โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ 17 ผู้มากฝีมือ

Now you are reading โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ Chapter 17 ผู้มากฝีมือ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

บทที่ 17 ผู้มากฝีมือ

ไอเซ็นนั่งลงบนเตียงและหยิบหนังสือฝึกการจัดการมานาออกมาจากกระเป๋าเป้ใบใหม่ของเขา ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็วางมันพิงไว้กับโต๊ะข้างเตียง

เมื่อพลิกเปิดหน้าหนังสือ เขาก็ข้ามบทที่สี่ไป เป็นบทที่เพ่งสมาธิกับการควบคุมมานาเมื่อสามารถนำออกมาสู่นอกร่างกาย เขารู้วิธีแล้ว ที่จะบีบอัดมานาในร่างกายและดันออกมาสู่ภายนอกร่างกายเพื่อให้ไหลเวียนอยู่ที่ฝ่ามือ รวมถึงวิธีการเคลือบที่ผิวหน้าของค้อนด้วย

และเขาก็สามารถควบคุมมานาที่อยู่นอกร่างกายได้เช่นเดียวกัน เมื่อเขาให้มานาเต้นตามจังหวะของหัวใจ แต่ครั้งนี้ เขาควรฝึกอย่างอื่น แบบทดสอบพื้นฐานในหนังสือกล่าวไว้ว่าให้เปลี่ยนรูปทรงกลม อาจเปลี่ยนเป็นลูกบาศก์ในช่วงแรก แต่ในบางกรณีก็อาจะเปลี่ยนเป็นรูปทรงที่ซับซ้อนขึ้นตามสิ่งของต่าง ๆ ที่พบเห็น

ไอเซ็นเริ่มฝึกจากพื้นฐาน โดยค่อย ๆ บีบอัดมานาและเคลื่อนมาไว้ที่มือแล้วดันออกมาผ่านผิวหนังบนฝ่ามืออย่างช้า ๆ เมื่อเขารู้สึกแสบนิด ๆ เขาก็ลืมตาและมองทรงกลมบนมือ ตอนนี้มันเป็นแค่ทรงกลมบูด ๆ เบี้ยว ๆ และเขาก็รู้ว่าได้สูญเสียมานาไปมากในทุก ๆ วินาที

ดังนั้นอย่างแรกที่เขาต้องการจะทำก็คือเปลี่ยนมัน เขารู้ว่ามีบางสิ่งที่เป็น ‘ของแข็ง’ ตรงกลางทรงกลม ดังนั้นเขาจึงต้องคัดลอกพลังงานของแข็งแปลก ๆ นี้และวางมันซ้ำทับกับทั้งทรงกลมนี่อีกที

แก่นกลางเริ่มใหญ่ขึ้นทีละเล็กทีละน้อยและสุกใสขณะที่ไอเซ็นจินตนาการให้พลังงานนั้นขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งกลมและแบนเหมือนลูกแก้ว

ไอเซ็นค่อย ๆ ใช้มือซ้ายสัมผัสกับของแข็งทรงกลมของมานา และก็รู้สึกเย็บวาบทันทีที่สัมผัสโดน แต่ยิ่งเขารู้สึกเย็นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกร้อนมากเท่านั้น ความร้อนที่รู้สึกเหมือนความเย็น ไอเซ็นสงสัยกับความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนี้ แต่ยิ่งเขารู้สึกมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอยากสัมผัสมันมากเท่านั้น

เขาเริ่มลองและเปลี่ยนรูปร่างมันอย่างช้า ๆ แต่ก็ไม่เปลี่ยนเป็นลูกบาศก์ดังที่ไอเซ็นต้องการเสียที มีเพียงแค่ผิวสัมผัสเล็ก ๆ หกชิ้นที่รวมตัวรอบทรงกลม แต่ก็ไม่พอที่จะเรียกว่าลูกบาศก์ได้ หรือแม้กระทั่งได้รับการยอมรับจากคนอื่น ๆ ว่านี่คือลูกบาศก์จริง ๆ

ไอเซ็นพยายามมากขึ้นเพื่อจะเปลี่ยนรูปร่าง แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเลย จนในที่สุดเลเวลทักษะการจัดการมานาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย เขาเริ่มเปลี่ยนรูปร่างจากลูกบาศก์ทื่อ ๆ เป็นทรงกลมดังเดิม เขาทำแบบเดิมวนซ้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง…

[ทักษะการจัดการมานาถึงเลเวล 100 อันดับ 0 อัพเกรดเป็นอันดับ 1]
[ตอนนี้คุณสามารถจัดการรูปร่างของมานาได้ง่ายขึ้น]
[เนื่องจากทักษะการจัดการมานาเพิ่มขึ้น คุณจึงได้รับ ค่าไหวพริบ +1 และ ค่าสติปัญญา +1]

ทันใดนั้นไอเซ็นก็สัมผัสถึงความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับก่อนหน้านี้ กับความพยายามจำนวนมากครั้งที่จะเปลี่ยนรูปร่างของมานาล้วนไร้ผล กลับกลายเป็นทรงลูกบาศก์ดังความตั้งใจราวกับเทมานาลงแม่พิมพ์

“แบบนั้นแหละ!” ไอเซ็นหัวเราะลั่นและมองลูกบาศก์ตรงหน้า เขายกมือซ้ายขึ้นมาเพื่อแตะมุมมานาทรงลูกบาศก์ด้วยนิ้วชี้ มันค่อนข้างคมมากทีเดียว แต่ก็ยังพอสัมผัสได้ เขายิ้มและอ่านบนตำราต่อ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะผ่านหน้าแรกไป เขาเคลื่อนสายตาอ่านคำเตือนที่ระบุไว้ว่า ต่อไปนี้จะเหมาะกับเฉพาะการจัดการมานาอันดับสองหรือสูงกว่า เนื่องจากส่วนที่เหลือของหนังสือต้องทำเกี่ยวกับการจัดการองค์ประกอบมานาผสม และนี่เป็นเพียงการปลดล็อคเมื่อถึงอันดับสองเท่านั้น

ดังนั้นไอเซ็นจึงเลือกที่จะฝึกซ้อมการจัดการมานาในขณะนี้แทน

สิ่งที่เขาทำเมื่อคืนก่อนนั้นทำให้เขาได้ค่าสติปัญญาพิเศษ ไอเซ็นจึงเลือกที่จะฝึกความคิดนี้ต่อ เขารู้ว่าหัวใจมนุษย์หน้าตาเป็นอย่างไร จากการเดาที่เห็นหัวใจของสัตว์ต่าง ๆ ที่เขาเคยใช้เป็นอาหารเมื่ออดีตที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาต้องการจะคว้าโอกาสนี้ไว้และคัดลอกรูปร่างหัวใจให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขากำลังลองอะไรใหม่ ๆ

ในขณะที่กำลังรักษารูปร่างมานาทรงลูกบาศก์ให้ลอยอยู่บนมือ เขาก็ เคลื่อนมานาที่เหลือในร่างกายทั้งหมดมาไว้ตรงกลางหน้าอก มันเป็นความรู้สึกแปลก ๆ เขาคงอธิบายไม่ถูกหากมีใครมาถาม แต่เขารู้วิธีควบคุมมัน ไอเซ็นกระจายมานาไปรอบ ๆ หัวใจจนกระทั่งครอบคลุมทั้งหัวใจจากการรู้สึกได้ ไอเซ็นค่อย ๆ คัดลอกตั้งแต่ข้างล่างหัวใจจนถึงบนสุด เขาคัดลอกสิ่งที่รู้สึกอยู่ภายในร่างกายออกไปสู่ลูกบาศก์ที่ลอยอยู่บนฝ่ามือ

ยิ่งเขาพยายามเปลี่ยนรูปร่างลูกบาศก์มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเริ่มกลายเป็นรูปหัวใจมากเท่านั้น เขาตรวจอัตราการเต้นของหัวใจ และคัดลอกจังหวะเดียวกันนี้ออกสู่มานารูปหัวใจตรงหน้าเขา

[เรียนรู้ทักษะการคัดลอกมานาสำเร็จ]
[ขยายพื้นที่จัดเก็บสำเนาการคัดลอกมานาสำเร็จ] หัวใจของครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ

“หือ? ทักษะนั่น? สุดยอด!” ไอเซ็นเปล่งเสียงและมองการแจ้งเตือนที่อยู่ข้าง ๆ หัวใจที่เต้นอยู่ในอากาศบนมือ เขาเอนตัวเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อมองดูรูปทรงสุกใสเป็นสีขาวบริสุทธิ์และส่องประกายระยิบระยับ “สวยงามมากจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่าจะใช้มันยังไง นอกจากมองว่าเป็นผลงานศิลปะชิ้นหนึ่งแค่นั้นเอง” เขาพึมพำออกมาและใช้นิ้วสัมผัสรอบ ๆ หัวใจ รู้สึกถึงจังหวะการเต้นในมือ

ระหว่างช่วงชีวิตที่ยาวนานนี้ เขาคิดหลายครั้งมากว่า มันจะดีแค่ไหนหากมีมากกว่าสองมือ ด้วยรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้า ไอเซ็นก็ดึงมานาที่เหลือกลับมาที่มือจนเต็มภายใน เขารู้สึกถึงรูปร่างของมันและทักษะการคัดลอกมานาใหม่เริ่มเป็นผลทันที เมื่อเขาพยายามคัดลอกรูปร่างที่เขารู้สึก จากหัวใจก็พลันเปลี่ยนเป็นมือ

[ขยายพื้นที่จัดเก็บสำเนาการคัดลอกมานาสำเร็จ] [หัวใจของครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ]

“ว้าว นี่มันสุดยอดไปเลย! เหมือนมือมาก!” เขาเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจในน้ำเสียง จนลืมไปเลยว่ามานายังอยู่ในมือและรูปร่างของมือนั้นถูกคักลอกเรียบร้อยแล้ว เมื่อเขาขยับแขนเข้ามาใกล้ขึ้น มานารูปแขนก็ขยับหนี และเมื่อเขากำมือ มือมานาก็กำตามเช่นกัน

ไอเซ็นเหยียดแขนออกไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง มันก็เคลื่อนไปอีกฟากหนึ่งของห้อง และเมื่อไอเซ็นดึงมือกลับ มันก็เคลื่อนกลับมาตรงหน้าเขา เขาพยายามจับการควบคุมที่ซับซ้อนนี้อย่างช้า ๆ เขาขยับเจ้าแขนปลอมไปที่กระเป๋าเป้ และจับสายสะพาย

จากนั้น เมื่อไอเซ็นชูมือขึ้น กระเป๋าเป้ก็เริ่มลอยขึ้นจากใช้มานารูปแขนยกขึ้นมา

[เรียนรู้ทักษะมือมานาสำเร็จ]

“ฮ่า ๆ! ทักษะใหม่อีกแล้วเหรอเนี่ย? อันนี้ดูเหมือนจะเข้าท่านะ!” ไอเซ็นหัวเราะเสียงดังและปล่อยกระเป๋า จากนั้นก็เกาเคราขณะที่มือปลอมนั้นก็ยังเคลื่อนไหวตาม

เขามีความคิดบางอย่างโดยจะทดสอบผลง่าย ๆ ว่ามันทำงานอย่างไร ไอเซ็น เพ่งสมาธิไปที่มืออีกข้างและเติมมานาให้เต็ม มันค่อนข้างยากที่จะแยกมานาที่เหลืออยู่ในช่วงบนของร่างกาย แต่นาทีที่เขาได้รับทักษะมือมานามา ก็รู้สึกถึงพลังงานที่สะสมในมือนั้นนิ่งราวกับสวมถุงมือเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องห่วงเรื่องมานาที่มือจะหายไปเมื่อสูญเสียสมาธิ

ในจังหวะที่มานาเติมเต็มในมืออีกข้างเรียบร้อย มือที่สองก็ปรากฏตรงหน้าเขา

เขาหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและเปิดด้วยมือมานา พลิกหน้าหนังสือไปเรื่อย ๆ อย่างระมัดระวัง จากที่เห็น เขายังควบคุมมันได้ไม่ได้นัก ซึ่งเห็นได้จากบางหน้าที่หลุดติดมือมาด้วยขณะเปิดผ่าน แต่โชคดีที่เล่มนั้นคือหนังสือแนะนำพื้นฐานเกมเบื้องต้น ไม่ใช่หนังสือการจัดการมานา เพราะสุดท้ายแล้วเขาต้องเอาไปคืนแก่มอร์โรม

ชั่วโมงถัดมา เขายังคงอยู่กับการฝึกซ้อมมือมานาโดยการใช้หน้ากระดาษที่ถูกฉีกขาดพับเป็นรูปต่าง ๆ ในตอนแรกเขาทำได้แค่พับครึ่งเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ต่อมาเขาสามารถพับเป็นรูปสัตว์ต่าง ๆ แบบง่าย ๆ ได้

ระหว่างการฝึกฝน เขาเห็นบางสิ่ง ยิ่งมือของเขาอยู่ห่างออกไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งสูญเสียการควบคุมมากเท่านั้น

และจากนั้นก็เกิดบางสิ่งขึ้นโดยที่เขาไม่คาดคิด

[คุณจะหมดสติเนื่องจากมานาคงเหลือ 0]

เช้าวันรุ่งขึ้น ไอเซ็นตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยมานาที่ได้รับการเติมเต็มแล้วอีกครั้ง เขาลืมตาทันทีและมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง “เกิดอะไรขึ้น?” เขาพึมพำออกมา ขณะขยี้ตาให้คลายจากอาการง่วงซึม

“มันบอกว่ามานาฉันหมดงั้นเหรอ? อย่างน้อยก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากมานาหมด ดังนั้นควรระวังเพื่อจะได้ไม่เกิดขึ้นข้างนอกนั่น…” เมื่อหาวออกมาเสียงดัง ไอเซ็นก็ยืนขึ้นและหยิบหนังสือที่วางอยู่บนพื้น พร้อมทั้งพลิกเปิดดูทุกหน้า

“ออกไปกินข้าวเช้าดีกว่า บางทีน่าจะขอให้บรีช่วยฝึกด้วย เลเวลจะเพิ่มขึ้นได้มากกว่านี้หากมีเธอคอยช่วยถ่ายโอนมานาให้!” เขายิ้มและออกจากห้องพร้อมทั้งกระเป๋าเป้ที่คล้องอยู่ใต้แขน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณไอเซ็น!” บรีเปล่งเสียงออกมาอย่างมีความสุขเมื่อเห็นไอเซ็นเดินเข้ามาในร้านอาหาร ไอเซ็นยิ้มและนั่งลงโต๊ะที่อยู่ใกล้ ๆ “อรุณสวัสดิ์บรี ทำงานกะเช้าอีกแล้วเหรอ หา?”

“ใช่ค่ะ! ฉันขอทำกะเช้าน่ะค่ะ! ฉันไม่อยากนอนมากเท่าคนอื่นเพราะฉันคือเฟย์คิน!” เธอยิ้มและจากนั้นก็รับออเดอร์จากไอเซ็น เนื่องจากบรีคิดว่าเขาน่าจะเป็นลูกค้าคนสุดท้ายแล้วในเช้านี้ เธอจึงกลับมาพร้อมจานอาหารสองจานและนั่งลงกินข้าวพร้อมกับไอเซ็น

ไอเซ็นอธิบายว่าวันนี้เขามีแผนจะทำอะไรบ้าง ซึ่งจะเป็นการทำเสื้อผ้าทั้งของเธอและเขา อันไหนก็ได้ที่ยังไม่เกี่ยวกับงานเครื่องหนัง และถ้ามีเวลา เขาจะลองสร้างบางอย่างง่าย ๆ ขึ้นมา เช่นกระเป๋าสตางค์อีกใบผ่านการใช้มือมานา

“โว้ว! คุณใช้มือมานาได้แล้วเหรอคะ? ฉันเรียนรู้นานมากเลยนะกว่าจะได้!” บรีตะโกนออกมาในความไม่เชื่อหู ขณะกอดอกพร้อมทำหน้ามุ่ย

ไอเซ็นหัวเราะ เขากินอิ่มพร้อม ๆ กันบรี และยื่นเงินให้เธอ ซึ่งก็ชัดเจนว่าเป็นการให้ทิปที่หนักมาก เธอปฏิเสธทันที แต่เนื่องจากไอเซ็นขัดขืนเธอจึงรับไว้ด้วยความเต็มใจ

หลังจากนั้นไม่นาน บรีก็ออกมาจากหลังร้านและมายืนข้าง ๆ ไอเซ็น

เขายิ้มและเดินออกจากโรงแรมพร้อมบรีที่เดินตามหลังมาติด ๆ ทั้งคู่เดินเล่นไปรอบ ๆ เมือง ซึ่งบรีก็ชี้ให้เขาดูถึงสถานที่ที่เธอชอบและบอกเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองนี้เพิ่มเติมด้วย

จากนั้นทั้งคู่ก็ข้ามสะพานตัวเดิมที่ใช้เมื่อวันก่อน จุดหมายปลายทางของพวกเขาคือร้านตัดเสื้อที่ชื่อ เสื้อผ้าสวย ๆ เพื่อเริ่มงานในวันนั้น

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด