บทที่ 1089 แม่ลูกใจสื่อถึงกัน “ถังถังล่ะคะ?” เยี่ยหวันหวั่นรีบถาม ซือเยี่ยหานตอบ “อยู่ในป่า” เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองตามนิ้วมือของซือเยี่ยหาน แล้วรีบสวมหัวมาสคอตกลับเหมือนเดิม “ฉันจะไปหาถังถัง!” ซือเยี่ยหานเอ่ย “ไปสิ” หญิงสาววิ่งต้วมเตี้ยมออกไป ไม่นานก็หายลับไปจากครรลองสายตา หลินเชวียมองดูแผ่นหลังของเยี่ยหวันหวั่นที่ห่างออกไป สีหน้ายังคงอึ้งเหมือนเดิม “ไม่น่าล่ะพี่เก้าของผมถึงได้ตายรังไม่ยอมไปไหน…ยอมแล้วจริงๆ…” พูดจบก็ทำหน้าสงสัย แล้วหันไปพูดกับซือเยี่ยหานว่า “พี่เก้า พี่ไม่คิดว่า…ยัยเด็กเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนไปมากเหรอ?” ซือเยี่ยหานพูดเสียงเรียบ “ไม่รู้สึก” หลินเชวียพูดอย่างประหลาดใจ “หา? ไม่รู้สึกเลยเหรอ?” สายตาของซือเยี่ยหานจับจ้องไปยังทิศที่หญิงสาววิ่งออกไป แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “เธอเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้ว” หลินเชวียงุนงง… เป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก? พี่เก้า นี่พี่จริงจังเหรอ… สายตาของเซี่ยเจ๋อจือไหวระริก เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปพูดกับซือเยี่ยหานว่า “เจ้าเก้า สุขภาพนาย…เริ่มแข็งแรงขึ้นแล้วใช่ไหม?” พอได้ยินเซี่ยเจ๋อจือพูดอย่างนี้ สีหน้าของซือเยี่ยหานก็ตึงเครียดทันที… ร่างกายเริ่มฟื้นตัวแล้วแท้ๆ แต่กลับดูไม่ดีใจเลย ไม่รู้หลินเชวียนึกอะไรได้ สีหน้าถึงได้ดูไม่สบายใจเหมือนกัน “เซี่ยซาน พี่หมายความว่า ถ้าหากทางรัฐอิสระรู้ว่าสุขภาพของพี่เก้าดีขึ้น…” หลินเชวียละคำพูดที่เหลือทิ้งไว้ แล้วกระแอมเบาๆ “อะแฮ่ม ไม่ได้ติดต่อกันนานขนาดนี้แล้ว น่าจะไม่แล้วมั้ง?” เซี่ยเจ๋อจือยักไหล่ “ใครจะไปรู้ล่ะ ความคิดของคนผู้นั้น…” …… ห่างออกไปไม่ไกล เยี่ยหวันหวั่นกำลังวิ่งตรงไปหาถังถัง “เบบี๋ๆ! เด็กน้อยที่น่ารักที่สุด ว่าง่ายที่สุด และน่าเอ็นดูที่สุดในโลก! แม่ขอกอดลูกทีหนึ่งได้ไหม?” เยี่ยหวันหวั่นทำเสียงเข้ม จงใจส่ายหัวไปมาแล้วพูดอย่างน่ารัก ถังถังเห็นมาสคอตหมีก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบสาวเท้าสั้นๆ วิ่งไปหามาสคอตหมีทันที “แม่ครับ!!!” เยี่ยหวันหวั่นประหลาดใจ เธอปรับเสียงกลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วถามด้วยความแปลกใจ “เอ่อ เบบี๋ ลูกรู้ได้ยังไงว่าเป็นแม่?” ซือเยี่ยหานสันนิษฐานจนรู้ว่าเป็นเธอ แต่ทำไมถังถังจำเธอได้ทันทีเลยล่ะ! ถังถังกอดขามาสคอต แล้วแหงนใบหน้าเล็กๆ ขึ้น แล้วพูดอย่างดีใจว่า “ถังถังรู้อยู่แล้ว! ไม่ว่าแม่จะเป็นยังไง ถังถังก็จำได้ครับ!” เยี่ยหวันหวั่นย่อตัวลงมา แล้วกอดเด็กน้อยด้วยความรัก “ใช่แล้วๆ เพราะหัวใจของแม่กับถังถังสื่อถึงกันยังไงล่ะ!” “อื้ม” เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆ “แม่ครับ วันนี้แม่น่ารักจังเลยครับ!” เด็กน้อยเอ่ยชมอย่างตรงไปตรงมา “ฮิๆ ใช่ไหมล่ะๆ ลูกชอบหรือเปล่า?” เยี่ยหวันหวั่นได้ใจขึ้นมาทันที “ชอบครับ!” ขณะที่สองแม่ลูกกำลังคุยกัน สัตว์ร้ายที่อยู่ด้านหนึ่งก็ก้าวเดินเข้ามา เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองต้าไป๋ สายตาเป็นประกายขึ้นมาทันที! ต้าไป๋ก็มาด้วยเหรอ! เยี่ยหวันหวั่นกระเด้งตัวไปตรงหน้าสัตว์ร้าย “ฮ่าๆๆๆ ต้าไป๋ๆๆ ฉันขอเต๊าะแกหน่อยได้ไหม?” “กรรซ์~~” เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะวิ่งไปหาต้าไป๋ ต้าไป๋ก็เปล่งเสียงขู่กรรโชกเสียงดังลั่นป่า เยี่ยหวันหวั่นตกใจจนล้มก้นจ้ำเบ้า น่าปวดใจนัก!!! ถังถังเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งเข้ามายืนบังเยี่ยหวันหวั่น เพื่อปกป้องเธอ “ต้าไป๋! ห้ามดุนะ! นี่คุณแม่ไง!” ต้าไป๋ทำเสียงสั่นเครือในลำคอ จากนั้นก็ไม่คำรามอีก นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกำราบต้าไป๋ได้ด้วย! เยี่ยหวันหวั่นกลอกลูกตาไปมา แล้วมองหน้าถังถังอย่างน่าสงสาร “ถังถัง! แม่อยากลูบกรงเล็บของต้าไป๋จัง!” ถังถังรีบหันไปมองต้าไป๋ “ต้าไป๋ ยื่นมือออกมา!” ……………………………………………………….   บทที่ 1090 ต้าไป๋น่าเอ็นดู เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบ โอ๊ะ ให้ยื่นอุ้งมือประโยคเดียวก็ยื่นแล้ว นี่ไม่น่าเป็นไปได้มั้ง ผลลัพธ์…วินาทีถัดมา เยี่ยหวันหวั่นก็เห็น อุ้งมืออวบขนหนานุ่มของต้าไป๋ ยื่นมาตรงหน้าเธอ… เชี่ย! นี่ก็ได้ด้วย? ไม่ได้ๆ โอกาสอันดีขนาดนี้ เธอต้องยื่นมือไปลูบ! เยี่ยหวันหวั่นถอดชุดตุ๊กตามาสคอตออกก่อน จากนั้นก็ยื่นมือไปลูบอุ้งมืออย่างระมัดระวัง ให้สัมผัสดีสุดๆ! แถม ต้าไป๋ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ถึงขั้นไม่คำรามใส่เธอ ไม่ขู่เธอ! ตื้นตันใจจนอยากร้องไห้เลยเชียว… จะว่าไป ระยะห่างระหว่างคนทำไมถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ เธอเอาใจต้าไป๋มาครึ่งกว่าปี ป้อนเนื้อวัวมันมาตั้งนานกว่าจะได้เข้าใกล้มันสักหน่อย อยากลูบมันทีต้องหาฤกษ์ยามอาบน้ำจุดธูป…แถมยังต้องดูโชคลาง… แต่กลายเป็นว่าถังถังพูดประโยคเดียวก็ทำได้แล้ว “ขอลูบอีกข้างด้วยได้ไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างสุดแสนคาดหวัง ถังถังพยักหน้าเอ่ย “ต้าไป๋ เปลี่ยนเป็นอีกข้าง” ต้าไป๋ยกอุ้งมืออีกข้างทันที เยี่ยหวันหวั่นตะลึงค้าง สมกับเป็นลูกชายเธอ เจ๋งสุดยอด! หม่ามี๊ปลื้มใจสุดๆ! เยี่ยหวันหวั่นเรียกร้องอีกทันที “ขอลูบสามนาทีได้ไหม ไม่ๆๆ สิบนาที!” ครั้งนี้ ถังถังกลับไม่ตอบเร็วอย่างนั้น แต่ก้มหน้า พูดงึมงำ “คุณแม่…คุณแม่ก็ลูบถังถังด้วยได้ไหม” เห็นเด็กน้อยคอตก ท่าทางเหมือนสัตว์น้อยสูญเสียความรัก เยี่ยหวันหวั่นก็จนหัวใจระเบิด คว้าเด็กน้อยมากอดในอ้อมอกทันที “ได้แน่นอน! แม่ชอบถังถังที่สุดเลย!” เด็กน้อยเม้มปากก่อนจะกลับคืนรอยยิ้ม เยี่ยหวันหวั่นกอดถังถัง อดหัวเราะไม่ได้ อิจฉาแม้แต่ต้าไป๋ ถังถังเหมือนซือเยี่ยหานเกินไปแล้วจริงๆ! เยี่ยหวันหวั่นกอดเด็กน้อยในอ้อมกอด จากนั้นเอ่ยปากถาม “ถังถังจ๊ะ ลูกชอบแม่ไหม” “ชอบคุณแม่!” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ในดวงตากระจ่างใสเต็มไปด้วยความชอบอย่างแท้จริง เยี่ยหวันหวั่นเท้าคาง ครุ่นคิดสักพักก็ถามหยั่งเชิง “หืม…เพราะแม่เป็นแม่ของลูก ลูกเลยชอบแม่เหรอ” คงเพราะชอบเด็กคนนี้เกินไป เธอเลยพลันใส่ใจคำถามนี้เล็กน้อย ถังถังชอบเธอคนนี้ หรือว่าเพราะเธอเป็นแม่ เขาถึงชอบเธอกันนะ เด็กน้อยคิด ก่อนจะส่ายหน้า จากนั้นเอ่ยว่า “ตอนที่ถังถังเห็นคุณแม่ครั้งแรก ก็ชอบคุณแม่แล้ว” “ครั้งแรก คือครั้งที่ลูกมาหาแม่ที่จีนเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นถาม “ไม่ใช่ เป็นครั้งที่ผมวิดีโอคอลคุยกับคุณลุง ผมอยู่ในวิดีโอ…แล้วก็เห็นคุณแม่…” เด็กน้อยเอ่ยพลางหน้าแดงเถือก เหมือนอายอยู่บ้าง “เฮ้ย จริงเหรอ ตอนนั้นลูกเห็นแม่แล้ว?” เยี่ยหวันหวั่นตกใจเล็กน้อย เด็กน้อยในวิดีโอตอนนั้นดูเย็นชา นึกไม่ถึงว่าจะกลับยังสังเกตเห็นเธอ? “อืม คุณแม่สวยมาก…” เด็กน้อยออกแรงพยักหน้า เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าอย่างดีใจทันที ลูกชายเธอพูดเก่งเกินไปแล้วไหม จุดนี้ได้เธอมา! เด็กน้อยพูดต่อ “ต่อมาเพื่อให้ได้เห็นแม่ ถังถังเลยวิดีโอคอลหาคุณลุงหลายครั้ง…แต่เห็นคุณแม่น้อยมาก…ถังถังคิดถึงคุณแม่มาก…” เยี่ยหวันหวั่นมองท่าทางโดดเดี่ยวของเด็กน้อย มุมหนึ่งของหัวใจก็อ่อนยวบอิจฉาเหลือคณา เด็กน้อยพูดจบ ก็มองเธอด้วยดวงตาสุกใสเป็นประกาย “ต่อมาคุณลุงบอกผมว่า คุณแม่ก็คือคุณแม่ของผม! ถังถังคิดแล้วเชียว คุณแม่ต้องเป็นคุณแม่ของถังถังแน่นอน!!” ……………..

บทที่ 1089 แม่ลูกใจสื่อถึงกัน

“ถังถังล่ะคะ?” เยี่ยหวันหวั่นรีบถาม

ซือเยี่ยหานตอบ “อยู่ในป่า”

เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองตามนิ้วมือของซือเยี่ยหาน แล้วรีบสวมหัวมาสคอตกลับเหมือนเดิม “ฉันจะไปหาถังถัง!”

ซือเยี่ยหานเอ่ย “ไปสิ”

หญิงสาววิ่งต้วมเตี้ยมออกไป ไม่นานก็หายลับไปจากครรลองสายตา

หลินเชวียมองดูแผ่นหลังของเยี่ยหวันหวั่นที่ห่างออกไป สีหน้ายังคงอึ้งเหมือนเดิม “ไม่น่าล่ะพี่เก้าของผมถึงได้ตายรังไม่ยอมไปไหน…ยอมแล้วจริงๆ…”

พูดจบก็ทำหน้าสงสัย แล้วหันไปพูดกับซือเยี่ยหานว่า “พี่เก้า พี่ไม่คิดว่า…ยัยเด็กเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนไปมากเหรอ?”

ซือเยี่ยหานพูดเสียงเรียบ “ไม่รู้สึก”

หลินเชวียพูดอย่างประหลาดใจ “หา? ไม่รู้สึกเลยเหรอ?”

สายตาของซือเยี่ยหานจับจ้องไปยังทิศที่หญิงสาววิ่งออกไป แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “เธอเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้ว”

หลินเชวียงุนงง…

เป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก?

พี่เก้า นี่พี่จริงจังเหรอ…

สายตาของเซี่ยเจ๋อจือไหวระริก เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปพูดกับซือเยี่ยหานว่า “เจ้าเก้า สุขภาพนาย…เริ่มแข็งแรงขึ้นแล้วใช่ไหม?”

พอได้ยินเซี่ยเจ๋อจือพูดอย่างนี้ สีหน้าของซือเยี่ยหานก็ตึงเครียดทันที…

ร่างกายเริ่มฟื้นตัวแล้วแท้ๆ แต่กลับดูไม่ดีใจเลย

ไม่รู้หลินเชวียนึกอะไรได้ สีหน้าถึงได้ดูไม่สบายใจเหมือนกัน “เซี่ยซาน พี่หมายความว่า ถ้าหากทางรัฐอิสระรู้ว่าสุขภาพของพี่เก้าดีขึ้น…”

หลินเชวียละคำพูดที่เหลือทิ้งไว้ แล้วกระแอมเบาๆ “อะแฮ่ม ไม่ได้ติดต่อกันนานขนาดนี้แล้ว น่าจะไม่แล้วมั้ง?”

เซี่ยเจ๋อจือยักไหล่ “ใครจะไปรู้ล่ะ ความคิดของคนผู้นั้น…”

……

ห่างออกไปไม่ไกล เยี่ยหวันหวั่นกำลังวิ่งตรงไปหาถังถัง

“เบบี๋ๆ! เด็กน้อยที่น่ารักที่สุด ว่าง่ายที่สุด และน่าเอ็นดูที่สุดในโลก! แม่ขอกอดลูกทีหนึ่งได้ไหม?” เยี่ยหวันหวั่นทำเสียงเข้ม จงใจส่ายหัวไปมาแล้วพูดอย่างน่ารัก

ถังถังเห็นมาสคอตหมีก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบสาวเท้าสั้นๆ วิ่งไปหามาสคอตหมีทันที “แม่ครับ!!!”

เยี่ยหวันหวั่นประหลาดใจ เธอปรับเสียงกลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วถามด้วยความแปลกใจ “เอ่อ เบบี๋ ลูกรู้ได้ยังไงว่าเป็นแม่?”

ซือเยี่ยหานสันนิษฐานจนรู้ว่าเป็นเธอ แต่ทำไมถังถังจำเธอได้ทันทีเลยล่ะ!

ถังถังกอดขามาสคอต แล้วแหงนใบหน้าเล็กๆ ขึ้น แล้วพูดอย่างดีใจว่า “ถังถังรู้อยู่แล้ว! ไม่ว่าแม่จะเป็นยังไง ถังถังก็จำได้ครับ!”

เยี่ยหวันหวั่นย่อตัวลงมา แล้วกอดเด็กน้อยด้วยความรัก “ใช่แล้วๆ เพราะหัวใจของแม่กับถังถังสื่อถึงกันยังไงล่ะ!”

“อื้ม” เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆ

“แม่ครับ วันนี้แม่น่ารักจังเลยครับ!” เด็กน้อยเอ่ยชมอย่างตรงไปตรงมา

“ฮิๆ ใช่ไหมล่ะๆ ลูกชอบหรือเปล่า?” เยี่ยหวันหวั่นได้ใจขึ้นมาทันที

“ชอบครับ!”

ขณะที่สองแม่ลูกกำลังคุยกัน สัตว์ร้ายที่อยู่ด้านหนึ่งก็ก้าวเดินเข้ามา

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองต้าไป๋ สายตาเป็นประกายขึ้นมาทันที! ต้าไป๋ก็มาด้วยเหรอ!

เยี่ยหวันหวั่นกระเด้งตัวไปตรงหน้าสัตว์ร้าย “ฮ่าๆๆๆ ต้าไป๋ๆๆ ฉันขอเต๊าะแกหน่อยได้ไหม?”

“กรรซ์~~”

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะวิ่งไปหาต้าไป๋ ต้าไป๋ก็เปล่งเสียงขู่กรรโชกเสียงดังลั่นป่า

เยี่ยหวันหวั่นตกใจจนล้มก้นจ้ำเบ้า

น่าปวดใจนัก!!!

ถังถังเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งเข้ามายืนบังเยี่ยหวันหวั่น เพื่อปกป้องเธอ “ต้าไป๋! ห้ามดุนะ! นี่คุณแม่ไง!”

ต้าไป๋ทำเสียงสั่นเครือในลำคอ จากนั้นก็ไม่คำรามอีก

นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกำราบต้าไป๋ได้ด้วย!

เยี่ยหวันหวั่นกลอกลูกตาไปมา แล้วมองหน้าถังถังอย่างน่าสงสาร “ถังถัง! แม่อยากลูบกรงเล็บของต้าไป๋จัง!”

ถังถังรีบหันไปมองต้าไป๋ “ต้าไป๋ ยื่นมือออกมา!”

……………………………………………………….

บทที่ 1090 ต้าไป๋น่าเอ็นดู

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบ โอ๊ะ ให้ยื่นอุ้งมือประโยคเดียวก็ยื่นแล้ว นี่ไม่น่าเป็นไปได้มั้ง

ผลลัพธ์…วินาทีถัดมา เยี่ยหวันหวั่นก็เห็น อุ้งมืออวบขนหนานุ่มของต้าไป๋ ยื่นมาตรงหน้าเธอ…

เชี่ย! นี่ก็ได้ด้วย?

ไม่ได้ๆ โอกาสอันดีขนาดนี้ เธอต้องยื่นมือไปลูบ!

เยี่ยหวันหวั่นถอดชุดตุ๊กตามาสคอตออกก่อน จากนั้นก็ยื่นมือไปลูบอุ้งมืออย่างระมัดระวัง

ให้สัมผัสดีสุดๆ!

แถม ต้าไป๋ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ถึงขั้นไม่คำรามใส่เธอ ไม่ขู่เธอ!

ตื้นตันใจจนอยากร้องไห้เลยเชียว…

จะว่าไป ระยะห่างระหว่างคนทำไมถึงได้ใหญ่ขนาดนี้

เธอเอาใจต้าไป๋มาครึ่งกว่าปี ป้อนเนื้อวัวมันมาตั้งนานกว่าจะได้เข้าใกล้มันสักหน่อย

อยากลูบมันทีต้องหาฤกษ์ยามอาบน้ำจุดธูป…แถมยังต้องดูโชคลาง…

แต่กลายเป็นว่าถังถังพูดประโยคเดียวก็ทำได้แล้ว

“ขอลูบอีกข้างด้วยได้ไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างสุดแสนคาดหวัง

ถังถังพยักหน้าเอ่ย “ต้าไป๋ เปลี่ยนเป็นอีกข้าง”

ต้าไป๋ยกอุ้งมืออีกข้างทันที

เยี่ยหวันหวั่นตะลึงค้าง

สมกับเป็นลูกชายเธอ เจ๋งสุดยอด! หม่ามี๊ปลื้มใจสุดๆ!

เยี่ยหวันหวั่นเรียกร้องอีกทันที “ขอลูบสามนาทีได้ไหม ไม่ๆๆ สิบนาที!”

ครั้งนี้ ถังถังกลับไม่ตอบเร็วอย่างนั้น แต่ก้มหน้า พูดงึมงำ “คุณแม่…คุณแม่ก็ลูบถังถังด้วยได้ไหม”

เห็นเด็กน้อยคอตก ท่าทางเหมือนสัตว์น้อยสูญเสียความรัก เยี่ยหวันหวั่นก็จนหัวใจระเบิด คว้าเด็กน้อยมากอดในอ้อมอกทันที “ได้แน่นอน! แม่ชอบถังถังที่สุดเลย!”

เด็กน้อยเม้มปากก่อนจะกลับคืนรอยยิ้ม

เยี่ยหวันหวั่นกอดถังถัง อดหัวเราะไม่ได้ อิจฉาแม้แต่ต้าไป๋ ถังถังเหมือนซือเยี่ยหานเกินไปแล้วจริงๆ!

เยี่ยหวันหวั่นกอดเด็กน้อยในอ้อมกอด จากนั้นเอ่ยปากถาม “ถังถังจ๊ะ ลูกชอบแม่ไหม”

“ชอบคุณแม่!” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ในดวงตากระจ่างใสเต็มไปด้วยความชอบอย่างแท้จริง

เยี่ยหวันหวั่นเท้าคาง ครุ่นคิดสักพักก็ถามหยั่งเชิง “หืม…เพราะแม่เป็นแม่ของลูก ลูกเลยชอบแม่เหรอ”

คงเพราะชอบเด็กคนนี้เกินไป เธอเลยพลันใส่ใจคำถามนี้เล็กน้อย

ถังถังชอบเธอคนนี้ หรือว่าเพราะเธอเป็นแม่ เขาถึงชอบเธอกันนะ

เด็กน้อยคิด ก่อนจะส่ายหน้า จากนั้นเอ่ยว่า “ตอนที่ถังถังเห็นคุณแม่ครั้งแรก ก็ชอบคุณแม่แล้ว”

“ครั้งแรก คือครั้งที่ลูกมาหาแม่ที่จีนเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นถาม

“ไม่ใช่ เป็นครั้งที่ผมวิดีโอคอลคุยกับคุณลุง ผมอยู่ในวิดีโอ…แล้วก็เห็นคุณแม่…” เด็กน้อยเอ่ยพลางหน้าแดงเถือก เหมือนอายอยู่บ้าง

“เฮ้ย จริงเหรอ ตอนนั้นลูกเห็นแม่แล้ว?” เยี่ยหวันหวั่นตกใจเล็กน้อย

เด็กน้อยในวิดีโอตอนนั้นดูเย็นชา นึกไม่ถึงว่าจะกลับยังสังเกตเห็นเธอ?

“อืม คุณแม่สวยมาก…” เด็กน้อยออกแรงพยักหน้า

เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าอย่างดีใจทันที ลูกชายเธอพูดเก่งเกินไปแล้วไหม จุดนี้ได้เธอมา!

เด็กน้อยพูดต่อ “ต่อมาเพื่อให้ได้เห็นแม่ ถังถังเลยวิดีโอคอลหาคุณลุงหลายครั้ง…แต่เห็นคุณแม่น้อยมาก…ถังถังคิดถึงคุณแม่มาก…”

เยี่ยหวันหวั่นมองท่าทางโดดเดี่ยวของเด็กน้อย มุมหนึ่งของหัวใจก็อ่อนยวบอิจฉาเหลือคณา

เด็กน้อยพูดจบ ก็มองเธอด้วยดวงตาสุกใสเป็นประกาย “ต่อมาคุณลุงบอกผมว่า คุณแม่ก็คือคุณแม่ของผม! ถังถังคิดแล้วเชียว คุณแม่ต้องเป็นคุณแม่ของถังถังแน่นอน!!”

……………..