จริงๆแล้วโปรเจ็คต์นั้นเป็นเพราะความผิดของรุ่นพี่คนนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนและรุ่นพี่คนอื่นๆที่อยู่กลุ่มเดียวกันต้องทำใหม่ทั้งหมด อีกทั้งเสี่ยวเชี่ยนยังเป็นผู้รับผิดชอบกลุ่มที่เถ้าแก่ใหญ่กำหนดลงมา เธอก็แค่จ้องรุ่นพี่คนนี้ด้วยความไม่พอใจ ซึ่งก็นับว่าควบคุมอารมณ์ไว้มากแล้ว  

 

 

แต่ก็ยังคงสร้างความไม่พอใจให้กับรุ่นพี่คนนี้ พอเห็นเถ้าแก่ใหญ่ปิดประตูคุยกับเสี่ยวเชี่ยน ก็ยิ่งพูดจาใส่ไฟนินทาไม่หยุด  

 

 

ส่วนผู้หญิงคนที่เดินตามหลังกินไม่หยุดนั้นก็หยุดเคี้ยวแล้วตั้งใจฟัง  

 

 

“กระดาษที่ซูสีไทเฮาใช้ตอนเข้าห้องน้ำล้วนต้องให้นางในอมน้ำแล้วพรมลงไปบนนั้นให้ชื้นๆถึงจะถวายให้พระองค์ใช้ ปรากฏว่าพวกนางในเวลาว่างๆเลยไปหัดอมแล้วพ่นน้ำกันใหญ่ ใครพ่นได้กระจายทั่วมากกว่าก็จะเป็นนางในคนโปรด ก็เก่งแต่พ่นน้ำนั่นแหละ!”  

 

 

“ไอ๊หยา น่าขยะแขยงจัง~ งั้นก็เท่ากับว่าซูสีไทเฮาใช้น้ำลายคนอื่นเช็ดก้นเหรอ?”  

 

 

รุ่นพี่ทั้งสองคนพากันหัวเราะคิกคัก ผู้หญิงคนที่เดินตามหลังก็หัวเราะ กินขนมต่ออย่างไม่แคร์ ทั้งสามคนเดินห่างออกไปเรื่อยๆ  

 

 

สืออวี้ทนฟังจนอกจะแตกตายอยู่แล้ว  

 

 

คนพวกนี้จะมากเกินไปแล้วนะ! ประธานเชี่ยนของเธอเก่งจนเป็นที่จับตามอง การที่เถ้าแก่ใหญ่ชอบประธานเชี่ยนก็เป็นผลมาจากความพยายามของประธานเชี่ยนเอง!  

 

 

สืออวี้พักอยู่กับเสี่ยวเชี่ยนเกือบสี่ปี ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอเรื่องความขยันมีความรับผิดชอบของประธานเชี่ยน คนอื่นอาจมองว่าประธานเชี่ยนแค่เรียนเก่ง แต่กลับไม่เคยเห็นถึงความพยายามของเธอ ต่อให้ดึกแล้วก็ยังเปิดไฟอ่านหนังสือ ทำแบบนั้นอย่างมีวินัย  

 

 

เถ้าแก่ใหญ่ชอบประธานเชี่ยนก็จริง แต่คนพวกนี้ทำไมไม่พูดเรื่องที่เถ้าแก่ใหญ่ทรมานประธานเชี่ยนบ้างล่ะ?  

 

 

ให้การบ้านประธานเชี่ยนเยอะมาก งานที่ให้ก็ยากกว่า ตอนที่คนพวกนี้เล่นคอมพิวเตอร์อยู่ในหอพัก แต่ประธานเชี่ยนกลับต้องทำงานรักษาคนไข้ที่เถ้าแก่ใหญ่มอบให้ อีกทั้งช่วงนี้ยังต้องไปฝึกงานที่สถานีวิทยุตอนกลางคืนอีกต่างหาก!  

 

 

ทำไมพอตกเป็นขี้ปากคนขี้อิจฉาพวกนี้ประธานเชี่ยนถึงได้กลายเป็นคนขี้ประจบไปได้ล่ะ?  

 

 

สืออวี้สองมือกำหมัดแน่น เธอกวาดตามองไปที่พื้นอย่างอดทนอดกลั้นเพื่อหาว่าพอจะมีอะไรปาหัวคนให้เลือดซิบๆแต่ไม่ถึงกับตายไหม?  

 

 

ขณะที่เธอกำลังจะไปเอาเรื่องขี้เม้าท์สองคนนั่นทันใดนั้นก็ได้ยินคนหนึ่งพูดขึ้น  

 

 

“ร้านราศีสตอรี่มีชานมออกใหม่ด้วยล่ะ ดูน่ากินมาก พวกเราไปลองกันไหม?”  

 

 

“เอาสิ ฉันมีบัตรส่วนลดด้วยนะ!”  

 

 

สืออวี้หรี่ตาแสยะยิ้ม  

 

 

ร้านราศีสตอรี่เป็นร้านชานมที่เธอเปิดหน้ามหาวิทยาลัย จะไปที่นั่นกันเหรอ? ดีมาก เจอดีแน่!  

 

 

พอคนพวกนั้นเดินไปไกลแล้วสืออวี้ก็โทรหาพนักงานที่ร้าน  

 

 

“เสียวหลี่จื่อ เดี๋ยวจะมีผู้หญิงสามคนไปซื้อ คนหนึ่งอ้วนเหมือนหมูใส่กระโปรงยาวสีดำ คนหนึ่งเหมือนลิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์สีเข้ม อีกคนมีกระเป๋าสะพายข้างท่าทางกินเก่ง ถ้าสามคนนี้ไปซื้อน้ำที่ร้านก็ให้แอบถุยน้ำลายใส่ลงไปเข้าใจไหม?”  

 

 

“…บอส ทำแบบนั้นไม่ค่อยดีมั้ง”  

 

 

“ไม่ดีตรงไหน!คนเลวก็ต้องถูกลงโทษ! แล้วก็ ถ้าคนพวกนั้นซื้อขนมด้วยก็ให้ใช้มือที่ไม่ได้ล้างหลังเข้าห้องน้ำของเธอหยิบ ใช่ ท้องเสียก็ช่างมัน อย่างมากก็สั่งยาแก้ท้องเสียชดใช้ให้ไป!”  

 

 

กล้าล่วงเกินประธานเชี่ยนของฉันมันต้องโดน!  

 

 

สืออวี้วางสายแล้วก็ยังไม่หายหงุดหงิด ขณะที่กำลังคิดหาวิธีล้างแค้นอย่างอื่นให้ประธานเชี่ยนอยู่นั้น เสี่ยวเชี่ยนก็ออกมา  

 

 

“ทำอะไรอยู่ แก้มป่องอย่างกับหนูที่เธอเลี้ยง” เสี่ยวเชี่ยนเอานิ้วจิ้มแก้มสืออวี้  

 

 

สืออวี้อยู่กับคนอื่นมีความคิดความอ่านแต่อยู่กับประธานเชี่ยนเหมือนเด็กคนหนึ่ง เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้เสี่ยวเชี่ยนฟังทั้งหมด  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนทำเสียง หึ “ไม่เห็นต้องไปทำตัวแบบพวกเขาเลย คนที่อิจฉาฉันเหม็นขี้หน้าฉันมีเยอะแยะไป นั่นก็แค่ส่วนหนึ่ง”  

 

 

ประธานเชี่ยนคนจริงขี้เกียจจะสนใจพวกขี้หมูราขี้หมาแห้ง  

 

 

สืออวี้อธิบายลักษณะคนพวกนั้นเธอก็รู้ทันทีว่าใคร  

 

 

เดี๋ยวนะ—ฟังๆดูอาจใช้ประโยชน์ได้  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนกลอกตาไปมา นึกถึงเรื่องที่อาจารย์จะไล่เธอไปทันใดนั้นก็เกิดความคิดดีๆ!  

 

 

สืออวี้พูดลักษณะเด่นของสามคนนั้น เสี่ยวเชี่ยนก็รู้ทันทีว่าใคร คงเป็นนักศึกษาปริญญาเอกที่อาจารย์ดูแลอยู่สองคน ส่วนอีกคนเป็นนักศึกษาปริญญาโทที่เถ้าแก่เล็กดูแลชื่อหลุ่ยเสี่ยวฉา  

 

 

เมื่ออยู่ต่อหน้าอาจารย์คนพวกนี้แสร้งทำเป็นยิ้มแย้มให้เธอ รู้กันอยู่ว่าเธอมีสิทธิ์ต่อรองกับเถ้าแก่ใหญ่ได้ เลยพยายามเข้าหาเธอกัน โดยเฉพาะชอบมาทำดีกับเธอต่อหน้าเถ้าแก่ใหญ่ ทำอย่างกับว่าจะทำให้เถ้าแก่ใหญ่ใจดีมากขึ้น  

 

 

แต่น่าเสียดายที่ไม่เลย  

 

 

ถึงเก้าแก่ใหญ่จะชอบเสี่ยวเชี่ยน แต่ในเรื่องเรียนนั้นว่ากันไปตามจริง ถ้าเสี่ยวเชี่ยนทำไม่ได้ดั่งมาตรฐานที่เธอตั้งไว้ก็จะถูกตำหนิ แล้วนับประสาอะไรกับคนที่แสร้งทำเป็นดีกับเสี่ยวเชี่ยน ทำผิดก็ต้องถูกตำหนิเหมือนกัน ดังนั้นการมาประจบเสี่ยวเชี่ยนจึงไม่มีประโยชน์อะไร เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่าคนพวกนี้เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก ขี้เกียจจะไปยุ่งด้วย ขี้เกียจแสร้งทำเป็นยิ้มให้ด้วยซ้ำ  

 

 

แต่ตอนที่สืออวี้บอกว่ามีผู้หญิงที่สะพายกระเป๋าชอบกินขนมแต่ไม่แสดงความคิดเห็นอยู่ด้วย เสี่ยวเชี่ยนก็ดันแว่นตา  

 

 

นั่นคือหลุ่ยเสี่ยวฉาจอมเขมือบ ลับหลังก็ทำแบบนี้กับเธองั้นเหรอ เสี่ยวเชี่ยนแอบอึ้งเล็กน้อย เธอเคยคุยด้วยไม่มากยังแอบคิดว่าคนที่ชอบกินของอร่อยจะใสซื่อเสียอีก แต่นึกไม่ถึงว่า…  

 

 

หึหึ!  

 

 

ไม่ใช่คนที่ชอบกินของอร่อยทุกคนจะน่าเอ็นดูเหมือนอวี๋หลิวเหมย ครั้งนี้ประธานเชี่ยนรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า คนตอแหลเบอร์ใหญ่ซ่อนตัวอยู่ข้างกายเธอแบบนี้แต่เธอกลับไม่รู้ตัวเลย แต่ก็มาได้เวลาพอดี คนตอแหลคนนี้มีประโยชน์  หวังว่าหลุ่ยเสี่ยวฉาจะใช้งานได้ เดินไปตามแผนของเธอ  

 

 

แสงสะท้อนไปที่เลนส์แว่นของเสี่ยวเชี่ยนเกิดเป็นประกายวาบ  

 

 

“ไปเถอะ ไปดูเรื่องสนุกกันประธานเชี่ยน จะให้ดีต้องให้พวกบ้าสามคนนั่นกินของร้านฉันแล้วท้องร่วงด้วย!” สืออวี้คล้องแขนเสี่ยวเชี่ยนแล้วเดินไปทางร้านตัวเอง  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนกับสืออวี้เข้าร้านจากทางด้านหลัง  

 

 

เดินเข้าด้านหลังร้านใกล้หน่อย เปิดเข้าไปจะเจอห้องเตรียมสินค้าไม่ใช่โถงหน้าร้าน ลูกค้าที่อยู่ในร้านมองไม่เห็นเสี่ยวเชี่ยนกับสืออวี้  

 

 

“เสียวหลี่จื่อจัดการไปยัง?” สืออวี้พอเข้าไปในร้านก็ถามลูกจ้างตัวเอง  

 

 

“เรียบร้อยค่ะ…แต่ทำแบบนั้นจะดีเหรอคะ? หนูเป็นคนทำงานด้วยความจริงใจนะคะบอส!”  

 

 

“ถ้าสำเร็จเดี๋ยวให้ห้าสิบ!”  

 

 

“วางใจค่ะบอส ฉันไม่ใช่แค่ถุยน้ำลายยังเอานิ้วลงไปคนด้วย รสนัวแน่นอน!” เสียวหลี่จื่อคนจริงใจตบหน้าอกอย่างภูมิใจ  

 

 

สืออวี้พอใจมาก เสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้า “เธอนี่ไม่เหมือนคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวเลยนะ ทำตัวอย่างกับเด็กๆ”  

 

 

“ต่อให้ฉันเป็นเจ้าสาวก็ปล่อยคนที่มันให้ร้ายเพื่อนรักฉันไม่ได้หรอก! ประธานเชี่ยนไปเข้าห้องน้ำกัน!”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนขำ นี่ไม่เรียกว่าเด็กเหรอ ไปเข้าห้องน้ำยังต้องหาเพื่อนไปด้วย  

 

 

ห้องน้ำในร้านมีอยู่สามห้อง ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนกับสืออวี้เข้าไปมีคนอยู่ในนั้นอยู่ก่อนแล้ว สืออวี้ทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ขณะที่กำลังรูดซิปกางเกงอยู่นั้น อยู่ๆก็ได้ยินเสียงจากห้องข้างๆ  

 

 

“ไอ๊หยา กระดาษตกลงไปแล้ว คนข้างนอกมีกระดาษไหมคะ?”  

 

 

เสียงนี้มัน….  

 

 

สืออวี้จำได้ทันที นี่มันคนที่แอบนินทา กระแนะกระแหนประธานเชี่ยนไม่ใช่เหรอ?  

 

 

โอ๊ะโอ ท้องเสียไวขนาดนั้นเลย? เสียวหลี่จื่อทำได้สวย นี่มือต้องสกปรกแค่ไหนถึงกินปุ๊บก็ท้องเสียปั๊บแบบนี้? เสียงปรู้ดปร้าดนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ!  

 

 

ขณะที่สืออวี้กำลังจะส่งเสียงก็ได้ยินเสียงคนเตะประตู ประธานเชี่ยนเหรอ? จะทำอะไรน่ะ?