โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ 6 ความลึกลับ

Now you are reading โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ Chapter 6 ความลึกลับ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

บทที่ 6 ความลึกลับ

“อาหารสุดยอดไปเลย! เลือกได้ดีนี่มอร์โรม!” ไอเซ็นอุทานเมื่อกินดินเนอร์จนเกลี้ยงและนั่งหลังพิงพนักเก้าอี้ เขามองมอร์โรมที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาไม่ได้กินอาหารอร่อย ๆ มานานแล้ว ถึงแม้ว่าตอนที่มาถึงร้านเขาไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรก็ตาม จึงมอบหน้าที่นั้นให้มอร์โรมแทน

นักเวทย์ครึ่งคนแคระครึ่งเอลฟ์พยักหน้าเห็นด้วยและกอดอกท่าทางพอใจ “ใช่ครับ มันสุดยอดใช่ไหมล่ะ? ร้านนี้ดีที่สุดในเมืองเลยนะ!”

“จริงเหรอ? งั้นก็ดีเลยเพราะฉันจะต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก ฮ่า ๆ!” ไอเซ็นหัวเราะเสียงดังและลูบท้องอย่างมีความสุข เขาเรียกบริกรหญิงเพื่อคิดเงิน หลังจากให้ทิปไปอย่างงาม ทั้งคู่จึงยืนขึ้นและตรงไปที่บาร์ ด้วยความสงสัย ไอเซ็นจึงหันไปหาเพื่อนวัยละอ่อนข้าง ๆ เขา

“บอกฉันทีสิพ่อหนุ่ม ว่านั่นคือเนื้ออะไร? ใช่พวกสัตว์ปีกหรือเปล่า?” เขาถามด้วยความอยากรู้ที่มาของอาหารอันโอชะ มอร์โรมส่ายหน้าพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ “ไม่ใช่ครับคุณไอเซ็น นั่นเนื้อแองเค็กครับ ปกติพวกมันจะไม่ค่อยพบรังของมันแถบพื้นที่ภูเขาหรอกนะครับ แต่เนื่องจากเราอยู่ใกล้เทือกเขา จึงเจอพวกมันได้ง่ายกว่าพื้นที่ในเมืองครับ”

“อย่างนี้นี่เอง จะจากที่ไหนก็อร่อยอยู่ดี เมนูนี้ผ่าน!” ไอเซ็นตบหลังมอร์โรมเบา ๆ และนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นก็สั่งเบียร์สำหรับเขาและมอร์โรมทันทีกับบาร์เทนเดอร์คนหนึ่งที่เดินผ่านมาซึ่งบังเอิญว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรม

เมื่อได้รับเบียร์มาเหยือกหนึ่ง เขาก็หยิบกระเป๋าหนังขึ้นมาและจ่ายค่าเบียร์หนึ่งเหรียญทองแดง เงินในกระเป๋ากระทบกัน ซึ่งเสียงนั่นก็ดึงดูดความสนใจให้แมวตัวหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นใกล้ ๆ บาร์

“ไงเจ้าเหมียว! เป็นไงบ้าง?” แมวตัวนั้นมีขนสีเหลือง มันกระโดดขึ้นมาบนเก้าอี้ข้าง ๆ เขา สายตาจดจ้องกระเป๋าหนัง ไอเซ็นยื่นมือเพื่อลูบสัตว์ตัวจ้อยด้วยรอยยิ้ม มอร์โรมหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นการกระทำที่แสนจะอบอุ่นนี้ก่อนที่จะยกเบียร์ขึ้นมาจิบ

หลังจากนั้นไม่นาน ไอเซ็นก็สังเกตเห็นว่าแมวกำลังมองกระเป๋าหนัง เขาจึงลองขยับกระเป๋า ซึ่งมันก็เคลื่อนสายตาตามกระเป๋าที่ขยับไป เขาจึงหยิบเหรียญทองแดงออกมาหนึ่งเหรียญและวางบนเคาน์เตอร์ ทันใดนั้นเจ้าเหมียวก็กระโดดขึ้นมาและมองเหรียญจากนั้นก็มองไอเซ็นราวกับมันสงสัยบางอย่าง

แต่ต่อมาก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่สนใจแล้วเพราะมันเขี่ยเหรียญเล่นเล็กน้อย

เจ้าของโรงแรมถอนหายใจเมื่อสังเกตเห็นแมวที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ข้าง ๆ มอร์โรมและไอเซ็น

“เฮ้ย เจ้าเหมียว อย่ามากวนลูกค้าฉัน” คนแคระผมสีแดงหัวเราะออกมา เจ้าเหมียวเงยหน้ามองก่อนที่จะล้มตัวลงเพื่อนอนจ้องเหรียญที่อยู่ตรงหน้า

ไอเซ็นหันไปหาเจ้าของโรงแรมและถาม “เอ่อ นั่นแมวคุณเหรอ?”

เขาพยักขอโทษ “หวังว่ามันจะไม่ได้ไปกวนคุณนะครับ จริง ๆ ก็ไม่เชิงหรอกครับ คิดว่ามันไม่มีเจ้าของนะ มันเพิ่งโผล่มาหน้าร้านเมื่อปีก่อนอยู่สองสามครั้ง แล้วก็หายไปสักเดือนหรือสองเดือนเห็นจะได้ แรก ๆ ไอ้หน้าขนนี่ก็กวนผมอยู่หรอกนะ แต่ดูเหมือนตอนนี้นิสัยมันจะดีขึ้นนะ” เจ้าของโรงแรมยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้ว่าต่อมามันจะส่งเสียงขู่ทันทีที่เขาเรียกมันว่าไอ้หน้าขนก็ตาม

หลังจากนั้นเจ้าของโรงแรมก็ไปดูแลลูกค้าคนอื่น ๆ ต่อ ที่เคาน์เตอร์จึงเหลือแค่มอร์โรม ไอเซ็น และแมว

ไอเซ็นใช้เวลานี้เพื่อพัฒนาทักษะด้วยการเพิ่มเลเวล เขาใช้การประเมินกับสิ่งต่าง ๆ และผู้คนรอบ ๆ เขา แต่ก็ไม่ได้ใช้สมาธิเต็มร้อยเพราะต้องพูดไปด้วย

[ครึ่งคนแคระครึ่งเอลฟ์]
[เหยือก]
[คนแคระ]
[จาน]
[???]
[ช้อน]

“หือ?” ไอเซ็นพึมพำออกมาเมื่อสังเกตเห็นสิ่งหนึ่ง เขาใช้การประเมินกับสิ่งต่าง ๆ แต่อะไรที่ทำให้ปรากฏเป็นเครื่องหมายคำถาม เขาเดาว่ามอร์โรมน่าจะรู้จึงหันไปหา “นี่พ่อหนุ่ม ฉันมีคำถาม นายมีทักษะการประเมินไหม?”

“เอ่อ…คือฉันคิดว่านายน่าจะรู้ว่ามันหมายความว่ายังไงเพราะฉันประเมินบางสิ่งแล้วมีเครื่องหมายคำถามปรากฏน่ะ”

มอร์โรมกอดอกและหลับตาเพื่อคิด “ปกติมันจะเกิดขึ้นเมื่อคุณพยายามที่จะประเมินบางสิ่งที่อยู่นอกเหนือ…ขอบเขตของคุณ ไม่เกี่ยวกับเรื่องระยะทางนะ แต่เป็นบางสิ่งที่มีระดับสูงกว่าคุณมีอยู่ บางครั้งหากบางสิ่งมีเลเวลที่สูงกว่าของคุณ คุณก็จะไม่สามารถประเมินสิ่งนั้นได้ครับ และหากคุณพยายามที่จะประเมินสิ่งของระดับสูง คุณก็จะได้รับคำตอบเป็นเครื่องหมายคำถามตามที่เห็นนั่นแหละครับ ถามทำไมเหรอครับ?”

“โอ้ เอิ่ม ฉันประเมินบางอย่างในเมืองนี้ไม่ได้น่ะสิ ถึงจะไม่ค่อยแน่ใจว่ามันคืออะไร แต่ส่วนใหญ่ฉันจะเห็นเป็นเครื่องหมายคำถาม ฉันจำได้แค่นั้นแหละ ฮ่า ๆ” ไอเซ็นหัวเราะเสียงดังพลางเกาเคราไปด้วย พร้อมบอกให้มอร์โรมดื่มต่อเพราะคืนนี้เขาเป็นคนเลี้ยงเอง

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจดจ่ออยู่กับการสั่งเครื่องดื่มเพิ่มเติม ไอเซ็นก็มองไปรอบ ๆ เพื่อหาสิ่งที่อาจเป็นเหตุผลของเครื่องหมายคำถาม จากนั้นเขาก็มองเจ้าเหมียวอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงลองที่จะประเมินแมวตัวนี้

[???]

ไอเซ็นจ้องเขม็งที่แมวตัวนี้ เขาก้มหัวจนคางชิดติดเคาน์เตอร์ ใบหน้าเขาห่างจากแมวเพียงไม่กี่เซนติเมตร “ไม่หน่า” เขาพึมพำกับตัวเองและส่ายหน้า พร้อมหันไปหามอร์โรมที่กำลังกระดกเครื่องดื่มลงคอ

 

* * * * *

 

ดื่มด่ำไปกับค่ำคืนที่ยาวนานกับเพื่อนใหม่ของเขา แม้ว่าอายุทั้งคู่จะห่างกันมากกว่าห้าสิบปีก็ตาม มอร์โรมเดินโซเซออกจากโรงแรม และไอเซ็นก็กลับห้องพัก เขาเองรู้สึกเมาเช่นกันซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้ว่าจะเจอในเกม โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดื่มแอลกอฮอล์ปริมาณต่ำอย่างจริงจัง อย่างน้อยก็เป็นมาตรฐานที่เขาเลือกดื่ม

เขาเดินโซเซผ่านประตูและล็อค ไอเซ็นถอดถุงเท้าและเสื้อผ้าออกจนเหลือแค่กางเกงในลินิน วางหนังสือคู่มือที่เอริให้มาและกระเป๋าหนังที่มีเงินไว้ข้างเตียง จังหวะที่เขาทิ้งตัวลงบนเตียงที่ใหญ่พอสำหรับร่างกาย เขาก็ผล็อยหลับไปในทันที

จากนั้นก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่คาดคิดเกิดขึ้น เขาฝัน

แต่มันไม่ใช่ฝันธรรมดาเนื่องจากเขายังรู้สึกตัวในฝันด้วย เขาอยู่ในถ้ำมืดวางเปล่ามีเพียงหินงอกหินย้อย จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงที่ดังกึกก้องรอบตัว เสียงนั่นดังผิดปกติ เต็มไปด้วยความน่าสงสัย

“สวัสดี คุณไอเซ็น คุณช่างดูเหมือนคนหนุ่มจริง ๆ” คำพูดที่ได้ยินทำให้เขาหัวเราะ

“คนหนุ่ม? ฮ่า ๆ ฉันจะให้คิดใหม่อีกที” เขาพูดและเริ่มเดินไปรอบ ๆ ถ้ำเพื่อหาที่มาของเสียง

“ไม่ต้องหรอก แต่ผมเข้าใจที่คุณอาจจะสับสน คุณอาจแก่จริงสำหรับคนอื่น แต่สำหรับผมคุณคือ วิมลิ่ง”

เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากมุมหนึ่งของพื้นที่ ไอเซ็นก็ก้าวไปยังจุดนั้น แต่ก่อนที่เขาจะก้าวไป เงาเล็ก ๆ ก็กระโดดขึ้นมาบนหิน ซึ่งเขามองเห็นด้วยหางตา

เขาหันไปมองทันทีและจ้องมองสิ่งนั้นที่อยู่ตรงหน้า มันคือแมวที่เขาเจอที่บาร์

“อะไรกัน? คุณจ้องผมเหมือนกับผมเป็นพวกสัตว์ประหลาด” มันพึมพำด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำกว่าเมื่อครู่ พลางเอียงหัวด้วยความฉงน

“นายคือแมวพูดได้ที่พูดว่าแก่กว่าฉันหลายเท่า ฉันคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย” ไอเซ็นตอบ เขาสับสนเล็กน้อยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ช่างมันเถอะ คุณคือคนพิเศษ ออร่าของคุณคล้ายกับโลกนี้ และอีกโลกในเวลาเดียวกัน ผมจำกลิ่นของคุณได้ แต่ไม่รู้ว่ากลิ่นมาจากไหน ปกติผมจะจำได้เสมอ คุณคือคนแคระที่อยู่ในกายของยักษ์ คุณเป็นคนของกลุ่มไหน? พวกคลาวด์เหรอ? ไม่หรอก คุณออกจะมีเมตตาต่อเพื่อนเลือดผสมของคุณ คุณมีจิตวิญญาณของช่างฝีมือ บางทีคุณอาจจะเป็นหนึ่งในกลุ่มไฟ… ผมไม่รู้จริง ๆ” แมวพูดออกมาขณะกระโดดลงจากหินเพื่อเดินไปรอบ ๆ ไอเซ็นและเข้ามามองเขาใกล้ ๆ

ไอเซ็นถอยหนีเจ้าเหมียวสองสามก้าวและมองมันด้วยความสงสัย “เจ้าเหมียว นายเป็นตัวอะไรกันแน่?”

“เจ้าเหมียว? ใช่ ถ้ามองจากภายนอก นี่คือกายหยาบที่ดีที่สุดสำหรับนำร่องประชาชน อย่างน้อยก็ด้วยประสบการณ์ นี่เป็นเพียงแค่ภายนอก ผมเพียงแค่ยังแสดงให้คุณเห็นร่างกายที่แท้จริงของผมไม่ได้ก็เท่านั้น”

“แล้วทำไมนายถึงเรียกฉันมาที่… ที่นี่ที่ไหนกัน?” ไอเซ็นถามและมองสิ่งที่รูปร่างเหมือนแมวที่มันกำลังเงยหน้าจ้องเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

เจ้าเหมียวเอียงหัวและก้มลงราวกับกำลังคิดว่าไอเซ็นพูดเรื่องอะไร “ที่นี่น่ะเหรอ? เราก็อยู่ในฝันของคุณไง แม้ว่าผมจะยึดเอาเสรีภาพมาเปลี่ยนเป็นที่ที่เหมาะสมสำหรับการคุยกันก็ตาม และมันก็ทำได้ไม่ยากด้วย บางทีคุณควรจะลองเพิ่มไหวพริบดูนะ”

ขณะที่เขายกมือกุมขมับเพราะเริ่มรู้สึกสับสน ไอเซ็นจึงส่ายหน้า “ฉันแค่อยากได้คำตอบว่าทำไมนายถึงเรียกฉัน ไม่ใช่ที่นี่ที่ไหน?”

“ผมเรียกคุณมาก็เพราะสงสัย ชัดเจนพอไหม? ผมแค่อยากจะรู้ว่าแท้จริงแล้วคุณเป็นคนแบบไหนกัน คนอื่น ๆ จะกลายเป็นฝ่ายตั้งรับหรือบางคนก็คิดที่จะทำร้ายผม แต่คุณกลับสงบนิ่งและพูดคุยกับผมเหมือนกับการที่ได้เจอเพื่อเก่าอีกครั้งหนึ่ง คุณมีจิตวิญญาณของชายที่ยอดเยี่ยม แต่ร่างกายของคุณยังต้องปรับเปลี่ยนอีกหน่อย มาพบผมบนหนึ่งในภูเขาที่เล็กกว่าสันของเทือกเขาใกล้เมืองนี้ภายในหนึ่งเดือน อย่างไรก็ตาม ถึงตอนนั้นถ้าคุณยังขาดความแข็งแกร่งหรือไม่มาพบผม คุณจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมา”

[ภารกิจใหม่ – คำขอของแมวลึกลับ]
[คำอธิบาย]
คุณจะพบว่าตัวเองอยู่ในฝันหลังจากถูกเรียกโดยสิ่งมีชีวิตโบราณที่คุณไม่รู้จักตัวตน หลังจากที่คุณได้พัฒนาร่างกายแล้ว เขาขอให้คุณไปพบภายในเวลาหนึ่งเดือน คุณจะไม่มีทางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากไม่ทำตามที่เขาขอ และอย่าคิดที่จะค้าหาคำตอบ
[ความประสงค์]
บรรลุความสามารถพื้นฐานทั้งหมดของคุณ (ความแข็งแกร่ง ความอดทน ความคล่องแคล่ว ไหวพริบ สติปัญญา) ที่อย่างน้อย 100
[รางวัล]
???
[ความล้มเหลว]
???
[จำกัดเวลา – 1 เดือน]

“หา? หมายความว่ายังไง?” ไอเซ็นถามแต่ก่อนที่เขาจะได้คำตอบ สติสัมปชัญญะของเขาก็จางหายไปจากความฝันและตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียง

เขาพรวดพราดลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ เขาเห็นแสงอาทิตย์ยาวเช้าที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง เขาลุกขึ้นเพื่อแต่งตัว “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เขาสงสัยและเกาเครา

“คำใบ้เดียวที่ได้มาจากคำพูดเจ้านั่น หือ? ‘วิมลิ่ง’… มอร์โรมหรือเบลริมอาจจะรู้ว่ามันคืออะไร ก่อนอื่น ฉันควรต้องเริ่มด้วยจริง ๆ แล้วฉันมาที่นี่เพื่ออะไร”

เขาโยนความคิดเหล่านั้นทิ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ออกจากห้องและลงไปที่แผนกต้อนรับ

“หลับสบายไหมครับคุณตา?” เจ้าของโรงแรมถามขณะที่ยื่นมือรับกุญแจและแขวนมันไว้กับที่แขวนข้างหลัง ไอเซ็นพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “หลับสนิทเลยล่ะ! น่าจะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อคืนด้วย ฮ่า ๆ” เขาหัวเราะเสียงดังและไปยังร้านอาหารของโรงแรมเพื่อกินมื้อเช้า

บริกรหญิงมาถามเขาว่าต้องการจะกินอะไร เขาจึงสั่งไข่นกฮาร์ปี้ยางมะตูม และซุปร้อนพร้อมด้วยขนมปังกรอบ

เขาค่อนข้างพอใจกับอาหารมาก ไอเซ็นจึงจ่ายค่าอาหาร เขาออกจากที่นั่นและเข้าไปในเมืองเพื่อสายต่อเหตุผลที่เขาเริ่มเล่นโลกแห่งเวทมนต์

เขาจะเริ่มด้วยการประดิษฐ์

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด