บทที่ 1125 ดูดวงให้เอาไหม

ขณะเดียวกัน ห่างออกไปไม่ไกล ซือเยี่ยหานที่นั่งอยู่เบาะหลัง สวี่อี้ที่นั่งตำแหน่งคนขับ สืออี เฟิงเสวียนอี้ และพวกบอดี้การ์ดของตระกูลซือมองออกมาจากหน้าต่างรถ เห็นภาพที่เยี่ยหวันหวั่นชกรถจนกลายเป็นหลุมใหญ่กับตา…

พวกบอดี้การ์ดตกตะลึง

พุทธองค์โปรดคุ้มครอง…!!!

วินาทีนี้ ทุกอย่างรอบด้านยังคงเงียบกริบ

ลั่วเฉินจ้องหลุมขนาดใหญ่บนรถคันนั้น อึ้งงันเช่นกัน ถึงขนาดลืมผลักกงซวี่ออกไป

คืนนี้เขาไม่ได้ดื่มเหล้าเยอะ มองเห็นรูใหญ่นั้นชัดเจนเต็มสองตา ไม่ได้ตาฝาดแน่นอน

เป็นไปได้เหรอที่ร่างกายของคนเราจะทำอย่างนั้นได้?

สีหน้าหานเซี่ยนอวี่ก็ตะลึงไม่ต่างกัน เขาแค่รู้ว่าเวลาเมาเยี่ยไป๋จะชอบเต๊าะไปเรื่อยไม่แบ่งเพศ แต่ไม่เคยรู้…ว่าจะบ้าเลือดขนาดนี้…

เยี่ยมู่ฝานมองหลุมใหญ่บนรถคันนั้น แล้วหันมองน้องสาวตัวเองที่กำลังยืนโซเซ ยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างบ้าระห่ำ

กงซวี่ไม่กล้าเข้าใกล้เยี่ยหวันหวั่นแม้แต่น้อย เอาแต่หลบหลังลั่วเฉินและอ้อนวอนว่า “พี่เยี่ย ผมผิดไปแล้วพี่เยี่ย ผมไม่อยากโดนอัดเลยสักนิด ไม่เคยคิดอยากโดนอัดเลย พี่อย่าเข้าใจผิดนะ…”

ถ้าโดนหมัดเมื่อกี้เข้าไป เขาจะมีชีวิตรอดไปได้เหรอ?

“เชี่ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย…” ในที่สุดเยี่ยมู่ฝานก็ได้สติ รีบวิ่งไปหาเยี่ยหวันหวั่น “หวัน…เอ่อ เยี่ยไป๋! นะ…นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หานเซี่ยนอวี่เองก็รีบเดินเข้าไป แล้วถามเยี่ยมู่ฝานเบาๆ ว่า “เมื่อก่อนเวลาเธอเมาก็เป็นอย่างนี้เหรอครับ?”

สีหน้าเยี่ยมู่ฝานมีแต่ความอึ้งตะลึง “ก็…ถ้าดื่มมากจะอาละวาด…แต่ไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้เลย…”

จะบ้าตาย! ไม่ใช่ว่าเขามีน้องสาวตัวปลอมหรอกนะ?

เยี่ยหวันหวั่นเห็นเยี่ยมู่ฝานชะโงกหน้าเข้ามาคุยกับตัวเอง จึงหรี่ตาลง สายตาเหมือนอยากจะลงมือเต็มแก่แล้ว “ทำไม นายก็อยากโดนฉันซัดเหรอ”

เยี่ยมู่ฝานรีบโบกมือตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด “ไม่ๆๆ ฉันไม่อยาก!”

เยี่ยหวันหวั่นมองหน้าเยี่ยมู่ฝาน รู้สึกว่ามองแล้วไม่ขัดตาดี จึงหันไปทางลั่วเฉิน “งั้น…นายล่ะ?”

เพราะจู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็เข้ามาใกล้ ลั่วเฉินจึงสบกับดวงตาที่สวยเกินจะเปรียบของเธอ ลมหายใจสะดุดในพริบตา ขนาดหายใจแรงยังไม่กล้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะกล้าพูดอะไรเลย

“ผะ…ผม…”

เยี่ยหวันหวั่นจ้องใบหน้าชายหนุ่มที่กำลังลนลานทำตัวไม่ถูก จู่ๆ ก็ถอยหลังไป เม้มปากพูดว่า “เอาเถอะ นายหน้าตาดี ฉันไม่อัดนายแล้วกัน”

ลั่วเฉินพูดไม่ออกแล้ว

พอได้ยินอย่างนั้น กงซวี่แทบจะร้องไห้คร่ำครวญ “พี่เยี่ย ผมก็หน้าตาดีเหอะ ฮือออ ทำไมทีกับผมถึงใจร้าย รถออฟโรดของผม รถคันน้อยๆ ของผม พี่ทำมันก็เท่ากับทำใจผมเจ็บ…”

เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจกงซวี่ แต่หันไปมองเฟ่ยหยางที่ยังไม่ถูกถาม จ้องหน้าเขาอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดตัดสินใจว่า “นายแล้วกัน! นายหน้าตาไม่ดี!”

“…หา?”

เฟ่ยหยางแทบจะร้องไห้ “มะ…ไม่เห็นต้องดูถูกกันอย่างนี้เลยมั้ง ผมก็แค่ขี้เหร่นิดหน่อยเอง? ไม่สิ ผมเองก็หล่อมากเหมือนกันเถอะ แต่แค่โดนเจ้าพวกนี้บดบังรัศมีเท่านั้นเอง…”

เฟ่ยหยางเพิ่งดูออกว่า พอเยี่ยไป๋เมาแล้วจะตัดสินคนที่หน้าตาเป็นพิเศษ!

คนที่อยู่ที่นี่รวมถึงเยี่ยมู่ฝานต่างก็เป็นผู้ชายหน้าตาดีกันทั้งนั้น มีแค่เขาที่หน้าตาธรรมดากว่าชาวบ้าน แต่ก็ไม่ควรมาดูถูกเขา แถมจะอัดเขาด้วยเหตุผลนี้นี่นา!

เฟ่ยหยางทำท่าทางเหมือนปวดใจสุดแสน…

“ชะ…ช่วยด้วย…” เฟ่ยหยางจ้องหลุมใหญ่บนรถคันนั้น กลัวจนฉี่แทบราดแล้ว

เวลานี้เอง หานเซี่ยนอวี่รีบพุ่งตัวเข้าไป “เยี่ยไป๋!”

พอเห็นหานเซี่ยนอวี่ สายตาของเยี่ยหวันหวั่นเป็นประกายขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มหล่อเหลาสุขุม บุคลิกอ่อนโยน เห็นแล้วหัวใจชุ่มฉ่ำเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ…

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยว่า “พี่ชาย ให้ฉันดูดวงให้ไหม? ฉันดูดวงแม่นสุดๆ ไปเลยนะจะบอกให้!”

หานเซี่ยนอวี่พูดอะไรไม่ออก

———————————————————————–

บทที่ 1126 มีภรรยาหรือยัง?

พอได้ยินประโยคนี้ หานเซี่ยนอวี่พลันสำลัก “แค่กๆๆ…”

ดูดวงอีกแล้วเหรอ…

เปลี่ยนมุกบ้างไม่ได้หรือไง?

พอสบตากับดวงตาเป็นประกายของหญิงสาว หานเซี่ยนอวี่ได้แต่ปฏิเสธอย่างทำอะไรไม่ค่อยถูก “อะแฮ่ม ไม่ละ…”

“อ้าว? ทำไมไม่ล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นถามอย่างไม่ยอมแพ้

หานเซี่ยนอวี่ตอบ “เพราะนายเคยดูให้ฉันแล้ว…”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็ทำหน้าเสียดาย “อ้าว? งั้นเหรอ ถ้างั้นฉันดูให้นายอีกครั้งแล้วกัน! ดวงชะตานายขาด…”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังพูด หานเซี่ยนอวี่กลับมองไปข้างหลังของเธอ ม่านตาพลันหดตัวลง จากนั้นรีบตัดบทก่อนที่เธอจะพูดอะไร “แค่ก เยี่ยไป๋ นาย…หันไปดูข้างหลังหน่อย…”

“หือ?”

เยี่ยหวันหวั่นหันหน้าไป

จากนั้นก็เห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่ข้างรถสีดำที่อยู่ห่างจากเธอไม่กี่ก้าว ใบหน้าดำทะมึนยิ่งกว่าท้องฟ้ากลางคืนเสียอีก

เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตา แล้วก็กะพริบตาถี่ๆ อีก สายตาตราตรึงอยู่กับใบหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างสิ้นเชิง…

ขณะจ้องใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลานั้น คำพูดที่มาถึงริมฝีปากกลายเป็น “ชะตานาย…ขาดแคลเซียม…”

หานเซี่ยนอวี่เงียบ

ซือเยี่ยหานเองก็เงียบ

เยี่ยหวันหวั่นจ้องมองซือเยี่ยหาน เดินไปไหนไม่ได้แล้ว “สุดหล่อ คุณหน้าคุ้นจังเลย ฉันเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”

หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านข้างเอือมระอา…

เล่นแต่มุกเดิมๆ ตลอดไม่มีมุกอื่นบ้างรึไง?

อีกอย่างทุกครั้งที่เห็นผู้ชายคนนี้…เธอจะลืมทุกคนไปหมด…ในสายตามีแต่เขาคนนั้น…

ซือเยี่ยหานเหลือบมองไปทางหานเซี่ยนอวี่ สีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าหากไม่ใช่ว่าเขามาทัน สิ่งที่ชะตาของเธอขาดคงเปลี่ยนเป็นคนอื่นไปแล้วละมั้ง?

เยี่ยหวันหวั่นจ้องชายหนุ่มตรงหน้า ถามอย่างไม่ละความพยายาม “สุดหล่อๆ คุณมีภรรยารึยัง?”

ซือเยี่ยหานจ้องหญิงสาวที่ทำให้เขาได้แต่กัดฟันกรอด แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกเหมือนน้ำแข็ง “มีแล้ว”

วินาทีที่ซือเยี่ยหานพูดจบ สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนเป็นเย็นชาแทบจะทันที

ต่อมา สายตาของเยี่ยหวันหวั่นตวัดไปหาสืออีที่ยืนอยู่ข้างหลังซือเยี่ยหานเหมือนใบมีดคม “เขาเหรอ?”

สืออีเบิกตากว้าง ยกนิ้วชี้ที่ปลายจมูกตัวเอง “หา?”

สายตาของเยี่ยหวันหวั่นเย็นเยียบ เอ่ยเน้นทีละคำว่า “ถ้างั้นอีกเดี๋ยวคุณก็จะโสดแล้ว!”

สืออีขนลุกไปทั้งตัว “อะไร? มะ…ไม่ใช่ผมนะ!”

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

ยืนอยู่ดีๆ ก็ซวยเฉยเลย!

เยี่ยหวันหวั่นไม่ฟังคำแก้ตัวของสืออีสักนิด ร่างหายวับ โฉบเข้าไปโจมตีสืออีแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นโจมตีอย่างดุเดือด ไอสังหารลอยกรุ่น ราวกับอีกฝ่ายแย่งภรรยาของตัวเองไป สืออีได้แต่หลบหลีกพลางร้องคร่ำครวญ “ไม่ใช่…ไม่ใช่ผมจริงๆ!”

เหล่าหัวหน้าทีมบอดี้การ์ดที่อยู่หลังรถคันนั้นมองกันตาค้าง

เวร! หาเรื่องกันอย่างนี้ก็ได้เหรอ? นะ…นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย! ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด

“อ๊ากกก~~” สืออีโดนเตะที่ขา รุนแรงจนเกือบหัก

“คุณชายเก้า! ช่วยด้วย~~”

คุณชายช่วยพูดอะไรหน่อยสิครับ!

โชคร้ายที่เมื่อกี้คุณชายเก้าของเขาเพิ่งเห็นคุณหนูหวันหวั่นเรียกคนอื่นว่าพี่ชายกับตา แถมยังชมผู้ชายคนอื่นว่าหน้าตาดี จึงอยู่ในโหมดเดือดจัดนานแล้ว ไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเขาเลย

ขณะเดียวกัน คุณหนูหวันหวั่นที่เมาจนไม่ได้สติยิ่งบ้าคลั่งกว่า เขารับมือไม่ไหวแล้ว

ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาต้องตายแน่ๆ!

สืออีอับจนหนทาง พอเห็นหวันหวั่นเอาจริง แต่ละท่าล้วนเด็ดขาด จึงรีบชี้ไปที่บอดี้การ์ดคนอื่นที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง “ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผมจริงๆ! เป็นเขา…พวกเขาต่างหาก!”

………………………………