บทที่ 775 ลุกขึ้นมาซะ

ครู่ต่อมา เนี่ยอู๋หมิงสวมหน้ากากเงิน คลุมเสื้อโค้ทสีดำปักลายกุหลาบ ดูไปแล้วก็เข้ากันอยู่บ้าง ไม่แตกต่างกับองค์กรเดธโรสในจินตนาการของเยี่ยหวันหวั่นเท่าไร

“ยังไม่รีบเปลี่ยนอีก” เนี่ยอู๋หมิงพูดพร้อมกับมองอี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์

นักพรตใจบริสุทธิ์ได้ยินคำพูดของเนี่ยอู๋หมิงก็ส่ายหน้าติดๆ กัน “หัวหน้า คุณกลัวถูกคนพบตัว พวกเราไม่กลัว…ดังนั้นไม่ต้องใส่ก็ได้นี่”

พวกเขาไม่ได้เป็นคนเขียนต้นฉบับของเดธโรสสักหน่อย

นอกจากนั้นชุดนี้…มันน่าอายจริงๆ

ยังไม่รอให้เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยปาก เยี่ยหวันหวั่นก็มองนักพรตใจบริสุทธิ์ “พวกคุณเองก็ต้องเปลี่ยน ไม่อย่างนั้นพวกเราจะปลอมเป็นเดธโรสยังไง ไหนบอกว่าสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับทีมคือความสามัคคีไม่ใช่เหรอ?”

ภายใต้การบีบบังคับของเนี่ยอู๋หมิงและเยี่ยหวันหวั่น อี้จือฮวากับหนุ่มกรรมกรต่างชาติหรือแม้แต่นักพรตใจบริสุทธิ์ได้แต่เปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าของเดธโรสอย่างจนปัญญา

“หัวหน้า ทำไมตอนที่เขียนถึงองค์กรเดธโรสนี่ ถึงต้องให้ใส่หน้ากากกับเสื้อโค้ทด้วย ฉันว่า…สมาชิกของเดธโรสน่าจะใส่ชุดผู้หญิงมากกว่า แบบนี้ถึงจะสมกับชื่อเดธโรส” อี้จือฮวามองเสื้อโค๊ทบนร่างของตัวเอง คล้ายกับไม่พอใจอยู่บ้าง

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ดีนะที่อี้จือฮวาไม่ได้เขียนต้นฉบับของเดธโรส

“ฉันเขียนถึงองค์กรลึกลับ ไม่ได้เขียนถึงองค์กรโรคจิตสักหน่อย” เนี่ยอู๋หมิงเหลือบมองอี้จือฮวาแวบหนึ่ง

“หัวหน้าขนาดท่าทางตอนโกรธยังหล่อเลย…จิตใจสาวน้อยของฉันเต้นตึกตักเลยค่า!” อี้จือฮวาอดเขยิบเข้าใกล้ไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ถูกเนี่ยอู๋หมิงถลึงตาใส่จนต้องถอยหลังไป

“หัวหน้า อย่าไปสนใจเจ้าโรคจิตนั่นเลย นี่ยังมีอีกคนที่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ!” นักพรตใจบริสุทธิ์พูดพลางชี้หนุ่มภูเขาน้ำแข็งที่นอนอยู่บนพื้น

เนี่ยอู๋หมิงกับเยี่ยหวันหวั่นได้ยินนักพรตใจบริสุทธิ์ ก็กวาดมองบนพื้นทันที

เป็นอย่างที่คาดไว้ หนุ่มภูเขาน้ำแข็งกำลังนอนอยู่บนพื้น โดยจัดร่างกายให้อยู่ในท่วงท่าสบาย

หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…?”

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” เนี่ยอู๋หมิงพูดอย่างไม่พอใจ

หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”

“ฉันออกท่องยุทธภพมาหลายปี ไม่ว่าจะเป็นคลื่นลมอะไรก็เห็นมาหมดแล้ว แต่คนที่ขี้เกียจอย่างนาย ฉันเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก” นักพรตใจบริสุทธิ์บอก

หนุ่มกรรมกรต่างชาติเอ่ยชม “สุดยอดมาก!”

หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”

“อี้จือฮวา ไปเปลี่ยนเสื้อให้เขา!” เนี่ยอู๋หมิงสั่ง

“หัวหน้าใจดีจริงๆ…ฉันจะเปลี่ยนเสื้อให้สามีเอง!” อี้จือฮวาเดินสะบัดก้นไปหาหนุ่มภูเขาน้ำแข็ง

วินาทีถัดมาก็เห็นหนุ่มภูเขาน้ำแข็งกระโดดผลุงขึ้นมาจากพื้น คว้าหน้ากากและเสื้อโค้ทมาอย่างรังเกียจ แล้วเอามาสวมบนร่างด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ

“ฮับบี้ หมายความว่ายังไงกันเนี่ย…ฉันอยากจะเปลี่ยนเสื้อให้คุณ คุณกลับรังเกียจฉัน ฮึ…” อี้จือฮวาเบะปากใส่หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง

“ไปไกลๆ” หนุ่มภูเขาน้ำแข็งพูดขึ้นอย่างหาได้ยาก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แค่รังเกียจธรรมดา

ไม่รอให้อี้จือฮวาพูดต่อ เยี่ยหวันหวั่นทำสัญญาณมือให้เงียบเสียง

จากนั้น พวกเนี่ยอู๋หมิงก็มองลงไปด้านล่างตามสายตาของเยี่ยหวันหวั่น

เห็นด้านนอกโรงงานมีชายติดอาวุธหลายคนเดินออกมา

ตอนนี้ผู้ชายที่แบกอาวุธเต็มอัตราเหล่านั้นเฝ้าอยู่ด้านนอกโรงงาน สายตากวาดมองรอบๆ ไม่หยุด

“พวกคุณดูสิ”

ครู่ต่อมา เยี่ยหวันหวั่นชี้นิ้วไปทางขวาล่าง

เห็นแต่รถจิ๊ปหลายคันค่อยๆ แล่นมาหยุดที่ด้านหลังโรงงาน มีคนสิบกว่าคนเดินลงมาจากรถจิ๊ปเหล่านั้น

คนสิบกว่าคนนี้ต่างสวมเสื้อลายพราง เหมือนจะเป็นทหารรับจ้างที่เยี่ยหวันหวั่นพูดถึง

ตอนนี้เอง คนสิบกว่าคนกำลังย่องเข้าไปในโรงงาน

“หยุดนะ!”

ชายติดอาวุธหลายคนที่เฝ้าอยู่รอบๆ โรงงานค้นพบร่องรอยของทหารรับจ้างสิบกว่าคนนั้นพอดี

—————————————————–

บทที่ 776 เลือกวิธีตาย

“โอ๊ยตายๆ โดนเจอเข้าซะแล้ว…จะทำยังไงดี…เพราะพวกนายนั่นแหละ ฉันบอกแล้วไงว่าให้ขับไปไกลๆ หน่อย…ดันขับรถมาใกล้ๆ โรงงาน เป็นใครก็ยินได้ยินทั้งนั้น”

ท่ามกลางกลุ่มทหารติดอาวุธ โลลิน้อยที่อายุไม่มากและหน้าตาน่ารักอ่อนหวานคนหนึ่งยู่ปากกระเง้ากระหงอด

“เชี่ยเอ๊ย ฉันเหยียบเบรกตั้งนานแล้ว รถมันดันไม่หยุด จะให้ทำยังไงล่ะ บอกแล้วว่าฉันไม่อยากขับ พวกนายก็บังคับให้ฉันขับ ความจริงเมื่อกี้ฉันอยากขับชนพวกมันให้ตายด้วยซ้ำ” คนอ้วนหน้าตาชวนยิ้มหนึ่งในนี้ทำหน้าตัดพ้อ

“เฮ้อ…แค่รถยังขับไม่เป็น แต่ละวันนายกินไปเยอะขนาดนั้น เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”

ผู้ชายหล่อเหลาที่ไว้ผมยาวหักเล็บ แค่นเสียงกล่าว “เพิ่งลงรถก็โดนเจอแล้ว จะทำยังไง ทำยังไงฮะ!”

ว่าแล้ว ผู้ชายรูปหล่อผมยาวก็ต่อยใส่หน้าอกของคนอ้วน

“ให้ตายสิแม่ง อย่าเอากำปั้นเล็กๆ ของนายมาทุบหน้าอกฉันจะได้ไหม?” คนอ้วนทำหน้ารังเกียจ

“เด็กน้อย เจอก็เจอไปสิ มีพี่เฉียงอยู่ด้วย ยังกลัวอะไรอีก” ชายร่างกำยำไว้หนวดเคราคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าชายผมยาว

ได้ยินดังนั้น ชายรูปหล่อผมยาวก็อิงแอบทรวงอกของชายไว้หนวดเครา “พี่เฉียง พี่นี่ยอดเยี่ยมจริงๆ ดีกว่าไอ้อ้วนบ้านั่นอีก! มีพี่เฉียงอยู่ทั้งคน ผมไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว”

“ฮ่าๆ ที่รักไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พี่เฉียงอยู่นี่แล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มก็มีพี่เฉียงคอยกันให้ไม่ใช่เหรอ!” ชายไว้เคราหัวเราะอย่างภาคภูมิ

“ให้ตายสิ พวกนายสองคนระวังหน่อย อยู่ในที่สาธารณะนะ” คนอ้วนมองชายไว้เครา อดพูดขึ้นมาไม่ได้

ยังไม่รอให้ชายไว้เคราพูดอะไรต่อ ชายชราคนหนึ่งก็เดินออกมาจากกลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มนี้ช้าๆ

ชายชรามีสีหน้าเคร่งขรึม ก้นบึ้งดวงตามืดทะมึน “หยุดพูดไร้สาระ จัดการสุนัขพวกนั้นก่อนเถอะ”

“ฉันเอง…ฉันเอง!” โลลิน้อยกระโดดออกมาทันที จากนั้นก็สาวเท้าเข้าไป

ในตอนนี้ พอชายติดอาวุธที่เฝ้าอยู่รอบๆ โรงงานเห็นว่ามีโลลิน้อยหน้าตาน่ารักอ่อนหวานเดินออกมาจากในกลุ่มทหารรับจ้างก็สบตากัน

“ต๊ายตาย…พี่ชายพวกนี้ขี้เหร่ชะมัดเลย…แต่ว่า พวกคุณเลือกวิธีตายที่ค่อนข้างน่ารักได้นะ…ฉันจะแนะนำให้สักนิดแล้วกัน ถูกพิษตาย ถูกยิงตาย ถูกระเบิดมือระเบิดใส่ ถูกปืนใหญ่ยิงตาย ถูกรถชนตาย ถูกมีดสั้นฆ่าตาย…พวกคุณคิดว่าอันไหนดี” โลลิน้อยมองเหล่าชายติดอาวุธ พูดพร้อมหัวเราะฮี่ๆ

“หาที่ตาย!”

ทันใดนั้น พวกเขาพลันเล็งปืนไปที่โลลิน้อย

แต่ว่านิ้วยังไม่ทันได้ลั่นไก กลางอากาศก็มีประกายเย็นเยียบสว่างวาบขึ้น

“พรวด!”

“พรวด!”

ชายติดอาวุธเหล่านั้นไม่ทันแม้แต่จะส่งเสียงร้อง ตรงหว่างคิ้วก็ถูกมีดสิ้นปักเข้าไป

เวลานี้โลลิน้อยปรบมือ ยิ้มด้วยใบหน้าไร้อันตราย “ฉันคิดว่า…ถูกมีดสั้นฆ่าน่ารักที่สุดแล้ว!”

คล้อยหลังเสียงของโลลิน้อยขาดลง พวกโจรติดอาวุธก็ล้มลงไปกองกับพื้น

“เป็นไงล่ะ…สุดยอดไหมๆ!” หลังจากจัดการเหล่าชายติดอาวุธแล้ว โลลิน้อยหันไปมองพวกทหารรับจ้างที่อยู่ด้านหลัง บิดเอวพลางทำหน้าล้อเลียน

“ให้ตายสิ ฉันว่าเมื่อกี้ให้ฉันขับรถชนพวกมันยังจะดีกว่า!” คนอ้วนเดินเข้ามาพูดด้วยรอยยิ้ม

“หยุดไร้สาระได้แล้ว!” ไม่ทันไร ชายชราก็โบกมือ “ไม่ว่าจะยังไง วันนี้ก็ต้องหาของชิ้นนั้นให้เจอ แล้วฆ่าพวกมันให้หมด!”

ชายชราพูดจบ พวกทหารรับจ้างก็เดินเข้าไปในโรงงานอย่างระวังตัว

……………………………….