หลิงฮันสะบัดนิ้วมือ คลื่นแสงดาบถูกปลดล่อยออกไปสลายการโจมตีของฉงปาตู้ในพริบตา

“หืม?” ฉงปาตู้เผยสีหน้าประหลาดใจ แม้เขาจะโจมตีออกไปแบบไม่ใช้พลังอะไรมาก แต่อำนาจของเซียนนั้นเป็นอำนาจที่ทรงพลังที่สุดในโลก เป็นไปได้อย่างไรที่การโจมตีของเขาจะสังหารมดปลวกระดับวารีนิรันดร์ไม่ได้?

ที่น่าแปลกกว่านั้นหลิงฮันสามารถสลายการโจมตีของเขาได้จริงๆ

เหลือเชื่อ!

“น่าสนใจ!” แม้เขาจะตกตะลึงเป็นอย่างมาก แต่เซียนก็ยังเป็นเซียน ท่าทีของเขาไม่วิตกกังวลแต่อย่างใด

“เพื่อไม่ให้เป็นการเอาเปรียบ รับการโจมตีของข้าไปด้วย!” หลิงฮันใช้นิ้วแทนเล่มดาบปลดปล่อยการโจมตีใส่ฉงปาตู้

ฉงปาตู้ผลักฝ่ามือ ‘ตูม’ การโจมตีของทั้งสองเข้าปะทะกันอีกครั้ง

เพียงแต่หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้ลงมือใดๆต่อและทำเพียงจ้องมองกันและกัน

จากการแลกเปลี่ยนสองกระบวนท่า ฉงปาตู้ยืนยันได้แล้วว่าหลิงฮันมีพลังต่อสู้ในระดับเดียวกับเซียนซึ่งทำให้เขารู้สึกสับสนเป็นอย่างยิ่ง

แต่ถึงอย่างนั้นฉงปาตู้ก็มั่นใจว่าไม่ว่าหลิงฮันจะเป็นสัตว์ประหลาดแบบใดก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ ทว่าหากต้องสู้กันจริงๆเขาก็คงไม่สามารถกำราบหลิงฮันได้ภายในสองหรือสามกระบวนท่าเช่นกันและการต่อสู้คงพวกเขาคงส่งผลให้ตระกูลหลงพังพินาศ

แม้เขาจะอวดดีแค่ไหนก็ไม่ได้บ้าบิ่นถึงขนาดกล้าสร้างปัญหาเช่นนั้นในตระกูลที่มีเซียนระดับกลางพำนักอยู่

“น่าสนใจเหลือเกิน!” ฉงปาตู้กล่าว “ข้าอยากรู้จริงๆว่าเจ้าที่เป็นเพียงจอมยุทธระดับวารีนิรันดร์เหตุใดถึงได้ทรงพลังเช่นนี้”

หลิงฮันกล่าว “ดินแดนต้องห้ามเปิดเมฆาอยู่ที่ไหน เอาไว้ข้ามีเวลาจะไปเยี่ยมเยือน”

“เจ้ากินสมบัติล้ำค่าเข้าไป?” ฉงปาตู้เอ่ยถาม

“ข้าไม่ค่อยถูกชะตากับเจ้าเท่าไหร่ งานแต่งของเจ้าข้าสร้างปัญหาให้เสียดีไหม” หลิงฮันกล่าว

ทั้งสองไม่มีใครเลยที่ตอบคำถามของอีกฝ่าย

“เจ้าจะต้องมีความลับบางอย่างอยู่แน่ ข้าจะต้องรู้ให้ได้” ฉงปาตู้กล่าว

หลิงฮันยิ้ม “หากไม่หวาดกลัวความตายก็ตามแต่ ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นว่าข้าจะสังหารเจ้าอย่างไร”

“ฮ่าๆๆๆๆ” ฉงปาตู้หัวเราะลั่น “ข้าไม่เคยพบเห็นจอมยุทธระดับวารีนิรันดร์ที่อวดดีเช่นเจ้ามาก่อน แต่คราวนี้เห็นแก่ตระกูลหลงข้าจะยอมปล่อยให้เจ้าอวดดีไปได้อีกสักพัก”

“เช่นกัน!” หลิงฮันหันหลังเดินจากไป ในเมื่อยืนยันได้แล้วว่าดินแดนต้องห้ามเปิดเมฆาคือที่อยู่ของราชาไค่หยุน เขาก็รู้เสียทีว่าในอนาคตจะตามหาราชาไค่หยุนได้อย่างไร

ฉงปาตู้จ้องมองแผ่นหลังของหลิงฮันด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยจิตสังหาร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ลงมือ อย่างที่กล่าวไป เขาไม่มั่นใจว่าจะสังหารหลิงฮันได้โดยที่ทำลายตระกูลหลง

เมื่อหลิงฮันเดินออกจากลานที่พักก็พบเห็นจิ่งอี้และหยางจือเกอกำลังยืนอย่างหยิ่งผยอง ทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในลานที่พัก แต่ในเมื่อนายน้อยของเขาลงมือเองแล้วหลิงฮันย่อมต้องเชื่อฟังแต่โดยดี

“ไสหัวไปแล้วอย่าได้คิดขัดขวางพวกข้าอีก!” หยางจือเกอกล่าวเยาะเย้ย การที่พ่ายแพ้หลิงฮันราบคาบก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้สึกรังเกียจหลิงฮันเป็นอย่างมาก

ตูม!

หลิงฮันปล่อยหมัดใส่หน้าหยางจือเกอ ‘ปัง’ ร่างของหยางจือเกอกระแทกประตูทะลุลอยเข้าไปในห้องพักของฉงปาตู้ ร่างของเขากลิ้งหลายตลบอยู่กับพื้นก่อนจะหยุดเมื่อร่างชนกำเสาหินในห้อง

เขาอับอายเป็นอย่างมาก หลิงฮันยังกล้าขัดขืนอยู่อีกได้อย่างไร?

“เจ้าตายแน่!” หยางจือเกอลุกขึ้นยืนและคำราม กล้าลงมือกับเขาต่อหน้านายน้อยเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับการหักหน้านายน้อย เมื่อสุนัขรับใช้ถูกรังแกมีรึที่เจ้านายจะปล่อยไปเฉยๆ?

แต่ผ่านไปครู่หนึ่งหยางจือเกอก็ต้องหันหน้าไปหาฉงปาตู้ เหตุใดนายน้อยถึงยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆอีก?

หลิงฮันยิ้มและเดินจากไป

“นายน้อย เขาอวดดีขนาดนั้นทำไ…”

เพี๊ยะ!

หยางจือเกอรีบใคร่ครวญต่อฉงปาตู้แต่ก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้าก่อนที่จะได้กล่าวจบ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หยางจือเกอสับสนเป็นอย่างมาก

“ไสหัวไป!” ฉงปาตู้ตะโกนอย่างไม่แยแส

จิ่งอี้ตกตะลึง นางไม่เคยเห็นฉงปาตู้มีอารมณ์ฉุนเฉียวขนาดนี้มาก่อน รุ่นเยาว์ผู้นั้นต้องมีความสามารถแบบใดกันถึงทำให้ฉงปาตู้เป็นแบบนี้ได้

……

หลิงฮันกลับมาที่พักของตนเองและเริ่มใช้ความคิด ในเมื่อฉงปาตู้เป็นทายาทของราชาไค่หยุนงั้นเขาก็ต้องทำให้งานแต่งของอีกฝ่ายหยุ่งเหยิงปั่นป่วน

แต่คำถามคือจะทำอย่างไร?

ประมุขตระกูลหลงไม่ได้ไปยังดาวมู่ถู บางทีอีกฝ่ายอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเขา ส่วนดินแดนต้องห้ามเปิดเมฆาเองกูดูจะเป็นขุมอำนาจที่ไม่สุงสิงกับใครเสียเท่าไหร่ เป็นไปได้ว่าพวกเขาก็คงไม่รู้จักเขาเช่นกัน

“รอดูทางด้านของหลงเซียงเยว่ก่อนแล้วกัน” หลิงฮันตัดสินใจรอไปก่อน เพราะอย่างไรสิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้มีเพียงการใช้ชื่อเสียงในการข่มขู่คนอื่นเท่านั้น พลังต่อสู้จริงๆของเขาเทียบได้แค่กับเซียนระดับต้น

สองวันต่อมาหลงอวี่ซานได้มาหาเขา

“เจ้าสังหารราชาเซียนไปถึงสองจริงๆ?” นางเอ่ยถามด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

หลิงฮันกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ผิด ท่านสามารถไปถามใครที่ไหนก็ได้”

หลงอวี่ซานจ้องมองหลิงฮันโดยทำใจเชื่อไม่ลง แต่หลงเซียงเยว่ก็ไม่น่าจะหลอกลวงนางเช่นกัน… หลงเซียงเยว่ยกฝ่ามือขึ้นและลองผลักเข้าใส่หลิงฮัน

หลิงฮันกระตุ้นรูปแบบอาคมสังหารภายในร่าง พลังต่อสู้ของเขายกระดับขึ้นเทียบเท่าเซียนระดับต้นและปัดป้องการโจมตีของหลงอวี่ซานได้อย่างง่ายดาย

หลงอวี่ซานตกตะลึง หลิงฮันไม่ได้ใช้สมบัติใดๆเลยแต่กลับมาพลังต่อสู้ทัดเทียมนางได้ จากจุดนี้หากเขามีความสามารถอื่นซ่อนอยู่อีกการจะสังหารราชาเซียนได้ก็ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน

นางชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว “หากเจ้าทำบางสิ่งให้ข้า ข้าจะมอบเขามังกรให้เจ้าเป็นการตอบแทน”

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “อยากให้ข้าทำอะไร?”

“ข้าต้องการให้เจ้าหาวิธีการยกเลิกงานแต่งงานของข้ากับตระกูลฉง” หลงอวี่ซานกล่าว

หลิงฮันมีท่าทีสนใจขึ้นมา เขาตั้งใจจะป่วนงานแต่งงานของฉงปาตู้อยู่แล้วและไม่คาดคิดว่าหลงอวี่ซานจะยื่นข้อเสนอนี้มาให้เขาพอดี หากเป็นเช่นนี้ก็เปรียบเหมือนกับว่าเขาจะได้รับเขามังกรมาแบบไม่ต้องทำอะไรเลย

เขากล่าว “จะแต่งงานหรือไม่คนที่ตัดสินใจคือตัวท่าน แค่ปฏิเสธไปเลยไม่ได้รึ?”

“ไม่อาจทำได้!” หลงอวี่ซานส่ายหัว “ตระกูลฉงคือขุมอำนาจของตัวตนระดับราชาเซียน หากข้าปฏิเสธงานแต่งไปตรงๆราชาเซียนจะต้องเกรี้ยวกราดเป็นแน่และจะนำพาให้ตระกูลหลงล่มสลาย ด้วยเหตุนั้นเรื่องนี้ข้าจึงต้องพึ่งพาเจ้า!”