โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ 46 บ้าน

Now you are reading โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ Chapter 46 บ้าน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 46 บ้าน

บทที่ 46 บ้าน

“วันนี้เราได้ทําหลายอย่างเลยนะ เห้อ” ไอเซ็นถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าขณะกําลังกางเต็นท์สําหรับคืนนี้

 

“อื้ม! โบนัสค่าสถานะของคุณเพิ่มมากเยอะมากๆเลย! ตอนนี้คุณเลเวลเท่าไหร่แล้วคะ?”

 

“โอ้ ตอนนี้สามสิบสองแล้ว”

“เยี่ยม!” บรีเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ และเมื่อมาถึงจุดนี้ ก็ทําให้ไอเซ็นเกิดความสงสัยในบางสิ่งขึ้นมา

 

“บรี แล้วเธอล่ะเลเวลเท่าไหร่?” ไอเซ็นถาม และบรีก็ยิ้มอย่างสดใสก่อนจะให้คําตอบ

“แปดสิบสามค่ะ แหะ ๆ”

 

ไอเซ็นเลิกคิ้วขึ้นในความประหลาดใจจากนั้นก็ถามคําถามถัดไป “แปดสิบสามเลยเหรอ? งั้นเจ้าพวกนั้นก็ทําอะไรเธอที่เลเวลนี้ไม่ได้งั้นสิ?”

 

เฟย์คินสายหน้าและยักไหล่เล็กน้อยเป็นการตอบ “ไม่เชิงค่ะ แต่ก็ไม่น่าห่วง! ฉันสู้คนเดียวได้ ฉันยินดีที่จะรอจนกว่าเลเวลคุณจะใกล้ฉันมากขึ้นเพื่อที่เราจะได้แบ่งปันค่าประสบการณ์กันได้!”

 

“งั้นเธอก็ไม่ได้ค่าประสบการณ์เลยล่ะสิ?”

“ไม่ค่ะ! หากเลเวลต่างกันเกินยี่สิบขึ้นไป แสดงว่าคนที่ฆ่ามอนสเตอร์ได้จะเป็นผู้ที่ได้รับค่าประสบการณ์ไปค่ะ…”

“งั้นฉันต้องรีบเพิ่มเลเวลแล้วล่ะ!” ไอเซ็นหัวเราะและเกาเคราอย่างมีความสุข แต่จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงบางเรื่อง “เดี๋ยวนะ แล้วทําไมเจ้าเฮนดริกถึงต้องทําให้เป็นเรื่องใหญ่โตทั้งๆที่ตัวเองแค่เลเวลห้าสิบ?”

 

บรีเงยหน้ามองท้องฟ้าและยักไหล่อีกครั้ง “ไม่รู้สิคะ… แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขาไม่น่าใช่นักผจญภัยอันดับสี่… ปกติแล้วผู้ที่มีฉายานักผจญภัยอันดับที่สี่จะมีเลเวลไม่ต่ํากว่าหนึ่งร้อยแน่นอนค่ะ ขั้นสูงสุดของนักผจญภัยอันดับที่สี่ น่าจะอยู่ที่เลเวลหนึ่งร้อยห้าสิบเห็นจะได้ ฉันเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ตอนนี้ฉันคือนักผจญภัยอันดับที่สองค่ะ” นิ้วของบรีเริ่มอยู่ไม่สุกและมองไปด้านข้าง

“เข้าใจแล้ว…. บางทีเขาใช้การเชื่อมโยงบางสิ่ง หรือไม่ก็ติดสินบนเพื่อเป็นหนทางก้าวขึ้นมา”

 

“ก็อาจจะใช่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หัวหน้ากิลด์ไม่ใช่บุคคลที่จะติดสินบนหรือกดดันพวกเขาได้ง่ายๆหรอกนะคะ”

 

“ช่างมันดีกว่า เฮนดริกไม่ใช่คนดี เราไม่ควรเสียเวลาคิดถึงเรื่องเขา เรามาทํามื้อเย็นกันดีกว่า” ไอเซ็นพูดแนะนําและเดินไปที่กระเป๋าของบรี จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ครัวพร้อมกับส่วนผสมต่างๆที่จําเป็น

ขั้นแรก ไอเซ็นก่อกองไฟโดยเอาท่อนไม้มาสุมรวมกัน จากนั้นก็ทําขาตั้งสามขาซึ่งจะนํากระทะมาวางไว้ข้างบน

 

“แล้วจะใช้อะไรทําเขียงล่ะทีนี้” ไอเซ็นถามตัวเองตัวด้วยน้ําเสียงต่ําและมองไปรอบๆ จนกระทั่งเห็นหินก้อนใหญ่ ก้อนหนึ่งบริเวณที่โล่งที่พวกเขาตั้งแคมป์กัน

 

“เยี่ยม” ไอเซ็นพูดกับตัวเองและเดินไปยังหินก้อนนั้น จากนั้นก็อัญเชิญมานาดับเบิลทั้งสองตัวออกมา ตอนที่เขากลับเมือง เขาได้ทดสอบบางอย่างกับดับเบิลทั้งสองตัว ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม พวกมันต่อสู้ไม่ได้ ไอเซ็นจึงให้พวกมันโจมตีเขา แต่เพียงอย่างเดียวที่เขารู้สึกได้เมื่อพวกมันโถมใส่เขาอย่างเต็มแรงนั่นก็คือรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยแม้จะใช้ดาบสองมือแล้วก็ตาม

 

สามารถใช้พวกมันยกของได้ปกติ หากไอเซ็นอัญเชิญดับเบิลมาแค่ตัวเดียว มันจะสามารถยกของได้หนักแค่เพียงครึ่งเดียวกับที่เขายกได้ และหากอัญเชิญพร้อมกันสองตัว พวกมันจะยกของได้หนักกว่าเดิมสามเท่า ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของพวกมันจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของไอเซ็น

 

ดังนั้น เพื่อให้สามารถขยับหินก้อนใหญ่ได้ง่ายที่สุด ไอเซ็นต้องช่วยพวกมันยกและเคลื่อนไปใกล้ๆกับเต็นท์และกองไฟ โชคดีที่ความแข็งแกร่งของไอเซ็นตอนนี้สูงกว่าที่ควรจะเป็นในชีวิตจริงแล้ว อีกอย่างก็คือ เขายังไม่สามารถยกหินด้วยกําลังของตัวเองได้หากไร้ซึ่งความช่วยเหลือจากดับเบิลทั้งสอง

หลังจากเสร็จแล้ว ไอเซ็นก็เรียกพวกมันกลับและทาบฝ่ามือลงบนพื้นผิวของหิน และเทมานาใส่ลงไป จากนั้นก็สร้างให้เป็นลูกบาศก์แบนๆขนาดใหญ่ และเปิดใช้งานการแปลงสภาพเพื่อปรับให้ก้อนหินนี้เป็นรูปเป็นร่าง จนกระทั่งเกิดเป็นรูปร่างเขียง หินขนาดใหญ่ตรงหน้าไอเซ็น

 

ถัดมา ไอเซ็นหยิบถ้วยมานาคริสตัลและเทน้ําลงบนเขียงหินและใช้ผ้าเช็ดทําความสะอาด

จากนั้นขั้นสุดท้าย ไอเซ็นหักข้อนิ้วและเริ่มลงมือ เขาเปิดกล่องที่ใช้เก็บมีดทําครัวและเปิดใช้งานการเชื่อมต่ออุปกรณ์ จากนั้นก็วางเนื้อหมูป่าบนเขียงแล้วเลาะเนื้อออกจากกระดูก

ก่อนที่จะเตรียมเนื้อต่อไป ไอเซ็นได้เทน้ําปริมาณเล็กน้อยลงบนกระทะและเริ่มติดไฟ ขณะวางกระทะลงบนตาตั้งเพื่อให้ความร้อน

หลังจากนั้น เขาก็บังเนื้อส่วนติดมัน พยายามระมัดระวังไม่ให้บังลึกไปจนถึงจนเนื้อข้างใต้ เขาหยิบกระเป๋าที่บรรจุเครื่องเทศและปรุงรสที่ผิวด้านนอกของเนื้อจนรอบด้วยเกลือและพริกไทย

เมื่อเสร็จ ไอเซ็นก็หยิบชามใบเล็กเพื่อใส่ผงจากการบดเมล็ดมัสตาร์ด ก่อนจะใส่ลงไปผสมรวมกับยี่หร่าและน้ํามันมะกอก ไอเซ็นกวนส่วนผสมให้เขากันจากนั้นก็นําไปทาบนผิวหน้าของเนื้อที่เตรียมไว้

ไม่นานหลังจากนั้น ไอเซ็นก็นําเนื้อหมูป่าไปวางบนกระทะร้อนๆ ขณะที่รอเนื้อกําลังถูกย่างอยู่บนเตา ไอเซ็นก็หันไปทําอย่างอื่นต่อ

 

ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นของที่กินได้ในป่า อย่างเห็ดหรือใบแดนดิไลออน ก็มักจะเก็บมาสําหรับทําอาหาร

ไอเซ็นหยิบส่วนผสมเหล่านี้ขึ้นมากําหนึ่งแล้วล้างด้วยน้ําสะอาด จากนั้นไอเซ็นก็นั่นเห็ดและบดถั่วอีกกําหนึ่ง ก่อนจะนําไปผสมรวมกับใบแดนดิไลออน และหยิบหัวหอมที่ซื้อมาจากในเมืองมาสองสามหัว

เขาปอกเยื่อหัวหอมด้านนอกออกแล้วนั่นครึ่ง จากนั้นก็สไลด์บางก่อนจะนําไปใส่ลงในสลัด

ขั้นสุดท้าย ไอเซ็นก็ทําน้ําสลัดแบบง่ายๆ ด้วยการเติมน้ําส้มสายชูเล็กน้อยลงในน้ํามันมะกอก จากนั้นก็ใส่เกลือและพริกไทยตามลงไป เขาราดน้ําสลัดลงในชามและคลุกให้เข้ากับสลัดในชาม เมื่อเสร็จ ไอเซ็นก็ไปกลับด้านเนื้อหมูปาบนกระทะ

 

เนื่องจากเกือบทุกอย่างเตรียมเสร็จแล้วและที่เหลือก็รอแค่ให้เนื้อหมูปาสุก ไอเซ็นจึงเก็บกวาดเศษวัตถุดิบและทําความสะอาดเขียง

และเนื่องจากเขียงมีขนาดใหญ่ ไอเซ็นจึงแบ่งครึ่ง และนําครึ่งหนึ่งมาแบ่งครึ่งอีกครั้งเพื่อทําที่นั่ง จากนั้นก็ขยายพื้นที่ของครึ่งแรกเพื่อเพิ่มพื้นที่สําหรับวางอาหาร

 

จากนั้นเขาก็หยิบจานไม้มาที่ซื้อมาพร้อมเครื่องครัวอื่นๆมาสองใบ และวางลงบนโต๊ะหินพร้อมด้วยมีดและส้อมที่ทําจากไม้แปรรูป

เมื่อเนื้อหมูปาดูเหมือนจะสุกได้ที่แล้ว ไอเซ็นก็หยิบจานไม้ขนาดใหญ่มาเพื่อใส่เนื้อหมูป่า จากนั้นก็ทิ้งไว้ให้เย็นเล็กน้อย แล้วไปช่วยบรีกางเต็นท์ ไม่กี่นาทีต่อมา ไอเซ็นและบรีก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะหิน

 

ไอเซ็นตัดเนื้อเป็นชิ้นให้บรีและตัวเองพร้อมกับสลัด และเมื่อเขาคิดว่าการเตรียมอาหารสําหรับมื้อนี้ลุล่วงแล้ว เขาก็ได้รับการแจ้งเตือน

 

[คุณปรุงเนื้อหมูปาย่างพร้อมสลัดสดจากธรรมชาติสําเร็จ]

 

[เนื้อหมูปาย่าง]

[คุณภาพ – สูงสุด] [อันดับ – 0]

[คําอธิบาย]

 

เนื้อหมูปารสเลิศที่ถูกปรุงด้วยเครื่องปรุงธรรมชาติและการปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทย

 

[สลัดสดจากธรรมชาติ]

[คุณภาพ – สูง] [อันดับ – 0]

 

[คําอธิบาย]

 

สลัดสดที่จากมาจากวัตถุดิบที่พบในป่า มีส่วนผสมของใบแดนดิไลออน, เห็ด, หัวหอม และถั่วปิดท้ายด้วยน้ําสลัดน้ํามัน มะกอกได้ผ่านการปรุงแต่ง

 

[เรียนรู้ทักษะการทําอาหารสําเร็จ]

“เยี่ยม! ตั้งใจเสียอย่าง ก็ไม่มีอะไรที่ทําไม่ได้! ลงมือเลยบรี! เดี๋ยวจะเย็นหมด!” ไอเซ็นหัวเราะจากนั้นก็นั่นเนื้อมาไว้บนจาน บรียิ้ม และพยักหน้า

“โอเคค่ะ! ขอบคุณมากนะคะคุณไอเซ็น! ฉันชอบมากเลยค่ะ!”

 

“ฮ่า ๆ ขอบใจนะ! หวังว่ารสชาติจะพอกินได้!”

 

ไอเซ็นและบรีกินไปคุยกันไป เมื่อพวกเขากินเสร็จ ก็จัดการทําความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วดับไฟ จากนั้นพวกเขาต่างแยกย้ายกันไปตามเต็นท์ของตัวเองแล้วผล็อยหลับไปในค่ําคืนนั้น

 

เบนจามินมักจะออกจากระบบฝนช่วงที่ตัวละครในเกมของเขานอนหลับ เขาอยากใช้สองชั่วโมงที่ว่างนี้ไปทําอะไรอย่างอื่น

 

ขณะที่เขากําลังตรงไปยังห้องน้ํา ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงเดินไปรับ เขาได้ยินเสียงของโทนี่ยังออกมาผ่านหูโทรศัพท์ “ไงพ่อ! เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามด้วยการซ่อนความรู้สึกอ่อนล้าไว้แล้วให้ เห็นแค่ความสุขผ่านน้ําเสียงเท่านั้น

 

“ไงโทนี่ พ่อสบายดี เพิ่งออกมาจากแคปซูลน่ะ แล้วแกล่ะเป็นไงบ้าง?”

“ก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะครับ ผมแค่อยากจะโทรมาถามพ่อเรื่องวันคืนสู่เหย้าของครอบครัวเราน่ะ วันพักร้อนใกล้เข้ามาแล้ว เลยคิดว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะไปที่นั่นกัน ผมคุยกับนัทสึโอะกับพี่เมโลดี้แล้ว พวกเขาบอกว่ามีเวลาว่างอยู่เหมือนกัน เด็กๆก็ด้วย เราคิดไว้ว่าเป็นวันจันทร์อีกสองสัปดาห์หน้านะครับ”

 

“ได้สิ แกก็รู้ว่าตาแก่อย่างพ่อไม่ได้มีอะไรให้ทํามากมายอยู่แล้ว พร้อมเมื่อไหร่ก็มาเมื่อนั้น ถ้าเดินทางแล้วก็บอกให้พ่อรู้ด้วยแล้วกัน โอเคนะ?” เบนจามินถามขณะกําลังลงบันทึกวันคืนสู่เหย้าในปฏิทิน “แล้วจะมากันกี่วัน?” เขาถามต่อ และโทนี่ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ

“ผมคิดไว้ว่าสักอาทิตย์หนึ่งครับ”

 

“อะไรนะ แค่อาทิตย์เดียวเองเหรอ? ลูกอยู่นานกว่านั้นก็ได้นะ เบนจามินตอบด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ขอบคุณครับพ่อ ผมคิดว่าเราน่าจะปรับเปลี่ยนกันได้เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว ผมต้องไปรับเคธีกับฌอห์นที่โรงเรียนแล้ว”

“ได้ เอาตามนั้นแล้วกัน ฝากบอกลูกๆของแกด้วยว่าปู่รักและคิดถึง!”

“จะบอกให้นะครับ” โทนี่หัวเราะเล็กน้อย “ไว้คุยกันนะครับ รักพ่อนะ”

 

“รักแกเหมือนกันโทนี่” เบนจามินตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้า

ด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นอย่างไร้ขีดจํากัด เขาจึงเริ่มเดินไปรอบบ้านด้วยความรู้สึกคิดถึง ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเขาทําอะไรไปหลายอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็น เครื่องมือ, เสื้อผ้า, อาวุธ เป็นต้น แต่สิ่งเดียวที่มีความหมายกับเขามากที่สุดก็คือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นเพื่อครอบครัวนั้นเอง

แพนเค้กที่ทําทุกๆเช้าวันอาทิตย์ หรือปะกางเกงให้หลานๆที่ไปหกล้มจนกางเกงขาด คอสตูมที่เขาทําขึ้นในวันฮาโลวีน เขาทําเน็กไทและเข็มกลัดเป็นของขวัญให้หลานๆ ใส่ไปงานเต้นรําของโรงเรียน และคงไม่ต้องพูดถึงบ้านที่ไอเซ็นอยู่อาศัยมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้

กําแพงที่ล้อมรอบครอบครัวของเขาในทุกๆวัน พื้นที่พวกเขาใช้เดินไปจนถึงเตาผิงที่เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหน้ากับนัทซึโอะ เมโลดี้ และโทนี่แทบจะทุกวันร่วมครึ่งปีหลังจากที่เขาสูญเสียภรรยาไป

ในบ้านที่ว่างเปล่าแห่งนี้ตั้งอยู่กับแค่เขานานกว่าทศวรรษ ซึ่งเขาใช้เวลาส่วนมากอยู่ในพื้นที่ทํางาน และยิ่งทําให้รู้สึกว่างเปล่ามากขึ้น เมื่อสองปีที่แล้วเขากลับไม่สามารถทํางานได้อีกต่อไป เนื่องจากมันทําให้เขามักหวนนึกถึงสิ่งที่หายไป

ท้ายที่สุด บ้านที่ว่างเปล่าจะเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาอีกครั้ง และหวังว่าทุกอย่างจะย้อนกลับมารวมกันเราอยู่ที่นี่ที่บ้าน

 

[ไอเซ็น]

 

[เผ่าพันธุ์ – ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ] [อาชีพ – นายช่างฝีมือสารพัด] [เลเวล – 32]

 

[เลือด – 1040] [มานา – 720]

[ความแข็งแกร่ง – 73] [ความอดทน – 72] [ความคล่องแคล่ว – 70] [ไหวพริบ – 40]
[สติปัญญา – 40] [พรสวรรค์ – 10]

 

[ฉายา]

-[ผู้บุกเบิกแห่งศาสตร์เชิงกลไก]

-[จอมทลายขีดจํากัด ขั้นที่ 5]

 

[ทักษะ]

-[หัตถ์คนแคระ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 95]

-[ความแข็งแกร่งของยักษ์] [อันดับ – 1] [เลเวล – 47]

 

-[การเล่นแร่แปลธาตุ]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 11]

-[การประเมิน]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 7]

-[ช่างตีเหล็ก]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 58]

-[การทําอาหาร]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

– [พื้นที่งานฝีมือ]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

– [การเขียนแบบ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 6]

 

-[การร่ายมนต์]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 19]

-[โกลแมนซี่]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

-[งานเครื่องหนัง

[อันดับ – 2] [เลเวล – 4]

-[การคัดลอกมานา]

[อันดับ 1] [เลเวล – 4]

 

-[มานาดับเบิล]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 42]

– [การจัดการมานา]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 72]

-[นักดาบ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 57]

-[งานตัดเย็บ]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 6]

 

-[การเชื่อมต่อเครื่องมือ]

[อันดับ 1] [เลเวล – 10]

 

-[งานไม้]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 49]

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ 46 บ้าน

Now you are reading โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ Chapter 46 บ้าน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 46 บ้าน

บทที่ 46 บ้าน

“วันนี้เราได้ทําหลายอย่างเลยนะ เห้อ” ไอเซ็นถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าขณะกําลังกางเต็นท์สําหรับคืนนี้

 

“อื้ม! โบนัสค่าสถานะของคุณเพิ่มมากเยอะมากๆเลย! ตอนนี้คุณเลเวลเท่าไหร่แล้วคะ?”

 

“โอ้ ตอนนี้สามสิบสองแล้ว”

“เยี่ยม!” บรีเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ และเมื่อมาถึงจุดนี้ ก็ทําให้ไอเซ็นเกิดความสงสัยในบางสิ่งขึ้นมา

 

“บรี แล้วเธอล่ะเลเวลเท่าไหร่?” ไอเซ็นถาม และบรีก็ยิ้มอย่างสดใสก่อนจะให้คําตอบ

“แปดสิบสามค่ะ แหะ ๆ”

 

ไอเซ็นเลิกคิ้วขึ้นในความประหลาดใจจากนั้นก็ถามคําถามถัดไป “แปดสิบสามเลยเหรอ? งั้นเจ้าพวกนั้นก็ทําอะไรเธอที่เลเวลนี้ไม่ได้งั้นสิ?”

 

เฟย์คินสายหน้าและยักไหล่เล็กน้อยเป็นการตอบ “ไม่เชิงค่ะ แต่ก็ไม่น่าห่วง! ฉันสู้คนเดียวได้ ฉันยินดีที่จะรอจนกว่าเลเวลคุณจะใกล้ฉันมากขึ้นเพื่อที่เราจะได้แบ่งปันค่าประสบการณ์กันได้!”

 

“งั้นเธอก็ไม่ได้ค่าประสบการณ์เลยล่ะสิ?”

“ไม่ค่ะ! หากเลเวลต่างกันเกินยี่สิบขึ้นไป แสดงว่าคนที่ฆ่ามอนสเตอร์ได้จะเป็นผู้ที่ได้รับค่าประสบการณ์ไปค่ะ…”

“งั้นฉันต้องรีบเพิ่มเลเวลแล้วล่ะ!” ไอเซ็นหัวเราะและเกาเคราอย่างมีความสุข แต่จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงบางเรื่อง “เดี๋ยวนะ แล้วทําไมเจ้าเฮนดริกถึงต้องทําให้เป็นเรื่องใหญ่โตทั้งๆที่ตัวเองแค่เลเวลห้าสิบ?”

 

บรีเงยหน้ามองท้องฟ้าและยักไหล่อีกครั้ง “ไม่รู้สิคะ… แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขาไม่น่าใช่นักผจญภัยอันดับสี่… ปกติแล้วผู้ที่มีฉายานักผจญภัยอันดับที่สี่จะมีเลเวลไม่ต่ํากว่าหนึ่งร้อยแน่นอนค่ะ ขั้นสูงสุดของนักผจญภัยอันดับที่สี่ น่าจะอยู่ที่เลเวลหนึ่งร้อยห้าสิบเห็นจะได้ ฉันเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ตอนนี้ฉันคือนักผจญภัยอันดับที่สองค่ะ” นิ้วของบรีเริ่มอยู่ไม่สุกและมองไปด้านข้าง

“เข้าใจแล้ว…. บางทีเขาใช้การเชื่อมโยงบางสิ่ง หรือไม่ก็ติดสินบนเพื่อเป็นหนทางก้าวขึ้นมา”

 

“ก็อาจจะใช่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หัวหน้ากิลด์ไม่ใช่บุคคลที่จะติดสินบนหรือกดดันพวกเขาได้ง่ายๆหรอกนะคะ”

 

“ช่างมันดีกว่า เฮนดริกไม่ใช่คนดี เราไม่ควรเสียเวลาคิดถึงเรื่องเขา เรามาทํามื้อเย็นกันดีกว่า” ไอเซ็นพูดแนะนําและเดินไปที่กระเป๋าของบรี จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ครัวพร้อมกับส่วนผสมต่างๆที่จําเป็น

ขั้นแรก ไอเซ็นก่อกองไฟโดยเอาท่อนไม้มาสุมรวมกัน จากนั้นก็ทําขาตั้งสามขาซึ่งจะนํากระทะมาวางไว้ข้างบน

 

“แล้วจะใช้อะไรทําเขียงล่ะทีนี้” ไอเซ็นถามตัวเองตัวด้วยน้ําเสียงต่ําและมองไปรอบๆ จนกระทั่งเห็นหินก้อนใหญ่ ก้อนหนึ่งบริเวณที่โล่งที่พวกเขาตั้งแคมป์กัน

 

“เยี่ยม” ไอเซ็นพูดกับตัวเองและเดินไปยังหินก้อนนั้น จากนั้นก็อัญเชิญมานาดับเบิลทั้งสองตัวออกมา ตอนที่เขากลับเมือง เขาได้ทดสอบบางอย่างกับดับเบิลทั้งสองตัว ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม พวกมันต่อสู้ไม่ได้ ไอเซ็นจึงให้พวกมันโจมตีเขา แต่เพียงอย่างเดียวที่เขารู้สึกได้เมื่อพวกมันโถมใส่เขาอย่างเต็มแรงนั่นก็คือรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยแม้จะใช้ดาบสองมือแล้วก็ตาม

 

สามารถใช้พวกมันยกของได้ปกติ หากไอเซ็นอัญเชิญดับเบิลมาแค่ตัวเดียว มันจะสามารถยกของได้หนักแค่เพียงครึ่งเดียวกับที่เขายกได้ และหากอัญเชิญพร้อมกันสองตัว พวกมันจะยกของได้หนักกว่าเดิมสามเท่า ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของพวกมันจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของไอเซ็น

 

ดังนั้น เพื่อให้สามารถขยับหินก้อนใหญ่ได้ง่ายที่สุด ไอเซ็นต้องช่วยพวกมันยกและเคลื่อนไปใกล้ๆกับเต็นท์และกองไฟ โชคดีที่ความแข็งแกร่งของไอเซ็นตอนนี้สูงกว่าที่ควรจะเป็นในชีวิตจริงแล้ว อีกอย่างก็คือ เขายังไม่สามารถยกหินด้วยกําลังของตัวเองได้หากไร้ซึ่งความช่วยเหลือจากดับเบิลทั้งสอง

หลังจากเสร็จแล้ว ไอเซ็นก็เรียกพวกมันกลับและทาบฝ่ามือลงบนพื้นผิวของหิน และเทมานาใส่ลงไป จากนั้นก็สร้างให้เป็นลูกบาศก์แบนๆขนาดใหญ่ และเปิดใช้งานการแปลงสภาพเพื่อปรับให้ก้อนหินนี้เป็นรูปเป็นร่าง จนกระทั่งเกิดเป็นรูปร่างเขียง หินขนาดใหญ่ตรงหน้าไอเซ็น

 

ถัดมา ไอเซ็นหยิบถ้วยมานาคริสตัลและเทน้ําลงบนเขียงหินและใช้ผ้าเช็ดทําความสะอาด

จากนั้นขั้นสุดท้าย ไอเซ็นหักข้อนิ้วและเริ่มลงมือ เขาเปิดกล่องที่ใช้เก็บมีดทําครัวและเปิดใช้งานการเชื่อมต่ออุปกรณ์ จากนั้นก็วางเนื้อหมูป่าบนเขียงแล้วเลาะเนื้อออกจากกระดูก

ก่อนที่จะเตรียมเนื้อต่อไป ไอเซ็นได้เทน้ําปริมาณเล็กน้อยลงบนกระทะและเริ่มติดไฟ ขณะวางกระทะลงบนตาตั้งเพื่อให้ความร้อน

หลังจากนั้น เขาก็บังเนื้อส่วนติดมัน พยายามระมัดระวังไม่ให้บังลึกไปจนถึงจนเนื้อข้างใต้ เขาหยิบกระเป๋าที่บรรจุเครื่องเทศและปรุงรสที่ผิวด้านนอกของเนื้อจนรอบด้วยเกลือและพริกไทย

เมื่อเสร็จ ไอเซ็นก็หยิบชามใบเล็กเพื่อใส่ผงจากการบดเมล็ดมัสตาร์ด ก่อนจะใส่ลงไปผสมรวมกับยี่หร่าและน้ํามันมะกอก ไอเซ็นกวนส่วนผสมให้เขากันจากนั้นก็นําไปทาบนผิวหน้าของเนื้อที่เตรียมไว้

ไม่นานหลังจากนั้น ไอเซ็นก็นําเนื้อหมูป่าไปวางบนกระทะร้อนๆ ขณะที่รอเนื้อกําลังถูกย่างอยู่บนเตา ไอเซ็นก็หันไปทําอย่างอื่นต่อ

 

ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นของที่กินได้ในป่า อย่างเห็ดหรือใบแดนดิไลออน ก็มักจะเก็บมาสําหรับทําอาหาร

ไอเซ็นหยิบส่วนผสมเหล่านี้ขึ้นมากําหนึ่งแล้วล้างด้วยน้ําสะอาด จากนั้นไอเซ็นก็นั่นเห็ดและบดถั่วอีกกําหนึ่ง ก่อนจะนําไปผสมรวมกับใบแดนดิไลออน และหยิบหัวหอมที่ซื้อมาจากในเมืองมาสองสามหัว

เขาปอกเยื่อหัวหอมด้านนอกออกแล้วนั่นครึ่ง จากนั้นก็สไลด์บางก่อนจะนําไปใส่ลงในสลัด

ขั้นสุดท้าย ไอเซ็นก็ทําน้ําสลัดแบบง่ายๆ ด้วยการเติมน้ําส้มสายชูเล็กน้อยลงในน้ํามันมะกอก จากนั้นก็ใส่เกลือและพริกไทยตามลงไป เขาราดน้ําสลัดลงในชามและคลุกให้เข้ากับสลัดในชาม เมื่อเสร็จ ไอเซ็นก็ไปกลับด้านเนื้อหมูปาบนกระทะ

 

เนื่องจากเกือบทุกอย่างเตรียมเสร็จแล้วและที่เหลือก็รอแค่ให้เนื้อหมูปาสุก ไอเซ็นจึงเก็บกวาดเศษวัตถุดิบและทําความสะอาดเขียง

และเนื่องจากเขียงมีขนาดใหญ่ ไอเซ็นจึงแบ่งครึ่ง และนําครึ่งหนึ่งมาแบ่งครึ่งอีกครั้งเพื่อทําที่นั่ง จากนั้นก็ขยายพื้นที่ของครึ่งแรกเพื่อเพิ่มพื้นที่สําหรับวางอาหาร

 

จากนั้นเขาก็หยิบจานไม้มาที่ซื้อมาพร้อมเครื่องครัวอื่นๆมาสองใบ และวางลงบนโต๊ะหินพร้อมด้วยมีดและส้อมที่ทําจากไม้แปรรูป

เมื่อเนื้อหมูปาดูเหมือนจะสุกได้ที่แล้ว ไอเซ็นก็หยิบจานไม้ขนาดใหญ่มาเพื่อใส่เนื้อหมูป่า จากนั้นก็ทิ้งไว้ให้เย็นเล็กน้อย แล้วไปช่วยบรีกางเต็นท์ ไม่กี่นาทีต่อมา ไอเซ็นและบรีก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะหิน

 

ไอเซ็นตัดเนื้อเป็นชิ้นให้บรีและตัวเองพร้อมกับสลัด และเมื่อเขาคิดว่าการเตรียมอาหารสําหรับมื้อนี้ลุล่วงแล้ว เขาก็ได้รับการแจ้งเตือน

 

[คุณปรุงเนื้อหมูปาย่างพร้อมสลัดสดจากธรรมชาติสําเร็จ]

 

[เนื้อหมูปาย่าง]

[คุณภาพ – สูงสุด] [อันดับ – 0]

[คําอธิบาย]

 

เนื้อหมูปารสเลิศที่ถูกปรุงด้วยเครื่องปรุงธรรมชาติและการปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทย

 

[สลัดสดจากธรรมชาติ]

[คุณภาพ – สูง] [อันดับ – 0]

 

[คําอธิบาย]

 

สลัดสดที่จากมาจากวัตถุดิบที่พบในป่า มีส่วนผสมของใบแดนดิไลออน, เห็ด, หัวหอม และถั่วปิดท้ายด้วยน้ําสลัดน้ํามัน มะกอกได้ผ่านการปรุงแต่ง

 

[เรียนรู้ทักษะการทําอาหารสําเร็จ]

“เยี่ยม! ตั้งใจเสียอย่าง ก็ไม่มีอะไรที่ทําไม่ได้! ลงมือเลยบรี! เดี๋ยวจะเย็นหมด!” ไอเซ็นหัวเราะจากนั้นก็นั่นเนื้อมาไว้บนจาน บรียิ้ม และพยักหน้า

“โอเคค่ะ! ขอบคุณมากนะคะคุณไอเซ็น! ฉันชอบมากเลยค่ะ!”

 

“ฮ่า ๆ ขอบใจนะ! หวังว่ารสชาติจะพอกินได้!”

 

ไอเซ็นและบรีกินไปคุยกันไป เมื่อพวกเขากินเสร็จ ก็จัดการทําความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วดับไฟ จากนั้นพวกเขาต่างแยกย้ายกันไปตามเต็นท์ของตัวเองแล้วผล็อยหลับไปในค่ําคืนนั้น

 

เบนจามินมักจะออกจากระบบฝนช่วงที่ตัวละครในเกมของเขานอนหลับ เขาอยากใช้สองชั่วโมงที่ว่างนี้ไปทําอะไรอย่างอื่น

 

ขณะที่เขากําลังตรงไปยังห้องน้ํา ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงเดินไปรับ เขาได้ยินเสียงของโทนี่ยังออกมาผ่านหูโทรศัพท์ “ไงพ่อ! เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามด้วยการซ่อนความรู้สึกอ่อนล้าไว้แล้วให้ เห็นแค่ความสุขผ่านน้ําเสียงเท่านั้น

 

“ไงโทนี่ พ่อสบายดี เพิ่งออกมาจากแคปซูลน่ะ แล้วแกล่ะเป็นไงบ้าง?”

“ก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะครับ ผมแค่อยากจะโทรมาถามพ่อเรื่องวันคืนสู่เหย้าของครอบครัวเราน่ะ วันพักร้อนใกล้เข้ามาแล้ว เลยคิดว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะไปที่นั่นกัน ผมคุยกับนัทสึโอะกับพี่เมโลดี้แล้ว พวกเขาบอกว่ามีเวลาว่างอยู่เหมือนกัน เด็กๆก็ด้วย เราคิดไว้ว่าเป็นวันจันทร์อีกสองสัปดาห์หน้านะครับ”

 

“ได้สิ แกก็รู้ว่าตาแก่อย่างพ่อไม่ได้มีอะไรให้ทํามากมายอยู่แล้ว พร้อมเมื่อไหร่ก็มาเมื่อนั้น ถ้าเดินทางแล้วก็บอกให้พ่อรู้ด้วยแล้วกัน โอเคนะ?” เบนจามินถามขณะกําลังลงบันทึกวันคืนสู่เหย้าในปฏิทิน “แล้วจะมากันกี่วัน?” เขาถามต่อ และโทนี่ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ

“ผมคิดไว้ว่าสักอาทิตย์หนึ่งครับ”

 

“อะไรนะ แค่อาทิตย์เดียวเองเหรอ? ลูกอยู่นานกว่านั้นก็ได้นะ เบนจามินตอบด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ขอบคุณครับพ่อ ผมคิดว่าเราน่าจะปรับเปลี่ยนกันได้เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว ผมต้องไปรับเคธีกับฌอห์นที่โรงเรียนแล้ว”

“ได้ เอาตามนั้นแล้วกัน ฝากบอกลูกๆของแกด้วยว่าปู่รักและคิดถึง!”

“จะบอกให้นะครับ” โทนี่หัวเราะเล็กน้อย “ไว้คุยกันนะครับ รักพ่อนะ”

 

“รักแกเหมือนกันโทนี่” เบนจามินตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้า

ด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นอย่างไร้ขีดจํากัด เขาจึงเริ่มเดินไปรอบบ้านด้วยความรู้สึกคิดถึง ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเขาทําอะไรไปหลายอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็น เครื่องมือ, เสื้อผ้า, อาวุธ เป็นต้น แต่สิ่งเดียวที่มีความหมายกับเขามากที่สุดก็คือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นเพื่อครอบครัวนั้นเอง

แพนเค้กที่ทําทุกๆเช้าวันอาทิตย์ หรือปะกางเกงให้หลานๆที่ไปหกล้มจนกางเกงขาด คอสตูมที่เขาทําขึ้นในวันฮาโลวีน เขาทําเน็กไทและเข็มกลัดเป็นของขวัญให้หลานๆ ใส่ไปงานเต้นรําของโรงเรียน และคงไม่ต้องพูดถึงบ้านที่ไอเซ็นอยู่อาศัยมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้

กําแพงที่ล้อมรอบครอบครัวของเขาในทุกๆวัน พื้นที่พวกเขาใช้เดินไปจนถึงเตาผิงที่เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหน้ากับนัทซึโอะ เมโลดี้ และโทนี่แทบจะทุกวันร่วมครึ่งปีหลังจากที่เขาสูญเสียภรรยาไป

ในบ้านที่ว่างเปล่าแห่งนี้ตั้งอยู่กับแค่เขานานกว่าทศวรรษ ซึ่งเขาใช้เวลาส่วนมากอยู่ในพื้นที่ทํางาน และยิ่งทําให้รู้สึกว่างเปล่ามากขึ้น เมื่อสองปีที่แล้วเขากลับไม่สามารถทํางานได้อีกต่อไป เนื่องจากมันทําให้เขามักหวนนึกถึงสิ่งที่หายไป

ท้ายที่สุด บ้านที่ว่างเปล่าจะเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาอีกครั้ง และหวังว่าทุกอย่างจะย้อนกลับมารวมกันเราอยู่ที่นี่ที่บ้าน

 

[ไอเซ็น]

 

[เผ่าพันธุ์ – ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ] [อาชีพ – นายช่างฝีมือสารพัด] [เลเวล – 32]

 

[เลือด – 1040] [มานา – 720]

[ความแข็งแกร่ง – 73] [ความอดทน – 72] [ความคล่องแคล่ว – 70] [ไหวพริบ – 40]
[สติปัญญา – 40] [พรสวรรค์ – 10]

 

[ฉายา]

-[ผู้บุกเบิกแห่งศาสตร์เชิงกลไก]

-[จอมทลายขีดจํากัด ขั้นที่ 5]

 

[ทักษะ]

-[หัตถ์คนแคระ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 95]

-[ความแข็งแกร่งของยักษ์] [อันดับ – 1] [เลเวล – 47]

 

-[การเล่นแร่แปลธาตุ]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 11]

-[การประเมิน]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 7]

-[ช่างตีเหล็ก]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 58]

-[การทําอาหาร]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

– [พื้นที่งานฝีมือ]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

– [การเขียนแบบ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 6]

 

-[การร่ายมนต์]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 19]

-[โกลแมนซี่]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

-[งานเครื่องหนัง

[อันดับ – 2] [เลเวล – 4]

-[การคัดลอกมานา]

[อันดับ 1] [เลเวล – 4]

 

-[มานาดับเบิล]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 42]

– [การจัดการมานา]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 72]

-[นักดาบ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 57]

-[งานตัดเย็บ]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 6]

 

-[การเชื่อมต่อเครื่องมือ]

[อันดับ 1] [เลเวล – 10]

 

-[งานไม้]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 49]

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+