วันๆผ่านไปโดยเหตุการณ์นู่นนั่นนี่

ดูเหมือนว่า การเปิดตัวของแมรี่ซังในเรื่องราวของริวซากินั้นจะสิ้นสุดลงแล้ว ถ้าแยกตามพลอตเนื้อเรื่องสี่ส่วน ตอนนี้คงอยู่ในช่วง’พัฒนา’ตอนต้นๆของเรื่องราวละมั้ง?

 

จากนี้ไปก็จะได้เวลาเตรียมการสำหรับการเข้าสู่ช่วง’ไคล์แมกซ์’แล้ว

 

“จ้าจ้~า ทุกคน ตอนนี้ก็ได้เวลาเตรียมตัวสำหรับงานโรงเรียนแล้วนะจ๊ะ~”

 

วันนี้ คาบโฮมรูมยาวในช่วงบ่าย

ดูเหมือนสิ่งที่ประชุมกันอย่างแรกก็คือ งานโรงเรียนที่จะถูกจัดขึ้นในช่วงกลางเดือนธันวาคม

 

“จะทำอะไรกันก็ได้นะจ๊ะถ้าอยู่ในความพอเหมาะพอควร คิดกันได้อิสระเลยนะจ๊ะ? ถ้าอย่างงั้น ที่เหลือฝากให้หัวหน้าห้องจัดการได้ไหมน้า~? นิโอซัง ฝากที่เหลือด้วยนะจ๊ะ~”

 

“…..ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

 

จากคำพูดของอาจารย์ซุซุกิ หัวหน้าห้อง นิโอ ฟุตาโกะซังก็ไปยืนที่โต๊ะหน้าห้อง

 

หัวหน้าห้องที่มีจุดขายคือแว่นกับผมเปียนั้น เริ่มจัดการต่อ

 

“ถ้าอย่างนั้น ใครมีอะไรอยากจะเสนอช่วยยกมือด้วยค่ะ”

 

“ค่าค่าค่ーา!”

 

จากนั้น คนที่ยกมืออย่างรวดเร็วก็คือแมรี่ซัง

 

“ขอเสนอเมดคาเฟ่! นั่นไงล่ะ ถ้าให้เมดหลายคนบริการลูกค้า คิดว่าต้องทำเงินได้ดีแน่ๆเลย และถ้าเราคิดค่าน้ำเพิ่มเพื่อเป็นค่าบริการล่ะก็ จะได้เงินเยอะเลยล่ะ!”

 

“ปฏิเสธค่ะ นั้นมันไม่ใช่เมดคาเฟ่แต่เป็นคาบาเร่ต์ไปแล้วค่ะ ช่วยทำอะไรพอเหมาะให้สมกับนักเรียนม.ปลายด้วยค่ะ”

 

“OH…….อมของชั้น”

 

“หยุดใช้คำสแลงด้วยค่ะ และก็ พอผู้หญิงแบบเธอพูดแล้วมันแปลกๆนะคะ?”

 

……….?

ถึงบางส่วนผมจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคุยอะไรกัน แต่เอาเป็นว่าดูเหมือนเมดคาเฟ่จะโดนปฏิเสธ

 

“ใครมีอะไรอีกไหมคะ?”

 

“ค่าค่าค่ーา!”

 

“……ในห้องนี้มีแค่เธอคนเดียวหรืออย่างไงคะ? ก็รู้สึกขอบคุณที่เสนออยู่นะคะ……แต่ว่า ช่วยเบาๆหน่อยได้ไหมคะ?”

 

แมรี่ซังดูร่าเริงสุดๆ

ถึงปกติเธอจะดูแจ่มใสเมื่ออยู่ในโรงเรียนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้นั้นดูกระฉับกระเฉงเป็นพิเศษเลย

 

“เพราะเฝ้ารองานโรงเรียนไงล่ะ! นั่นไง เพราะฉันชอบญี่ปุ่น!”

 

……มันใช่แบบนั้นจริงๆเหรอ

ผมที่รู้จักเบื้องหลังใบหน้าของเธอนั้น พูดตรงๆผมเชื่อคำเหล่านั้นไม่ลงจริงๆ

 

แต่ว่า นิโอซังที่ไม่รู้ถึงเบื้องหลังใบหน้าของเธอนั้น ดูจะเชื่อในคำพูดพวกนั้น

 

“ฮุมุ…..อย่างนี้นี่เอง ถ้าเช่นนั้น ขอแก้ใหม่นะคะ มาร่วมมือกันเพื่อให้เป็นงานโรงเรียนที่เป็นความทรงจำดีๆสำหรับแมรี่ ปาร์คเกอร์ซังกันเถอะค่ะ”

 

ーจากคำพูดนั้น ทำให้คนที่ดูไม่มีแรงจูงใจต่างพากันเงยหน้าขึ้นมาทันที หลายๆคนที่คิดว่างานนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง คนได้รับแรงผลักดันจากความร่าเริงของแมรี่ซังล่ะมั้ง

 

อา อย่างนั้นเองสินะ…….เธอคงจะทำงานโรงเรียนให้เป็น’อีเวนท์’ในเรื่องราวสินะ

 

เพราะแบบนั้นถึงได้พูดคำที่ดูเป็นแรงผลักดันออกมา เพราะความร่วมมือของเพื่อนร่วมชั้นนั้นเป็นสิ่งสำคัญ

 

เพียงแค่คิดว่าตัวเองเป็นครีเอเตอร์ ก็วางกลยุทธ์ได้ไม่เลวเลยนะ

 

“ถ้าเช่นนั้น ขอถามอีกครั้ง……มีใครอยากเสนออะไรไหมคะ?”

 

จากคำพูดของนิโอซัง ก็มีคนหลายคนนอกจากแมรี่ซังยกมือขึ้น จิตวิญญาณของนักเรียนปี1ห้อง2นั้น ได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งถึงเรื่องงานโรงเรียนแล้ว

 

จากนั้น ก็มีไอเดียผุดขึ้นมาอย่างมากมาย

ร้านอาหาร,โรงหนัง,บ้านผีสิง,เขาวงกต,ดูดวง และอื่นๆมากมาย……มีหลากหลายไอเดีย ที่ถูกปัดตกไปจากโหวต

 

และก็ อันที่เหลือเป็นอันสุดท้ายก็คือー

 

“ตัดสินได้แล้วสินะคะ ครั้งนี้ ปี1ห้อง2จะทำ’โรงละคร’กันค่ะ ฝากด้วยนะคะ ทุกคน”

 

จากคำพูดของนิโอซัง ทำให้อีเวนท์ครั้งใหญ่ได้เริ่มขึ้น

 

(โรงละคร หรอ…….)

 

รู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย

ไม่สิ ใจเย็นไว้ ตำแหน่งผมคือตัวประกอบนะ…….ถ้าคิดตามปกติล่ะก็ ผมต้องถูกมอบมายงานหลังฉากอยู่แล้ว

 

ต้องได้ตำแหน่งที่ไม่เป็นเป้าสายตาอยู่แล้ว สบายใจได้ーーแต่ผมก็ไม่ได้คิดบวกเกินไปจนคิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นแน่ๆ

 

(รู้สึกว่าแมรี่ซังจะทำอะไรซักอย่างล่ะนะ)

 

ถึงตั้งแต่ตอนที่คุยกันบนลีมูซีนผมจะไม่เคยมีเรื่องให้คุยกับเธอเลยก็ตาม

แต่คงจะได้เวลา ที่เธอจะลากผมเข้าไปเกี่ยวด้วยแล้ว

 

ก็เพราะ ในเนื้อเรื่องของริวซากินั้น ผมเป็นตัวร้าย และคู่แข่งนะ

แมรี่ซังต้องใช้ประโยชน์จากตรงนั้น เพื่อสร้างเลิฟคอมเมดี้ในแบบของเธอ

 

มันไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอไม่ใช้ประโยชน์จากอีเวนท์ครั้งใหญ่อย่างงานโรงเรียนอยู่แล้ว……