เลี่ยวฟู่กุ้ยเห็นสุ่ยเซียนอยู่ด้วย เขาจึงทักทายสั้นๆตามประสาคนรู้จักกัน

 

 

หลิวเหมยเห็นเขาหิ้วของมาพะรุงพะรังก็เดาว่าคงเอามาให้เสี่ยวเชี่ยน จึงพูดขึ้นด้วยความอิจฉา

 

 

“พี่เอาของมาให้พี่สะใภ้อีกแล้ว บ้านพี่สนิทกันดีจังเลยนะคะ”

 

 

ทุกครั้งที่เลี่ยวฟู่กุ้ยมาหาจะเอาของมาให้เสี่ยวเชี่ยนมากมาย บางอย่างเจี่ยซิ่วฟางฝากมา บางอย่างเขาก็ซื้อให้เอง ถือเป็นลาภปากของสาวนักกินอย่างหลิวเหมย

 

 

“อันนี้ให้เธอ” ฟู่กุ้ยเอาห่อที่ใหญ่กว่ายื่นให้หลิวเหมย หลิวเหมยร้อง ว้าว ออกมาด้วยความประหลาดใจ “ทำไมของฉันใหญ่กว่าของพี่สะใภ้ล่ะคะ”

 

 

สุ่ยเซียนพอได้ยินดังนั้นก็เลิ่กคิ้วขึ้น ปากคาบซาลาเปาสายตาหันไปมองเลี่ยวฟู่กุ้ยที่ดูเขินๆ ระหว่างสองคนนี้มันช่าง…จึ๊ๆๆ

 

 

เห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าน้องสาว นี่เป็นจุดที่เหมือนกันของผู้ชายทุกคน เลี่ยวฟู่กุ้ยก็ไม่เว้น

 

 

เมื่อวานเสี่ยวเชี่ยนบอกเขาว่าหลิวเหมยมีเรื่องไม่สบายใจ เขาจึงได้แอบขโมยของดีที่พ่อเก็บไว้มาให้ พอเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขเขาก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วย

 

 

“เชี่ยนเอ๋อบอกว่าช่วงนี้เธอร้อนในบ่อย ชาดอกไม้นี่เอาไปดื่มนะ แล้วก็นี่” เขาหยิบแก้วที่หน้าตาสวยงามออกมา เป็นแก้วใสที่ทรงคล้ายกับเพนกวินตัวอ้วนพร้อมกับปลอกกันร้อน แถมบนปลอกยังมีปักดอกเหมยเอาไว้ด้วย

 

 

“ว้าว ซื้อแก้วให้ฉันทำไมคะ” พอเห็นปุ๊บหลิวเหมยก็ชอบมาก เป็นแก้วที่น่ารักจัง

 

 

“ชงชาดอกเก๊กฮวยดอกใหญ่แบบนี้ใช้แก้วใสสวยกว่า เวลาจิบชาจะได้ชื่นชมดอกไม้บานในแก้วไปด้วย

 

 

“งั้นเอาไว้ให้พี่สะใภ้ใช้เถอะค่ะ” หลิวเหมยเกรงใจไม่กล้ารับของเยอะขนาดนี้

 

 

“เขาไม่ขาด…หมิงหลางซื้อให้เขาทุกอย่าง” เขาคิดว่าหลิวเหมยคงไม่มีแก้วชงชาแบบนี้จึงซื้อมาให้

 

 

รู้สึกได้ว่าหลิวเหมยเกรงใจที่จะรับไว้ ในที่สุดฟู่กุ้ยก็นึกเหตุผลเจ๋งๆออก

 

 

“ที่หน่วยงานพี่เขาแจกน่ะ ใช่ พี่ได้ฟรีมา”

 

 

เขาล่ะนับถือตัวเองจริงๆ ฉลาดเว่อร์

 

 

“ว้าว หน่วยงานพี่นี่ดีจัง”

 

 

“อืม หน่วยงานพี่สวัสดิการดี ชอบแจกของบ่อยๆ ขนาดของที่ผู้หญิงใช้แบบนี้ยังแจก พี่ไม่ได้ใช้ เชี่ยนเอ๋อก็มีของเยอะแล้ว เธอช่วยพี่เอาไปใช้ทีได้ไหม”

 

 

เหตุผลนี้ให้ร้อยเต็ม เพอร์เฟ็ค เลี่ยวฟู่กุ้ยจุดพลุในใจเต็มที่ เขารู้สึกว่าตัวเองทำได้ยอดเยี่ยมมาก ไม่ใช่แค่หาข้ออ้างในการให้ของได้ ยังเหลือช่องทางไว้เผื่อให้ของในอนาคตด้วย

 

 

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไม่ต้องให้ของด้วย คำถามนี้ค่อนข้างละเอียดอ่อน ฟู่กุ้ยยังนึกคำตอบไม่ออก เขารู้แค่ว่าพอให้ของน้องนุ่มนิ่มแล้วเขารู้สึกอารมณ์ดี สบายใจกว่าตัวเองเอาไว้ใช้เอง

 

 

“คือ…ไม่ค่อยเหมาะมั้งคะ” รับของคนอื่นฟรีๆโดยไม่ได้ทำอะไรให้มันไม่ดี หลิวเหมยเข้าใจหลักการพวกนี้

 

 

“เหมาะสิ เหมาะสุดๆเลย ไม่อย่างนั้นของมันก็ถูกวางทิ้งไว้เฉยๆที่บ้านพี่ พี่ไม่มีโอกาสได้ใช้หรอก หัวหน้าพี่ชอบของแนวผู้หญิงใช้ก็เลยชอบแจกของที่ผู้หญิงใช้กัน พี่ไม่ได้ใช้หรอก ถ้าเธอไม่เอาก็คงต้องโยนทิ้ง”

 

 

เพื่อจะให้ของให้ได้ แม้แต่หัวหน้าก็ถูกเหมารวมว่าเป็นคนมีรสนิยมแบบผู้หญิง ฟู่กุ้ยพยายามสุดๆ

 

 

เดิมสุ่ยเซียนคิดจะเป็นแค่คนมุงดูเฉยๆ แต่เห็นเลี่ยวฟู่กุ้ยพยายามหาเหตุผลมาแถสุดๆก็เลยขอช่วยหน่อย

 

 

“ไม่งั้นให้ฉันก็ได้นะ ฉันไม่มีแก้วน้ำพอดี”

 

 

เลี่ยวฟู่กุ้ยพยายามคิดหาเหตุผลให้หลิวเหมยรับแก้วน้ำไว้แทบตาย พอได้ยินสุ่ยเซียนพูดแบบนี้เขาก็อึ้งหนัก

 

 

พอเห็นเลี่ยวฟู่กุ้ยทำหน้าเหวอสุ่ยเซียนก็แอบขำในใจ แต่สีหน้าแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

“ล้อเล่นน่า ฉันมีแก้วน้ำเยอะแยะ เอาไว้ให้หลิวเหมยแหละ”

 

 

“งั้นฉันขอรับไว้นะคะ แต่จะให้รับไว้เฉยๆก็ไม่ได้…”

 

 

“ไม่เป็นไร” ฟู่กุ้ยหน้าแดง ทั้งสองคนมัวแต่พูดจาเกรงใจกันเลยไม่ทันเห็นว่าเสี่ยวเชี่ยนเปิดประตูออกมาจากห้องแล้ว

 

 

สุ่ยเซียนรีบกวักมือเรียกเสี่ยวเชี่ยนให้มานั่ง มีละครสนุกๆให้ดู

 

 

เสี่ยวเชี่ยนนั่งข้างสุ่ยเซียน รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ น้องผักกาดขาวของเธอกับพี่ชายเธอดูมีพิรุธ

 

 

เลี่ยวฟู่กุ้ยท่าทางเขินๆเหมือนเพิ่งถูกใจสาวเป็นครั้งแรก หลิวเหมยเองก็ดูเคอะเขินผิดแปลกจากปกติ

 

 

จึ๊ๆ

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเห็นแล้วก็ขัดใจ

 

 

“ฟู่กุ้ยชอบปวดบ่า เธอนวดเป็นไม่ใช่เหรอ เขามาทั้งทีเธอก็นวดให้หน่อยสิ” เสี่ยวเชี่ยนพูดขึ้น เล่นเอาหลิวเหมยอึ้งจนปล่อยแก้วหลุดมือทิ้งดิ่ง

 

 

เลี่ยวฟู่กุ้ยรีบพุ่งเข้าไปรับแก้ว ขณะเดียวกันก็ทรงตัวไม่ได้จะล้ม คนเราเวลาจะล้มมักจะหาที่ยึด เขาเองก็เช่นกัน เอื้อมมือไปจับข้างหน้า จากนั้นก็มีเสียง แคว่ก ตามมา

 

 

ไอ๊หยา~

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเกือบผิวปากออกมา สุ่ยเซียนถึงกับสำลักซาลาเปา

 

 

ชายเสื้อของหลิวเหมยถูกฟู่กุ้ยดึง จากนั้นก็มีเสียงผ้าขาดดังตามมา ตอนที่ฟู่กุ้ยล้มลงไปบนพื้นมือได้ดึงชายเสื้อสีเหลืองอ่อนของหลิวเหมยติดไปด้วย

 

 

เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนเสื้อผ้าของหลิวเหมยยังครบองค์ประกอบดี แต่ตอนนี้ส่วนหนึ่งไปอยู่ในมือของเขาแล้ว

 

 

ส่วนหนึ่งของเสื้อหายไป ภาพที่เห็นตอนตรงหน้าตอนนี้ก็คือหน้าท้องของหลิวเหมย คนที่ออกกำลังกายเป็นประจำไม่มีไขมันส่วนเกิน แถมยังเผยให้เห็นเส้นซิกแพ็คอันสวยงาม ผิวสีน้ำผึ้งกับกล้ามหน้าท้อง เกือบทำให้ฟู่กุ้ยเคลิ้มจนสลบ

 

 

ที่แท้ผู้หญิงก็มีรูปร่างที่ฟิตขนาดนี้ได้ด้วย ไม่ได้มากจนเกินไป เซ็กซี่กำลังดี

 

 

เซ็กซี่จนถึงขนาดที่เลี่ยวฟู่กุ้ยมองเคลิ้มจนลืมหันหน้าหนีตามมารยาท เซ็กซี่จนเขาจ้องตาค้าง อีกทั้งยังจินตนาการไปไกลอย่างควบคุมไม่ได้ตามสัญชาตญาณของมนุษย์

 

 

ขายาวๆ เอวคอดๆ หน้าอกนิ่มๆ

 

 

ปฎิกิริยาตอบสนองของเขาล้วนเป็นไปตามสัญชาตญาณ ไม่ได้ผ่านการควบคุมจากสมอง และไม่ได้อยู่ภายใต้ความมีมารยาทและศีลธรรม เป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ล้วนๆ

 

 

ฟู่กุ้ยเผลอคิดไปว่า ถ้าเมื่อกี้เขาออกแรงมากกว่านี้อีกนิด ขยับมือขึ้นไปดึงอีกหน่อย ก็คงได้เห็นมากกว่านี้หรือเปล่า

 

 

ในที่สุดเขาก็ได้สติ ทำไมเขาถึงได้หน้าไม่อายแบบนี้

 

 

“ขอ ขอโทษที”

 

 

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” หลิวเหมยเอามือปิดท้องอย่างอายๆ อันที่จริงในฐานะที่เป็นผู้หญิงที่ถูกกระทำแบบนี้เธอควรจะโกรธบ้าง แต่เธอรู้ว่าพี่ฟู่กุ้ยไม่ได้เจตนา จึงไม่ได้โมโหอะไร ก็แค่รู้สึกว่ามันแปลกๆชอบกล

 

 

“ความรู้สึกแบบคนโตเป็นสาว ถึงมาช้าแต่ก็มานะ โตแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนบรรยายถึงความสับสนของหลิวเหมยในเวลานี้ออกมาได้ตรงจุด

 

 

พูดให้ถูกก็คือ เด็กคนนี้กำลังเขินหนัก

 

 

“ฉันว่าพี่ชายเธอเจ๋งกว่าตาหม่าลุ่ยนั่นตั้งเยอะ ถ้าฉันเป็นหลิวเหมยนะ ฉันคงจะ…” จึ๊ๆๆ สุ่ยเซียนพูดเสริมในใจ

 

 

เลี่ยวฟู่กุ้ยเห็นหลิวเหมยเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้ออย่างรวดเร็ว หูก็ได้ยินสุ่ยเซียนพูดถึงหลิวเหมย หม่าลุ่ยเป็นแฟนของหลิวเหมยเหรอ

 

 

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกมองสุ่ยเซียนรื่นตาขึ้นมาทันที เลี่ยวฟู่กุ้ยตัดสินใจให้อภัยสุ่ยเซียนที่เมื่อครู่จงใจจะแย่งแก้วไป เพราะสุ่ยเซียนเป็นผู้หญิงสายตาแหลมคม มีทัศนคติที่ถูกต้อง

 

 

ใช่ เขาควรจะดีกว่าคนแซ่หม่าอะไรนั่นอยู่แล้ว แน่นอน