หลิงฮันหันไปเหลือบมองและพูดว่า “พวกเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ชื่อของข้า!”

“หัวหน้า เลิกพูดไร้สาระกับมันและรีบฆ่าเจ้าเด็กนี่จะดีกว่า!” โจรคนหนึ่งตะโกนด้วยความหยิ่งยโส

หลังจากลังเลเล็กน้อย หัวหน้าโจรก็หยิบขวดหยกสีแดงออกมา แต่เขาไม่เปิดขวดหยกทันทีกลับพูดว่า “เจ้าหนู ตอนนี้เจ้ายังมีโอกาสที่จะออกไปจากที่นี่ แต่หญิงสาวที่มากับเจ้าสองคนต้องอยู่ที่นี่!” เขาชี้ไปที่สุ่ยเยี่ยนยวี่และหูเฟยหยิน

เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากหลิงฮัน เขารีบกล่าวต่อทันทีว่า “หึ่ม เจ้ารู้หรือไม่ในขวดหยกนี้มีอะไรอยู่? มันคือเม็ดยาภูผาวารีม่วงที่สามารถเพิ่มพลังต่อสู้ให้กับข้าได้สามดาว!”

“เดิมทีข้าเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูง หากพลังต่อสู้ของข้าเพิ่มขึ้นสามดาว เจ้าคิดหรือว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้กับข้าได้?”

เขาซื้อเม็ดยาภูผาวารีม่วงมาแพงมาก และมีเพียงแค่สองเม็ดเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่อยากใช้มันเว้นแต่สถานการณ์การจะบังคับ

หลิงฮันหัวเราะเล็กน้อย ช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกขบขัน

เขาส่ายหัวและพูดว่า “เจ้ามันก็แค่กบก้นบ่อ ถึงพลังต่อสู้ของเจ้าจะเพิ่มขึ้นสามดาว เจ้าคิดหรือว่าจะสามารถกำจัดใครก็ได้ที่เป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีอย่างนั้นรึ?”

“นี่เจ้ากำลังดูถูกข้าอย่างนั้นรึ?” หัวหน้าโจรกล่าวด้วยความโกรธ

พรึบ!

หลิงฮันเคลื่อนที่ออกไปด้วยความรวดเร็ว  เขาคว้าขวดหยกและพูดว่า “เม็ดยาคงไร้ค่าหากตกอยู่ในมือของเจ้า มันคงจะดีกว่าถ้าขายมันเพื่อแลกกับแร่เหล็กระดับสี่”

แม้หัวหน้าโจรจะเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูง แต่อีกฝ่ายเป็นแค่จอมยุทธธรรมดาไม่ได้เป็นอัจฉริยะ

โจรทุกคนตกอยู่ในอาการตกตะลึง หัวหน้าของพวกเขาถูกชิงขวดหยกไปก่อนที่จะรู้สึกตัวซะอีก ทำให้พวกเขาทุกคนตกอยู่ในกลัวและร่างกายสั่นเทาไปมาโดยสัญชาตญาต

“นายน้อยได้โปรดไว้ชีวิตพวกข้าด้วย!” หัวหน้าโจรทิ้งศักด์ศรีของตัวเองอย่างรดวเร็วและร้องขอความเมตตาจากหลิงฮัน

เขาเปลี่ยนสีไวมาก

หลิงฮันเผยจิตสังหารของเขาและพูดว่า “มิใช่ว่าเจ้าต้องการให้ข้าจากไปโดยทิ้งสตรีไว้ด้านหลังหรอกหรือ?”

“มิกล้า!” หัวหน้าโจรส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“โอ้ว นั่นเป็นเพราะข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า ถ้าข้าอ่อนแอกว่าเจ้า ข้าคงต้องหนีเอาตัวรอดโดยทิ้งผู้หญิงของข้าไว้ด้านหลังเหมือนที่เจ้าบอกให้ข้าทำสินะ” หลิงฮันกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“หลิงฮัน ข้าไม่ใช่ผู้หญิงของเจ้า!” หูเฟยหยินรีบพูดชี้แจ้ง

หลิงฮันถอนหายใจและพูดว่า “ท่านอ่านสถานการณ์ไม่ออกหรือว่าเป็นเช่นไร แล้วยังมาทำลายบรรยากาศของข้าอีก”

“โอ้ว แบบนั้นนี่เอง” หูเฟยหยินพยักหน้าและทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แม้ข้าจะไม่ใช่นักฆ่า แต่โชคร้ายที่ข้าคิดหาเหตุผลที่จะไว้ชีวิตเจ้าไม่ออก” หลิงฮันยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้นและดาบอสูรนิรันดร์ก็เคลื่อนไหวตามคำสั่งของเขาเพื่อสังหารกลุ่มโจรทุกคน

“ฆ่ามัน!” เมื่อเห็นว่าหลิงฮันไม่คิดว่าไว้ชีวิตพวกเขา กลุ่มโจรทุกคนจึงบุกเข้าไปโจมตีใส่หลิงฮันทีละคน แต่น่าเสียดายไม่ว่าพวกมันจะโชคดีแค่ไหนก็ไม่รอดพ้นจากความตาย

พวกเขาเลิกสดใส่สตรีผมแดงและพรรคพวกของนาง แล้วหันไปโจมตีใส่หลิงฮัน ถ้าหลิงฮันไม่ตาย พวกเขาทุกคนก็จะตายกันหมด

หลิงฮันแสยะยิ้มและมีลำแสงทั้งหมดยี่สิบสี่สายพุ่งเข้าหากลุ่มโจรทั้งยี่สิบสี่คน

ฉัวะ!

กลุ่มโจรทั้งยี่สิบสี่คนหัวหลุดออกจากบ่าทันที แม้จะเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารี แต่เมื่อถูกตัดหัวก็จะตายทันที

กลุ่มของสตรีผมแดงทั้งเจ็ดคนจ้องมองหลิงฮันด้วยสายตาที่ตกตะลึง นี่เขาแข็งแกร่งแค่ไหนกัน?

มิใช่ว่าจอมยุทธระดับสุริยันจันทราไม่สามารถเข้าสู่เขตแดนลี้ลับนี้ได้หรอกหรือ? หรือว่าพลังต่อสู้ของเขาจะไม่ใช่ระดับสุริยันจันทรา?

เขาสามารถฆ่ากลุ่มโจรที่เป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูงยี่สิบสี่คนได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว หากคนอื่นได้ยินใครจะเชื่อ?

หลิงฮํนยิ้มและพูดว่า “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”

หลังจากพูดจบ เขาก็คว้าตัวสุ่ยเยี่ยนยวี่เพื่อจากไป

“รอข้าด้วย!” หลังจากที่หูเฟยหยินหายตกตะลึง นางก็รีบตามหลิงฮัน

“เดี๋ยวก่อน!” สตรีผมแดงหายตกตะลึงและรีบไล่ตามหลิงฮันไป “เจ้าหนุ่มรูปหล่อ ทำไมเจ้าต้องรีบจากไปด้วย? เจ้ากลัวถูกข้าจับกินหรือ?” นางขยิบตาให้กับหลิงฮัน

หลิงฮันรู้สึกประหลาดใจ นางเองก็เปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วยิ่งนัก เมื่อครู่นางเกือบถูกฆ่าตายอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับอยู่ในอารมณ์ที่เจ้าชู้

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” สุ่ยเยี่ยนยวี่ถาม

“เฮ้อ!” สตรีผมแดงถอนหายใจ “ครั้งนี้พวกเราสูญเสียไปมาก”

โดยที่นางไม่สนใจว่าหลิงฮันจะรับฟังหรือไม่ นางเริ่มพูดเรื่องของตัวเองทันที

มันกลับกลายเป็นว่าพวกนางคือกลุ่มทหารรับจ้างที่ทำงานเพื่อเงิน

แต่ครั้งนี้พวกนางไม่ได้ถูกว่าจ้างทำภารกิจ แต่พวกนางใช้เงินไปจำนวนมากเพื่อพาตัวเองเข้ามาในเขตแดนลี้ลับครั้งนี้ โดยมีเป้าหมายคือเพื่อกลับมาเอาสมบัติกลับไป ในอดีตพวกนางเคยได้รับการว่าจ้างให้คุ้มครองบุคคลผู้หนึ่งเมื่อร้อยปีก่อน ทำให้พวกนางค้นพบตำแหน่งที่ตั้งสมบัติในเวลานั้น แต่ก็มีสหายของนางหลายคนล้มตายและบาดเจ็บสาหัส แม้แต่นายจ้างก็ยังถูกฆ่าตาย

แต่พวกนางยังจำได้ว่าสมบัติอยู่ตรงไหนจึงมาที่นี่อีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม พวกนางก็พบดอกบัวเก้าเทวะโดยบังเอิญ แต่นั่นทำให้สหายของนางสี่คนต้องตายไปภายใต้กรงเล็บของสัตว์อสูรที่ปกป้องดอกบัวเก้าเทวะ แล้วหลังจากนั้นพวกนางก็ถูกกลุ่มโจรตลบหลัง

“พ่อหนุ่มรูปหล่อ เจ้าเป็นคนที่แข็งแกร่งมากทำไมเจ้าไม่มาร่วมมือกับพวกเราล่ะ!” สตรีผมแดงกล่าวเชิญ “จริงสิ ข้าเป็นคนแซ่เมิ่ง เมิ่งเหว่ย”

หลิงฮันคิดอยู่ในใจ ร่วมมือกับกันเพื่อสมบัติ? แต่ดูเหมือนเจ้าจะจ้องจะกินข้ามากกว่า

“คนละครึ่งทางเป็นไง?” เมิ่งเหว่ยกล่าวด้วยความกระตือรืนร้น “ในขณะที่เจ้าแข็งแกร่ง แต่พวกข้ารู้ตำแหน่งที่ตั้งสมบัติ ดังนั้นพวกเราจะแบ่งคนละครึ่ง เจ้าตกลงหรือไม่?”

หลิงฮันถอนหายใจและพูดว่า “ข้าขอคิดดูก่อน”

“ไม่จำเป็นต้องรีบ ยังไงเจ้าก็ต้องตอบตกลง” เมิ่งเหว่ยหัวเราะ โดยที่ไม่สนใจเลยว่าหน้าอกอันใหญ่โตของนางจะกระเพื่อมหรือไม่ และดูเหมือนจะหลุดออกมาจากชุดเกราะได้ทุกเมื่อ

หลิงฮันถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “มันเป็นสมบัติแบบไหนกัน อธิบายให้ข้าฟังหน่อย”

เมิ่งเหว่ยแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า “มันเป็นสมบัติของนักปรุงยา ดังนั้นสมบัตินั่นน่าจะเป็นเม็ดยาจำนวนมาก และบางทีอาจมีสูตรปรุงยาด้วย พวกเราจะทำการคัดลอกแล้วนำไปขายเพื่อผลกำไรก้อนโต”

หลิงฮันรู้สึกสนใจทันที เมื่อได้ยินว่าเป็นสมบัติของนักปรุงยา

เขาพยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้ ข้าจะร่วมมือกับพวกเจ้า เม็ดยาจะแบ่งกันอย่างเท่าเทียม ส่วนสูตรปรุงยาก็คัดลอก”

“ตกลง!” เมิ่งเหว่ยยืนมือออกไป

หลิงฮันและนางจับมือกัน แล้วพวกเขาทั้งสองก็กลายเป็นพันธมิตรกัน

พวกเขาออกเดินทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของสมบัติ แต่ในตอนกลางคืนพวกเขาตัดสินใจที่จะหยุดพักและฟื้นฟูพลัง นั่นเป็นเพราะพวกเขาต่อสู้มาอย่างหนักหน่วงในช่วงเวลากลางวัน