บทที่ 837 สกิลการง้ออัปเลเวลได้

สุดท้ายตอนที่เยี่ยหวันหวั่นจูบไป ซือเยี่ยหานกลับหันศีรษะหนีจูบนี้

แววตาของชายหนุ่มเย็นเยียบ สำหรับเขาแล้วคือความโกรธ แต่เหมือนเป็นความหงุดหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้มากกว่า…

เยี่ยหวันหวั่นจูบไม่โดนก็มีสีหน้าหม่นหมอง พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไม่ให้จูบก็ไม่จูบก็ได้! ซือเยี่ยหาน! คุณมีตรงไหนสุดยอดกัน! แน่นักเหรอถึงทำกับฉันแบบนี้! รู้ไหมว่าคุณน่ารังเกียจมาก!”

คนทั้งห้าแม้จะถูกเยี่ยหวันหวั่นไล่ไปแล้ว แต่พวกสวี่อี้ทั้งสามยังไม่ได้ไปไหนไกลเพราะเป็นห่วง

สืออีที่หูดีมากและซ่อนอยู่ในมุมซึ่งอยู่ไกลออกไปได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น ก็พลันร้อนรน “แย่แล้วๆ ทะเลาะกันแล้ว…”

สวี่อี้ทำหน้างงงวย “ไม่ใช่มั้ง เป็นไปได้ยังไง คุณหนูหวันหวั่นอ่านสถานการณ์เก่งจะตาย แถมยังเอาใจคุณเก้าเก่งที่สุด ทำไมถึงทะเลาะกับคุณเก้าได้?”

สืออีเอ่ยอย่างปวดหัว “ในสถานการณ์แบบนี้ จะเอาใจยังไงก็ไม่มีประโยชน์มั้ง?”

สวี่อี้กระวนกระวาย “จะทำยังไงดี…”

…

เป็นอย่างที่คาด หลังจากได้ยินคำพูดเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าของซือเยี่ยหานพลันย่ำแย่กว่าเดิม น้ำเสียงเย็นจนจับตัวเป็นน้ำแข็งได้ “พูดอะไรของเธอ?”

เยี่ยหวันหวั่นทุ่มหมดหน้าตัก ม้วนแขนเสื้อแล้วพองขนทันที “ฉันพูดว่า คุณมีตรงไหนสุดยอด! คุณก็แค่หล่อไปหน่อย ขายาวไปหน่อย ไอคิวสูงไปหน่อย กอดสบายไปหน่อย ไม่ใช่ว่าคุณอาศัยที่ฉันชอบคุณ อาศัยว่าคุณทำให้ฉันหลงหัวปักหัวปำ ทำให้ฉันไม่มีความรู้สึกแม้แต่ตอนที่ผู้ชายคนอื่นมาแก้ผ้าต่อหน้าเหรอ…”

ซือเยี่ยหานเอ่ยอะไรไม่ออก

ไกลออกไป…

สืออีตะลึงงัน “สุด…สุดยอดเลย…”

มีวิธีนี้ด้วยเหรอเนี่ย?

เป็นเพราะอยู่ห่างเกินไป สวี่อี้ไม่ได้ยินชัดเจน จึงถามอย่างร้อนใจ “สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง คุณหนูหวันหวั่นพูดว่าอะไร ทำไมบรรยากาศถึงได้น่ากลัวนัก?”

สืออีมองสวี่อี้ด้วยสีหน้าซับซ้อน “พ่อบ้านสวี คุณไม่อยากรู้หรอก”

เฟิงเสวียนอี้ที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า

สวี่อี้จึงนิ่งไป

เอาละ เขาเหมือนรู้สึกได้ถึงอาหารหมากองมหึมาอีกแล้ว…

“เธอ…” ผ่านไปนานซือเยี่ยหานก็ยังพูดอะไรไม่ออก

เยี่ยหวันหวั่นยังโมโหอยู่ บ่นต่อไม่พัก “เกลียดคุณที่สุดเลย คุณทำคนหลงได้ขนาดไหน ทำให้คนชอบได้ขนาดไหน ตัวคุณไม่รู้เลยเหรอไง ยังจะอิจฉาเลียนแบบคนอื่น หึงเลียนแบบคนอื่น คุณมีสิทธิ์อิจฉาด้วยหรือไง…”

ซือเยี่ยหานนวดสันจมูก “หยุดพูด”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังโกรธ “ไม่หยุด ฉันจะพูด! ฉัน…”

วินาทีถัดมา เยี่ยหวันหวั่นเงียบไปทันใด เสียงที่เหลือหายไประหว่างริมฝีปาก

ซือเยี่ยหานประทับริมฝีปากบางลงไป ฟันที่แหลมคมเสียดสีกับรีมฝีปากอ่อนนุ่มของหญิงสาว จากนั้นก็กัดทีหนึ่ง ท่าทางเหมือนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ตั้งแต่เมื่อก่อนถึงตอนนี้…ก็เป็นแบบนี้…เป็นแบบนี้ตลอด…

เขาไม่เคย…ไม่เคย…ไม่เคยทำอะไรเธอได้เลย

เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะหึๆ “ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้จูบเหรอ ที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งนั้นนะ ทำไมไม่ให้ฉันพูดล่ะ? ในโลกนี้คนที่ไม่ควรใช้คำว่า ‘อิจฉา’ กับ ‘หึง’ มากที่สุดก็คือคุณนี่แหละ สุดท้ายล่ะ…”

ตั้งแต่ผู้ชายไปถึงผู้หญิง ตั้งแต่มนุษย์ไปถึงสัตว์ ถ้าเขาไม่กำลังหึง ก็กำลังหวง…

บ้าจริงๆ…

“ผู้ชายนี่จิตใจเหมือนเข็มที่ก้นมหาสมุทร ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคุณคิดอะไร…”

ดวงตาดำขลับของซือเยี่ยหานสะท้อนใบหน้าเล็กๆ ที่ขุ่นข้องไม่เข้าใจของหญิงสาว…

เป็นเพราะคนคนนั้น คือเธอ

—————————————————

บทที่ 838 รู้ชัดหรือยัง?

ในห้องรับแขก

เยี่ยหวันหวั่นนั่งอยู่บนโซฟากับซือเยี่ยหาน กลุ่มทหารรับจ้างห้าคนไม่กล้าแม้จะระบายลมหายใจดังๆ ยืนเข้าแถวตัวสั่นงันงกและรอฟังคำสั่ง

เยี่ยหวันหวั่นกวาดมองพวกเขาด้วยแววตาดุดัน “คนที่อยู่ข้างฉันเป็นใคร รู้ชัดแล้วใช่ไหม?”

ชายอ้วนโพล่งขึ้นอย่างร้อนรน “ทราบแล้วครับ! เป็น…สามีของมาดาม!”

เยี่ยหวันหวั่นเกือบสำลักน้ำ ถลึงมองเขาด้วยสีหน้าเหยเก

ชายอ้วนรีบแก้คำพูด “ไม่ๆๆ…เป็นนายท่าน เป็นเจ้านายผู้ชายในอนาคตของพวกเรา!”

เยี่ยหวันหวั่นกระแอม พูดด้วยสีหน้าเด็ดขาด “รู้ก็ดีแล้ว ต่อจากนี้อย่าทำอะไรตามใจชอบแบบนี้เอง เจ้านายของพวกคุณเป็นคนบ้ากามแบบนั้นเหรอ?”

ทั้งห้าคนไม่พูดอะไร

ก็ใช่น่ะสิ…คุณนั่นแหละตัวจริงเสียงจริง!

ว่ากันว่าหญิงหม้ายชุดดำมีนายบำเรอเป็นพันเป็นหมื่นคน

พวกเขาส่ายหน้าส่งเสียงพร้อมกัน “ไม่! ไม่ใช่ๆๆ! เจ้านายเป็นคนรักเดียวใจเดียว ไม่สนใจผู้ชายคนอื่น!”

เยี่ยหวันหวั่นถึงค่อยพอใจ “อืม จำได้ก็ดี ไปได้แล้ว!”

ทั้งห้าคนได้ยินก็โล่งอก กุลีกุจอหนีหายไป

หลังจากพวกเขาไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นรีบแสดงความซื่อสัตย์ “ฮิๆ ที่รัก วางใจเถอะ ในโลกนี้ฉันชอบคุณแค่คนเดียว”

…

ในที่สุดก็รอดพ้นเคราะห์ระดับภัยพิบัติ วันต่อมาเยี่ยหวันหวั่นมีชีวิตรอดมาดูสตูดิโอถ่ายรูปของนิตยสาร VIVI ได้

ภายในสตูดิโอถ่ายรูป เจ้าหน้าที่หลายคนกำลังพูดคุยกัน

ผู้ช่วยแต่งหน้าเล่นเวยป๋อไปพลางถอนใจไปพลาง “เฮ้อ พวกคุณเห็นหรือยัง ยอดสั่งซื้อล่วงหน้าของนิตยสารซิวเซ่อฉบับนี้ทะลุหมื่นไปแล้ว…”

คนคุมไฟด้านข้างเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ทำไมสูงจัง เป็นสองเท่าของปกติเลยนี่! จะทำลายสถิติอีกแล้ว!”

ผู้ช่วยถอนหายใจ “ทำยังไงได้ คนชอบข่าวซุบซิบกับข่าวรักๆ ใคร่ๆ กันทั้งนั้น ครั้งนี้หัวข้อของกงซวี่กับหยางลั่วซีฮอตขนาดนั้น แล้วอยู่ๆ กงซวี่ก็ออกจากกวงเย่า ยอดขายต้องถล่มทลายอยู่แล้ว! นิตยสารฉบับนี้ของเราดันโดนเบี้ยว ครั้งนี้ตอนยอดขายออกมา จะต้องถูกทั้งวงการแฟชั่นเยาะเย้ยแน่…”

คนคุมไฟถาม “จริงสิ ตัวแทนที่หัวหน้าบ.กติดต่อมาเป็นใครอะ?”

ผู้ช่วยตอบ “ได้ยินว่าเป็นกงซวี่”

คนคุมไฟตกใจ “อะไรนะ กงซวี่อีกแล้ว? คิดจะสู้กับซิวเซ่อเหรอ ถ้า VIVI เลือกคนเดียวกันแล้วแพ้ ยอมแพ้เพราะโดนเบี้ยวยังดีกว่า…”

“ใช่แล้ว! น่าอายเกินไป!”

…

ขณะนั้นเอง เซียวอวี่ถงที่เป็นช่างภาพปรบมือ “หยุดคุยได้แล้ว นักแสดงจะมาถึงแล้วนะ”

เสียงเพิ่งจะจบ ที่ประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังมา เยี่ยหวันหวั่นกับเยี่ยมู่ฝานพากงซวี่กับลั่วเฉินเดินเข้ามา

“กรี๊ดๆๆๆ! กงซวี่มาแล้ว! หล่อมากๆ!” ผู้ช่วยร้องตื่นเต้น

ถึงแม้คนในวงการอย่างพวกเขาจะเคยเห็นคนหล่อจนชินแล้ว แต่ใบหน้าที่มีสไตล์ชัดเจนของกงซวี่ก็มีพลังทำลายล้างสูงมากอยู่ดี

คนคุมไฟถามอย่างสงสัย “ลั่วเฉินทำไมมาด้วยล่ะ?”

“ว่ากันว่าวันนี้พวกเขาจะถ่ายปกคู่” ผู้ช่วยตอบ

“ล้อเล่นหรือไง ผู้ชายสองคนจะถ่ายปกด้วยกันได้ยังไง ไม่ใช่ว่าหัวหน้าบ.กตื่นเต้นจนหน้ามืดตามัวไปแล้วหรอกนะ”

“ใครจะรู้ว่าหัวหน้าบ.ก.คิดอะไร…” ผู้ช่วยทางหนึ่งบ่นทางหนึ่งมองคนทั้งสี่ที่เดินเข้ามาไม่วางตา “แต่ว่า ลั่วเฉินกับกงซวี่หล่อเกินไปจริงๆ อ๊ายๆ ด้านข้างนั่นผู้จัดการของพวกเขาใช่ไหม แม้แต่ผู้จัดการก็ยังหล่อขนาดนี้! แล้วด้านหลังนั่นเป็นใคร? ทำไมคนที่มาวันนี้ถึงงานดีขนาดนี้เนี่ย…”

…………………………………