ตอนที่ 201 เฟิงหรูซวงผู้โชคร้าย (1)

แคว้นหลิวอวิ๋นนี้มีหญิงสาวงดงามไร้ยางอายตั้งมากที่คอยคิดถึงกั๋วซือ! เกิดนางกลับมาแล้วกั๋วซือไม่ใช่ของนางอีกแล้วจะทำเช่นไร?

“จริงสิ ต้องเป็นเพราะเฟิงหรูชิงเห็นรูปงามของกั๋วซือ เกรงว่าตนเองจะไม่ได้ครอบครองก็เลยส่งข้าไปค่ายทหาร! ต้องการให้ข้าออกห่างจากกั๋วซือ! นางจิตใจโหดเหี้ยมนัก!”

แววตาหลิวหรงแฝงด้วยความปวดใจ แต่นางรู้ดีว่าเฟิงหรูซวงไม่สามารถอยู่ในวังหลวงต่อไปได้แล้ว

มิเช่นนั้น ด้วยนิสัยของเฟิงหรูชิง ไม่แน่อาจจะทำอะไรกับซวงเอ๋อร์ก็ได้

“ซวงเอ๋อร์ แม่ก็ไม่อยากให้เจ้าต้องไปสถานที่เช่นค่ายทหารนั่น แต่ว่า…เฟิงหรูชิงมีคำสั่งออกไปแล้ว ถ้าเจ้าไม่ไปนางต้องไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่ หรือไม่…แม่อาจจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย”

ร่างเฟิงหรูซวงแข็งทื่อ นางเงยหน้าขึ้นน้ำตาบดบังใบหน้าของนางดูโศกเศร้าน่าเวทนานัก

จู่ๆ นางก็ฉีกยิ้มเย็น

“ท่านแม่ทำเพื่อความปลอดภัยของข้า หรือ…เพื่อตระกูลหลิวกันแน่เพคะ?”

สีหน้าหลิวหรงซีดลงทันที

ซวงเอ๋อร์เป็นลูกสาวของนาง นางจะไม่รักไม่สงสารได้อย่างไร?

แต่ตอนนี้ นางไม่มีวิธีที่จะช่วยซวงเอ๋อร์ได้!

“ซวงเอ๋อร์ เจ้าอดทนอีกหน่อย ผ่านเวลานี้ไปแล้วแม่จะไปรับเจ้ากลับมา” มือของหลิวหรงลอดซี่เหล็กไปจับกุมมือเย็นๆ ของเฟิงหรูซวงไว้ “ไม่ว่าอย่างไร พวกเราต้องคิดคำนึงถึงส่วนมาก หากตอนนี้ทำฝ่าบาทโกรธไม่แน่ตระกูลหลิวอาจพังพินาศ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ทัพเฒ่าน่าหลานกับฉินเฟยหยางสำเร็จหลิงอู่ด้วยกันทั้งสองคน ซวงเอ๋อร์ของนางคงไม่ต้องรับความอยุติธรรมและความทุกข์ทรมานเช่นนี้!

หลิวหรงหลับตาลง ปกปิดความเลวทรามในแววตาเอาไว้

เฟิงหรูชิง วันนี้สิ่งที่เจ้าทำกับพวกเราสองแม่ลูกทั้งหมด วันหน้าข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสกลับคืนเป็นเท่าตัว!

เฟิงหรูซวงนิ่งชะงัก นางมองใบหน้าโหดร้ายของหลิวหรงนิ่ง ในปากมีแต่รสขม

“เช่นนั้นกั๋วซือเล่า? ท่านแม่ ข้าชอบเขาจริงๆ ได้เห็นเขาเพียงครั้งแรกข้าก็ชอบเขาแล้ว ชาตินี้ชีวิตนี้ นอกจากกั๋วซือแล้วข้าไม่ยอมแต่งกับผู้ใดทั้งนั้นเพคะ”

นางไม่มีวันลืม ในปีนั้นนางอายุยังน้อยไม่รู้ความลุกล้ำเข้าไปในป่าไผ่ ชายในชุดขาวกับพิณอันหนึ่ง รูปงามโดดเด่นราวกับเทพเซียน พุ่งเข้ากระแทกใจนางทันที มันสัมผัสเข้าไปในใจนาง ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยมีผู้ใดอยู่ในสายตานางอีกเลย หากชีวิตนี้ไม่ได้เป็นภรรยาเขา ชีวิตของนางยังจะมีความหมายอะไรอีก?

“ซวงเอ๋อร์ เจ้าฟังข้าพูด” หลิวหรงกัดฟันอารมณ์ไม่สู้ดี “ก่อนหน้านี้ข้าไปหากั๋วซือมา…”

เฟิงหรูซวงตัวแข็งทื่อ สายตาที่มองไปยังหลิวหรงแปลกไป

หลิวหรงสูดหายใจเข้าลึก “ข้ายังพูดเรื่องสู่ขอกับกั๋วซือ”

“เช่นนั้นกั๋วซือว่าอย่างไรเพคะ?” เฟิงหรูซวงใจเต้นแรง ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ใดแววตาเร่งร้อนมองไปทางหลิวหรง

ในตาหลิวหรงทอแสงบางอย่าง “กั๋วซือบอกกับข้าด้วยตัวเอง เขาชอบความรู้ความสามารถและหน้าตาของเจ้า ยินยอมที่จะสู่ขอเจ้าเป็นภรรยา เพียงแต่ว่า…”

“เพียงแต่อะไรหรือเพคะ?” เฟิงหรูซวงกุมหัวใจตัวเองแน่น ใจของนางเต็มไปด้วยความสุข

กั๋วซือบอกว่า…ชอบนาง?

จริงหรือ?

“กั๋วซือบอกข้าว่า เขาก็เหมือนพวกเราที่รังเกียจเฟิงหรูชิง หากพวกเราสามารถกำจัดเฟิงหรูชิงแทนเขาได้ เขาก็ยินดีจะสู่ขอเจ้า”

ความสุขอยู่บนใบหน้าเฟิงหรูซวงได้ไม่นานก็ต้องจางหายไป

นางเม้มปากแน่น “ท่านแม่ ท่านกำลังหลอกข้าใช่หรือไม่? ด้วยความสามารถของกั๋วซือแล้วรับมือกับเฟิงหรูชิงง่ายนิดเดียว ต่อให้เขารังเกียจนางก็เถอะ เหตุใดต้องให้พวกเราลงมือกับนางด้วย?”

………………………..

ตอนที่ 202 เฟิงหรูซวงผู้โชคร้าย (2)

“ซวงเอ๋อร์ ข้าเป็นแม่ของเจ้า ข้าหลอกใครก็ได้แต่ไม่มีทางหลอกเจ้า” หลิวหรงบีบมือเฟิงหรูซวงแรงขึ้น น้ำเสียงจริงจัง “ฐานะของกั๋วซือ…ถึงวันนี้ข้าก็ยังไม่แน่ชัด แต่ข้ารู้ว่าพลังของเขาแข็งแกร่ง”

หากไม่ใช่เพราะกั๋วซือมีพลังแข็งแกร่งฝ่าบาทคงไม่เกรงใจเขาเช่นนั้น

“แต่เขาผิดใจกับผู้แข็งแกร่งด้านนอกจึงจำต้องลี้ภัยหลบอยู่ในวังหลวงของเรา ท่านผู้นั้นก็เคยพูดไว้ ในทวีปชางเยว่นี้ ตระกูลที่มีอิทธิพลใดก็ห้ามมิให้ลงมือกับบรรดาผู้คนทางโลก โดยเฉพาะห้ามมิให้ยุ่งเกี่ยวกับแคว้นต่างๆ เขาหลบอยู่ในวังหลวงย่อมไม่มีผู้ใดกล้ามาหาเขา”

เหตุใดกั๋วซือจึงมาที่แคว้นหลิวอวิ๋น หลิวหรงเองก็ไม่รู้ชัด แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาผิดใจกับผู้ที่แข็งแกร่งเหตุใดเขาต้องมาหลบอยู่ในวังด้วย? แล้วยังห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในป่าไผ่ทิศใต้อีก?

นอกจากนี้แล้วนางคิดเหตุผลอื่นไม่ออก…

“จริงหรือ?” แววตาเฟิงหรูซวงแฝงด้วยความสงสัย

แต่เพราะคนตรงหน้าคือแม่ของนาง แม่ที่รักนาง ดังนั้น นางจึงยอมเชื่อคำพูดของนางทุกประการ!

“ย่อมเป็นเรื่องจริง หากไม่ใช่กั๋วซือพูดจากปากตัวเองข้าจะรู้ได้อย่างไร? เพราะฉะนั้น กั๋วซือย่อมไม่มีทางลงมือกับเฟิงหรูชิง เขากังวลว่าเฟิงเทียนอวี้จะมาคิดบัญชีกับเขา เป็นเช่นนี้แล้วไม่ใช่ว่าเขาจะต้องเสียที่ลี้ภัยเช่นแคว้นหลิวอวิ๋นไปหรือ? หากเขาแข็งข้อจะลงมือกับเฟิงเทียนอวี้ ศัตรูของเขาก็จะต้องรู้ที่อยู่ของเขา…”

สีหน้าสงสัยของเฟิงหรูซวงเบาบางลง นางยังคงเม้มปากดังเดิม “แต่ก่อนหน้านี้กั๋วซือปล่อยงูกัดข้า แล้วยังโยนข้าออกจากป่าไผ่อีก”

หากกั๋วซือชอบนางจริงเหตุใดจึงทำกับนางเช่นนั้น?

หลิวหรงชะงักไป นางเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“นั่นต้นเหตุก็ไม่ใช่เพราะเฟิงหรูชิงหรอกหรือ? เริ่มแรกกั๋วซือไม่รู้จักเจ้า แล้วเจ้ายังเป็นน้องสาวของเฟิงหรูชิง เพราะรังเกียจเฟิงหรูชิงก็เลยพลอยรู้สึกไม่ดีกับเจ้าไปด้วย”

“แต่ว่า…” หลิวหรงจ้องเฟิงหรูซวงอย่างจริงจัง “หลังจากครั้งนั้นแล้ว กั๋วซือส่งคนมาสืบเรื่องของเจ้าจึงได้เข้าใจ เจ้ากับเฟิงหรูชิงคนเลวนั่นไม่เหมือนกัน ก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ แล้วช่วงนี้เฟิงหรูชิงก็เข้าไปรบกวนเขา เขารำคาญเสียยิ่งกว่าอะไร ถึงได้ให้พวกเราช่วยเขาจัดการผู้หญิงคนนี้”

เฟิงหรูซวงตะลึงค้าง นัยน์ตางดงามของนางมีความโกรธอยู่

“เฟิงหรูชิง เฟิงหรูชิงอีกแล้ว!” นางกำมือแน่นโกรธโมโหเป็นอย่างมาก กดเสียงเบาเอ่ยด้วยความเครียดแค้น

ก่อนหน้านี้นางก็กำลังสงสัย เหตุใดกั๋วซือไม่เคยพบหน้านางเลยแต่กลับทำโหดร้ายต่อนางเช่นนั้น แล้วยังโยนนางออกมาอีก

ที่แท้…เป็นเพราะเฟิงหรูชิงชื่อเสียงฉาวโฉ่ พลอยทำให้กั๋วซือรังเกียจนางเพียงนี้

โชคดีที่…

โชคดีที่กั๋วซือไม่ได้โง่เขลา รู้จักสืบดูว่านางเป็นอย่างไร เช่นนี้นางจึงไม่ถูกเฟิงหรูชิงทำให้เหนื่อยไปด้วย

มิฉะนั้นหากเสียชายสมบูรณ์พร้อมเช่นกั๋วซือไป นางจะไปคิดบัญชีกับใคร?

“ซวงเอ๋อร์ ฉะนั้นตอนนี้พวกเราไม่มีวิธีอะไรที่จะแข็งข้อกับเฟิงหรูชิงได้ เจ้าต้องเชื่อฟังนางไปค่ายทหารก่อน รอท่านตาสำเร็จอีกขั้นพวกเราก็จะสามารถฆ่าเฟิงหรูชิงได้ ถึงตอนนั้นเจ้าก็กลับมาแต่งงานกับกั๋วซือ”

เฟิงหรูซวงใจสั่น ความโกรธแค้นทั้งหมดหายไปกับประโยคนี้อย่างน่าอัศจรรย์

นางไม่เคยคิดเลยว่ากั๋วซือก็ชอบนาง และอยากแต่งงานกับนาง…

“ท่านแม่ เช่นนั้นข้าเชื่อท่าน ทำตามเฟิงหรูชิงบอกไปก่อน จากนั้นข้าค่อยคิดบัญชีกับนาง”         เฟิงหรูซวงกระทืบเท้าเอียงอายก้มหน้าลง “แต่ว่ากั๋วซือเริ่มแรกทำกับข้าเช่นนั้นแล้วยังเห็นข้าเป็นคนพวกเดียวกับเฟิงหรูชิงอีก รอหลังจากข้ากลับมา ข้าจะไม่สนใจเขาแล้ว! ต้องรอให้เขามาขอโทษข้า ข้าจึงจะยอมแต่งกับเขา”

……………