“ไม่ดีแล้ว!” พวกหลินเสวี่ยเฟิงตกตะลึง ทั้งสี่ไม่คาดคิดว่าหานซินเหยียนจะเลือกยอมตายดีกว่าถูกทำให้อัปยศ

พวกเขารีบลงมือหยุดนาง แต่ทั้งห้าคนมีพลังทัดเทียมกัน พวกเขาจะหยุดหานซินเหยียนทันได้อย่างไร?

เมื่อเห็นปลายดาบกำลังจะแทงเข้าลำคอบหานซินเหยียน ใบหน้าของทั้งสี่ก็เปลี่ยนเป็นมืดมนทันที หากหานซินเหยียนตาย อนาคตของพวกเขาก็คงลงเอยไม่สวยเช่นกัน

หานซินเหยียนปิดตา ก่อนที่จะตายนางไม่ต้องเห็นหน้าตาอันอัปลักษณ์ของทั้งสี่คน

พรึบ!

ทางถูกแทงอย่างรุนแรงแต่กลับไม่สัมผัสโดนคอของหานซินเหยียน มือของใครบางคนเอื้อมมาจับปลายดาบได้ทัน ดาบเล่มนี้คืออุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับแปด แต่มือที่กำปลายดาบเอาไว้กลับไม่เกิดบาดแผลแม้แต่รอยขีดข่วน

หลิงฮัน!

เขาเข้าไปอยู่หอคอยทมิฬมาจนถึงเมื่อครู่ทำให้ไม่รับรู้ว่าที่พักพลังทลายลงมา แต่เนื่องจากหอคอยทมิฬบอกให้เขารู้ เขาจึงปรากฏตัวช่วยหานซินเหยียนได้ทันเวลา

“ทะ ทำไมเจ้าถึงโผล่มาป่านนี้!” หานซินเหยียนถลึงตามองหลิงฮันพร้อมกับน้ำตาไหลพราก

เจ้ารู้ไหมว่าข้าเจ็บปวดขนาดไหน?

แววตาของหลิงฮันเปลี่ยนเป็นเย็นชาและพยักหน้า “ข้าขอโทษ” เขาถอดเสื้อนอกออกและนำไปคลุมหานซินเหยียนก่อนจะจ้องเขม็งไปยังพวกหลินเสวี่ยเฟิง แววตาของเขาเย็นชาจนทั้งสี่จนรู้สึกราวกับตัวแข็ง

เขาไม่มีความรู้สึกพิเศษต่อหานซินเหยียน เขาคิดกับนางแค่มิตรสหาย แต่ในเมื่อนางเป็นสหายของเขาใครก็ไม่อาจมาสร้างความอัปยศให้กับนาง!

“เจ้าเป็นใคร?” รุ่นเยาว์สตรีของสาขาเหิงหยุนเอ่ยถามด้วยท่าทีเหยียดหยาม หลิงฮันปกปิดออร่าจึงไว้ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นางจะมองไม่เห็นพลังบ่มเพาะของหลิงฮัน

เพี๊ยะ!

หลิงฮันสะบัดมือใส่อากาศ พริบตานั้นรุ่นเยาว์สตรีก็ถูกตบเข้าที่แก้มจนเป็นรอยแดงครึ่งหน้า สีหน้าที่งดงามและมีเสน่ห์ของนางเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันที “เจ้าเองก็เป็นสตรี การที่รังแกสตรีด้วยกันแบบนี้ไม่รู้สึกว่าตัวเองไร้ยางอายบางรึไง?”

“จะ เจ้ากล้าตบข้า?” รุ่นเยาว์เยาว์สตรีกระทืบเท้า

ทั้งพรสวรรค์ในการบ่มเพาะและการหลอมเม็ดยาของนางนั้นโดดเด่นมาก แถมยังมีรูปลักษณ์ที่งดงามอีกด้วย ไม่รู้ว่ามีบุรุษมากมายเพียงใดที่ไล่ตามนาง

แต่ตอนนี้นางกลับถูกใครก็ไม่รู้ตบหน้า!

“กล้านัก!” หลินเสวี่ยเฟิงและรุ่นเยาว์อีกสองคนจ้องมองหลิงฮันด้วยใบหน้ามืดมน “เจ้าทำเกินไป?”

“เกินไป?” หลิงฮันยิ้ม “หลังจากนี้ต่างหากพวกเจ้าจะได้รู้ว่าทำเกินไปมันเป็นอย่างไร!”

“หลิงฮัน พี่สาวอวีฉีอยู่ในอันตราย เจ้าไปช่วยนางก่อน!” หานซินเหยียนรีบกล่าว แม้หลิงเฟิงจะมีพลังแข็งแกร่งกว่า แต่ก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะจับกุมหลินอวีฉีในระยะเวลาสั้นๆ

“ข้าจะจัดการให้เร็วที่สุด” หลิงฮันกล่าว

“ช่างปากดี!” พวกหลินเสวี่ยเฟิงทั้งสี่คนคำรามและลงมือตอบโต้

แต่ระดับสุรินัรจันทราจะสู้กับระดับดาราไหวได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้นหลิงฮันยังเป็นอัจฉริยะ ก่อนหน้านี้ที่เขาขัดเกลาพลังระดับสุริยันจันทราจนบรรลุขั้นสมบูรณ์ชั้นสูงสุดเขาก็สามารถต่อกรได้แม้กระทั่งจอมยุทธระดับดาราขั้นต้นชั้นสูงสุด

‘ปัง’ เพียงแค่สะบัดฝ่ามือหนึ่งครั้ง รุ่นเยาว์ทั้งสี่ก็ถูกกำราบ เสื้อผ้าของพวกเขาฉีกขาดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมกันจนไม่เหลือสิ่งใดคลุมร่างกายเอาไว้

“กรี๊ดด!” รุ่นเยาว์สตรีกรีดร้องจนแทบเป็นลม

หลินเสวี่ยเฟิงและรุ่นเยาว์อีกสองคนแม้พวกเขาจะไม่กรีดร้อง แต่สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด ถูกทำให้แก้ผ้าล่อนจ้อนในที่สาธารณะเช่นนี้จะให้พวกเขารู้สึกอย่างไร?

หลิงฮันไม่แยแส เขาผนึกพลังบ่มเพาะของทั้งสี่คนพร้อมกับมัดรวมกันและแขวนเอาไว้ที่ต้นไม้ไผ่หน้าประตูที่พัก

เกรงว่าทั่วทั้งตระกูลหลินคงสามารถมองเห็นทั้งสี่คนได้อย่างชัดเจน

“พี่สาวไปทางไหน?” หลิงฮันถามหานซินเหยียน

ใบหน้าของหานซินเหยียนแดงเผือดด้วยความอายและไม่กล้าแหงนมองขึ้นด้านบน

นางชี้นิ้วไปยังทิศทางหนึ่งโดยไม่แหงนหน้า

เท้าของหลิงฮันลอยขึ้นจากพื้นและใช้ย่างก้าวไล่ตามดาราพุ่งไปยังทิศนั้นทันที

……

กลางอากาศหลายพันไมล์ หลินอวีฉีกับหลินเฟิงกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด

พลังต่อสู้ของนางด้อยกว่าเล็กน้อย ด้วยอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังทำให้พลังต่อสู้ของนางทัดเทียมกันจอมยุทธระดับดาราขั้นกลางชั้นปลาย

แต่หลินเฟิงก็เตรียมตัวมาดีเหมือนกัน เขาอมเม็ดยาบางอย่างเอาไว้ก่อนจะบ้วนออกมาทำให้พลังต่อสู้เพิ่มทะยานสูงขึ้นในชั่วระยะเวลาหนึ่ง พลังต่อสู้ของเขาแทบจะใกล้เคียงกับระดับดาราขั้นสูงสุด

เพราะเหตุนั้นแล้ว หลินอวีฉีจึงตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบแต่ก็ยังพอต้านทานไหว

หลินเฟิงแสยะยิ้ม การรั้งตัวหลินอวีฉีเอาไว้เป็นเพียงหนึ่งในแผนการของเขา แผนที่แท้จริงของเขาก็คือเม็ดยาที่เขาบ้วนออกมาต่างหาก เม็ดยาชนิดนี้มีฤทธิ์อีกอย่างหนึ่งคือกระตุ้นความใคร่ของคนที่สูดดมกลิ่นของมันเข้าไป ระดับความใคร่จะค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเมื่อถึงระดับหนึ่งต่อให้เป็นจอมยุทธระดับดาราก็ไม่อาจทนไหวและเป็นเห็นสัตว์ป่าหิวโหย!

เพื่อไม่ให้หลินอวีฉีสงสัย เขาจึงจงใจบ้วนเม็ดยาออกมา จะอย่างไรเม็ดยานี้เขาก็เป็นคนหลอมจึงเตรียมการป้องกันไม่ให้ตนเองถูกลูกหลงไปด้วยเอาไว้แล้ว

ยิ่งสู้กันนานขึ้น กลิ่นของเม็ดยาก็ค่อยๆลอยออกมาจนใบหน้าอันงดงามของหลินอวีฉีเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับมึนเมา

“ฮ่าๆๆ หลินอวีฉี เจ้าตกอยู่ภายใต้ฝ่ามือข้าแล้ว!” หลินเฟิงหัวเราะ ยิ่งคิดภาพที่หลินอวีฉีนอนอยู่ใต้ร่างของเขาก็ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้น

หลินอวีฉีรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ หลังจากฟังคำพูดของอีกฝ่ายแล้วใบหน้างดงามของนางก็เปลี่ยนไป “เจ้าทำอะไรกับข้า?”

“ฮ่าๆ ก็แค่ให้เจ้าสูดดมยาบางอย่างเข้าไปเพื่อเพิ่มความสนุกเท่านั้น! อย่าบอกนะว่าสตรีที่ชอบเผยสั่นส่วนร่างกายเช่นเจ้าจะไม่เคยใช้มัน?” หลินเฟิงหัวเราะ

“เจ้าตัวน่ารังเกียจ! เจ้าคนไร้ยางอาย!” ดวงตาของหลินอวีฉวีแดงฉาน นางไม่คิดจะสู้กับอีกฝ่ายอีกต่อไปและตัดสินใจล่าถอย

ปลาติดเบ็ดแล้วมีรึหลินเฟิงจะปล่อยไปง่ายๆ? เขารีบขัดขวางนางทันที

หลินอวีดิ้นรนพยายามจะหนี แต่ร่างกายของนางไม่ยอมเชื่อฟัง ร่างของนางเริ่มอ่อนแรงและร้อนรุ่มราวกับถูกเพลิงแผดเผา

“ฮ่าๆๆ สตรีที่ข้าต้องการตั้งแต่เมื่อหนึ่งพันปีก่อน ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้มาครองแล้ว!” หลินเฟงิกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“งั้นรึ?” เสียงอันเย็นชาดังเข้ามาในหูของหลินเฟิง