บทที่ 1087 ขโมยเด็กมาเล่น เยี่ยหวันหวั่นคุยกับครูฝึกเหลยอยู่นาน จากนั้นก็กำชับกงซวี่อีกครู่ใหญ่ พอหันมาเห็นลั่วเฉินยืนปลีกตัวออกไปเงียบๆ ก็เดินมาหาเขา “พี่เยี่ย!” พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินมาหา ลั่วเฉินก็รีบเงยหน้า “ลั่วเฉิน นายไว้ใจได้ที่สุดแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะย้ำเตือนนาย สู้เขาเข้าล่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นบอก ลั่วเฉินที่รู้สึกผิดหวังที่เยี่ยหวันหวั่นถึงขั้นยอมรับปากแต่งหญิงเพื่อกงซวี่ตั้งแต่เมื่อกี้ พลันจางหายไปทันที “อื้ม! พี่เยี่ย ผมจะทำเต็มที่แน่นอน!” …… หลังจากส่งกงซวี่กลับลั่วเฉินไปฝึกพิเศษ ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็มีเวลาอยู่กับถังถังมากขึ้น ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนอยากไปถานเยวี่ยวิลล่าแท้ๆ แต่เพราะเรื่องที่กองถ่ายทำให้สองพ่อลูกต้องรอเธออยู่นาน จากนั้นไปได้ครึ่งวันก็กลับซะแล้ว เยี่ยหวันหวั่นคิดหาวิธีชดเชย ซือเยี่ยหานกับถังถังไปถึงก่อน เยี่ยหวันหวั่นกลับคฤหาสน์กุหลาบเพื่อเอาของที่ตัวเองเตรียมไว้นานแล้ว จากนั้นก็ใช้บัตร VIP ที่ซือเยี่ยหานให้ไว้เข้าไปในวิลล่า พอไปถึง เธอไม่ได้ไปหาพวกเขาทันที แต่กลับแอบลากกระเป๋าไปที่ห้องคนเดียว เมื่อถึงห้อง เยี่ยหวันหวั่นเปิดกระเป๋า แล้วหยิบมาสคอตหมีตัวใหญ่ออกมา เยี่ยหวันหวั่นไม่รอช้ารีบเปลี่ยนใส่มาสคอต จากนั้นก็ยืนมองหมีตัวใหญ่น่ารักน่าชังหน้ากระจก แล้วทำหน้าพึงพอใจ เธอน่ารักสุดๆ ไปเลย~~~ ฮิๆ ถังถังต้องชอบแน่ๆ! ขณะเดียวกัน ณ ริมทะเลสาบเล็กๆ ในถานเยวี่ยวิลล่า ซือเยี่ยหานกำลังนั่งตกปลาอยู่ใต้ต้นไม้ บนเก้าอี้เอนหลังสองตัวที่อยู่ด้านข้างมีหลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือนั่งอยู่ ในป่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ถังถังกำลังเล่นกับต้าไป๋ เด็กน้อยว่านอนสอนง่ายมาก ไม่ร้องไห้แล้วก็ไม่โวยวายด้วย หลินเชวียมองซือเยี่ยหานที่กำลังตกปลาอยู่ข้างๆ จากนั้นก็หันไปมองเด็กน้อยที่กำลังเล่นกับสัตว์เลี้ยง แล้วถอนหายใจ “เข้าใจอะไรผิดไหมเนี่ย! ช่วงอายุที่ควรจะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระและล่องลอยไปมา พี่เก้ากลับต้องมาเลี้ยงลูกอยู่กับเมียเหมือนคนแก่อย่างนี้แล้ว แล้วผมดันรู้สึกสนุกไปด้วยเนี่ยนะ? ทำเอาผมอยากจะไปขโมยเด็กมาเล่นด้วยเลยเนี่ย!” เซี่ยเจ๋อจือเหลือบมอง แล้วพูดติดตลกว่า “นายปล่อยเด็กไปเถอะ!” “ให้ตาย! ผมมันทำไม ขนาดพี่เก้ายังเป็นพ่อคนได้ แล้วผมจะเป็นพ่อที่ดีไม่ได้เลยเหรอ?” หลินเชวียก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ยัยนั่นทำไมยังไม่มาอีกล่ะ?” เซี่ยเจ๋อจือเอ่ย “เหมือนจะส่งศิลปินในสังกัดไปฝึกพิเศษนะ คงต้องใช้เวลาซักพักกว่าจะมาถึง” หลินเชวียได้ยินอย่างนั้นก็เหลือบมองซือเยี่ยหานอย่างระมัดระวัง พลางกระซิบเสียงเบาว่า “จะว่าไปแล้วนะเซี่ยซาน ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ…ยัยเยี่ยหวันหวั่นทำได้ยังไง? ในสังกัดของเธอมีแต่ศิลปินชาย ปรากฏว่ายัยนั่นร่อนอยู่ข้างนอกตั้งนาน พี่เก้ากลับไม่มีวี่แววจะอาละวาดซักนิดเลย? ดูอย่างเรื่องไลฟ์สดคราวที่แล้วสิ พี่เก้ากลับไม่โกรธ แถมยังส่งเรือยอทช์ไปให้คนอื่นเขาตั้งสิบอัน! ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเลย!” เซี่ยเจ๋อจือยิ้ม แล้วกระดกคิ้ว “เข้าใจยากตรงไหน?” หลินเชวียพูดขึ้นทันที “เข้าใจยากมากเลยเถอะ แปลกเกินไปแล้ว!” ขณะที่หลินเชวียกำลังกระซิบกระซาบกับเซี่ยเจ๋อจือ จู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นมาสคอตสีน้ำตาลตัวหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางพวกเขาจากที่ไกลๆ… หลินเชวียเพ่งมองหมีตัวนั้น แล้วทำหน้างง “นั่นมันตัวอะไรน่ะ? ใครมันใส่ชุดอย่างนั้นเข้ามาในนี้?” ขณะพูด คนที่สวมมาสคอตหมีขนฟูตัวนั้นก็ได้วิ่งมาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้ว พอหางตาเหลือบเห็นมาสคอตหมีที่วิ่งเข้ามาหาพวกเขา ซือเยี่ยหานละสายตาออกจากริมทะเลสาบ แล้วหันไปมองคนที่สวมมาสคอต… เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนเสียงเล็กน้อย จากนั้นก็วิ่งผ่านหลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือ ไปหาซือเยี่ยหานอย่างร่าเริง “พี่ชายๆ! ผมขอเต๊าะพี่ชายหน่อยได้ไหมฮะ?” ……………………………………………………….   บทที่ 1088 เขาเป็นว่าที่สามีในอนาคตของฉัน ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ หลินเชวียที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกตะลึง ไม่นานก็หลุดขำเสียงดัง เขามองหญิงสาวที่สวมมาสคอตหมีตรงหน้าอย่างสนใจ “นี่สาวน้อย…วิธีเต๊าะหนุ่มของเธอ…แปลกใหม่เกินไปรึเปล่า…” นี่มันลูกคุณหนูบ้านไหนกัน? น่าสนใจเกินไปแล้ว! เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจเขาซักนิด ยังคงยื่น “อุ้งมือหมี” ไปหาซือเยี่ยหานอย่างตื่นเต้น หลินเชวียไม่ได้เจอผู้หญิงน่าสนใจอย่างนี้มานาน จึงอดแกล้งเธอไม่ได้ “เฮ้ น้องสาว ผู้ชายคนที่เธอกำลังเต๊าะอยู่มีลูกโตจนไปซื้อซีอิ๊วเป็นแล้ว สู้มาเต๊าะฉันแทนดีกว่าไหม? พี่ยังโสดอยู่เลย!” เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาขาวอยู่ใต้หุ่นมาสคอต เธอพูดอย่างไม่ลังเล “ไม่เต๊าะ นายนขี้เหร่เกินไป ขอบคุณ!” หลินเชวียได้ยินอย่างนั้นตาก็แทบถลนออกจากเบ้า “ให้ตาย! มะ…เมื่อกี้เธอว่าไงนะ? ฉันขี้เหร่???” ถึงเขาจะสู้ซือเยี่ยหานกับเซี่ยเจ๋อจือที่อยู่ตรงนี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นขี้เหร่หรือเปล่า? เป็นครั้งแรกที่เขาโดนสาวบอกว่าขี้เหร่! อีกอย่าง…น้ำเสียงตอนที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเขาขี้เหร่ ทำไมถึงได้ฟังดูคุ้นๆ ล่ะ? พอได้ยินหุ่นมาสคอตหมีพูดอย่างนั้น รอยยิ้มพาดผ่านดวงตาซือเยี่ยหานเล็กน้อย เซี่ยเจ๋อจือนั่งหัวเราะอย่างขบขัน เขาหันไปมองซือเยี่ยหาน แล้วหันไปพูดกับมาสคอตหมีว่า “คุณหนูคนนี้ เธอรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร ถึงได้กล้าเต๊าะเขา?” เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็โพล่งออกไปทันที “ก็ต้องรู้อยู่แล้ว เขาคือซือเยี่ยหาน ว่าที่สามีในอนาคตของฉัน!” เซี่ยเจ๋อจืออึ้ง หลินเชวียเองก็พูดไม่ออก หลินเชวียพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “ให้ตายเถอะ!น้องสาว เธอ…ใจกล้าเกินไปแล้ว!!!” รู้ว่าเขาคือซือเยี่ยหานก็ยังกล้าเต๊าะอีก! แม้แต่เซี่ยเจ๋อจือก็ยังดูทึ่ง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเต๊าะเก่งกว่าเขา แถมคนคนนั้นยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย ทั้งสองต่างไม่ทันสังเกตเห็น ว่าตอนนี้สายตาของซือเยี่ยหานเต็มไปด้วยความอบอุ่นแล้ว… เยี่ยหวันหวั่นก้าวขาต้วมเตี้ยมไปหาซือเยี่ยหานอีกสองสามก้าว “พี่ชายๆ! ตกลงจะยอมให้เต๊าะไหมอ่ะ! ตอบหน่อยสิ!” ซือเยี่ยหานมองหญิงสาวด้วยสายตาเอือมระอาระคนเอ็นดู จากนั้นก็เอื้อมมือมาหาเธอ “มานี่” เยี่ยหวันหวั่นดีใจ รีบวิ่งไปหาเขาทันที ซือเยี่ยหานกอดหญิงสาวเต็มอ้อมแขน จากนั้นก็โน้มตัวจูบเบาๆ บนหัวมาสคอต หลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือที่ยืนอยู่ข้างๆ งุนงง นี่มันอะไรกัน? “ให้ตายเถอะ นึกไม่ถึงว่าจะเต๊าะสำเร็จจริงๆ” หลินเชวียเบิกตากว้าง เซี่ยเจ๋อจือลูบคาง จู่ๆ ก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ทั้งที่ซือเยี่ยหานจูบหุ่นมาสคอต แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับรู้สึกได้ชัดเจนกว่าจูบเธอตรงๆ เสียอีก ไม่รู้ทำไมหน้าผากของเธอร้อนวูบวาบไปหมด ซือเยี่ยหานเอ่ย “ไหนบอกว่าจะมาถึงตอนบ่ายไง?” “จัดการเสร็จก่อนก็เลยรีบมาก่อนไงคะ!” เยี่ยหวันหวั่นถามพร้อมยิ้มตาหยี “คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน?” ซือเยี่ยหานบีบอุ้งมือของเธอ แล้วพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ “นอกจากเธอ แล้วจะมีใครกล้าทำแบบนี้อีก?” เยี่ยหวันหวั่นกระแอม “เอิ่ม อะแฮ่มๆ…โอเค…” เหมือนจะเถียงไม่ออกแฮะ… ซือเยี่ยหานเอื้อมมือมาถอดหัวมาสคอตออกให้หญิงสาว วินาทีต่อมา ใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นก็ปรากฏออกมา หญิงสาวมัดผมดังโงะ ยิ้มกว้าง “ฉันน่ารักมากใช่ไหมล่ะคะ?” “ให้ตายเถอะ! เธอ…เยี่ยหวันหวั่น!!!” เสียงร้องด้วยความตกใจของหลินเชวียดังขึ้น แม่แกเถอะ! เขาว่าแล้วเชียว! ที่แท้ก็เป็นยัยเด็กนี่นี่เอง… เซี่ยเจ๋อจือหันไปมองหลินเชวียที่กำลังตกใจ แล้วพูดติดตลกว่า “นายรู้หรือยัง ว่าทำไมพี่เก้าของนายถึงไม่มีวี่แววจะอาละวาดเลย?” หลินเชวียเอ่ย “รู้แล้ว รู้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเลย…” ยัยเด็กบ้านี่เอาใจคนเก่งสุดๆ! ………………………..

บทที่ 1087 ขโมยเด็กมาเล่น

เยี่ยหวันหวั่นคุยกับครูฝึกเหลยอยู่นาน จากนั้นก็กำชับกงซวี่อีกครู่ใหญ่ พอหันมาเห็นลั่วเฉินยืนปลีกตัวออกไปเงียบๆ ก็เดินมาหาเขา

“พี่เยี่ย!” พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินมาหา ลั่วเฉินก็รีบเงยหน้า

“ลั่วเฉิน นายไว้ใจได้ที่สุดแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะย้ำเตือนนาย สู้เขาเข้าล่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นบอก

ลั่วเฉินที่รู้สึกผิดหวังที่เยี่ยหวันหวั่นถึงขั้นยอมรับปากแต่งหญิงเพื่อกงซวี่ตั้งแต่เมื่อกี้ พลันจางหายไปทันที “อื้ม! พี่เยี่ย ผมจะทำเต็มที่แน่นอน!”

……

หลังจากส่งกงซวี่กลับลั่วเฉินไปฝึกพิเศษ ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็มีเวลาอยู่กับถังถังมากขึ้น

ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนอยากไปถานเยวี่ยวิลล่าแท้ๆ แต่เพราะเรื่องที่กองถ่ายทำให้สองพ่อลูกต้องรอเธออยู่นาน จากนั้นไปได้ครึ่งวันก็กลับซะแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นคิดหาวิธีชดเชย

ซือเยี่ยหานกับถังถังไปถึงก่อน เยี่ยหวันหวั่นกลับคฤหาสน์กุหลาบเพื่อเอาของที่ตัวเองเตรียมไว้นานแล้ว จากนั้นก็ใช้บัตร VIP ที่ซือเยี่ยหานให้ไว้เข้าไปในวิลล่า

พอไปถึง เธอไม่ได้ไปหาพวกเขาทันที แต่กลับแอบลากกระเป๋าไปที่ห้องคนเดียว

เมื่อถึงห้อง เยี่ยหวันหวั่นเปิดกระเป๋า แล้วหยิบมาสคอตหมีตัวใหญ่ออกมา

เยี่ยหวันหวั่นไม่รอช้ารีบเปลี่ยนใส่มาสคอต จากนั้นก็ยืนมองหมีตัวใหญ่น่ารักน่าชังหน้ากระจก แล้วทำหน้าพึงพอใจ

เธอน่ารักสุดๆ ไปเลย~~~

ฮิๆ ถังถังต้องชอบแน่ๆ!

ขณะเดียวกัน ณ ริมทะเลสาบเล็กๆ ในถานเยวี่ยวิลล่า

ซือเยี่ยหานกำลังนั่งตกปลาอยู่ใต้ต้นไม้ บนเก้าอี้เอนหลังสองตัวที่อยู่ด้านข้างมีหลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือนั่งอยู่

ในป่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ถังถังกำลังเล่นกับต้าไป๋ เด็กน้อยว่านอนสอนง่ายมาก ไม่ร้องไห้แล้วก็ไม่โวยวายด้วย

หลินเชวียมองซือเยี่ยหานที่กำลังตกปลาอยู่ข้างๆ จากนั้นก็หันไปมองเด็กน้อยที่กำลังเล่นกับสัตว์เลี้ยง แล้วถอนหายใจ “เข้าใจอะไรผิดไหมเนี่ย! ช่วงอายุที่ควรจะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระและล่องลอยไปมา พี่เก้ากลับต้องมาเลี้ยงลูกอยู่กับเมียเหมือนคนแก่อย่างนี้แล้ว แล้วผมดันรู้สึกสนุกไปด้วยเนี่ยนะ? ทำเอาผมอยากจะไปขโมยเด็กมาเล่นด้วยเลยเนี่ย!”

เซี่ยเจ๋อจือเหลือบมอง แล้วพูดติดตลกว่า “นายปล่อยเด็กไปเถอะ!”

“ให้ตาย! ผมมันทำไม ขนาดพี่เก้ายังเป็นพ่อคนได้ แล้วผมจะเป็นพ่อที่ดีไม่ได้เลยเหรอ?” หลินเชวียก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ยัยนั่นทำไมยังไม่มาอีกล่ะ?”

เซี่ยเจ๋อจือเอ่ย “เหมือนจะส่งศิลปินในสังกัดไปฝึกพิเศษนะ คงต้องใช้เวลาซักพักกว่าจะมาถึง”

หลินเชวียได้ยินอย่างนั้นก็เหลือบมองซือเยี่ยหานอย่างระมัดระวัง พลางกระซิบเสียงเบาว่า “จะว่าไปแล้วนะเซี่ยซาน ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ…ยัยเยี่ยหวันหวั่นทำได้ยังไง? ในสังกัดของเธอมีแต่ศิลปินชาย ปรากฏว่ายัยนั่นร่อนอยู่ข้างนอกตั้งนาน พี่เก้ากลับไม่มีวี่แววจะอาละวาดซักนิดเลย?

ดูอย่างเรื่องไลฟ์สดคราวที่แล้วสิ พี่เก้ากลับไม่โกรธ แถมยังส่งเรือยอทช์ไปให้คนอื่นเขาตั้งสิบอัน! ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเลย!”

เซี่ยเจ๋อจือยิ้ม แล้วกระดกคิ้ว “เข้าใจยากตรงไหน?”

หลินเชวียพูดขึ้นทันที “เข้าใจยากมากเลยเถอะ แปลกเกินไปแล้ว!”

ขณะที่หลินเชวียกำลังกระซิบกระซาบกับเซี่ยเจ๋อจือ จู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นมาสคอตสีน้ำตาลตัวหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางพวกเขาจากที่ไกลๆ…

หลินเชวียเพ่งมองหมีตัวนั้น แล้วทำหน้างง “นั่นมันตัวอะไรน่ะ? ใครมันใส่ชุดอย่างนั้นเข้ามาในนี้?”

ขณะพูด คนที่สวมมาสคอตหมีขนฟูตัวนั้นก็ได้วิ่งมาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้ว

พอหางตาเหลือบเห็นมาสคอตหมีที่วิ่งเข้ามาหาพวกเขา ซือเยี่ยหานละสายตาออกจากริมทะเลสาบ แล้วหันไปมองคนที่สวมมาสคอต…

เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนเสียงเล็กน้อย จากนั้นก็วิ่งผ่านหลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือ ไปหาซือเยี่ยหานอย่างร่าเริง “พี่ชายๆ! ผมขอเต๊าะพี่ชายหน่อยได้ไหมฮะ?”

……………………………………………………….

บทที่ 1088 เขาเป็นว่าที่สามีในอนาคตของฉัน

ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ

หลินเชวียที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกตะลึง ไม่นานก็หลุดขำเสียงดัง เขามองหญิงสาวที่สวมมาสคอตหมีตรงหน้าอย่างสนใจ “นี่สาวน้อย…วิธีเต๊าะหนุ่มของเธอ…แปลกใหม่เกินไปรึเปล่า…”

นี่มันลูกคุณหนูบ้านไหนกัน? น่าสนใจเกินไปแล้ว!

เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจเขาซักนิด ยังคงยื่น “อุ้งมือหมี” ไปหาซือเยี่ยหานอย่างตื่นเต้น

หลินเชวียไม่ได้เจอผู้หญิงน่าสนใจอย่างนี้มานาน จึงอดแกล้งเธอไม่ได้ “เฮ้ น้องสาว ผู้ชายคนที่เธอกำลังเต๊าะอยู่มีลูกโตจนไปซื้อซีอิ๊วเป็นแล้ว สู้มาเต๊าะฉันแทนดีกว่าไหม? พี่ยังโสดอยู่เลย!”

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาขาวอยู่ใต้หุ่นมาสคอต เธอพูดอย่างไม่ลังเล “ไม่เต๊าะ นายนขี้เหร่เกินไป ขอบคุณ!”

หลินเชวียได้ยินอย่างนั้นตาก็แทบถลนออกจากเบ้า “ให้ตาย! มะ…เมื่อกี้เธอว่าไงนะ? ฉันขี้เหร่???”

ถึงเขาจะสู้ซือเยี่ยหานกับเซี่ยเจ๋อจือที่อยู่ตรงนี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นขี้เหร่หรือเปล่า?

เป็นครั้งแรกที่เขาโดนสาวบอกว่าขี้เหร่!

อีกอย่าง…น้ำเสียงตอนที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเขาขี้เหร่ ทำไมถึงได้ฟังดูคุ้นๆ ล่ะ?

พอได้ยินหุ่นมาสคอตหมีพูดอย่างนั้น รอยยิ้มพาดผ่านดวงตาซือเยี่ยหานเล็กน้อย

เซี่ยเจ๋อจือนั่งหัวเราะอย่างขบขัน เขาหันไปมองซือเยี่ยหาน แล้วหันไปพูดกับมาสคอตหมีว่า “คุณหนูคนนี้ เธอรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร ถึงได้กล้าเต๊าะเขา?”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็โพล่งออกไปทันที “ก็ต้องรู้อยู่แล้ว เขาคือซือเยี่ยหาน ว่าที่สามีในอนาคตของฉัน!”

เซี่ยเจ๋อจืออึ้ง

หลินเชวียเองก็พูดไม่ออก

หลินเชวียพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “ให้ตายเถอะ!น้องสาว เธอ…ใจกล้าเกินไปแล้ว!!!”

รู้ว่าเขาคือซือเยี่ยหานก็ยังกล้าเต๊าะอีก!

แม้แต่เซี่ยเจ๋อจือก็ยังดูทึ่ง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเต๊าะเก่งกว่าเขา แถมคนคนนั้นยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย

ทั้งสองต่างไม่ทันสังเกตเห็น ว่าตอนนี้สายตาของซือเยี่ยหานเต็มไปด้วยความอบอุ่นแล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นก้าวขาต้วมเตี้ยมไปหาซือเยี่ยหานอีกสองสามก้าว “พี่ชายๆ! ตกลงจะยอมให้เต๊าะไหมอ่ะ! ตอบหน่อยสิ!”

ซือเยี่ยหานมองหญิงสาวด้วยสายตาเอือมระอาระคนเอ็นดู จากนั้นก็เอื้อมมือมาหาเธอ “มานี่”

เยี่ยหวันหวั่นดีใจ รีบวิ่งไปหาเขาทันที

ซือเยี่ยหานกอดหญิงสาวเต็มอ้อมแขน จากนั้นก็โน้มตัวจูบเบาๆ บนหัวมาสคอต

หลินเชวียกับเซี่ยเจ๋อจือที่ยืนอยู่ข้างๆ งุนงง นี่มันอะไรกัน?

“ให้ตายเถอะ นึกไม่ถึงว่าจะเต๊าะสำเร็จจริงๆ” หลินเชวียเบิกตากว้าง

เซี่ยเจ๋อจือลูบคาง จู่ๆ ก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

ทั้งที่ซือเยี่ยหานจูบหุ่นมาสคอต แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับรู้สึกได้ชัดเจนกว่าจูบเธอตรงๆ เสียอีก ไม่รู้ทำไมหน้าผากของเธอร้อนวูบวาบไปหมด

ซือเยี่ยหานเอ่ย “ไหนบอกว่าจะมาถึงตอนบ่ายไง?”

“จัดการเสร็จก่อนก็เลยรีบมาก่อนไงคะ!” เยี่ยหวันหวั่นถามพร้อมยิ้มตาหยี “คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน?”

ซือเยี่ยหานบีบอุ้งมือของเธอ แล้วพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ “นอกจากเธอ แล้วจะมีใครกล้าทำแบบนี้อีก?”

เยี่ยหวันหวั่นกระแอม “เอิ่ม อะแฮ่มๆ…โอเค…”

เหมือนจะเถียงไม่ออกแฮะ…

ซือเยี่ยหานเอื้อมมือมาถอดหัวมาสคอตออกให้หญิงสาว วินาทีต่อมา ใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นก็ปรากฏออกมา

หญิงสาวมัดผมดังโงะ ยิ้มกว้าง “ฉันน่ารักมากใช่ไหมล่ะคะ?”

“ให้ตายเถอะ! เธอ…เยี่ยหวันหวั่น!!!”

เสียงร้องด้วยความตกใจของหลินเชวียดังขึ้น

แม่แกเถอะ! เขาว่าแล้วเชียว! ที่แท้ก็เป็นยัยเด็กนี่นี่เอง…

เซี่ยเจ๋อจือหันไปมองหลินเชวียที่กำลังตกใจ แล้วพูดติดตลกว่า “นายรู้หรือยัง ว่าทำไมพี่เก้าของนายถึงไม่มีวี่แววจะอาละวาดเลย?”

หลินเชวียเอ่ย “รู้แล้ว รู้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเลย…”

ยัยเด็กบ้านี่เอาใจคนเก่งสุดๆ!

………………………..