“หยุด! หยุดมันเดี๋ยวนี้!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กรีดร้องใส่โกวชิ่วเหวิน

นางไม่ได้เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของหลิงฮัน ตราบใดที่ไม่มีใครสามารถทำลายกายหยาบที่แข็งแกร่งของเขาได้ เขาก็เป็นตัวตนไร้พ่าย แต่ใครจะชอบถูกเป็นฝ่ายโจมตี?

โกวชิ่วเหวินยิ้มเยาะและพูดว่า “แม่นางสุ่ย ข้าไม่ได้เป็นคนออกคำสั่ง ทั้งหมดที่หุ่นเชิดทำเป็นเพราะการตัดสินใจของมันเอง”

“มันจะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กรีดร้อง “หุ่นเชิดตัวนี้เจ้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมา หากเจ้าไม่ได้เป็นคนออกคำสั่ง แล้วมันจะโจมตีได้อย่างไร?”

“หรือว่าแม่นางสุ่ยจะลืมเรื่องที่ข้าพูดเมื่อครู่ไปแล้ว?” โกวชิ่วเหวินไม่รู้สึกโกรธแม้แต่น้อย และพูดว่า “ทุกอย่างที่ใช้สร้างหุ่นเชิดจะส่งผลต่อหุ่นเชิดโดยตรง”

“อย่างเช่นอะไร?” สุ่ยเยี่ยนยวี่เริ่มใจเย็นลง

หลิงฮันกำลังต่อสู้กับหุ่นเชิดอย่างดุเดือดและสูสี ดังนั้นนางจึงไม่รีบร้อน

โกวชิ่วเหวินแสดงรอยยิ้มแปลกๆ และพูดว่า “ตัวอย่างเช่น ส่วนที่เก็บความทรงจำเอาไว้”

สุ่ยเยี่ยนยวี่ไม่เข้าใจ อะไรคือส่วนที่เก็บความทรงจำเอาไว้? แล้วมันเกี่ยวข้องกับที่หุ่นเชิดโจมตีหลิงฮันยังไง?

ในทางตรงกันข้าม หลิงฮันดูเหมือนจะตระหนักอะไรบางอย่าง ในตอนนี้หุ่นเชิดตรงหน้ายังไม่สามารถเป็นภัยคุกคามให้กับเขาได้ ดังนั้นเขาจึงฟังบทสนทนาระหว่างสุ่ยเยี่ยนยวี่กับโกวชิ่วเหวินพร้อมกับต่อสู้ไปด้วย

หรือว่ามันจะเป็น?

หลิงฮันนำดาบออกมาและกระหน่ำโจมตีใส่ใบหน้าของหุ่นเชิดหลายสิบกระบวนท่า ในไม่ช้าผ้าพันแผลบนใบหน้าของหุ่นเชิดก็ถูกตัดเป็นชิ้นๆ และเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่

“น…น…นี่มัน-” สุ่ยเยี่ยนยวี่เบิกตากว้าง และไม่อาจปกปิดสีหน้าตกตะลึงของนางเอาไว้ได้ ไม่สิ อาจพูดได้ว่าสีหน้าที่หวาดผวาของนางก็ไม่ผิด

โกวชิ่วเหวินยิ้มเหมือนปีศาจและพูดว่า “ใช่แล้ว ดั่งที่พวกเจ้าเห็น ดูเหมือนว่าความทรงจำของหุ่นเชิดนี่ มันจะโจมตีก่อนที่ข้าจะออกคำสั่งซะอีก

หุ่นเชิดตัวนี้คือ…หลัวอู่!

ที่หลัวอู่หายตัวไปหลายวันเพราะเขากลายเป็นหุ่นเชิดไปแล้ว? หรือว่าหุ่นเชิดตัวนี้จะเลียนแบบใบหน้าของหลัวอู่กันแน่?

หลิงฮันรู้สึกแปลกใจและพูดว่า “ข้าไม่แปลกใจเลยที่พวกเจ้าไม่ต้องการให้พวกข้าเข้าใกล้บ้านของชาวบ้านและไม่อนุญาตให้พูดคุย เพราะพวกเขาทุกคน…เป็นหุ่นเชิด!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” โกวชิ่วเหวินหัวเราะและปรบมือไม่หยุด “ไม่เลวเลว เจ้าเดาได้ถูกต้อง ข้ารู้สึกชื่นชมเจ้าจริงๆ เพราะมีไม่กี่คนเท่านั้นที่เหมือนกับเจ้า”

หลิงฮันยังคงหลบการโจมตีไปเรื่อยๆ ในขณะที่หลัวอู่โจมตีใส่เขาไม่หยุด ความคิดที่แข็งแกร่งที่สุดของหลัวอู่คือการฆ่าหลิงฮัน ดังนั้นหลังจากที่ถูกทำให้เป็นหุ่นเชิด มันจึงกลายเป็นความทรงจำเพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่

“จ…เจ้ามันบ้าไปแล้ว!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ตะโกนด่า ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าทุกอย่างที่อีกฝ่ายพูดล้วนเป็นเรื่องโกหก และไม่คิดที่จะสร้างเรือให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว

“ผิดแล้ว ผิดแล้ว พวกข้าแค่ต้องการทำให้พวกเจ้ามีชีวิตนิรันดร์ก็เท่านั้น!” โกวชิ่วเหวินหัวเราะ “ลองคิดดูสิ พวกเจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนกันเชียว? ไม่ว่าพวกเจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหนท้ายที่สุดก็ต้องตายอยู่ดีมิใช่หรือ?”

“แต่หลังจากที่กลายเป็นหุ่นเชิด มันจะคงสภาพของเจ้าไว้ตลอดกาล!  แม่นางสุ่ย เจ้าเป็นคนที่งดงามมาก ทำไมเจ้าไม่รักษาะความงดงามนั้นไว้ตลอดกาลกันล่ะ?” สายตาของโกวชิ่วเหวินจับจ้องไปที่สุ่ยเยี่ยนยวี่ไม่หยุด

“โอ้ว แล้วทำไมเจ้าไม่ทำกับตัวเองกันล่ะ?” หลิงฮันสลัดออกจากหลัวอู่และพุ่งเข้าไปโจมตีโกวชิ่วเหวิน

“โฮก!” หุ่นเชิดเสือส่งเสียงคำราม และคลื่นเสียงของมันกลายเป็นวงกลมและพุ่งเข้าหาหลิงฮัน

ร่างของหลิงฮันกระเด็นไปด้านหลังทันที เสื้อผ้าของเขากลายเป็นหลุดลุ่ย

ช่วยไม่ได้ที่เขาจะแปลกใจ ความแข็งแกร่งของเจ้าหุ่นเชิดเสือตัวนี้อยู่ในระดับภูผาวารีขั้นสูง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ในเมื่อเจ้ารู้ความลับของที่นี่แล้ว แล้วข้าจะไม่เตรียมพร้อมได้อย่างไร?” โกวชิ่วเหวินพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ไม่ต้องห่วง พวกเจ้าทุกคนจะกลายเป็นหุ่นเชิดให้กับข้า ส่วนสตรีที่งดงามกับเจ้า ข้าจะทำวันละหลายๆครั้งเลย!”

ประโยคหลังกล่าวถึงสุ่ยเยี่ยนยวี่ ซึ่งเปิดเผยธาตุแท้ของเขาออกมา นั่นเป็นเพราะยังไงทุกคนก็จะถูกทำเป็นหุ่นเชิดอยู่แล้ว อีกฝ่ายรู้แล้วจะได้อะไร?

สุ่ยเยี่ยนยวี่ตะโกนด่าอย่างดุเดือดว่า “น่าขยะแขยงสิ้นดี!”

“ข้าสัญญาว่าจะทำให้เจ้ามีความสุข” แววตาของโกวชิ่วเหวินเปล่งประกายด้วยแสงที่ชั่วร้าย เขาไม่สนใจสตรีที่งดงามที่ยังมีชีวิต เฉพาะตอนที่เป็นหุ่นเชิดเท่านั้นถึงจะเกิดอารมณ์

โฮก! ตู้ม! โฮก! ตู้ม!

หลัวอู่และหุ่นเชิดเสือกำลังกระหน่ำโจมตีใส่หลิงฮัน โดยเฉพาะหุ่นเชิดเสือ ความแข็งแกร่งของมันเหนือกว่าหลัวอู่มาก ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ทุกส่วนของร่างกายของมันไม่ว่าจะเป็นกล้ามเนื้อ ผิวและกระดูกล้วนแต่ถูกเสริมแกร่งทุกส่วน มันคือเครื่องจักรสังหารอย่างแท้จริง

หลิงฮันเรียกใช้พลังแรงโน้มถ่วง แต่กลับไม่ได้ผลกับหุ่นเชิดเสือเลยแม้แต่น้อย เพราะมันมีน้ำหนักมากกว่าหลัวอู่มาก

เมื่อเห็นเช่นนั้น สุ่ยเยี่ยนยวี่เลยเริ่มเคลื่อนไหวและเข้าร่วมการต่อสู้

ในทางตรงกันข้าม โกวชิ่วเหวินยังไม่เคลื่อนไหว เพียงแค่มองดูการต่อสู้อย่างมั่นใจ

ฝ่ายตรงข้ามเป็นแค่จอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นกลางชั้นกลางและชั้นต้น ในทางทฤษฎีแล้ว แค่หลัวอู่คนเดียวก็สามารถสยบทั้งสองคนได้แล้ว และยิ่งมีหุ่นเชิดเสือร่วมสู้ด้วยอีกฝ่ายจะเอาชนะได้อย่างไร?

ที่เขานั่งดูนั้น เพราะเขาไม่ต้องการให้หุ่นเชิดทั้งสองตัวลงมือหนักจนเกินไป เพราะกลัวสุ่ยเยี่ยนยวี่เสียโฉม

“อะไรกัน!” ในไม่ช้าโกวชิ่วเหวินก็เผยสีหน้าตกตะลึง เพราะเขาพบว่าพลังป้องกันของหลิงฮันนั้นค่อนข้างน่าทึ่ง ภายใต้การโจมตีอย่างหนักหน่วงของหุ่นเชิดทั้งสองตัว เขายังไม่ได้รับบาดแผลเลย

“ฮ่าฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!” ความประหลาดใจของเขากลายเป็นความปีติยินดี “กายหยาบของชายคนนี้ช่างน่าทึ่งยิ่งนัก มันคุ้นค่ามากที่จะหล่อโครงกระดูกด้วยแร่เหล็กระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าหรือกระทั่งขั้นหก!”

“แม้ว่าเขาจะเป็นแค่จอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นกลาง แต่ข้ามั่นใจว่าสามารถลงอักขระของระดับสุริยันจันทราบนกระดูกของเขาได้ แล้วในตอนนั้นเองเขาก็จะกลายเป็นหุ่นเชิดระดับสุริยันจันทรา!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านอาจารย์มีหุ่นเชิดระดับสุริยันจันทราแค่สองตัว ข้าอยากจะสร้างหุ่นเชิดระดับสุริยันจันทราขึ้นมาแล้วสิ หากเจ้ากลายเป็นหุ่นเชิดของข้า ข้าก็จะกลายเป็นผู้ปกครองที่นี่!”

“หลังจากที่ข้าชายคนนี้ได้แล้ว ข้าจะซ่อนศพเขาเป็นอย่างดี และโกหกว่าร่างของเขาเสียหายเกินกว่าจะสร้างเป็นหุ่นเชิดได้ อย่างไรก็ตามอาจารย์และศิษย์คนอื่นก็คงสนแต่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้น…”

พรึบ!

ในตอนนั้นเอง หลิงฮันกระโจมเข้ามาเพื่อที่จะสังหารเขา

จะจับโจรให้จับหัวหน้าก่อน!