนมองไปทางที่ฉินหร่านถูกพาตัวไป เขาหยุดอยู่นานก่อนจะก้มลงมองโทรศัพท์มือถือของเขา “เฟิงฉือเพิ่งให้เบอร์โทรศัพท์หัวหน้ากับผม ผมจะกลับไปหาอาก่อน อาน่าจะมีเส้นสายอยู่บ้าง”  

 

 

มีหลายเรื่องที่ไม่อาจอธิบายได้ด้วยคำเพียงไม่กี่คำ เมื่ออยู่ที่นี่หลินจิ่นเซวียนจึงช่วยอะไรได้ไม่มากนัก เขาเตรียมตัวจะคุยกับหลินหว่านให้ลึกถึงประเด็นนี้  

 

 

หนิงฉิงกับฉินอวี่ตามหลังเขามาติดๆ  

 

 

หลินจิ่นเซวียนสังเกตเห็นเธอและเม้มริมฝีปากของเขา “อาจะกลับแล้วเหรอครับ”  

 

 

ฉินหร่านยังอยู่ที่สถานีตำรวจและยังไม่ได้ข้อสรุป  

 

 

หงุดหงิดและน่ารำคาญ เธอยืนอยู่กับที่และพูดว่า “ฉันจะรอจนเรื่องราวเรียบร้อย ขับรถดีๆ ล่ะ”  

 

 

ฉินอวี่ตามหลินจิ่นเซวียนเข้าไปในรถ  

 

 

บังเอิญมีรถยนต์สีดำคันหนึ่งขับออกมาจากโรงรถที่ตราฟ็อลคส์วาเกินอยู่ด้านนอก  

 

 

ทำให้ผู้คนจับตามอง  

 

 

ฉินอวี่ดูไม่สนใจรถคันนี้เท่าไรนัก แต่ฝีเท้าของหลินจิ่นเซวียนหยุดชะงักเมื่อเห็นรถคันนี้.  

 

 

“พี่คะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ฉินอวี่หันไปมองเขา  

 

 

หลินจิ่นเซวียนจ้องที่ป้ายทะเบียนรถจากนั้นเธอก็ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”  

 

 

นั่นคือป้ายทะเบียนของปักกิ่ง แต่ตอนนี้เรื่องของฉินหร่านเป็นเรื่องเร่งด่วน หลินจิ่นเซวียนไม่สนใจเรื่องนั้นมากนักและรีบหันไปขึ้นรถ  

 

 

**  

 

 

ย่าสวี่ไม่ได้รับรู้ถึงความตึงเครียดของเรื่องนี้  

 

 

ตั้งแต่รองอธิบดีเสิ่นมา เธอก็สงบลงและไม่คิดจะยั่วโมโหใคร  

 

 

เธอไม่รู้ว่าที่รองอธิบดีเสิ่นกำลังดื่มชาอยู่ก็เพื่อระงับความกังวลเอาไว้ในใจ  

 

 

ย่าสวี่จึงถือโอกาสคุยกับรองอธิบดีเสิ่นเรื่องฉินหร่านกับตระกูลหลิน  

 

 

“สวี่เซิ่นอาจทำผิดพลาดเรื่องนี้จริงๆ ดังนั้นมันไม่เป็นผลดีกับเขาเท่าไรนักหากเราเผยแพร่เรื่องนี้ออกไป” รองอธิบดีเสิ่นรู้สึกโล่งใจ เขาก้มหัวลงและพูดกับ “ตอนนี้ผมเพิ่งทดสอบหญิงสาวตัวเล็กๆ เพื่อให้พวกเธอกลัว เราจะจัดการเรื่องนี้เงียบๆ สวี่เซิ่นได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ต้องได้ค่าชดเชยมากเหมือนกัน”  

 

 

ย่าสวี่พยักหน้า เธอรู้ว่าไม่ควรเผยแพร่เรื่องนี้ออกไปตั้งแต่ตอนที่พานหมิงเย่ว์พูดแล้ว  

 

 

“ฉันจะจ่ายให้ตามที่คุณต้องการ” หนิงฉิงมองอย่างขุ่นเคืองและครุ่นคิดอย่างเปิดเผย “เด็กๆ ไม่อาจอยู่ที่สถานีตำรวจตอนกลางคืนได้…”  

 

 

ตอนนี้หนิงฉิงขอเพียงอย่างเดียว เธอจะไม่ยอมให้ฉินหร่านมีประวัติอาชญากรรมติดตัว  

 

 

เธอฝืนหัวเราะและไม่กล้าพูดอะไรออกมา  

 

 

เมื่อเห็นว่าหนิงฉิงกลัวขึ้นมาจริงๆ ย่าสวี่กับรองอธิบดีเสิ่นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย ตระกูลหลินเป็นที่รู้จักในอวิ๋นเฉิงและหลายคนรู้ว่าหนิงฉิงเป็นภรรยาคนรอง  

 

 

พวกเขารู้ว่าภรรยาคนที่สองของหลินฉีมาจากครอบครัวเล็กๆ และไม่ได้สร้างปัญหามากมายนัก ส่วนฉินหร่านก็เป็นแค่เด็กนักเรียนซึ่งพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเธอ  

 

 

“หากคุณต้องการจ่ายค่าชดเชยให้ปฏิบัติตามกฎ…” ย่าสวี่ดูเป็นคนใจร้ายจึงมักจ้องมองคนอื่นเวลาพูด  

 

 

“ฉันทราบค่ะ” หนิงฉิงคิดถึงเรื่องนี้จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และออกไปโทรหาทนายความของเธอ  

 

 

หลังจากหนิงฉิงออกไป ย่าสวี่วางแก้วน้ำชาลงแล้วใช้ทิชชูเช็ดปากและแสร้งยิ้ม “แสงของหิ่งห้อย…”  

 

 

แต่เธอพูดไม่ทันจบ  

 

 

โทรศัพท์ของรองอธิบดีเสิ่นก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความตกใจ “อธิบดี?”  

 

 

คนที่อยู่ปลายสายพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้รองอธิบดีเสิ่นเด้งตัวจากเก้าอี้ทันที เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดออกมา “ครับ ได้ครับ”  

 

 

“ครับ!”  

 

 

“รับทราบครับ…”  

 

 

แค่บทสนทนาไม่กี่คำก็ทำให้จิตใจของรองอธิบดีเสิ่นอ่อนยวบ  

 

 

“รองอธิบดีเสิ่น เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ย่าสวี่หยิบแก้วชาขึ้นมาจิบ  

 

 

รองอธิบดีเสิ่นจัดชุดอย่างร้อนรน ดวงตาของเขามืดมน “ท่านอธิบดีน่ะ!”  

 

 

เขาเดินไปที่ประตูห้องโถงสำนักงานและเผชิญหน้ากับคนสองสามคน  

 

 

ท่านอธิบดียังใส่ชุดอยู่บ้านประหนึ่งว่าเขารีบมาที่นี่จนไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า  

 

 

ตำรวจที่นี่ชินกับเขาแล้ว  

 

 

เห็นได้ชัดว่าอธิบดีอยู่ข้างหลังชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขาเพียงก้าวเดียว ราวกับว่าเขาตามชายหนุ่มมา  

 

 

ตำรวจในห้องโถงลุกขึ้นทันทีและเรียกว่า “ท่านอธิบดี”  

 

 

คนอื่นๆ ก็มองมาที่เขาเช่นกัน นี่น่ะเหรอท่านอธิบดี  

 

 

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองคนข้างๆ ผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงทำให้ท่านอธิบดีเดินตามหลังเขาหนึ่งก้าว!  

 

 

คิ้วของชายหนุ่มย่นลงและใช้ปลายนิ้วของเขาจุดบุหรี่ขึ้นมาใหม่ เขาเดินไปข้างหน้าและหยุดมองคนที่อยู่เต็มห้องแล้วหัวเราะ “ที่นี่คนเยอะดีแฮะ?”  

 

 

เขามองไปรอบ ๆ และเห็นหญิงสาวตรงมุมห้อง  

 

 

หญิงสาวก้มหน้าลง ผมสั้นของเธอมัดอย่างหลวมๆ ซึ่งเธอถือโทรศัพท์มือถืออยู่ เธอดูครุ่นคิดอย่างหนักจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่หญิงมาอยู่ข้างๆ เธอ  

 

 

“นายน้อยลู่ใช่ไหมครับ” ท่านอธิบดีพูดอย่างระมัดระวัง  

 

 

ลู่จ้าวอิ่งหันหน้าไปมองย่าสวี่แล้วหันไปมองพวกวัยรุ่นที่นั่งยองๆ อยู่ในห้อง “เธอเป็นเพื่อนในห้องของฉินหร่านเหรอ มานี่สิ เดี๋ยวจะพาไปเจอฉินหร่าน”  

 

 

ลู่จ้าวอิ่งเบาเสียงลงโดยไม่รู้ตัว  

 

 

“ท่านอธิบดี จัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวก่อนแล้วค่อยบอกเรื่องนี้” ลู่จ้าวอิ่งจัดการเรื่องเล็กๆ นี้ได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ เขาใช้ฐานะของตัวเองเพื่อเอาชนะและกดดันพวกเขา “ผมจะพาพวกเขากลับไปก่อน ทนายของผมกำลังจะมาและผมหวังว่าจะไม่เห็นเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”  

 

 

ท่านอธิบดีเช็ดเหงื่อเย็นๆ ที่หน้าผาก “ทราบแล้วครับ นายน้อยลู่”  

 

 

ท่านอธิบดีไปส่งพวกเขาที่หน้าประตู  

 

 

เสียงของท่านอธิบดีเบามากทำให้ในห้องโถงนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเสียงดัง  

 

 

“เฮ้อ…” คนในห้องโถงแทบจะหายใจไม่ทัน  

 

 

เมื่อลู่จ้าวอิ่งกับพานหมิงเย่ว์ออกไปแล้ว ย่าสวี่ก็พูดขึ้นว่า “รองอธิบดีเสิ่นเกิด…เกิดอะไรขึ้นเหรอ คนเมื่อกี้เป็นใครกัน”  

 

 

รองอธิบดีเสิ่นพูดอย่างแผ่วเบา “ท่านอธิบดีน่ะ”  

 

 

ท่านอธิบดีมองลู่จ้าวอิ่งจากไป เขาหันไปด้านข้างเพื่อรองอธิบดีเสิ่นอยู่นานแล้วส่ายหัว “เป็นการดีที่สุดที่จะจัดการเรื่องนี้แบบลับๆ ถ้าคุณโชคดีเรื่องนี้สามารถแก้ไขด้วยสันติวิธี”  

 

 

“แล้วเรื่องค่าชดเชย…” ย่าสวี่วางแผนจะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวจึงไม่ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก  

 

 

“คุณยังอยากให้พวกเขาจ่ายค่าชดเชยอยู่ไหม หากครอบครัวของคุณอยากจัดการมันแบบส่วนตัวได้ก็ถือว่าเป็นโชคดีครั้งหนึ่งในชีวิต พวกเขาต้องการประกาศออกไป! รองอธิบดีเสิ่น คุณโง่หรือเปล่าเนี่ย ใครให้คุณดึงอธิบดีเจี่ยงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!”  

 

 

 

 

 

——