โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ 48 การพบกันโดยบังเอิญ

Now you are reading โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ Chapter 48 การพบกันโดยบังเอิญ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 48 การพบกันโด…

บทที่ 48 การพบกันโดยบังเอิญ

ณ ปาลึกอันเงียบสงัดในเช้าตรู่วันหนึ่ง มีการต่อสู้กันอย่างดุเดือดเกิดขึ้นท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่และพุ่มไม้

ก็อบลินตัวหนึ่งชี้คทาในมือออกไปข้างหน้าและอัญเชิญลูกบอกน้ําขนาดใหญ่แล้วสั่งให้ยิงตรงใส่ชายแก่ที่กําลังต่อสู้อยู่กับก็อบลินตัวหนึ่งที่อยู่ในชุดคลุมสีดําขณะมันกําลังกวัดแกว่งมีดอาบยาพิษอยู่ในมือ ลูกบอลน้ําโดนเข้าที่หลังของชายคนนั้นจนทําให้เขาโซซัดโซเซไปชั่วครู่ จึงเป็นการเปิดช่องโหว่ให้ก็อบลินนักฆ่าได้มีโอกาส โจมตีเขา

แต่ก่อนที่ดาบจะถึงตัวเขา ลูกบอลแสงขนาดใหญ่ก็พุ่งชนเข้าใส่มันอย่างจังและระเบิดออกเป็นสายรัดจํานวนมากพร้อมตรึง มันไว้กับพื้นชายคนนั้นใช้โอกาสนี้เหวี่ยงดาบเปิดกะโหลกของ มันในทันที

จากนั้นเขาก็หันไปหาก็อบลินตัวที่โจมตีใส่เขาด้วยลูกบอลน้ําและโผเข้าใส่มัน ชัดเจนว่ามันพยายามจะร่ายมนต์ใส่เขาอีกครั้งแต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว เนื่องจากชายแก่ได้เหวี่ยงดาบตามแนวขวางสะบั้นคอมอนสเตอร์ขาดในดาบเดียว

 

ชายคนนั้นยืนนิ่งและกุมสร้อยคอหลังจากที่ได้พรากชีวิตของอบลินสองตัวนี้ไป จากนั้นก็มีเสียงเรียกจากเพื่อนต่างวัยของเขาดังขึ้น

“ไอเซ็น! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? มีดเล่มนั้นอาบยาพิษด้วยไม่พลาดโดนคุณตรงไหนใช่ไหม?” บรีถามด้วยน้ําเสียงกังวลแต่ไอเซ็นเพียงแค่ส่ายหน้าตอบ

 

“ไม่โดนแม้แต่ปลายผม ไม่ต้องห่วงนะ แต่พลาดโดนเจ้าก็อบลินอควาแมนเซอร์โจมตีเข้าให้ เจ็บเป็นบ้าเลย” ไอเซ็นพึมพําพลางลูบหลัง มันไม่ได้ทําให้รู้สึกเจ็บมากขนาดนั้น แต่ด้วยการที่โจมตีโดนเต็มพื้นที่บนหลังจึงทําให้เจ็บแปลับมากเป็นพิเศษ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกอึดอัดมันไม่ได้สร้างความเสียหายต่อไอเซ็นมากนัก การ โจมตีเพียงครั้งเดียวทําให้เขาเสียเลือดไปสี่ร้อยหน่วย

“เริ่มต้นวันได้ดีเลยสินะ?” ไอเซ็นหัวเราะและยืนพิงต้นไม้เพื่อรอให้เลือดฟื้นฟูจนเต็มอีกครั้ง ส่วนบรนั่งยองเพื่อคว้านเอามานาคริสตัลในหัวใจก็อบลิน เธอหัวเราะคิกคักและพยักหน้า

 

“อื้ม! อย่างน้อยก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวานนะคะ”

“ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย เมื่อวานหนักที่สุดเท่าที่เคยเจอมาแล้ว”ไอเซ็นสั่นเล็กน้อยเมื่อหวนนึกถึงการต่อสู้เมื่อวาน จากนั้นก็เดินสํารวจอุปกรณ์ของก็อบลินหลังจากที่บรีควักมานาคริสตัลออกมาแล้วในการต่อสู้ครั้งนี้ ไอเซ็นและบที่ต้องเผชิญหน้ากับก็อบลินถึงห้าตัวด้วยกัน

ก็อบลินอควาแมนเซอร์, นักฆ่า, ผู้ใช้โล่, ขวานซิ่ง และจอมทุบ คทาที่ก็อบลินอควาแมนเซอร์ถือมีอัญมณีเม็ดงามสีน้ําเงินอ่อนติดอยู่ตรงปลายซึ่งไอเซ็นก็ยืนยันแล้วว่ามันคืออัญมณีธาตุน้ํา และเป็นเกรดทั่วไปด้วย! สิ่งที่เขาได้รับจากก็อบลินอันดับสามพวกนี้ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะมาก! แต่จําพวกอาวุธโลหะ คุณภาพของมันยังไม่ ดีเท่าที่ควร พวกมันเปลี่ยนจากการใช้โลหะเปราะบางที่มีปริมาณ คาร์บอนอยู่ในระดับต่ําไปเป็นเหล็กกล้าที่มีคุณภาพสูง แม้ใบดาบ จะอยู่ในสภาพที่ไม่ดีก็ตาม ไอเซ็นไม่มีเหตุให้ต้องใช้กริช แต่เลือกที่ จะรักษาพิษจากกริชไว้ในห่อผ้า เพื่อวันหนึ่งเขาอาจต้องใช้ โดยเฉ พาะเมื่อเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง

โล่จากก็อบลินผู้ใช้โล่ก็ดูน่าสนใจเช่นกัน มันแทบจะใช้กันร่างกายของก็อบลินได้เกือบครึ่งตัวและดูทนทาน ด้านข้างมีรอยบินและรอยขีดข่วนจํานวนมากเนื่องจากถูกโจมตีใส่หลายครั้ง แต่อย่างไรก็ตามในตอนนี้ไอเซ็นก็ยังไม่เหตุให้ต้องใช้โล่อันนี้อยู่ดี เขาจึงทิ้งไว้เช่นนั้น

ขวานจากก็อบลินขวานซิ่งแตกหักนํากลับมาใช้อีกไม่ได้แล้ว ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหายจากไอเซ็นและบรีที่มากพอสมควรและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยระหว่างที่สู้กับไอเซ็น

ส่วนอาวุธที่ดูจะอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเห็นจะเป็นค้อนของก็อบลินจอมทุบค้อนถูกตกแต่งอย่างประณีตและทํามาจากเหล็กแข็งร้อยเปอร์เซ็นต์ตั้งแต่ด้ามยันปลาย

 

ขนาดของค้อนเล็กเกินไปสําหรับไอเซ็น แต่เขาก็ชื่นชมผู้ที่สร้างมันขึ้นมาในฐานะที่เป็นช่างฝีมือด้วยกันเขามีเรื่องสงสัยบางอย่างบรีช่วยเขาได้มากแต่เธอจะช่วยต่อเมื่อมีคนอยู่ตรงนั้นหากเธอตัวคนเดียวก็คงไม่ได้ทําอะไรอย่างนี้แน่ไอเซ็นไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอย่างน้อยหากเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเธอก็ควรที่จะป้องกันตัวเองได้ เรื่องนี้อาจเป็นประเด็นใหญ่ในตอนที่ครอบครัวของไอเซ็นมาเยี่ยมที่บ้านเพราะเขาจะไม่ได้เล่นอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้เขาต้องออกจากระบบและเล่นได้แค่แปดถึงสิบชั่วโมงช่วงกลางคืนเท่านั้นนั่นหมายความบรีจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวนานพอสมควร

 

และจริง ๆ แล้ว ความแข็งแกร่งของบรีก็สูงด้วย เนื่องจากอาชีพที่เธอเคยทํานั้นต้องยกของหนัก ๆ ดังนั้นค้อนอันนี้อาจเป็นตัวเลือกที่ดีกับเธอในความคิดไอเซ็น

 

ดังนั้น ไอเซ็นจึงเดินไปหาเธอและนั่งยองเพื่อคุย

 

เขายื่นค้นไปด้านหน้า บรีสับสนในที่แรก แต่หลังจากที่อธิบายไปเล็กน้อย คือชัดว่าเขาจะหายไปพักใหญ่เนื่องจากไม่มีวิธีที่ในการอธิบายแล้วซึ่งเธอเองก็ตกลงและอย่างน้อยก็จะลองดู

 

หลังการคว้านเอามานาคริสตัลครบแล้ว ไอเซ็นก็ได้เตรียมที่จะให้บรีได้ฝึกฝนเล็กน้อยเพื่อที่เธอจะได้มีทักษะในการต่อสู้ด้วยค้อน ขั้นแรกพวกเขาต้องหากลุ่มก็อบลินก่อน จากนั้นไอเซ็นจะฆ่าตัวที่แข็งแกร่งทิ้งให้หมดโดยเหลือตัวที่อ่อนแอไว้ด้วยการต่อสู้ระยะประชิดเพื่อปลดอาวุธมัน ต่อไปก็จะให้บรฆ่าก็อบลินตัวนั้นด้วยตัวเอง ค วามแข็งแกร่งของเธอพอ ๆ กับของเขา ซึ่งสูงกว่าเล็กน้อยดังนั้นเธอน่าจะฆ่ามันได้แบบสบาย ๆ

การทําเช่นนี้อาจทําให้เลเวลไอเซ็นขยับช้าลงสักนิด แต่ตอนนี้เขาเลเวลสี่สิบสามตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มันจึงไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่โตอะไรมากนักเขายังเหลือเวลาอีกถึงหนึ่งสัปดาห์ครึ่งที่จะเตรียมตัวสําหรับภารกิจ

และสําหรับไอเซ็น การสู้กับก็อบลินเหล่านี้ นับวันยิ่งง่ายขึ้นสําหรับเขาโดยเฉพาะหลังจากที่ทักษะนักดาบเพิ่มขึ้นเป็นอันดับสองเมื่อวันก่อนซึ่งทําให้ไอเซ็นใช้การโจมตีพิเศษได้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าการ โจมตีพวกนั้นคืออะไรนอกจากนี้เขายังเทมานาใส่ดาบและเปิดทักษะการเชื่อมต่อเครื่องมือกับดาบได้อีกด้วยมันดูจะสร้าง ความเสียหายได้มากขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มากจนเห็นความแตกต่างได้ชัด

และตอนนี้ก็ถึงเวลาฝึกฝนให้กับบรี

 

“โว้ว! สุดยอด! ฉันได้ทักษะควงค้อนด้วยค่ะ!” บรีเปล่งเสียงอย่างมีความสุขขณะมองค้อนในมือสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นค่อนข้างสยดสยองเมื่อไอเซ็นต่อสู้กับก็อบลิน ก็จะมีเลือดเปื้อนทุกครั้งตามพื้นหรือบนใบดาบเขามักมีเลือดสาดกระเซ็นถูกเสื้อผ้าทุกครั้ง แต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งคราบเลือดบนเสื้อผ้าก็จะหายไปราวกับไม่เคยกระเซ็นถูกเสื้อผ้า และเลือดที่ติดตามเนื้อตัวก็เช็ดออกได้โดยง่ายเพียงใช้ผ้าชุบน้ําเล็กน้อย

แต่เมื่อบรีพยายามจะฆ่าก็อบลินตัวที่ไอเซ็นเลือกไว้ให้มันค่อนข้างเละมากเธอหน้าค้อนลงบนใบหน้าของก็อบลินซ้ําแล้วซ้ําเล่าแต่ด้วยปริมาณแรงที่ไม่มากพอจึงทําให้มันยังไม่ตายเนื่องจากเธอยังไม่คุ้นกับการต่อสู้จริงๆจึงทําให้ไม่รู้ว่าต้องใช้แรงมาก น้อยแค่ไหนและนั่นจึงไม่เป็นอะไรถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าของก็อบสินที่ถูกทุบจนเป็นเมือกเลือดและด้วยเสียงเวลาโดนทุบก็ยิ่งตอกย้ “ให้ไอเซ็นรู้เจ็บแทน

และเลือดสีแดงเข้มลักษณะข้นเหนียวก็กระเซ็นไปทั่วปกคลุมหญ้าบริเวณโดยรอบจนทําให้นี่เป็นภาพอันน่าสยดสยองโดยบรีคือผู้รังสรรค์

ไอเซ็นกลืนน้ําลายและยิ้มเจื่อนเมื่อมองเฟย์คินสาวมีรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจปรากฏบนใบหน้า “เอ่อ… ทําได้ดีมากบรี เธอฆ่ามันได้แล้ว แต่ครั้งหน้าลองตีด้วยแรงที่มากที่สุดเท่าที่เธอทําได้กันดูดีไหม? อาจจะช่วยให้ประหยัดเวลาเพิ่มอีกหน่อย… ในการต่อ สู้จริง ยืนอยู่กับที่นาน ๆ ไม่ได้หรอกนะ” เขาอธิบายและบรีกเอียงหัวในความสงสัยเล็กน้อยจากนั้นก็พยักหน้าตอบ

“โอเคค่ะ! ครั้งหน้าฉันจะลองดูค่ะ!” เธอหัวเราะคิกคักและคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อใช้มีดคว้านเอามานาคริสตัล ส่วนไอเซ็นก็เดินไปรอบ ๆ สถานที่เหตุฆาตกรรมหมู่เพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ของก็อบลิน

รอบนี้ไม่มีอุปกรณ์ที่น่าสนใจเท่าไหร่นัก พวกมันเป็นกลุ่มก็อบดินสามตัวประกอบด้วย ก็อบลินนักธนู,ก็อบลินผู้วิเศษและก็อบลินถือหอก

คันธนูจากตัวนักธนูนั้นหักเพราะไอเซ็นฟันขาดครึ่งส่วนหอกก็คุณภาพไม่ได้สูงนัก เป็นเพียงแค่เหล็กแท่งทั่ว ๆ ไปที่ถูกลับจนเกิดคมแน่นอนว่าโลหะที่นํามาทํานั้นมีความทนทานและอยู่ในสภาพที่ดีแต่มันก็ไม่สามารถมองได้ว่าเป็นอาวุธตามความเห็นของไอเซ็นและหอก” นั้นใหญ่เกินไปสําหรับพวกกอบลินตั้งแต่แรก หอกสมบูรณ์แบบสําหรับคนที่มีความสูงโดยค่าเฉลี่ยและเหมาะสําหรับผู้ชายดังนั้นก็อบลินจึงไม่สามารถใช้มันได้อย่างเหมาะสม

 

ไอเซ็นเลือกที่จะเก็บหอกไปด้วย หากไม่ได้เอาไปทําอะไรจริง ๆก็คงดีหากจะนําไปหลอม และใครจะรู้ล่ะ? บางทีมันอาจเป็นชะตาที่หอกเล่มนี้ต้องมาอยู่กับผู้ใช้ที่ไม่รู้วิธีใช้มัน และถ้าเป็นเช่นนั้น เขาจะทิ้งมันไว้ให้เสียเปล่าได้อย่างไรกัน

 

และตัวสุดท้าย ก็อบลินผู้วิเศษ ไม่มีอุปกรณ์สําหรับการต่อสู้มันแค่สวมเสื้อผ้าที่เหมือนกับผ้าคลุมนักบวชและมีไม้แกะสลักอยู่ ในมือ มันอาจจะเป็นสัญลักษณ์ด้านศาสนา มันแปลกมากสําหรับ ไอเซ็นที่มอนสเตอร์มีศาสนาเป็นของตัวเองด้วยเขาคิดว่าหากมี คนใกล้ตัวที่รู้เรื่องพวกนี้ก็คงเป็นพวกที่มีอาชีพชอบเก็บรวบรวมเกล็ดความรู้อย่างแท้จริง

“นี่บรี เธอพอจะบอกอะไรได้บ้างเกี่ยวกับศาสนาของมอนสเตอร์?”เขาถามและเธอก็หยุดควักมานาคริสตัลและเอียงหัวเล็กน้อย

 

“อืม… มีเทพอยู่ด้วยกันสองกลุ่มค่ะ เทพฝ่ายดี กับเทพฝ่ายมารตัวอย่างเช่นบรรดาเอลฟ์มักเชื่อในเทพฝ่ายดี เช่น เทพแห่งธรรมชา ติและอาเบริโอส่วนพวกก็อบลินก็มักเชื่อในเทพฝ่ายมาร เช่น เทพ แห่งโลภะยังมีเทพอื่น ๆ อีกมากมายสําหรับทุกสรรพสิ่งค่ะ มันค่อนข้างยาวหากจะอธิบาย…” เธอยิ้มและกลับไปคว้านหัวใจต่อ ส่วน ไอเซ็นก็จ้องมองไม้แกะสลักในมือ

 

“น่าสนใจดีนี่” เขาพึมพําออกมาและเก็บสัญลักษณ์ลงในกระเป๋าของบรีมันอาจจะมีประโยชน์ในอนาคต

 

จากนั้นไอเซ็นก็รอจนกว่าบรีจะรวบรวมมานาคริสตัลครบ ต่อจากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางต่อ เมื่อเดินไปได้ไม่นาน ก็ค่อย ๆ ลดความเร็วลงเนื่องจากดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าใกล้ถิ่นฐานของก็อบลินเพราะเห็นกระท่อมรกร้างและกองไฟที่เพิ่งดับหลายกอง

 

จากนั้นพวกเขาก็พบอุโมงค์ไปยังอีกฝั่งหนึ่งของหน้าผาที่จะพบได้ที่ชายป่ารัศมีของอุโมงค์ประมาณสามเมตร และมีประตูฟัง ๆ ขนาดเล็กห้อยอยู่ด้านข้างเปิดปากอุโมงค์ออกกว้างสู่ความมืดมิดภายใน

“มันปลอดภัยที่ข้ามไปไหม?” ไอเซ็นถามบรี และเธอก็มองไปยังอุโมงค์ด้วยความสงสัย

 

“ฉันก็ไม่มั่นใจว่ามันจะปลอดภัยไหม… มันดูเหมือนถูกทิ้งร้างไม่อย่างงั้นประตูจะไม่เปิดออกในสภาพนี้หรอกค่ะหากไม่มีผู้คุมพวกก็อบลินนะโง่แต่ก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น…. บางทีอีกฝั่งอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้นะคะ” เธอตอบขณะรอการตัดสินใจจากไอเซ็นว่าควร ทําอย่างไรต่อ

เขามองเข้าไปในความมืดและหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อคิดว่าเขาอาจจะต้องเจออะไรอีกฟากบ้าง และเขาก็ตัดสินใจแสงที่อยู่ปลายอุโมงค์เริ่มหรี่ลงเรื่อย ๆ เนื่องจากความมืดที่เข้ามาแทนที่เมื่อเข้าใกล้ทางเข้าด้านของของไอเซ็นและบรีมากขึ้น

 

ขณะที่เสียงฝีเท้าดังสะท้อนทั่วทั้งอุโมงค์ ก็ได้ยินเสียงคํารามของสัตว์เข้ามาร่วมปะปนด้วย ไอเซ็นเตรียมดาบและบรีก็พร้อมไม่ว่าจะคาถาไหนที่เธอต้องใช้เมื่อจําเป็น

ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระชี้ดาบของเขาไปข้างหน้าและรอการโจมตีจากสิ่งที่อยู่ในอุโมงค์

 

สัตว์ตัวแรกที่ก้าวออกมาจากอุโมงค์ด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นนั่นก็คือหมีตัวหนึ่งที่มีขนหนาสีดํา ตามมาด้วยกวางตัวผู้มีสีขนเหมือนเปลีอกไม้และมีมอสขึ้นตามจุดต่าง ๆ ดูเหมือนว่าเขากวางที่เป็นที่ทํารังนกเล็ก ๆ บนนั้นจะเป็นเขาไม้ ซึ่งใช้แบกสัตว์ตัวที่สามไว้เป็นนกลักษณะดีตัวหนึ่งที่มีขนสีน้ําเงินและเริ่มจะทอประกายเมื่อ ถูกแสงอาทิตย์ด้านนอกอุโมงค์

และตัวสุดท้าย ถือคทาไม้เดินอยู่ข้างหลังสัตว์เหล่านี้มันสะบัดไปมาอยู่ด้านหลังขณะที่ใบหน้าก็ค่อย ๆ เผยออกมาให้เห็นชัดเจนขึ้น

ในขณะที่สัตว์ทุกตัวตั้งท่าพรักพร้อมจะต่อสู้ ไอเซ็นก็กลั้นอารมณ์ไม่ไหวและโพล่งเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาในที่สุด

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ 48 การพบกันโดยบังเอิญ

Now you are reading โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ Chapter 48 การพบกันโดยบังเอิญ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 48 การพบกันโด…

บทที่ 48 การพบกันโดยบังเอิญ

ณ ปาลึกอันเงียบสงัดในเช้าตรู่วันหนึ่ง มีการต่อสู้กันอย่างดุเดือดเกิดขึ้นท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่และพุ่มไม้

ก็อบลินตัวหนึ่งชี้คทาในมือออกไปข้างหน้าและอัญเชิญลูกบอกน้ําขนาดใหญ่แล้วสั่งให้ยิงตรงใส่ชายแก่ที่กําลังต่อสู้อยู่กับก็อบลินตัวหนึ่งที่อยู่ในชุดคลุมสีดําขณะมันกําลังกวัดแกว่งมีดอาบยาพิษอยู่ในมือ ลูกบอลน้ําโดนเข้าที่หลังของชายคนนั้นจนทําให้เขาโซซัดโซเซไปชั่วครู่ จึงเป็นการเปิดช่องโหว่ให้ก็อบลินนักฆ่าได้มีโอกาส โจมตีเขา

แต่ก่อนที่ดาบจะถึงตัวเขา ลูกบอลแสงขนาดใหญ่ก็พุ่งชนเข้าใส่มันอย่างจังและระเบิดออกเป็นสายรัดจํานวนมากพร้อมตรึง มันไว้กับพื้นชายคนนั้นใช้โอกาสนี้เหวี่ยงดาบเปิดกะโหลกของ มันในทันที

จากนั้นเขาก็หันไปหาก็อบลินตัวที่โจมตีใส่เขาด้วยลูกบอลน้ําและโผเข้าใส่มัน ชัดเจนว่ามันพยายามจะร่ายมนต์ใส่เขาอีกครั้งแต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว เนื่องจากชายแก่ได้เหวี่ยงดาบตามแนวขวางสะบั้นคอมอนสเตอร์ขาดในดาบเดียว

 

ชายคนนั้นยืนนิ่งและกุมสร้อยคอหลังจากที่ได้พรากชีวิตของอบลินสองตัวนี้ไป จากนั้นก็มีเสียงเรียกจากเพื่อนต่างวัยของเขาดังขึ้น

“ไอเซ็น! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? มีดเล่มนั้นอาบยาพิษด้วยไม่พลาดโดนคุณตรงไหนใช่ไหม?” บรีถามด้วยน้ําเสียงกังวลแต่ไอเซ็นเพียงแค่ส่ายหน้าตอบ

 

“ไม่โดนแม้แต่ปลายผม ไม่ต้องห่วงนะ แต่พลาดโดนเจ้าก็อบลินอควาแมนเซอร์โจมตีเข้าให้ เจ็บเป็นบ้าเลย” ไอเซ็นพึมพําพลางลูบหลัง มันไม่ได้ทําให้รู้สึกเจ็บมากขนาดนั้น แต่ด้วยการที่โจมตีโดนเต็มพื้นที่บนหลังจึงทําให้เจ็บแปลับมากเป็นพิเศษ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกอึดอัดมันไม่ได้สร้างความเสียหายต่อไอเซ็นมากนัก การ โจมตีเพียงครั้งเดียวทําให้เขาเสียเลือดไปสี่ร้อยหน่วย

“เริ่มต้นวันได้ดีเลยสินะ?” ไอเซ็นหัวเราะและยืนพิงต้นไม้เพื่อรอให้เลือดฟื้นฟูจนเต็มอีกครั้ง ส่วนบรนั่งยองเพื่อคว้านเอามานาคริสตัลในหัวใจก็อบลิน เธอหัวเราะคิกคักและพยักหน้า

 

“อื้ม! อย่างน้อยก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวานนะคะ”

“ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย เมื่อวานหนักที่สุดเท่าที่เคยเจอมาแล้ว”ไอเซ็นสั่นเล็กน้อยเมื่อหวนนึกถึงการต่อสู้เมื่อวาน จากนั้นก็เดินสํารวจอุปกรณ์ของก็อบลินหลังจากที่บรีควักมานาคริสตัลออกมาแล้วในการต่อสู้ครั้งนี้ ไอเซ็นและบที่ต้องเผชิญหน้ากับก็อบลินถึงห้าตัวด้วยกัน

ก็อบลินอควาแมนเซอร์, นักฆ่า, ผู้ใช้โล่, ขวานซิ่ง และจอมทุบ คทาที่ก็อบลินอควาแมนเซอร์ถือมีอัญมณีเม็ดงามสีน้ําเงินอ่อนติดอยู่ตรงปลายซึ่งไอเซ็นก็ยืนยันแล้วว่ามันคืออัญมณีธาตุน้ํา และเป็นเกรดทั่วไปด้วย! สิ่งที่เขาได้รับจากก็อบลินอันดับสามพวกนี้ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะมาก! แต่จําพวกอาวุธโลหะ คุณภาพของมันยังไม่ ดีเท่าที่ควร พวกมันเปลี่ยนจากการใช้โลหะเปราะบางที่มีปริมาณ คาร์บอนอยู่ในระดับต่ําไปเป็นเหล็กกล้าที่มีคุณภาพสูง แม้ใบดาบ จะอยู่ในสภาพที่ไม่ดีก็ตาม ไอเซ็นไม่มีเหตุให้ต้องใช้กริช แต่เลือกที่ จะรักษาพิษจากกริชไว้ในห่อผ้า เพื่อวันหนึ่งเขาอาจต้องใช้ โดยเฉ พาะเมื่อเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง

โล่จากก็อบลินผู้ใช้โล่ก็ดูน่าสนใจเช่นกัน มันแทบจะใช้กันร่างกายของก็อบลินได้เกือบครึ่งตัวและดูทนทาน ด้านข้างมีรอยบินและรอยขีดข่วนจํานวนมากเนื่องจากถูกโจมตีใส่หลายครั้ง แต่อย่างไรก็ตามในตอนนี้ไอเซ็นก็ยังไม่เหตุให้ต้องใช้โล่อันนี้อยู่ดี เขาจึงทิ้งไว้เช่นนั้น

ขวานจากก็อบลินขวานซิ่งแตกหักนํากลับมาใช้อีกไม่ได้แล้ว ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหายจากไอเซ็นและบรีที่มากพอสมควรและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยระหว่างที่สู้กับไอเซ็น

ส่วนอาวุธที่ดูจะอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเห็นจะเป็นค้อนของก็อบลินจอมทุบค้อนถูกตกแต่งอย่างประณีตและทํามาจากเหล็กแข็งร้อยเปอร์เซ็นต์ตั้งแต่ด้ามยันปลาย

 

ขนาดของค้อนเล็กเกินไปสําหรับไอเซ็น แต่เขาก็ชื่นชมผู้ที่สร้างมันขึ้นมาในฐานะที่เป็นช่างฝีมือด้วยกันเขามีเรื่องสงสัยบางอย่างบรีช่วยเขาได้มากแต่เธอจะช่วยต่อเมื่อมีคนอยู่ตรงนั้นหากเธอตัวคนเดียวก็คงไม่ได้ทําอะไรอย่างนี้แน่ไอเซ็นไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอย่างน้อยหากเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเธอก็ควรที่จะป้องกันตัวเองได้ เรื่องนี้อาจเป็นประเด็นใหญ่ในตอนที่ครอบครัวของไอเซ็นมาเยี่ยมที่บ้านเพราะเขาจะไม่ได้เล่นอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้เขาต้องออกจากระบบและเล่นได้แค่แปดถึงสิบชั่วโมงช่วงกลางคืนเท่านั้นนั่นหมายความบรีจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวนานพอสมควร

 

และจริง ๆ แล้ว ความแข็งแกร่งของบรีก็สูงด้วย เนื่องจากอาชีพที่เธอเคยทํานั้นต้องยกของหนัก ๆ ดังนั้นค้อนอันนี้อาจเป็นตัวเลือกที่ดีกับเธอในความคิดไอเซ็น

 

ดังนั้น ไอเซ็นจึงเดินไปหาเธอและนั่งยองเพื่อคุย

 

เขายื่นค้นไปด้านหน้า บรีสับสนในที่แรก แต่หลังจากที่อธิบายไปเล็กน้อย คือชัดว่าเขาจะหายไปพักใหญ่เนื่องจากไม่มีวิธีที่ในการอธิบายแล้วซึ่งเธอเองก็ตกลงและอย่างน้อยก็จะลองดู

 

หลังการคว้านเอามานาคริสตัลครบแล้ว ไอเซ็นก็ได้เตรียมที่จะให้บรีได้ฝึกฝนเล็กน้อยเพื่อที่เธอจะได้มีทักษะในการต่อสู้ด้วยค้อน ขั้นแรกพวกเขาต้องหากลุ่มก็อบลินก่อน จากนั้นไอเซ็นจะฆ่าตัวที่แข็งแกร่งทิ้งให้หมดโดยเหลือตัวที่อ่อนแอไว้ด้วยการต่อสู้ระยะประชิดเพื่อปลดอาวุธมัน ต่อไปก็จะให้บรฆ่าก็อบลินตัวนั้นด้วยตัวเอง ค วามแข็งแกร่งของเธอพอ ๆ กับของเขา ซึ่งสูงกว่าเล็กน้อยดังนั้นเธอน่าจะฆ่ามันได้แบบสบาย ๆ

การทําเช่นนี้อาจทําให้เลเวลไอเซ็นขยับช้าลงสักนิด แต่ตอนนี้เขาเลเวลสี่สิบสามตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มันจึงไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่โตอะไรมากนักเขายังเหลือเวลาอีกถึงหนึ่งสัปดาห์ครึ่งที่จะเตรียมตัวสําหรับภารกิจ

และสําหรับไอเซ็น การสู้กับก็อบลินเหล่านี้ นับวันยิ่งง่ายขึ้นสําหรับเขาโดยเฉพาะหลังจากที่ทักษะนักดาบเพิ่มขึ้นเป็นอันดับสองเมื่อวันก่อนซึ่งทําให้ไอเซ็นใช้การโจมตีพิเศษได้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าการ โจมตีพวกนั้นคืออะไรนอกจากนี้เขายังเทมานาใส่ดาบและเปิดทักษะการเชื่อมต่อเครื่องมือกับดาบได้อีกด้วยมันดูจะสร้าง ความเสียหายได้มากขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มากจนเห็นความแตกต่างได้ชัด

และตอนนี้ก็ถึงเวลาฝึกฝนให้กับบรี

 

“โว้ว! สุดยอด! ฉันได้ทักษะควงค้อนด้วยค่ะ!” บรีเปล่งเสียงอย่างมีความสุขขณะมองค้อนในมือสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นค่อนข้างสยดสยองเมื่อไอเซ็นต่อสู้กับก็อบลิน ก็จะมีเลือดเปื้อนทุกครั้งตามพื้นหรือบนใบดาบเขามักมีเลือดสาดกระเซ็นถูกเสื้อผ้าทุกครั้ง แต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งคราบเลือดบนเสื้อผ้าก็จะหายไปราวกับไม่เคยกระเซ็นถูกเสื้อผ้า และเลือดที่ติดตามเนื้อตัวก็เช็ดออกได้โดยง่ายเพียงใช้ผ้าชุบน้ําเล็กน้อย

แต่เมื่อบรีพยายามจะฆ่าก็อบลินตัวที่ไอเซ็นเลือกไว้ให้มันค่อนข้างเละมากเธอหน้าค้อนลงบนใบหน้าของก็อบลินซ้ําแล้วซ้ําเล่าแต่ด้วยปริมาณแรงที่ไม่มากพอจึงทําให้มันยังไม่ตายเนื่องจากเธอยังไม่คุ้นกับการต่อสู้จริงๆจึงทําให้ไม่รู้ว่าต้องใช้แรงมาก น้อยแค่ไหนและนั่นจึงไม่เป็นอะไรถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าของก็อบสินที่ถูกทุบจนเป็นเมือกเลือดและด้วยเสียงเวลาโดนทุบก็ยิ่งตอกย้ “ให้ไอเซ็นรู้เจ็บแทน

และเลือดสีแดงเข้มลักษณะข้นเหนียวก็กระเซ็นไปทั่วปกคลุมหญ้าบริเวณโดยรอบจนทําให้นี่เป็นภาพอันน่าสยดสยองโดยบรีคือผู้รังสรรค์

ไอเซ็นกลืนน้ําลายและยิ้มเจื่อนเมื่อมองเฟย์คินสาวมีรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจปรากฏบนใบหน้า “เอ่อ… ทําได้ดีมากบรี เธอฆ่ามันได้แล้ว แต่ครั้งหน้าลองตีด้วยแรงที่มากที่สุดเท่าที่เธอทําได้กันดูดีไหม? อาจจะช่วยให้ประหยัดเวลาเพิ่มอีกหน่อย… ในการต่อ สู้จริง ยืนอยู่กับที่นาน ๆ ไม่ได้หรอกนะ” เขาอธิบายและบรีกเอียงหัวในความสงสัยเล็กน้อยจากนั้นก็พยักหน้าตอบ

“โอเคค่ะ! ครั้งหน้าฉันจะลองดูค่ะ!” เธอหัวเราะคิกคักและคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อใช้มีดคว้านเอามานาคริสตัล ส่วนไอเซ็นก็เดินไปรอบ ๆ สถานที่เหตุฆาตกรรมหมู่เพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ของก็อบลิน

รอบนี้ไม่มีอุปกรณ์ที่น่าสนใจเท่าไหร่นัก พวกมันเป็นกลุ่มก็อบดินสามตัวประกอบด้วย ก็อบลินนักธนู,ก็อบลินผู้วิเศษและก็อบลินถือหอก

คันธนูจากตัวนักธนูนั้นหักเพราะไอเซ็นฟันขาดครึ่งส่วนหอกก็คุณภาพไม่ได้สูงนัก เป็นเพียงแค่เหล็กแท่งทั่ว ๆ ไปที่ถูกลับจนเกิดคมแน่นอนว่าโลหะที่นํามาทํานั้นมีความทนทานและอยู่ในสภาพที่ดีแต่มันก็ไม่สามารถมองได้ว่าเป็นอาวุธตามความเห็นของไอเซ็นและหอก” นั้นใหญ่เกินไปสําหรับพวกกอบลินตั้งแต่แรก หอกสมบูรณ์แบบสําหรับคนที่มีความสูงโดยค่าเฉลี่ยและเหมาะสําหรับผู้ชายดังนั้นก็อบลินจึงไม่สามารถใช้มันได้อย่างเหมาะสม

 

ไอเซ็นเลือกที่จะเก็บหอกไปด้วย หากไม่ได้เอาไปทําอะไรจริง ๆก็คงดีหากจะนําไปหลอม และใครจะรู้ล่ะ? บางทีมันอาจเป็นชะตาที่หอกเล่มนี้ต้องมาอยู่กับผู้ใช้ที่ไม่รู้วิธีใช้มัน และถ้าเป็นเช่นนั้น เขาจะทิ้งมันไว้ให้เสียเปล่าได้อย่างไรกัน

 

และตัวสุดท้าย ก็อบลินผู้วิเศษ ไม่มีอุปกรณ์สําหรับการต่อสู้มันแค่สวมเสื้อผ้าที่เหมือนกับผ้าคลุมนักบวชและมีไม้แกะสลักอยู่ ในมือ มันอาจจะเป็นสัญลักษณ์ด้านศาสนา มันแปลกมากสําหรับ ไอเซ็นที่มอนสเตอร์มีศาสนาเป็นของตัวเองด้วยเขาคิดว่าหากมี คนใกล้ตัวที่รู้เรื่องพวกนี้ก็คงเป็นพวกที่มีอาชีพชอบเก็บรวบรวมเกล็ดความรู้อย่างแท้จริง

“นี่บรี เธอพอจะบอกอะไรได้บ้างเกี่ยวกับศาสนาของมอนสเตอร์?”เขาถามและเธอก็หยุดควักมานาคริสตัลและเอียงหัวเล็กน้อย

 

“อืม… มีเทพอยู่ด้วยกันสองกลุ่มค่ะ เทพฝ่ายดี กับเทพฝ่ายมารตัวอย่างเช่นบรรดาเอลฟ์มักเชื่อในเทพฝ่ายดี เช่น เทพแห่งธรรมชา ติและอาเบริโอส่วนพวกก็อบลินก็มักเชื่อในเทพฝ่ายมาร เช่น เทพ แห่งโลภะยังมีเทพอื่น ๆ อีกมากมายสําหรับทุกสรรพสิ่งค่ะ มันค่อนข้างยาวหากจะอธิบาย…” เธอยิ้มและกลับไปคว้านหัวใจต่อ ส่วน ไอเซ็นก็จ้องมองไม้แกะสลักในมือ

 

“น่าสนใจดีนี่” เขาพึมพําออกมาและเก็บสัญลักษณ์ลงในกระเป๋าของบรีมันอาจจะมีประโยชน์ในอนาคต

 

จากนั้นไอเซ็นก็รอจนกว่าบรีจะรวบรวมมานาคริสตัลครบ ต่อจากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางต่อ เมื่อเดินไปได้ไม่นาน ก็ค่อย ๆ ลดความเร็วลงเนื่องจากดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าใกล้ถิ่นฐานของก็อบลินเพราะเห็นกระท่อมรกร้างและกองไฟที่เพิ่งดับหลายกอง

 

จากนั้นพวกเขาก็พบอุโมงค์ไปยังอีกฝั่งหนึ่งของหน้าผาที่จะพบได้ที่ชายป่ารัศมีของอุโมงค์ประมาณสามเมตร และมีประตูฟัง ๆ ขนาดเล็กห้อยอยู่ด้านข้างเปิดปากอุโมงค์ออกกว้างสู่ความมืดมิดภายใน

“มันปลอดภัยที่ข้ามไปไหม?” ไอเซ็นถามบรี และเธอก็มองไปยังอุโมงค์ด้วยความสงสัย

 

“ฉันก็ไม่มั่นใจว่ามันจะปลอดภัยไหม… มันดูเหมือนถูกทิ้งร้างไม่อย่างงั้นประตูจะไม่เปิดออกในสภาพนี้หรอกค่ะหากไม่มีผู้คุมพวกก็อบลินนะโง่แต่ก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น…. บางทีอีกฝั่งอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้นะคะ” เธอตอบขณะรอการตัดสินใจจากไอเซ็นว่าควร ทําอย่างไรต่อ

เขามองเข้าไปในความมืดและหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อคิดว่าเขาอาจจะต้องเจออะไรอีกฟากบ้าง และเขาก็ตัดสินใจแสงที่อยู่ปลายอุโมงค์เริ่มหรี่ลงเรื่อย ๆ เนื่องจากความมืดที่เข้ามาแทนที่เมื่อเข้าใกล้ทางเข้าด้านของของไอเซ็นและบรีมากขึ้น

 

ขณะที่เสียงฝีเท้าดังสะท้อนทั่วทั้งอุโมงค์ ก็ได้ยินเสียงคํารามของสัตว์เข้ามาร่วมปะปนด้วย ไอเซ็นเตรียมดาบและบรีก็พร้อมไม่ว่าจะคาถาไหนที่เธอต้องใช้เมื่อจําเป็น

ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระชี้ดาบของเขาไปข้างหน้าและรอการโจมตีจากสิ่งที่อยู่ในอุโมงค์

 

สัตว์ตัวแรกที่ก้าวออกมาจากอุโมงค์ด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นนั่นก็คือหมีตัวหนึ่งที่มีขนหนาสีดํา ตามมาด้วยกวางตัวผู้มีสีขนเหมือนเปลีอกไม้และมีมอสขึ้นตามจุดต่าง ๆ ดูเหมือนว่าเขากวางที่เป็นที่ทํารังนกเล็ก ๆ บนนั้นจะเป็นเขาไม้ ซึ่งใช้แบกสัตว์ตัวที่สามไว้เป็นนกลักษณะดีตัวหนึ่งที่มีขนสีน้ําเงินและเริ่มจะทอประกายเมื่อ ถูกแสงอาทิตย์ด้านนอกอุโมงค์

และตัวสุดท้าย ถือคทาไม้เดินอยู่ข้างหลังสัตว์เหล่านี้มันสะบัดไปมาอยู่ด้านหลังขณะที่ใบหน้าก็ค่อย ๆ เผยออกมาให้เห็นชัดเจนขึ้น

ในขณะที่สัตว์ทุกตัวตั้งท่าพรักพร้อมจะต่อสู้ ไอเซ็นก็กลั้นอารมณ์ไม่ไหวและโพล่งเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาในที่สุด

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+