บทที่ 15 กระเป๋าเป้

“เดี๋ยวนะ คุณทำเสร็จแล้วเหรอ?” ฟลอเมียร่าห์เปล่งเสียงในความประหลาดใจขณะก้มมองกระเป๋าสตางค์สิบใบที่วางอยู่ตรงหน้าเธอ ปกติมันจะต้องใช้เวลานานกว่านั้น แต่เขาเลือกใช้แต้มค่าสถานะใหม่สิบห้าแต้มไปกับค่าความคล่องแคล่ว ส่วนที่เหลือก็กระจายไปยังค่าสถานะอื่น ๆ

ฟลอเมียร่าห์เลิกคิ้ว เธอค่อย ๆ ตรวจสอบกระเป๋าแต่ละใบอย่างละเอียดเพื่อให้มั่นใจว่าแต่ละใบนั้นได้มาตรฐาน และจากนั้นก็นั่งพิงพนักเก้าอี้และถอนหายใจเสียงดังออกมา “ทุกใบล้วนแต่มีคุณภาพที่สมบูรณ์แบบ… เด็นเมียร์พูดไม่ผิดจริง ๆ ด้วย คุณมันอัจริยะ!”

เธอหลับตาลงและพยักหน้า ขณะยังคงกอดอกอยู่ “เอาล่ะ รับไป คุณสมควรที่จะได้รับมัน” เธอเปิดถุงที่วางอยู่ใต้เคาน์เตอร์และวางแปดสิบเหรียญทองแดงลงบนโต๊ะ

[ภารกิจสำเร็จ – สะสมสิ่งบริสุทธิ์]
[คำอธิบาย]
ฟลอเมียร่าห์ ไบรท์ฮู้ด ขอให้คุณสร้างกระเป๋าสตางค์อีกสิบใบเพื่อร้านของเธอ เมื่อเสร็จงาน เธอจะจ่ายเงินให้คุณ โกยที่กระเป๋าแต่ละใบนั้นต้องมีอันดับขั้นต่ำที่ศูนย์และคุณภาพต้องสูงกว่าทั่วไปขึ้นไป ได้คุณภาพที่สูงขึ้นจะได้รับโบนัสตามมา
[รางวัล]
5 ทองแดง ค่าประสบการณ์ 10 แต้มต่อกระเป๋าที่เสร็จแล้วหนึ่งใบ
[ความล้มเหลว]
ความมีชื่อเสียงต่อฟลอเมียร่าห์จะลดลง
[จำกัดเวลา – จนกว่าจะหมดวัน]
[โบนัส]
รับเพิ่มหนึ่งทองแดงต่อกระเป๋าที่มีคุณภาพ ‘สูงกว่าทั่วไป’ หนึ่งใบ, เพิ่มความชื่อเสียงต่อฟลอเมียร่าห์

ไอเซ็นพยักหน้าและมองดูการแจ้งเตือนภารกิจที่ปรากฏ และหลังจากนั้นก็ขอบคุณฟลอเมียร่าห์สำหรับเงินโบนัส เขาตัดสินใจถามบางเรื่องที่เขาควรจะลองค้นหาเองก่อนหน้านี้ “ฟลอเมียร่าห์ ฉันสงสัยนิดหน่อย ว่าอะไรคือคุณภาพทั้งหมดที่เป็นไปได้กับสิ่งของพวกนี้?”

ฟลอเมียร่าห์ประหลาดใจเมื่อได้ฟังคำถามที่ไม่คาดคิด เธอเริ่มขมวดคิ้ว “อะไรนะ? คุณไม่รู้เหรอ? เด็นเมียร์ไม่ได้อธิบายให้คุณฟังแล้วหรอกเหรอ?”

เมื่อเห็นไอเซ็นส่ายหน้าและเห็นบรีเอียงหัวด้วยความสงสงสัย ฟลอเมียร่าห์ก็ถอนหายใจและเริ่มอธิบาย “คุณภาพหลักมีอยู่ด้วยกันแปดระดับ ต่ำสุด ต่ำ ต่ำกว่าทั่วไป ทั่วไป สูงกว่าทั่วไป สูง สูงสุด สมบูรณ์แบบ นี่คือระดับของคุณภาพของสิ่งของที่จะแสดงให้คุณเห็นตามอันดับนั้น ๆ แต่รู้ไหม ไม่ว่าคุณภาพของสิ่งของ อันดับหนึ่ง จะสูงแค่ไหน มันก็จะไม่สูงไปกว่าคุณภาพต่ำสุดของสิ่งของ อันดับสอง เลย ดังนั้น สิ่งของคุณภาพสมบูรณ์แบบ อันดับหนึ่ง จะแย่กว่าสิ่งของคุณภาพต่ำสุด อันดับสอง ต่อไปยังมีคุณภาพอีกสองประการด้วยกัน อย่างแรกคือ ทุกอย่างมีด้วยกันอยู่ทั้งหมดสิบเอ็ดอันดับ สิ่งของ ทักษะ ทุกอย่างจริง ๆ อันดับศูนย์ถึงสิบ สิ่งของอันดับศูนย์ที่มีคุณภาพต่ำกว่าต่ำสุดจะถือว่าเป็น คุณภาพที่ใช้การไม่ได้ และสิ่งของอันดับสิบที่มีคุณภาพสูงกว่าสมบูรณ์แบบขึ้นไปจะถือว่าเป็น คุณภาพยอดเยี่ยม นี่คือทั้งหมดจริง ๆ ที่คุณควรต้องรู้”

“เข้าใจแล้ว… งั้นฉันก็ต้องดีใจสินะที่สร้างอะไรขึ้นมาก็อยู่ในระดับคุณภาพสูงสุดในอันดับนั้น ๆ ทุกครั้งเลย ฮ่า ๆ!” ไอเซ็นหัวเราะเสียงดังและเกาเครา “เอาล่ะ ในเมื่อเธอพอใจกับงานที่ฉันทำให้ งั้นฉันขอใช้ห้องทำงานเพื่อทำงานส่วนตัวหน่อยนะ แน่นอนว่าฉันจะจ่ายค่าวัสดุให้ แล้วก็ถ้าเธออยากให้ฉันทำงานให้อีกเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันจะทำให้”

“ได้สิ เอาเลย! ฉันเองก็อยากรอดูว่าคุณจะทำอะไร!” คนแคระผู้เป็นเจ้าของร้านตัดเย็บพยักหน้าด้วยสายตาที่ประกายความตื่นเต้นออกมา

ไอเซ็นขอบคุณเธอ ทั้งยังขออุปกรณ์สำหรับวาดภาพด้วยอย่างดินสอกับกระดาษ เหตุผลที่เขาขอเพราะเขาจะสร้างกระเป๋าขึ้นมาใบหนึ่ง ทั้งนี้ยังต้องการจะเริ่มการทำเสื้อผ้าหลาย ๆ รูปแบบเพื่อเอาไว้เปลี่ยนด้วย

ขั้นแรก ไอเซ็นเลือกผ้าที่ชอบสำหรับทำกระเป๋า ในขณะที่มองผ้าชนิดต่าง ๆ เพื่อใช้สำหรับทำเสื้อผ้าในภายหลังด้วย เขาเลือกผ้าฝ้ายสีดำสำหรับกระเป๋า รวมถึงสีแดงเข้มเพื่อเอาไว้ผสมกันระหว่างทำกระเป๋า เขาเลือกสีเหล่านี้เนื่องจากจะได้ดูกลมกลืนไปกับเครื่องแต่งกายเพราะสร้อยคอเป็นเหรียญสีดำที่มีรูปค้อนสีแดงถูกสลักไว้อยู่ เมื่อเลือกสีด้ายที่เข้ากระกระเป๋าแล้ว เขาก็ขยับไปที่โต๊ะ

ไอเซ็นเลือกใช้ผ้าสีดำเป็นหลัก เขาหยิบกระดาษที่ได้จากฟลอเมียร่าห์และเริ่มวาดโครงร่างกระเป๋า เริ่มจากรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีขอบโค้งมน และวาดด้านสั้นสองข้าง โดยที่ให้ด้านหนึ่งสั้นกว่าอีกด้านหนึ่งเล็กน้อย เมื่อร่างแบบเสร็จ ก็ตัดตามแนวที่ร่างเอาไว้

จากนั้นก็วางแบบลงบนผ้าสำดำและตัดออกเป็นสองชิ้น โดยใช้มีดเอนกประสงค์ของเขาเอง เขาเย็บผ้าสองชิ้นเข้าด้วยกันโดยใช้วิธีการเย็บแบบเดียวกับกระเป๋าสตางค์ เนื่องจากมันคงที่และแข็งแรง และเหลือส่วนที่ต้องเปิดไว้ให้สั้นลง ในขั้นตอนสุดท้ายสำหรับส่วน ‘ใส่ของ’ เขาพลิกขอบส่วนที่เปิดไว้และเย็บเข้ากับส่วนที่เหลือเพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงของขอบ

หลังจากพลิกกลับเอาด้านในออกมา เขาก็มีความสุขที่ได้เห็นอันดับทักษะงานตัดเย็บอัพเกรดเป็นอันดับหนึ่ง

[ทักษะงานตัดเย็บถึงลเวล 100 อันดับ 0 อัพเกรดเป็นอันดับ 1]
[ตอนนี้คุณจะสวนเข็มได้ง่ายขึ้น]
[เนื่องจากอันดับทักษะงานตัดเย็บเพิ่มขึ้น คุณจึงได้รับ ค่าความคล่องแคล่ว +1 และ ค่าความอดทน +1]

ไอเซ็นเริ่มร่างแบบส่วนที่จะเป็น ‘ฝากระเป๋า’ โดยการทำให้กว้างกว่าช่องที่เปิดไว้และยาวกว่าสองเท่า

หลังจากการร่างแบบฝากระเป๋า ไอเซ็นก็วาดสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาว ๆ ขึ้นมาอันหนึ่งซึ่งจะทำเป็นสายสะพายบ่าในภายหลัง เขาตัดแบบออกจากกระดาษและวางลงบนผ้าสีแดงเข้ม เป็นการวาดเพื่อให้เกิดเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของผ้าฝ้ายสีแดงเข้มที่เลือกมาใช้ เขาวาดฝาปิดอีกครั้งหนึ่ง และสายสะพายอีกสี่

จากนั้นไอเซ็นก็สวนเข็มที่ด้านหนึ่งของฝาปิดเข้ากับส่วนที่เปิดของกระเป๋าและต่อด้วยสายสะพาย เขายืนขึ้นไปหยิบขนแกะที่ทั้งเบาและนิ่ม จากนั้นก็แบ่งครึ่งขนแกะมาติดที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าอันหนึ่ง หลังจากที่ติดขนแกะบนสี่เหลี่ยมผืนผ้าอีกอันแล้ว เขาก็เย็บโดยรอบขอบของทั้งสองผืนนี้เข้าด้วยกัน และทำขั้นตอนเดิมซ้ำอีกครั้งกับสี่เหลี่ยมผืนผ้าจากผ้าสีแดงเข้มอีกสองผืน

เขาวางสายสะพายไว้ที่ด้านหลังกระเป๋าและสวนเข็มผ่านผ้าฝ้ายหนาสามชั้นที่ขอบข้างหนึ่งจนทะลุไปยังเนื้อผ้าของส่วนกระเป๋า เขาเย็บด้านบนของสายสะพายอีกข้างหนึ่งให้ติดกับกระเป๋า และจากนั้นก็เย็บด้านล่างสายสะพายของแต่ละข้าง ไอเซ็นสร้างความมั่นใจว่าด้ายที่ใช้นั้นแข็งแรงที่สุดเท่าที่หาได้และใช้วิธีการด้นถอยหลังแทนการเนา

การเนาที่เขาใช้มาจนถึงตอนนี้รวมไปถึงเดินด้ายไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องโดยที่เว้นช่องว่างระหว่างรอยเย็บไว้เท่า ๆ กันทุกครั้งที่สวนเข็มผ่านเนื้อผ้าลงไป ส่วนวิธีการด้นถอยหลังนั้นเหมือนกับการเนาทุกอย่างเพียงแค่เดินด้ายกลับหลังเท่านั้นเอง

คุณเริ่มต้นด้วยการเนาแบบปกติ คุณสวนเข็มทะลุผ่านเนื้อผ้า และสวนกลับขึ้นมาข้างบน และจากนั้นกลับไปจุดเดิมที่คุณสวนเข็มทะลุผ้าครั้งแรก สำหรับขั้นตอนที่สอง คุณเดินด้ายต่อไปข้างหน้าโดยเว้นระยะฝีเข็มให้ไกลกว่าจุดแรกที่คุณย้อนสวนเข็มลงไปเมื่อครู่ และขยับถอยหลังลงที่จุดถัดไปโดยใช้รูที่สองที่คุณสวนเข็มไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็ทำตามขั้นตอนที่สองต่อไปจนกว่าจะเสร็จ

วิธีนี้ช่วยให้รอยเย็บนั้นแข็งแรงและยืดหยุ่นมากกว่าวิธีไหน ๆ ซึ่งมันจะสำคัญมากโดยเฉพาะตอนที่ไอเซ็นต้องการจะใส่ของหนัก ๆ ลงไปในกระเป๋าเป้

เมื่อใกล้จะเสร็จ ไอเซ็นก็หยิบกระดุมสีดำมาเม็ดหนึ่ง เขาผ่าช่องตรงขอบของฝากระเป๋า และเย็บกระดุมติดกับกระเป๋าผ้าฝ้ายสีดำ ดังนั้นเขาจะสามารถปิดกระเป๋าได้อย่างมิดชิดเพียงแค่นำรังกระดุมที่ฝากระเป๋าเกี่ยวกับกระดุมที่ตัวกระเป๋า

เขาวางกระเป๋าบนโต๊ะและมองดูอย่างมีความสุข

[คุณสร้างกระเป๋าเป้สีแดงดำสำเร็จ]
[กระเป๋าเป้สีแดงดำ]
[คุณภาพ – สมบูรณ์แบบ] [อันดับ – 1]
[คำอธิบาย]
การเป๋าเป้สีแดงดำธรรมดา สามารถจุสิ่งของได้หลากประเภท และจำกัดน้ำหนักตามความแข็งแรงของเนื้อผ้าและรอยเย็บ สายสะพายขนแกะทำให้มั่นใจได้ว่าคุณจะไม่เจ็บบ่าเมื่อสะพายกระเป๋าเป็นระยะเวลาหนึ่ง

“เยี่ยม!” เขายิ้มอย่างมีความสุข แม้จะผิดหวังอยู่บ้างที่ไม่สามารถข้ามขีดจำกัดอันดับได้ก็ตาม แต่เขาก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว เนื่องจากในตอนที่กำลังทำกระเป๋าทักษะงานตัดเย็บนั้นอยู่แค่อันดับหนึ่ง

“มันสวยมากเลยค่ะ!” บรีเปล่งเสียงด้วยดวงตาที่เป็นประกายขณะมองกระเป๋าเป้ที่ไอเซ็นทำขึ้นมา เขาค่อย ๆ ทยอยเอาสิ่งของต่าง ๆ ของเขายัดลงในกระเป๋า เขายิ้มพร้อมวางมือใหญ่ ๆ บนหัวของบรี ขณะนั่งพิงพนักเก้าอี้ “เสร็จแล้วนะ ฉันได้ของที่อยากได้แล้ว แต่เธอช่วยฉันออกแบบของอีกอย่างได้ไหม? และหลังจากนั้น เราจะมาออกแบบอะไรสักอย่างให้เธอกัน ถ้าเธอต้องการน่ะนะ วันนี้เธอช่วยฉันได้มากเลยนะ!”

“จะ จริงเหรอ? คุณพูดจริงนะคะ? คุณจะทำบางสิ่งให้ฉันเหรอ? แค่ฉันเหรอ?” บรีพึมพำออกมาในความสงสัยจนกลบความร่างเริงเมื่อครู่หายไปเสียหมด

ไอเซ็นขมวดคิ้วและพยักหน้า “ฉันหมายถึง ใช่ ทำไมล่ะ? เธอดูฉันทำอะไรน่าเบื่อ ๆ มาทั้งวันเลยนะ! และนี่ก็เป็นการฝึกที่เยี่ยมไปเลยเพราะฉันได้เพิ่มเลเวลทักษะไปในตัวด้วย ดังนั้นก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้อะไรจากการทำเรื่องพวกนี้เสียทีเดียว”

บรีพยักหน้าและปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา “ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณไอเซ็น ไม่เคยมีใคร…ทำอะไรให้ฉันแบบนี้มาก่อนเลย…”

ไอเซ็นลูบหลังเธอเพื่อปลอบ จากนั้นก็หยิบกระดาษขึ้นมาออกแบบบางสิ่ง เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการร่างแบบรูปร่างของตัวเองแบบหยาบ ๆ ค่อนข้างคล้ายกับหุ่นจำลองที่เขาเห็นในขั้นตอนการสร้างตัวละคร

[เรียนรู้ทักษะการเขียนแบบสำเร็จ]

“โอ้? ไม่ยักรู้ว่ามีอะไรแบบนี้ด้วย!” ไอเซ็นพูดออกมาในความประหลาดใจ และบรีก็มองเขาด้วยความสงสัย “หมายความว่าอะไรเหรอคะ ไอเซ็น? มีอะไรหรือเปล่า?”

เขาส่ายหน้าและอธิบายว่าเขาเพิ่งได้รับทักษะใหม่จากการร่างภาพพื้นฐานสำหรับการออกแบบ ทันใดนั้น บรีก็ถลึงตาและมองหน้าไอเซ็นที มองแบบร่างที

“เดี๋ยว อะไรนะคะ? คุณ เพิ่ง ได้ทักษะการเขียนแบบเหรอ? ทั้ง ๆ ที่คุณทำมันได้ดีมากเลยนะ! ได้ยังไงกัน?!” เธอตะโกนออกมา ผู้คนในห้องทำงานต่างหันมามองเธอ แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

ไอเซ็นหัวเราะและเกาเครา เขาหลับตาลง “ฉันก็แค่คนแก่คนหนึ่ง จะอาศัยทักษะได้มากแค่ไหนก็ไม่รู้?” เขาขยิบตาและหันกลับมามองแบบร่าง

“เอาล่ะ งั้นบอกฉันหน่อย เธอมีไอเดียยังไงบ้าง? ฉันอยากได้เสื้อผ้าธรรมดา ๆ และสวมใส่ง่าย พอจะมีอะไรแนะนำไหม?” ไอเซ็นเปิดประเด็น บรีขึ้นมาบนโต๊ะเพื่อจะได้มองกระดาษได้ชัดขึ้น

“ฉันชอบชุดที่คุณใส่อยู่นะคะ แต่มันออกจะน่าเบื่อไปหน่อยใช่ไหมล่ะ? แล้วคุณก็ต้องการกระเป๋าตามเสื้อผ้าเยอะ เพื่อเอาไว้ใส่เครื่องมือต่าง ๆ ขณะทำงาน! ฉันเข้าใจคุณดีค่ะ! เพราะเคยทำงานเป็นเด็กขนของของสมาคมการผจญภัยมาก่อน และมันก็น่าเบื่อมากกับการที่ต้องมานั่งค้นกระเป๋าหาของที่พวกเขาต้องการ…” บรีอธิบายและไอเซ็นก็พยักหน้ารับ

นั่นคือประเด็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาต้องไปข้างนอกเมืองเพื่อต่อสู้กับมอนสเตอร์ เขาอยากให้หลาย ๆ สิ่งอยู่ใกล้ไม้ใกล้มือ มอร์โรมบอกเขาว่านักผจญภัยส่วนใหญ่มักมียาเพิ่มเลือดและมานาติดตัวอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นการมีกระเป๋าตามเสื้อผ้าเยอะ ๆ ก็จะช่วยทั้งในการต่อสู้และการทำงานได้เยอะมากทีเดียว

“เอาล่ะ เริ่มจากแบบพื้นฐานแล้วกัน เอากระเป๋ากางเกงเยอะ ๆ แล้วก็…จะเสริมอะไรลงไปในเสื้อให้มันดูไม่น่าเบื่อดีล่ะ? มีไอเดียบ้างไหม?”

“ฮืม… ฉันชอบสีแดงดำที่คุณใช้ทำกระเป๋าเป้นะคะแล้วก็สร้อยคอคุณด้วย ลองเอาตามโทนสีพวกนี้ดูไหมคะ?”

“ก็น่าลองนะ… แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ เป็นไง?”