หลิงฮันกล่าวว่าจะไม่อภัยฮูอิงมู่!

ละ… ล้อเล่นรึเปล่า

จริงอยู่ที่หลิงฮันแข็งแกร่งมากจนถึงระดับที่ว่าฝืนสวรรค์ เขาสามารถรับการโจมตีของเซียนได้ถึงสองครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่เชื่อว่าหลิงฮันจะทรงพลังถึงกับต่อกรกับเซียนได้จริงๆ

มันเหนือความเป็นจริงเกินไป

ไม่เช่นนั้นหากหลิงฮันมีพลังขนาดนั้นเขาจะเข้าร่วมสำนักละอองดาราทำไม?

ในตอนที่หลิงฮันมายังสำนักย่อยที่ปาก หากเริ่นเฟยอวิ๋นไม่เข้ามาช่วยเหลือเกรงว่าเขาคงจะถูกบังคับให้คลานผ่านช่องลอดสุนัขไปแล้ว

ทุกคนส่ายหัวและคิดว่าหลิงฮันได้ใจเกินไปหน่อย

“ศิษย์พี่หลิง ลืมเรื่องนั้นไปเถอะ ในเมื่อเจ้าบัดซบนั่นยอมจากไปแล้วก็ยอมๆให้เขามีชีวิตต่อไปเถอะ”

“ใช่แล้วศิษย์พี่หลิง ไม่เห็นจำเป็นต้องไปสนใจคนอย่างนั้นเลย”

“คำพูดของเขาไม่ต่างอะไรจากการผายลมหรอก”

เหล่าศิษย์พยายามลดค่าฮูอิงมู่เพื่อทำให้หลิงฮันใจเย็น

ฮูอิงมู่เกรี้ยวกราด พวกมดปลวกไร้ค่ากล้าล้อเล่นกับเขา? คนเหล่านี้คงไม่รู้สินะว่าเขาได้ส่งข่าวกลับไปแล้วและปรมาจารย์จากตระกูลเขาจะที่นี่ในอีกไม่กี่วัน เมื่อถึงตอนนั้นต่อให้เป็นเซียนระดับสูงก็ต้องถูกกำราบด้วยมือเดียว

เขาหันหลังกลับ “เจ้าหนู เจ้าต้องการสู้กับข้าคนนี้จริงๆ?”

เขาไม่รังเกียจอยู่แล้วที่จะจัดการหลิงฮันเสียแต่ตอนนี้ หากทำอย่างนั้นทักษะบ่มเพาะของหลิงฮันก็จะตกเป็นของเขา ซึ่งเขามั่นใจเป็นอย่างมากว่าทักษะบ่มเพาะของหลิงฮันจะต้องเป็นทักษะระดับราชานิรันดร์แน่นอน ไม่เช่นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้มีพลังป้องกันที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้น

“เซียนเฒ่า เจ้าจะไร้ยางอายเกินไปแล้ว!”

“ใช่แล้ว เป็นถึงเซียนแต่กลับลดตัวลงมาสู้กับระดับวารีนิรันดร์ ทำไมเจ้าไม่อมขี้เถ้าตายไปเลยล่ะ?”

ทุกคนกล่าวเยาะเย้ยเนื่องจากไม่ต้องการให้หลิงฮันสู้

“หลิงฮัน พอได้แล้ว” เซียนซิงฉาเองก็กล่าวห้าม ตอนนี้เขาตระหนักได้ถึงพรสวรรค์ของหลิงฮันแล้ว ไม่ว่าจะต้องทำวิธีใดเขาก็ต้องทำให้หลิงฮันมีชีวิตรอดให้ได้ ตราบใดที่รุ่นเยาว์ผู้นี้บรรลุเป็นเซียน ความแข็งแกร่งของเขาจะสามารถเหยียบย่ำทุกสรรพสิ่งบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้

หลิงฮันไม่กล่าวอะไรแต่เลือกที่จะโคจรหยดโลหิตราชาเซียน

ฮูอิงมู่กล้าคิดที่จะครอบครองรจักพรรรดินี เขาไม่อาจปล่อยเรื่องนี้ไปเฉยๆได้!

‘ครืนน’ ร่างของหลิงฮันเอ่อล้นไปด้วยอำนาจแห่งเซียน หยดโลหิตราชาเซียนนี้เป็นสิ่งที่ราชันวารีสวรรค์จงใจเหลือทิ้งเอาไว้ทำให้อำนาจของมันไม่เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา เมื่อหลิงฮันโคจรใช้งานมัน พลังของเขาจะทัดเทียมได้แม้กระทั่งเซียนระดับสูง

เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะสังหารเซียนระดับต้น

“อะไรกัน!” ทุกคนตกตะลึง ออร่าที่สัมผัสได้จากหลิงฮันเป็นอำนาจของเซียนไม่ผิดแน่

ร่างของหลิงฮันโอบล้อมไปด้วยแสงสว่างสีทองแห่งเต๋า ออร่าของเขาในตอนนี้ยิ่งใหญ่ราวกับเป็นตัวตนที่ทัดเทียมสวรรค์

‘ตุบ ตุบ ตุบ’ จอมยุทธแทบทุกคนล้มคุกเข่าลงกับพื้นทันที ไม่ว่าจะเป็นเทียนเซี่ยตี้เอ้อ ซื่อเฉินเฟิงหรือราชาระดับสามคนอื่นๆก็ไม่มีข้อยกเว้น ออร่าของราชาเซียนคืออำนาจที่อยู่เหนือสรรพสิ่ง

คนที่ยังยืนอยู่ได้มีเพียงเหล่าเซียน จักรพรรดินี สตรีนกอมตะสวรรค์… และสุนัขตัวดำ!

“เจ้าครอบครองหยดโลหิตราชาเซียน แถมยังเป็นหยดโลหิตที่สมบูรณ์อีกด้วย!” ฮูอิงมู่ตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหวั่นไหวและรู้สึกได้ถึงภัยคุกคาม

แววตาของหลิงฮันมืดมนและไม่กล่าวคำพูดใดๆออกราวกับเป็นคนตาย

“คิดจะสังหารข้ารึ? ฝันไปเถอะ!” ฮูอิงมู่กล่าว “ดินแดนต้องห้ามแปดศิลาเป็นขุมอำนาจที่ทรงพลังที่สุด ต่อให้เจ้าหลบหนีไปสุดของจักรวาล โชคชะตาของเจ้าก็มีเพียงความตาย”

“หลิงฮัน คิดให้ดีก่อนที่จะตัดสินใจลงมือ” เซียนซิงฉาไม่ได้ห้ามแต่กล่าวเตือน ตอนนี้หลิงฮันมีพลังที่แข็งแกร่งทัดเทียมกับตัวเขา

หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “ที่ข้าจะทำคือให้ทุกคนได้รับรู้คือมดปลวกตรงหน้าต้องถูกเหยียบย่ำจนตาย!”

ฮึ่ม!

ฮูอิงมู่เค้นเสียงในใจก่อนจะหันหลังและเผ่นหนี

อีกฝ่ายใช้หยดโลหิตราชาเซียนทำให้พลังในตอนนี้เพียงพอที่จะเอาชนะเซียนระดับสูงได้! เสื้อคลุมของเขาสามารถรับการโจมตีได้ร้อยกระบวนท่าก็จริง แต่หากถึงขีดจำกัดแล้วอำนาจของมันย่อมสลายไป

“คิดหนี?” หลิงฮันแสยะยิ้ม ในเมื่อเขายอมสิ้นเปลืองใช้หยดโลหิตเซียนแล้ว คิดว่าเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ?

เขาลงมือจู่โจมไปยังฮูอิงมู่

ณ เวลานี้หลิงฮันคือเซียนระดับสูง!

การโจมตีของเซียนระดับสูงนั้น เซียนระดับต้นไม่มีทางหลบหลีกพ้น

‘ตูม’ รูปแบบอาคมศักดิ์สิทธิ์ของเสื้อคลุมส่องประกายและป้องกันการโจมตีของหลิงฮันเอาไว้

หลิงฮันไม่สนใจ ถึงแม้โลหิตราชาเซียนจะมีระยะเวลาใช้งานที่จำกัด แต่นั่นก็เพียงพอให้เขาโจมตีได้เกินร้อยกระบวนท่าแน่นอน

หรือก็คือ ไม่ว่าอย่างไรฮูอิงมู่ก็ต้องตาย

‘ตูม! ตูม! ตูม!’

หลิงฮันกระหน่ำโจมตีใส่ฮูอิงมู่อย่างบ้าคลั่งจนอีกฝ่ายไม่อาจทำอะไรได้เลย

ที่จริงหลิงฮันไม่จำเป็นต้องรับหนึ่งกระบวนท่าของฮูอิงมู่และสังหารอีกฝ่ายทิ้งเลยก็ได้ แต่ทำไมเขาถึงต้องทำอะไรให้ซับซ้อนแบบนั้นน่ะรึ?

นั่นเพราะหลิงฮันต้องหากให้ฮูอิงมู่กล่าวขอโทษ!

ไม่เช่นนั้นแล้วคนหยิ่งทะนงอย่างฮูอิงมู่ ต่อให้ถูกหลิงฮันสังหารเขาก็ไม่มีวันยอมรับผิดและกล่าวขอโทษ

“ศิษย์พี่หลิงแข็งแกร่งที่สุด!”

“ศิษย์พี่หลิงไร้เทียมทาน!”

“ศิษย์พี่หลิง ข้าอยากมีบุตรกับท่าน!”

ศิษย์ทุกคนโห่ร้อง ยิ่งศิษย์สตรียิ่งแล้วใหญ่ แม้แต่หลงเซียงเยว่ก็เกือบจะโห่ตะโกนออกมาแล้ว

หลิงฮันปล่อยหมัดอย่างต่อเนื่อง ด้วยอำนาจจากโลหิตราชาเซียน พลังต่อสู้ของเขาในตอนนี้บรรลุระดับที่เรียกว่าไร้เทียมทาน

ทางด้านของฮูอิงมู่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เสื้อคลุมสมบัติของเขาถูกเผาผลาญพลังอย่างต่อเนื่องไม่หยุด รูปแบบอาศักดิ์สิทธิ์อักขระหนึ่งพังทลาย ทันใดนั้นบนเสื้อคลุมมีรอยขาดปรากฏให้เห็น

ฮูอิงมู่กัดฟัน ที่อีกฝ่ายถึงกับยอมใช้หยดโลหิตราชาเซียนนั้นย่อมหมายความว่าไม่ต้องการไว้ชีวิตเขา ต่อให้ร้องขอความเมตตาไปก็เปล่าประโยชน์ ยิ่งกว่าเขาด้วยนิสัยยิ่งทะนงจนเข้ากระดูกของเขา ไม่มีเด็ดขาดที่จะยอมร้องขอชีวิตจากมดปลวก

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยินยอม เขาเป็นถึงเซียนที่มาจากดินแดนต้องห้ามแต่ตอนนี้กลับกำลังถูกรุ่นเยาว์ระดับวารีนิรันดร์ทุบตีอย่างไม่มีทางตอบโต้ ความตายครั้งนี้จะก่อเกิดเป็นความอัปยศที่หมื่นแสนปีก็ไม่มีวันเลือนหาย

เขาดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ตนเองหนีรอด