นิยาย โปรเพลเยอร์วัยเกษียณโปรเพลเยอร์วัยเกษียณ(SMRiaG) บทที่ 52 เมืองก็อบลิน

บทที่ 52 เมืองก็อบลิน

ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ไอเซ็นปัดการแจ้งเตือนทิ้งมีความสุขที่ได้เห็นว่าเหลือค่าสถานะอีกแค่สามค่าที่ยังต้องเพิ่มให้ถึงหนึ่งร้อยแต้มและเหลือแค่ค่าความคล่องแคล่วที่เพิ่มแต้มสถานะอี กนิดหน่อยก็จะถึงหนึ่งร้อย

ตอนนี้ไอเซ็นต่อสู้กับก็อบลินอันดับ สามได้ดีมากและหวังว่าสิ่งนี้จะไม่เปลี่ ยนแปลงไปมากหากเขาจะเน้นไปที่ค่าไหวพริบและค่าสติปัญญาจากนั้นก็ต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งเขาจะต้องพึ่งพาค่าสถานะทั้งสามและคอยเพิ่มแต้มให้สูงขึ้น

“ไอเซ็น คุณช่วยไปตรงนั้นแป๊บหนึ่งได้ไหมครับ?” เจี๊ยกตะโกนและโบกมือให้ชายแก่เมื่อเซ็นเข้ามาใกล้จนสังเกตเห็นว่าดวงตาของเลี้ยกเป็นสีขาวโพลนไม่มีม่านตาหรือลูกตาดําเลยไอเซ็นรู้ว่า สิ่งนี้คล้ายกับตอนที่เลี่ยกมองเข้าไปในดวงตาของสัตว์ของเขา ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับพื้นที่นี้อย่างที่เจี๊ยกบอกให้ไอเซ็นถอยออกไป

“ทุกอย่างโอเคไหม? มีอะไรผิดปกติเห รอ?” เขาถามและเลี้ยกก็พยักหน้าเล็ กน้อย

“มันไม่ถึงขั้นเลวร้ายหรอกครับ ผมแค่อยาทําให้มั่นใจว่าเราปลอดภัยก็แค่นั้น ครับ ผมเห็นกําแพงและเหนือกําแพงนั่นดูเหมือนจะมีสิ่งปลูกสร้างจํานวนมากด้วยผมคิดว่าเราน่าจะเข้าใกล้เขตเมืองก็อบลินแล้วนะครับ”

“อยู่แถวนี้เองสินะ… เห็นอะไรอย่างอื่น อีกไหม?” ไอเซ็นถามและหลับตาลงขณะเกาเคราเริ่มครุ่นคิด

“ครับ มีสิ่งปลูกสร้างที่ค่อนข้างใหญ่ประกอบด้วยหลากหลายพื้นที่ที่แตกต่างกันออกไปดูเหมือนว่าพื้นที่ด้านนอกสุ ดจะมีพวกก็อบลินที่อ่อนแออยู่ในเมืองพร้อมกับอุปกรณ์ง่อย ๆ ที่พวกมันใช้กําแพงด้านนอกล้วนทําจากไม้ที่เก่าแก่และไม่มั่นคงมีกระท่อมซอมซ่อที่ประกอบด้วยโคลนดินและฟางมีกําแพงอื่น อีกหลังพื้นที่นั่น ดูค่อนข้างแข็งแรงทําจากไม้ซุงหนาและมีการตกแต่งด้วย มี กระท่อมที่ใหญ่กว่าแบบแรกที่เห็นเล็กน้อยซึ่งล้วนทํามาจากไม้ผมมองเห็นก็อบลินไม่ชัดนักจึงบอกไม่ได้ว่าพวกมันแข็งแกร่งมากน้อยแค่ไหน

ยังมีอีกกําแพงด้วยครับ ทําจากหิน เกือบทั้งหมดและเหนือกําแพงนั้นมีสิ่งปลูกสร้างที่ส่วนใหญ่ทําจากอิฐครับศูนย์กลางของพื้นที่มีสิ่งปลูกสร้างทําจากหินขนาดใหญ่มันดูคล้ายกับปราสาทหรืออะไรทํานองนั้น”

“เข้าใจแล้ว… ยิ่งเข้าใกล้ปราสา ทมากขึ้นก็เป็นไปได้ว่าจะเจอกับก็อบลินที่แข็งแกร่งมากขึ้นด้วยสินะ? บุกเข้าไป ตรง ๆ เลยไหม? น่าจะเป็นจุดที่เหมาะ สมในการเพิ่มเลเวลเลยนะว่าไหม?ศัตรูเพียบ แถมอาจจะมีวัสดุที่มีประโยชน์อีกด้วยโอ้และหากเราเคลียร์พื้นที่ได้ก็น่า จะใช้บ้านของพวกมันเป็นที่พักได้ด้วยนะ”

เลี้ยกพยักหน้ารับกับคําแนะนําของไอเซ็นจากนั้นม่านตาและลูกตาดําก็กลับ มาปรากฏชัดเจนอีกครั้ง “ดูเป็นความคิดที่ดีนะครับ แต่อย่างไรก็ตามคงหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับศัตรูจํานวนมากใน คราวเดียวไม่ได้จริงๆสินะ”

“ฉันโอเคสําหรับเรื่องนั้นนะ ฉันจะไปคุยกับบรีเพื่อเธอจะเสนอความคิดอะไรดี ๆที่กําแพงมีประตูให้เราเข้าไปได้ไหม?”ไอเซ็นถามขณะที่ในสมองเรื่องคิดลําดับขั้นตอนของแผนการโจมตีเมืองก็อบลิน

ไอเซ็นกํามือรอบด้ามจับดาบแน่น เขา มองไปยังทิศทางของเมืองด้วยความตื่นเต้นพลางคิดว่าสิ่งนี้น่าจะหมายถึงอะไรมันน่าจะเป็นไปได้ที่จะเพิ่มเลเวลมากพอที่จะทําภารกิจของแมวให้สําเร็จ ไม่สิ มันก็แค่สัตว์ชนิดหนึ่งที่เผยรูปให้เห็นว่าเป็นแมว!

ไอเซ็นมั่นใจว่ามันต้องเป็นสัตว์ในตํานานที่น่าอัศจรรย์สักชนิดหนึ่ง และที่สําคัญมากกว่านั้นเขาอาจจะได้รับวัสดุชั้นเยี่ยมบางอย่างจากมันก็เป็นได้เพื่อนําวัสดุนั้นไปสร้างสิ่งที่ยอดเยี่ยมต่อไป!เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ถึงแม้การต่อสู้ที่สูบพลังจิตใจจนหมดก็คุ้มค่ายิ่งนัก!

“มาดูของที่เราได้มาในวันนี้กันดีกว่า” ไอเซ็นพูดและนั่งลงที่โต๊ะในกระท่อมหลังใหญ่ที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับบริเวณที่พวกเขาตัดสินใจเคลียร์พื้นที่ส่วนนอกสุดของเมืองก็อบลิน

พลบค่ําใกล้เข้ามา ร่างกายในเกมของ ไอเซ็นและเจี๊ยกต่างต้องการการพักผ่อน ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกพักใน กระท่อมหลังหนึ่งตามที่ไอเซ็นแนะนําไว้โชคดีที่ภายในยังมีเฟอร์นิเจอร์พื้น ฐานจําเป็นอย่างเก้าอี้ไม้เตาผิงและท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่ถูกผ่าครึ่งตามแนวยาวเพื่อทําเป็นโต๊ะ

“ได้เลยค่ะ!” บรีพูดด้วยรอยยิ้มและวา งกระเป๋าลงข้าง ๆ โต๊ะ เธอค่อย ๆ หยิบมานาคริสตัล อัญมณี และสิ่งที่ชอบมา วางไว้บนโต๊ะ

“ถ้าเธอไม่รังเกียจ ฉันขออัญมณีจาก คทาก็แล้วกันนะ เพราะฉันมั่นใจว่าจะเอาไปใช้ทําอะไรที่เจ๋ง ๆ ได้ แต่ถ้าพวก นายสองคนอยากเก็บไว้บ้างฉันก็ไม่ว่าอะไร”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่คิดอะไรมาก ผม เองก็ไม่มั่นใจจะดึงประโยชน์จากของพวกนี้ที่ได้รับมาจากพวกก็อบลินได้แค่ ไหนด้วย เว้นแต่มานาคริสตัลเอาไปขายได้เราแบ่งเป็นสามส่วนก็ได้นะครับหรือถ้าต้องการจะเอาไปทั้งหมดก็ได้ครับ”เจี้ยกพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่สัตว์เลี้ยง ของเขากําลังยืนแนบชิดรอบกาย

ไอเซ็นขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “เอาอย่างว่าก็แล้วกัน แล้วอยากให้ฉันทําอะไรเพื่อเพื่อน ๆ ของนายก็บอกฉันได้เลยนะ”

“แน่นอนครับ ขอบคุณนะครับ” มนุษย์วานรตอบกลับขณะที่ทุกคนได้แบ่งมานาคริสตัลภูเขาออกเป็นสามส่วนเท่า ๆ กันหลังจากที่ทุกคนเก็บส่วนของตัวเองแล้วไอเซ็นก็ยืนขึ้นและมองบรีกับเจี๊ยก

“เอาล่ะ! ให้ฉันทําอะไรให้กินดีไหม?”ไอเซ็นพูดด้วยรอยยิ้มและเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ของบรีเพื่อหาวัตถุดิบและอุปกรณ์ทําอาหาร

“ยามิคุมะ โอโตริกับลูก ๆ ของมันกินเนื้อดิบได้ใช่ไหม?”ไอเซ็นถามขณะมองเจี๊ยกและเขาก็พยักหน้ารับ “ได้ครับทําอะไรให้ก็ได้ครับพวกมันไม่ค่อยเลือกกิน ส่วนของซีริชิกะไว้ผมจะพามันออกไปหาอะไรกินเองครับ”

“โอเค งั้นเอานี่ให้พวกมันกินนะ” ด้วยรอยยิ้มไอเซ็นยื่นเนื้อหมูป่าให้เจี้ยกเพื่อ เอาให้เพื่อหน้าขนของเขาได้กินจากนั้นก็เดินไปยังเตาผิงและใช้มานาคริสตัลที่มีการร่ายมนต์เปลวไฟจุดไฟในเตาผิง

เขาวางกระทะไว้ข้างบนและเทน้ํามันลงไปจากนั้นก็หยิบชิ้นเนื้อไร้กระดูกมา ทําพอร์กช็อป เขารู้สึกเหมือนอ่อนแรงอย่างไร้สาเหตุ แน่นอนว่าไม่ใช่ทางกาย แต่เป็นจิตใจเขารู้สึกว่าช่วงชี้มันช่าง อ่อนล้าอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้วเขาได้แต่อยู่ในแคปซูลและเล่นเกม ซึ่งบา งอย่างที่เจอก็เป็นเรื่องใหม่สําหรับเขาบางทีหลังจากที่เสร็จภารกิจแมวเขาจะพักและใช้เวลาสักวันหนึ่งเต็ม ๆ นอกโลกแห่งเกมบ้างจะได้มีเวลานอนบนเตียงจริง ๆ หรือไม่ก็อ่านหนังสือ

แต่สําหรับตอนนี้ เขาต้องทําทุกอย่างให้เสร็จก่อนไอเซ็นจึงตัดสินใจที่จะทําให้มันสําเร็จอย่างเต็มความสามารถ
ดังนั้นไอเซ็นจึงเริ่มทําอาหารเขาวางพอร์กช็อปลงบนกระทะและยิ้มเมื่อได้ยินเสียงดังฉ่าระหว่างเนื้อกับกระทะร้อน ๆ หลังจากนั้นไม่นาน พอร์กช็อปก็สุกเป็นสีเหลืองทองทั้งสองด้านและนําไปวาง ไว้บนจาน

ไอเซ็นหยิบแอปเปิลมาสองสามลูกที่เขาเก็บมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้าและหัน เป็นชิ้น เขานําแอปเปิลไปวางรอไว้จากนั้นก็นําหัวหอมหนึ่งหัวและสไลด์บาง โชคดีที่เกมนี้สมจริงแต่ไม่สมจริงพอที่ หัวหอมหัวนี้จะเรียกน้ําตาจากไอเซ็นได้ขณะนั่นมันแม้ว่าจะรู้สึกระคายเคืองบ้างเล็กน้อย

ไอเซ็นนําแอปเปิลและหัวหอมใส่ลงบนกระทะใบเดิมและเติมน้ําปริมาณเล็กน้อยลงไปผสมเขาคนเล็กน้อยก่อนจะนําพอร์กช็อปไปวางทับข้างบน

จากนั้นไอเซ็นก็ใส่น้ํามันมะกอกและน้ําส้มสายชูเล็กน้อยและหลังจากโรย เหลือกับพริกไทย เขาก็นําฝามาครอบกระทะเพื่อให้พอร์กช็อปถูกเคี่ยวจนเข้าเนื้อกับส่วนผสมอย่างช้า ๆ

เพียงไม่กี่อึดใจ มื้อเย็นก็พร้อมเสิร์ฟและนํากระทะทั้งใบมาวางไว้บนโต๊ะที่บรีและเจี๊ยกนั่งรออยู่หลังจากที่จัดโต๊ะด้วยจานไม้และมีด

[เนื้อหมูป่าไร้กระดูกปรุงสุกพร้อมด้วยแอปเปิลและหัวหอม]

[คุณภาพ – สูง] (อันดับ – 0]

[คําอธิบาย]

อาหารจานหลักง่าย ๆ ที่ทํามาจากเนื้อหมูป่าพอร์กช็อปที่ปรุงให้เข้าเนื้อกับส่วนผสมอย่างแอปเปิลและหัวหอม

“เยี่ยม เรียบง่าย แต่อร่อย” ไอเซ็นพื้มพํากับตัวเองหลังจากอ่านการแจ้งเตือ นที่ปรากฏตรงหน้าจากนั้นก็นําไปเสิร์ฟให้แก่เพื่อน ๆ ของเขา
องเขา

“ขอบคุณสําหรับมื้อนี้นะครับไอเซ็น”เลี้ยกยิ้มและประสานมือก่อนจะเริ่มนั่นเนื้อ

“ว้าว! ขอบคุณสําหรับอาหารนะคะ!” บรีพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวยเหมือนไข่มุก

ไอเซ็นยิ้มและขอบคุณพวกเขาจากนั้นทั้งสามคนก็ลงมือกิน

ตลอดสองชั่วโมงที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการแลกเปลี่ยนบทสนทนาซึ่งกันและกันทั้งสามก็แยกย้ายกันไปนอนโดยบรีอาสาเฝ้ายามให้ก่อนต่อมาก็เป็นไอเซ็นจากนั้นก็เจี๊ยกเพื่อคอยเฝ้าระวังก็อบลินบุกเข้ามาในกระท่อม

แต่ก่อนที่ไอเซ็นจะทิ้งตัวลงนอนเขาก็เห็นบางอย่าง… แปลกๆดูเหมือนเจียก จะหลับไปก่อน และร่างกายของเขาก็เปลี่ยนเป็นไม้ในทันที ราวกับมีใครมาแกะ สลักไม้เป็นรูปเขาและไม่ใช่แค่ร่างกาย ของเลี้ยกเท่านั้นแต่ยังรวมถึงกระบองของเขาเองก็เปลี่ยนเป็นไม้ด้วย หลังจากทุกส่วนของเจี้ยกเปลี่ยนสภาพไปแล้วตามร่างกายของเขาปรากฏมีบางอย่างเจริญเติบโตขึ้นมาตามจุดต่างๆมีมอส เกาะอยู่ที่หลังและมีดอกไม้เล็ก ๆ งอกขึ้นมาบนหัวของเขา

สัตว์ของเลี้ยกเองก็ตกอยู่ในอาการเซื่องซึมแบบรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อและเกือบจะหลับไปในทันทีหลังจากที่เจ ยกหลับ

เวลาผู้เล่นออกจากระบบจะเป็นเช่นนี้
เหรอ?

ไอเซ็นมองไปรอบ ๆ และดูให้แน่ใจว่าบรีจะไม่เห็นพวกเขา ณ ตอนนี้และขยับไปใกล้มนุษย์วานรที่กลายเป็นไม้ไปแล้ว เพื่อตรวจสอบให้ชัดเจนว่าร่างกายของเขาได้กลายเป็นไม้ไปแล้วจริง ๆ

และมันก็ดูจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ อย่างน้อยก็ตัดสินจากความรู้สึกของผิวสัมผัสและความขรุขระเลี้ยกและสัตว์ของเขามี น้ําหนักที่มากอย่างไม่น่าเชื่อมากเสียจนไอเซ็นไม่สามารถขยับพวกเขาให้เขยื้อนได้เลยแม้แต่นิดเดียวนี่อาจเป็นวิธีการป้องกันตัวจากการโจมตีจากผู้เล่นคนอื่นในขณะที่พวกเขาออฟไลน์แต่นี่มันจะไม่เป็นการกินพื้นที่มากไปใช่ไหม?

จะมีรูปปั้นไม้แบบนี้ตั้งอยู่เต็มไปหมดทั้ง ๆที่ก็มีผู้เล่นอื่นเล่นอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ? หรือนี่อาจจะเป็นเฉพาะแค่เจี๊ยก เนื่องจากเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้บุกเบิก?เวลาเท่านั้นที่จะสามารถบอกให้เขารู้ได้ เต่เขาก็ยังคงแครงใจอยู่ดีดังนั้นไอเซ็นจึงเรียกบรีช

เธอประหลาดใจมากที่เห็นเลี้ยกในสภาพนี้แม้จะตรงข้ามกับที่ไอเซ็นคิดไว้ก็ตามบรีไม่ได้ประหลาดใจที่เกิดสิ่งนี้ขึ้นแต่เธอประหลาดใจที่เลี้ยกมี “ความสามารถ” นี้เธออธิบายกับไอเซ็นว่านี่คือสิ่งที่เป็นสิ่งอัศจรรย์ตามที่ควรจะเป็น นการป้องกันทางกายภาพในช่วงเวลาที่อ่อนแอที่มีแค่ผู้มีเลเวลสูงเท่านั้นที่จะสามารถบรรลุได้และมันเชื่อมต่อกับจิตวิญญาณของบุคคลนั้น ๆ

“งั้นก็เป็นไปได้ว่าเจี๊ยกมีเลเวลมีสูงมาก!แม้จะผ่านวิธีการขโมยค่าประสบ การณ์ แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถถูกขโมยไปได้ค่ะไม่ว่าใครก็ตามที่เอาไปก็อาจจะใช้ความสามารถนี้ได้… ฮืม… เดี๋ยวก่อน นะ! คุณเองก็ทําแบบนี้ได้เหมือนหรือเปล่าคะ? ฉันไม่เคยเห็นคุณตอนนอนมาก่อนอาจจะอยู่ในสภาพเดียวกันก็ได้นะคะ!อยากให้ฉันช่วยดูให้จนถึงตอนตื่นไหมคะ?” เธอถามด้วยรอยยิ้มในความตื่นเต้น ชัดเจนว่าเธอมีความสุขที่สามารถรวบรวมข้อมูลประเภทนี้ได้มากขนาดนี้และไอเซ็นก็หัวเราะเบา ๆ

“เอาสิ ขอบใจมาก แล้วเจอกันนะ” ไอเซ็นพูดและเอนกายลงนอนกับพื้นกระท่อมจากนั้นก็ค่อยๆผล็อยหลับไปอย่างช้า ๆ