บทที่ 827 เท่จนผมเบี่ยงเบนหมดแล้ว

ฉู่หงกวงแค่นเสียงและเหลือบมองไช่หย่งเซิ่งที่อยู่ด้านข้าง ทำไมเขาจะไม่รู้ความสามารถของหลานชายคนนี้

ดวงตาของไช่หย่งเซิ่งวาบแววอำมหิต พูดต่อว่า “คุณลุง เรื่องครั้งนี้จะปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาดนะครับ พวกเราต้องสั่งสอนพวกมัน ไม่งั้นหลังจากนี้นักแสดงของบริษัทไม่พอใจหน่อยก็ลาออกไปเลย แบบนั้นบริษัทจะไม่ยุ่งเหยิงวุ่นวายเหรอ

ในบรรดาคนพวกนั้น มีแค่เยี่ยมู่ฝานกับเจ้าหมาจรจัดนั่นที่พอจะมีคนหนุนหลัง คนอื่นๆ ไม่มีค่าพอให้กลัวแม้แต่น้อย ไม่ช้าเร็วพวกเขาจะรู้ว่าวงการบันเทิงไม่ได้อยู่ง่ายขนาดนั้น

เยี่ยไป๋เอาตัวรอดเก่งในวงการ ไม่ใช่เพราะเห็นแก่โกลบอล เห็นแก่หน้าลุงหรอกเหรอ มันมองตัวเองดีเลิศเกินไปแล้วจริงๆ!

ครั้งนี้สั่งสอนพวกมันดีๆ สักหน่อย ถึงตอนนั้นกงซวี่กับลั่วเฉินก็น่าจะเชื่อฟังคำสั่ง กลับบริษัทแต่โดยดี…“

ฉู่หงกวงพึมพำพลางมองเช็กค่าบ้าน หนังสือยกเลิกสัญญา และใบลาออกบนโต๊ะ…

เรื่องพัฒนามาถึงขั้นนี้ จะปล่อยเยี่ยไป๋ไว้ไม่ได้แล้ว!

ในเมื่อใช้งานเขาไม่ได้ อย่างนั้นก็มีแต่ต้องกำจัดทิ้งแล้ว…

…

หลังออกจากตึกกวงเย่ามีเดีย คนกลุ่มหนึ่งก็จองห้องส่วนตัวที่บาร์บลูส์

“พี่เยี่ย! เมื่อกี้พี่โคตรเท่เลย! เท่จนผมเบี่ยงเบนหมดแล้วแงๆๆ…” กงซวี่ยังคงตื่นเต้น พูดพลางจะโถมเข้าไปหาเยี่ยหวันหวั่น

แต่ยังไม่รอให้กงซวี่เข้าใกล้ เยี่ยมู่ฝานที่อยู่ด้านข้างก็ยื่นมือมาขวางอย่างไม่ปล่อยช่องว่างให้ สีหน้าเต็มไปด้วยความระแวดระวัง “เจ้าเด็กบ้า กระโจนไปไหนมิทราบ! จะพูดก็พูด อย่าแตะเนื้อต้องตัว!”

กงซวี่มีสีหน้าไม่พอใจ “ฉันกระโจนใส่พี่เยี่ยแล้วจะทำไม! นายเป็นใครมาห้ามฉัน!”

“ฉันก็เป็น…”  เยี่ยมู่ฝานอึกอัก กำลังจะเอ่ยปาก แต่ก็ถูกเยี่ยหวันหวั่นเหลือบหางตาใส่ เขาจึงกลืนประโยค ‘ก็เป็นพี่เธอไง’ กลับลงไปอย่างไม่เต็มใจ

“เลิกเอะอะได้แล้ว พูดกันดีๆ ฉันถามพวกนายสองคนก่อนว่าคิดดีแล้วใช่ไหม” เยี่ยหวันหวั่นกวาดสายตามองกงซวี่กับลู่เฉิน

กงซวี่ตบอกทันใด “ยังต้องคิดอีกเหรอ? พี่เยี่ยวางใจได้ พี่เป็นลมผมเป็นทราย ผมจะเกาะติดพี่ไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว ถ้าพี่ไม่ทิ้งผม ไม่ว่าอยู่หรือตายผมก็จะติดตามพี่ ถ้าพี่… ”

เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าผากตัดบทเขาอย่างปวดหัว “พอแล้วๆ…ลั่วเฉิน นายล่ะ?”

แววตาของลั่วเฉินไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย กลับมีแสงสว่างที่เขาไม่เคยมีมาก่อนตอนอยู่กวงเย่ามีเดีย “พี่เยี่ย ถ้าไม่ใช่พี่ก็ไม่มีลั่วเฉินในวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ บางทีตอนนี้ผมก็อาจจะยังอยู่ในกำมือของโจวเหวินปินไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน สุภาพชนตายเพื่อคนที่เข้าใจ ชีวิตผมจะไม่เปลี่ยนแปลง พี่ไปที่ไหน ผมก็ไปที่นั่น แค่เริ่มต้นใหม่อีกครั้งเท่านั้น”

กงซวี่ได้ยินคำพูดของลั่วเฉินก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดดีกว่าตัวเอง เขาพลันอิจฉา คนมีวาทะศิลป์นี่ยอดจริงๆ!

เยี่ยมู่ฝานหันไปหาเยี่ยหวันหวั่น “นายคิดหรือยังว่าพวกเราจะไปบริษัทไหน?”

เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไมพวกเราไม่ตั้งบริษัทกันเองเลยล่ะ”

“ตั้งบริษัทเอง?” เยี่ยมู่ฝาน กงซวี่ และลั่วเฉินสามคนหันมองเยี่ยหวันหวั่นพร้อมหัน

เยี่ยหวันหวั่นเอียงคอเท้าคาง ดวงตาชุ่มฉ่ำวฉายแววขบขันวูบหนึ่ง “คิงแห่งโลกแฟชั่นที่โด่งดังระดับโลกในอนาคต รวมถึงดาวรุ่งจักพรรดิจอเงินระดับนานาชาติสองคน ฉันไม่ยอมให้ปุ๋ยน้ำนี้ไหลไปถึงนาคนอื่นหรอก~”

ดวงตากงซวี่ส่องประกายแล้ว หัวใจพลันเต้นระรัว “จะ…จักพรรดิจอเงินในอนาคต หมายถึงผมเหรอ? ฮ่าๆๆ…พี่เยี่ย พี่นี่สายตากว้างไกล พูดได้ถูกต้อง! ปุ๋ยน้ำอย่างผมจะไม่ยอมไหลไปนาคนอื่นเด็ดขาด! พวกเราจะตั้งบริษัทขึ้นเอง!”

กงซวี่ที่มีทักษะการแสดงต่ำเตี้ยเรี่ยดิน รับคำเรียกนี้ไว้อย่างไม่เจียมตัวแม้แต่น้อย

———————————————————

บทที่ 828 ฉันต่างหากที่เป็นหงส์ฟ้า

เยี่ยมู่ฝานกับลั่วเฉินยังรู้สึกว่าคำพูดของเยี่ยหวันหวั่นน่าเหลือเชื่อเกินไป ส่วนกงซวี่ตั้งตารออนาคตที่เขาจะสุดยอดอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด

ทั้งสองคนทำหน้าหมดคำพูด แต่ก็ถูกแสงสว่างในดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นจุดประกาย…

“ตกลง” คนทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

จากการหารือ ทั้งสี่คนเลือกแผนรวมทุนด้วยกันเพื่อจัดตั้งบริษัทขึ้น

เพียงแต่จุดอ่อนร้ายแรงของพวกเขาในตอนนี้…นั่นคือความจน…

เงินที่เยี่ยหวันหวั่นทำงานได้มาทั้งหมดใช้จ่ายค่าบ้าน หลังจากนำเงินก้อนสุดท้ายที่เข้าบัญชีจ่ายเงินงวดสุดท้ายหมด ก็เหลือไม่เท่าไร ถึงกงซวี่ทำเงินได้มาก แต่ก็ใช้มากยิ่งกว่า สำหรับเขาของจำพวกเงินเก็บในบัญชีไม่มีตัวตนอยู่ ลั่วเฉินก็ยังทำงานไม่นาน รายได้มีจำกัด…

เมื่อคำนวณอย่างละเอียด เงินของพวกเขารวมกัน นอกจากค่าจดทะเบียนบริษัทแล้ว ต่อให้เอาทั้งหมดมาลุงทนในหนังที่เตรียมถ่ายทำขั้นถัดไปก็ยังขาดอีกมาก

ละครเรื่องถัดไปที่พวกเขาต้องถ่ายสำคัญอย่างยิ่งยวด หากล้มเหลว ห่วงโซ่เงินทุนของทั้งบริษัทก็จะขาดตอน…

“เงินลงทุนแค่นี้ไม่พอสักนิด นักแสดงนำนอกจากกงซวี่กับลั่วเฉิน ยังต้องเชิญคนอื่นมาด้วยอยู่แล้ว ค่าฉากถ่ายทำ ค่าสเปเชียลเอฟเฟ็กต์ก็เป็นเงินก้อนใหญ่…” เยี่ยมู่ฝานงึมงำ

กงซวี่เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่พอก็หามากขึ้นสิ! เริ่มจากตอนนี้เลย ผมกับลั่วเฉินจะออกไปรับงานโฆษณางานแอมบาสซาเดอร์ พยายามหาเงินมา!”

เยี่ยมู่ฝานเผยสีหน้าครุ่นคิด เกรงว่าจะไม่ง่ายดายขนาดนั้น ฝั่งฉู่หงกวงต้องเข้าขัดขวางไม่ให้พวกเขาอยู่ดีๆ อย่างไม่ต้องสงสัย…

ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง เยี่ยหวันหวั่น เยี่ยมู่ฝาน กงซวี่ และลั่วเฉินประกาศออกจากกวงเย่ามีเดียบนเวยป๋อพร้อมกัน

เวลานี้ก็ก่อให้เกิดคลื่นลูกใหญ่บนโลกออนไลน์

กงซวี่ไถเวยป๋อไปเรื่อยเปื่อย และก็พลันโกรธจัดจนกระทืบเท้า “เชี่ย พวกเราออกจากบริษัทแล้ว ไอ้สารเลวไช่หย่งเซิ่งนั่นยังเอาพวกเราไปสร้างกระแสอีก!”

ภาพเบื้องหลัง ‘รักร้อยเปอร์เซ็นต์’ ที่พวกเขาถ่ายร่วมกับหยางลู่ซีในวันนี้ถูกปล่อยออกมาโปรโมตแล้ว…

ตอนนี้โลกออนไลน์กำลังลือเรื่องที่พวกเขาทะเลาะกันเอิกเกริกเพื่อหยางลู่ซี…

[ตายแล้ว! หยางลู่ซีนี่เสน่ห์แรงไปแล้วมั้ง! เพิ่งมากวงเย่าไม่กี่วันก็ทำให้ดาราไฟรุ่งพุ่งแรงสองคนของกวงเย่าทะเลาะกันเพื่อหล่อนถึงขั้นนี้เลย!]

[กงซวี่น่ะช่างเถอะ ทำไมลั่วเฉินก็เป็นแบบนี้ด้วยล่ะ! คืนลั่วเฉินเทพบุตรไม่แลหญิงของฉันมา!]

[แต่หยางลู่ซีโดดเด่นมากจริงๆ นะ การศึกษาสูงไอคิวสูง หน้าตาก็สวยแสดงก็เก่งอีก เป็นเทพธิดาตัวจริงที่หาได้ยากในวงการบันเทิงจริงๆ คนอย่างกงซวี่นี่เป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์ฟ้าชัดๆ!]

[ที่น่าข้องใจหนักคือสองคนนั้นทำเรื่องเกินเลยอะไรกับซีซีของพวกเราถึงได้ถูกไล่ออกจากบริษัท!]

เยี่ยมู่ฝานอ่านแล้วสีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก…หน้าม้านี่ขายชัดเจนไปแล้ว ความคิดเห็นทั้งหมดอยู่ในการควบคุมของหน้าม้าฝ่ายไช่หย่งเซิ่ง เมื่อไรที่มีคนพูดถึงหยางลู่ซีในทางไม่ดี ก็จะถูกหน้าม้ากวาดไปอยู่ด้านหลัง

กงซวี่โกรธจัด “เหลวไหล ฉันต่างหากที่เป็นหงส์ฟ้า!”

เยี่ยมู่ฝานพูดไม่ออก จุดสนใจของเจ้าเด็กนี่ไม่มีวันเหมือนคนปกติเขา…

ขณะเดียวกัน ข้อมูลหนึ่งที่บล็อกทางการของนิตยสาร ‘ซิ่วเซ่อ’ ปล่อยออกมาก็กลายเป็นหัวข้อร้อนแรง

‘ซิ่วเซ่อ’ ปล่อยตัวอย่างภาพคู่ที่กงซวี่กับหยางลู่ซีถ่ายด้วยกัน

ทุกคนรู้ว่ากงซวี่กับหยางลู่ซีเริ่มสานสัมพันธ์กันตอนที่ถ่ายรูปขึ้นปก ‘ซิ่วเซ่อ’ หน้าปกของนิตยสารฉบับนี้และบทสัมภาษณ์พิเศษภายในนั้นมีเนื้อหาเรื่องความสัมพันธ์ของกงซวี่กับหยางลู่ซี ดังนั้นมวลชนชอบเรื่องซุบซิบจึงแทบจะกรูกันเข้าไปเหมือนฝูงผึ้ง เตรียมเมล็ดแตงกับเก้าอี้พยายามหาข่าวซุบซิบเพิ่มเติม…

สิ่งที่คาดเดาได้คือ เมื่อนิตยสาร ‘ซิ่วเซ่อ’ ฉบับนี้วางขายจะต้องขายหมดเกลี้ยงแน่นอน…

……………………………….