ตอนที่ 209 ก้าวสู่ระดับเจินอู่ (3)

หลิ่วอวี้เฉินนิ่งเงียบ

หากเป็นก่อนหน้านี้เขาอาจเชื่อคำพูดถานซวงซวงอย่างไม่ลังเล

แต่ทว่า…ในสายตาเฟิงหรูชิงไม่มีแม้แต่เงาเขาอยู่ เขาก็ไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงในตอนนี้รักหรือไม่รักเขากันแน่?

“ซวงเอ๋อร์เจ้าไม่ต้องกังวล ไม่ว่าเฟิงหรูชิงจะตามวุ่นวายกับข้าหรือไม่การตัดสินใจของข้าก็ไม่มีวันเปลี่ยน” แววตาอ่อนโยนของหลิ่วอวี้เฉินแฝงด้วยความมุ่งมั่น “ข้าจะกลับไปแสดงเจตจำนงของข้าเดี๋ยวนี้ รอร่างกายเจ้าหายดีข้าจะมาสู่ขอ!”

เขามองถานซวงซวงด้วยความอาลัยอาวรณ์ก่อนจะหันหลังเดินออกนอกประตูไป

ถานซวงซวงมองไปทางที่หลิ่วอวี้เฉินจากไป ดวงตาคู่สวยแอบแฝงด้วยหมอกควัน

ตั้งแต่หลิ่วอวี้เฉินละทิ้งนางไปเลือกหลิ่วฮูหยิน ความเกลียดชังที่นางมีต่อเขาก็ฝังลึกเข้าไปถึงกระดูก!

ทว่าตอนนี้นางจะยังแตกหักกับเขามิได้

ท่านพ่อถูกถอดจากขุนนาง นางจำต้อง…หาที่พึ่ง ตอนนี้นางทำได้เพียงใช้ความรู้สึกผิดของหลิ่วอวี้เฉินผูกมัดเขาไว้!

…

เวลาสองเดือน ราวกับดีดนิ้วมือหายวับไปทันใด

ด้านหลังภูเขา

หญิงสาวหลับตานั่งขัดสมาธิ ปล่อยพลังวิเศษห้อมล้อมรอบตัวนาง

พลังวิเศษเหล่านั้นกลายเป็นเส้นไหมวนอยู่รอบร่างของนาง ค่อยๆ ถูกดูดเข้าไปในร่างกายตามลมหายใจเข้าออกของนาง

ฉับพลัน….

พลังวิเศษรอบๆ ก็เกิดระเบิดออก ปัง! พุ่งเข้าสู่ร่างกายของนางอย่างกระตือรือร้น

แม้ฝูเฉินกับชิงหานที่อยู่ในอีกมิติหนึ่งยังรับรู้ได้ถึงพลังวิเศษที่แข็งแกร่งนี้ ร่างเล็กๆ ของพวกเขาแข็งทื่อ ดวงตาตื่นตะลึงด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา

“ท่านพี่ฝูเฉิน ท่านแม่กำลังจะก้าวสู่เจินอู่หรือ?” ชิงหานจ้องมองท้องฟ้านิ่ง

ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือไม่ รู้สึกราวกับท้องฟ้ามัน…กำลังมีลมพายุก่อตัว

นี่…

เป็นไปได้อย่างไร?

มิติเวลาแห่งนี้จักรพรรดิที่เก้าเป็นผู้สร้างไว้ในตอนนั้น ก่อนจากมาพวกเขาได้นำมิติเวลามาด้วย แล้วยังนำเอาพรรคเภสัชเทพมาเก็บไว้ในมิติเวลานี้ ปกติแล้วมิติเวลาก็คือโลกอีกใบหนึ่ง นอกจากเฟิงหรูชิงที่สามารถเข้าออกได้ตามใจแล้วจะไม่มีทางได้รับผลกระทบจากเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น

แต่เหตุใดเพียงแค่ท่านแม่ก้าวถึงระดับเจินอู่เท่านั้น มิติเวลาแห่งนี้ก็…ได้รับผลกระทบจากการเคลื่อนไหวของพลังวิเศษด้วย?

เพราะอะไร?

หน้าเล็กของฝูเฉินเคร่งขรึมลง ดวงตาน่ารักฉายแววหนักหน่วง

“เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่า…การเคลื่อนไหวของพลังวิเศษนี้…มันดูคุ้นเคย?”

“นี่…” ชิงหานเบิกตาโต

ตอนแรกตอนที่จักรพรรดิที่เก้ารดน้ำให้พวกเขานั้นไม่ได้ใช้น้ำรด แต่ใช้พลังวิเศษของพระองค์ เฟิงหรูชิงในเมื่อก่อนอ่อนแอเกินไปในมิติเวลาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด พวกเขาสัมผัสอะไรไม่ได้เลย

ครั้งนี้ชิงหานสัมผัสได้อย่างชัดเจน ท่านแม่ที่ชอบเอาเปรียบคนนี้…พลังวิเศษคล้ายกับจักรพรรดิ์ที่เก้ามาก

ฝูเฉินกัดริมฝีปากแน่น “ชิงหานอาจจะเป็นเพราะพวกเราคิดมากเกินไป เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกให้นางรู้ พวกเราทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแค่นางก้าวสู่ระดับเจินอู่มิติเวลาก็ได้รับผลกระทบแล้ว ไม่รู้ว่าหลังจากพัฒนาต่อไปมิติเวลาจะเปลี่ยนไปอย่างไร…”

บางที…พวกเขาอาจจะได้ออกจากมิติเวลานี้เร็วกว่าที่คิด?

…

ด้านหลังภูเขา

หญิงสาวที่หลับตานั่งขัดสมาธิค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางลุกขึ้นยืนมองชุดสีแดงที่ดูใหญ่ไปถนัดตาแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ “ดูเหมือนว่า เรื่องแรกที่ต้องทำหลังลงจากภูเขาก็คือต้องการเสื้อผ้าที่พอดีตัว”

ภายในสองเดือนนี้นางไม่ได้ออกจากหลังภูเขาเลย

แม้แต่อาหารบำรุงสุขภาพลิงสี่แขนก็เป็นคนเอามาให้บนเขา เพื่อไม่ให้เสียเวลานางฝึกตบะ

ระยะเวลาสองเดือน แม้จะไม่ได้ผอมลงทันทีทันใด แต่เมื่อเทียบกับสองเดือนก่อนแล้วนับว่าเปลี่ยนไปมาก เทียบได้จากเสื้อผ้าที่ไม่สามารถใส่ได้อีกแล้ว…

…………………………….

ตอนที่ 210 ก้าวสู่ระดับเจินอู่ (4)

ในเวลานี้เอง เฟิงหรูชิงรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของดาบในมือ

ดาบนี่คือดาบที่นางขู่เอามาจากฝูเฉินในตอนแรก เพียงแค่ภายนอกดาบเล่มนี้ดูธรรมดามาก แม้แต่ปลอกดาบนางยังดึงไม่ออกดังนั้นจึงไม่เคยใช้มันมาก่อน

แต่ตอนนี้นางสังเกตเห็นอย่างชัดเจน ดาบที่เคยดำมืดดูเหมือนจะสว่างขึ้นหลายส่วน แม้แต่ลายมังกรบนดาบยังเปลี่ยนไปเหมือนมีชีวิตมากยิ่งขึ้น

เฟิงหรูชิงขยี้ตาเกรงว่านางจะคิดไปเอง

แต่ทว่า…

ดาบตรงหน้านางไม่ได้ดำมืดเช่นก่อนจริง มันกลับมีแสงสีเขียวจางๆ

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของดาบใจเฟิงหรูชิงก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง นางออกแรงดึงปลอกดาบออกแต่ปลอกดาบก็ยังคงหนักจนนางไม่สามารถดึงมันออกมาได้

“ดูเหมือนข้าจะคิดมากไป” สีหน้าเฟิงหรูชิงถมึงทึงลง “ดาบเล่มนี้คงจะเป็นอาหารของฝูเฉินแน่ วิธีจะใช้มันก็ไม่มี”

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดาบเล่มนี้หนักมาก นางถือไว้ยิ่งไม่สะดวกขึ้นไปอีก!

ถ้าหาก…หาที่ซ่อนมันได้ก็คงดี อย่างไรเสียดาบเล่มนี้ก็ไม่มีวิธีใช้ จะให้หายไม่ได้ ทันทีที่นางคิดเสร็จ จู่ๆ ก็มีแสงส่องมาจากดาบแล้วดาบที่นางถืออยู่ในมือก็หายวับไปกับตา…

เฟิงหรูชิงตกตะลึง

ดาบล่ะ?

ไม่ต้องรอให้นางไปไล่ถามกับฝูเฉิน แรงดึงดูดหนึ่งก็ดูดร่างทั้งร่างของนางไป นางรู้ว่านี่คือฝูเฉินกำลังเรียกนางฉะนั้นจึงมิได้ขัดขืน ปล่อยให้แรงนั้นดึงนางเข้าไปในช่องว่าง

ทันทีที่เข้าไปในช่องว่างเฟิงหรูชิงก็เห็นดาบเล่มยาวนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น สีหน้านางถมึงทึงลงหลายส่วน หิ้วฝูเฉินที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาเอ่ยถาม “ฝูเฉิน ของที่เจ้าให้ไปแล้วยังจะมีเหตุผลอันใดมาเอาคืนด้วยหรือ? หือ?”

ฝูเฉินมองบนใส่เฟิงหรูชิง “ช่องว่างนี้เมื่อก่อนสามารถนำเอาของจากข้างนอกเข้ามาได้ มิเช่นนั้นข้ากับชิงหานคงไม่สามารถเอาพรรคเภสัชเทพทั้งพรรคมาซ่อนในช่องว่างได้หรอก แต่ต่อมาก็ไม่ได้แล้ว…”

เขาเม้มปากก่อนจะเอ่ยต่อ “ดังนั้นเพียงแค่เจ้าเอาของออกไปนอกช่องว่างก็จะไม่สามารถนำกลับเข้ามาได้อีก”

นอกจากร่างกายของเฟิงหรูชิง

เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “เช่นนั้นนี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“ข้าก็ไม่แน่ใจ ข้ารู้แค่เพียงหลังจากเจ้าก้าวสู่ระดับเจินอู่แล้วช่องว่างนี้ก็เปลี่ยนไปเหมือนเมื่อก่อน สามารถนำของจากด้านนอกเข้ามาเก็บในช่องว่างได้ เหมือนกับถุงเก็บของขนาดใหญ่”

ในทวีปชางเย่วมีของอย่างถุงเก็บของ เพียงแต่ของชิ้นนี้มีน้อยมากเหลือเกิน แม้เฟิงหรูชิงจะเป็นองค์หญิงของแคว้นก็ไม่มีถุงเก็บของสักใบ

หากช่องว่างแห่งนี้สามารถเก็บของได้ เช่นนั้นวันหน้าก็สบายขึ้นมากเลย

อย่างน้อย…นางก็สามารถนำของมาเก็บไว้ในช่องว่าง ไม่ต้องคอยถือของหนักๆ เช่นนี้ไปไหนมาไหน

เฟิงหรูชิงลูบปลายคาง “พลังวิเศษในช่องว่างนี้เข้มข้นกว่าโลกภายนอกนัก หากข้าปลูกยาวิเศษในช่องว่างแห่งนี้ จะได้ผลผลิตที่คุ้มค่ามากกว่าใช่หรือไม่?”

ฝูเฉินพยักหน้า “ตอนนี้สามารถนำของเข้ามาในช่องว่างได้แล้ว ยาก็ย่อมได้เหมือนกัน”

“เช่นนั้นสัตว์วิเศษเล่า?”

นางไม่มีเวลาปลูกยาวิเศษมากนัก

“ยังไม่ได้ ตอนนี้ช่องว่างสามารถเก็บได้เพียงสิ่งของที่ไม่มีสติปัญญา สัตว์วิเศษมีสติปัญญาไม่สามารถเข้ามาในช่องว่างได้” ฝูเฉินส่ายหน้า

ยังไม่ได้…ก็หมายความว่า…วันหน้าไม่แน่อาจได้?

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ช่องว่างนี้ข้าก็ขอใช้เองก่อนแล้วกัน สัตว์วิเศษก็ใช้พื้นที่หลังภูเขาเช่นเดิม”

………………………