ราชาไค่หยุนสู้ไปได้ครู่หนึ่งก็หันหลังเผ่นหนี

หลิงฮันไล่ตามอย่างไม่ลดละ เขาต้องสังหารราชาไค่หยุนให้ได้ในครั้งนี้ ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยขี้ขลาดของอีกฝ่าย ราชาไค่หยุนจะต้องหลบซ่อนตัวจนยากที่จะหาพบแน่นอน

เขาไม่ได้มีเวลาอยู่ในโลกบรรพกาลนานขนาดนั้นเพื่อไล่ล่าจิ้งจอกเฒ่าผู้นี้

ต้องฆ่าให้ได้!

“เจ้าหนู อย่าได้ล้ำเส้นเกินไป!” ราชาไค่หยุนคำราม หลิงฮันที่เป็นเพียงเซียนระดับกลางกล้าดีอย่างไรมาไล่ล่าราชาเซียนสูงสุดเช่นเขา ต่อให้หลิงฮันมีพลังต่อสู้ที่เทียบได้กับราชาเซียนสูงสุดก็ตาม แต่หากใครได้ยืนเรื่องนี้เขาก็มีแต่จะกลายเป็นตัวตลกของผู้คน

แต่แน่นอนว่าต่อให้ต้องกลายเป็นตัวตลกอะไรเขาก็ไม่สนทั้งนั้น สิ่งเดียวที่เขาเป็นกังวลในตอนนี้คือชีวิตของตัวเอง ตราบใดที่เขาหลบหนีพ้นเขาจะหายตัวไปโดยไม่ปรากฏตัวให้หลิงฮันหาเจออีกเลย

หลิงฮันไม่คิดจะกล่าวตอบโต้อะไร ราชาไค่หยุนมีโชคชะตะจะต้องสิ้นชีพอยู่แล้วเหตุใดเขาต้องพล่ามให้เสียเวลาด้วย? ทางด้านของจักรพรรดินีกับจักรพรรดิพิรุณเขาก็ไม่เป็นกังวลเช่นกัน ทั้งสองบรรลุเป็นเซียนเรียบร้อยและมีพลังต่อสู้พอจะป้องกันตนเองได้แล้ว

ราชาไค่หยุนหลบหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ต่อหน้าความเร็วของหลิงฮันมีรึที่เขาจะหนีพ้น?

โดยปกติแล้วหากขึ้นชื่อว่าเซียน ไม่ว่าจะเป็นเซียนระดับต้น เซียนระดับสูงหรือราชาเซียนล้วนแต่มีความเร็วเท่ากัน หากเซียนคนหนึ่งคิดหลบหนีเซียนอีกคนก็ไม่อาจห้ามรั้งได้ เพียงแต่ว่าราชาไค่หยุนนั้นโชคร้ายที่มาพบกับหลิงฮันที่สามารถเคลื่อนเหนือใครด้วยอำนาจสายฟ้าและแสงอัสนี

ราชาไค่หยุนใช้อำนาจห้วงเวลากีดกันหลิงฮันอย่างไม่หยุดยั้งซึ่งได้ผลเป็นอย่างมาก เขาสามารถรั้งความเร็วของหลิงฮันเอาไว้ได้อย่างต่อเนื่อง เพียงแต่ว่าเมื่อระยะห่างระหว่างพวกเขาห่างกันเล็กน้อย อำนาจห้วงเวลาจะก็จะใช้การไม่ได้ผลและหลิงฮันก็ไล่ตามเขากลับมาทันเหมือนเดิม

ราชาไค่หยุนไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ตนเองต้องมาหลบหนีเหมือนหมาขี้แพ้เช่นนี้ จุดหมายของเขาคือดินแดนต้องห้ามเปิดเมฆา ถึงแม้ที่นั่นจะไม่มีราชาเซียนคนอื่นคอยช่วยเหลือ แต่ที่นั่นก็มีรูปแบบอาคมอันทรงพลังที่เขาใช้เวลาหลายร้อยล้านปีสร้างขึ้นมาติดตั้งอยู่

คนที่หวาดกลัวความตายเช่นเขาแน่นอนว่าต้องเตรียมแหล่งกบดานที่สมบูรณ์แบบเอาไว้ เขามั่นใจว่ารูปแบบอาคมที่เขาสร้างขึ้นนั้นต่อให้ราชาเซียนสิบคนร่วมมือกันก็ไม่สามารถต้านทานได้ เมื่อไปถึงที่นั่นแล้วเขายังจำเป็นต้องหวาดกลัวหลิงฮันอยู่อีก?

ปัง! ปัง! ปัง! ตลอดการหลบหนีราชาไค่หยุนไม่อาจเลี่ยงการปะทะได้

สามปีผ่านไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่ตอนที่ต่างฝ่ายต่างไล่ตามและไล่ล่า

แขนและขาอย่างละข้างของราชาไค่หยุนถูกตัดขาด บนหน้าอกปรากฏรูขนาดใหญ่และหูข้างหนึ่งหายไปเช่นกัน เพียงแต่ว่าต่อให้ขากับแขนจะขาดหายไป เขาก็ควบแน่นปราณก่อเกิดสร้างขาแขนเทียมขึ้นมาทดแทนได้ทำให้ความเร็วและพลังต่อสู้ไม่ได้ลดลงไป

ในทางตรงกันข้าม หลิงฮันนั้นด้วยการที่มีหยดวารีนิรันดร์เขาจึงไม่มีร่องรอยบาดแผลใดๆบนร่างกายเลยแม้แต่นิดเดียว

ใช้เวลาตั้งสามปีกว่าจะไล่ต้อนราชาไค่หยุนมาถึงขนาดนี้ได้ เขาไม่มีทางยอมหยุดไล่ตามแน่

ราชาไค่หยุนในตอนนี้เปรียบดั่งตะเกียงที่น้ำมันระเหยหายไปเกือบหมด เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยที่ไม่มีเวลาให้ฟื้นฟูพักตัว ยิ่งต้องปะทะต่อเนื่องไม่หยุดก็ยิ่งทำให้บาดแผลสาหัสขึ้น หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นราชาเซียนสูงสุด บาดแผลสาหัสตามร่างกายคงทำให้เขาสิ้นชีพไปนานแล้ว

ใบหน้าของหลิงฮันยังคงขึงขังไม่แปรเปลี่ยน แขนทั้งสี่ข้างงอกออกมาด้วยทักษะกายาแสงตะวันทองคำไร้เทียมทาน ทักษะระดับนิรันดร์มากมายถูกกระหน่ำปลดปล่อยออกมาไม่ยั้ง

ราชาไค่หยุนคำราม ตอบโต้และเผ่นหนี ระยะทางกว่าจะไปถึงดินแดนต้องห้ามเปิดเมฆายังต้องเดินทางอีกราวๆหนึ่งปี ต่อให้หลิงฮันไม่โจมตีปลิดชีพและคอยกดดันเขาอย่างเดียว เกรงว่าอีกไม่ถึงหนึ่งปีเขาก็มีโอกาสที่จะตกตาย

ต้องหาทางฟื้นฟูบาดแผลก่อนจะตาย แต่หากจะฟื้นฟูได้ก็ต้องสังหารหลิงฮันเสียก่อนหรือไม่ก็สลัดหลิงฮันให้หลุด ซึ่งไม่ว่าวิธีไหนก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาทำได้ทั้งนั้น

หากเป็นราชาเซียนคนอื่น เมื่อพบเจอศัตรูเช่นหลิงฮันบางทีพวกเขาอาจจะเลือกสู้สุดชีวิตดีกว่าหลบหนี แต่ราชาไค่หยุนนั้นต่างออกไป ความหวงแหนชีวิตของเขานั้นมีมากเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการ

ราชาไค่หยุนแบกร่างที่บาดเจ็บหลบหนีอย่างไม่ลดละ เขาต้องการมีชีวิตอยู่!

สถานการณ์เช่นนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ราชาไคหยุนโจมตีและหลบหนี หลิงฮันโจมตีและไล่ล่า กว่าจะรู้ตัวเวลาก็ผ่านไปแล้วอีกครึ่งปี

มาถึงจุดนี้แม้แต่หลิงฮันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชมเชยในความปรารถนาอยากมีชีวิตอันแรงกล้าของราชาไค่หยุน

เพียงแต่ว่าความรู้สึกต้องการฆ่าของหลิงฮันก็ไม่ได้สั่นคลอน

ราชาไค่หยุนต้องตาย!

เขาคำรามพร้อมกับสะบั้นดาบไม่ผุพัง คลื่นแสงอันทรงพลังปะทุออกมาจนราชาไค่หยุนต้องหยุดหันกลับมาตอบโต้อีกครั้ง

“เจ้าหนูบัดซบ อย่าให้คิดจะว่าสังหารข้าได้!” ราชาไค่หยุนขยับร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและตอบโต้หลิงฮัน ‘ปัง’ การโจมตีตอบโต้ครั้งนี้ทำให้บาดแผลของเขาสาหัสยิ่งขึ้นไปอีกจนกระอักโลหิตออกมา

เขาไม่ได้อยากเข้าปะทะกับหลิงฮันแต่ก็ไม่มีทางเลือก หากเขาไม่ตอบโต้ชีวิตของเขาก็จะสูญสิ้นทันที

ต้องรีบกลับไปดินแดนต้องห้าม!

ความมุ่งมั่นนี้คือทุกสิ่งที่ทำให้เขายังประคองชีวิตอยู่ได้

หลิงฮันไล่ตามและโจมตีสังหารราชาไค่หยุนมานานแล้วถึงสามปีครึ่ง เหตุการณ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดกับตัวเองมาก่อน

การไล่ล่าสังหารดำเนินต่อไปอีกหกเดือน พวกเขาเข้าใกล้ดินแดนต้องห้ามเปิดเมฆาเข้าไปทุกที โดยที่ตอนนี้ร่างของราชาไค่หยุนไม่ได้มีสภาพเหมือนเดิมอีกต่อไป

โลหิตในร่างของเขาถูกเผาผลาญไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว ร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับกระดูกที่มีหนังหุ้ม ปราณก่อเกิดที่มีก็ถูกผลาญแทบจะหมดแล้ว ที่ใบหน้าของเขานั้นไร้ดวงตาอีกต่อไป สิ่งที่ปรากฏอยู่มีเพียงรูสีดำสองรูที่ส่องแสงสลัวราวกับวิญญาณคนตาย

ในที่สุดก็มาถึง!

ราคาไค่หยุนฉีกมิติ ดินแดนต้องห้ามไค่หยุนที่ซ่อนอยู่ปรากฏออกมากลางห้วงอวกาศ เกรงว่าต่อให้เป็นราชาเซียนก็ไม่อาจตามหาที่นี่พบ ร่างที่ไร้รูปทรงดูไม่ได้ของเขารีบพุ่งเข้าไปทันที ทางด้านหลิงฮันเองก็ไล่ตามไปอย่างไม่ลังเลและกระหน่ำโจมตีต่อ

“เจ้าหนูบัดซบ มอบชีวิตของเจ้ามา!” ราชาไค่หยุนระเบิดเสียงหัวเราะ มือของเขาขยับเป็นท่วงท่า ‘ครืนน’ คลื่นแสงอันเย็นยะเยือกลอยออกมาจากด้านในดินแดนต้องห้าม ‘พรึบ’ คลื่นแสงสลายไปปรากฏเป็นหอกยาวสามง่ามอยู่ในมือซ้ายราชาไค่หยุน กลิ่นอายของตราประทับที่สลักอยู่บนหอกยาวสามง่ามนี้ดูทรงพลังเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน รูปแบบอาคมที่ปกคลุมอยู่ทั่วทั้งดินแดนต้องห้ามถูกกระตุ้นใช้งาน ออร่าอันไร้สิ้นสุดถูกปลดปล่อยออกมาจากรูปแบบอาคมและควบแน่นกลายเป็นมังกรทองแดงโบราณมหึมา

ราชาไค่หยุนยืนอยู่บนศีรษะของมังกรทองแดงและจดจ้องมาที่หลิงฮัน ตอนนี้อาวุธทรงพลังได้มาอยู่ในมือเขาและรูปแบบอาคมโบราณได้ถูกกระตุ้นใช้งานแล้ว ความมั่นใจของเขาหวนกับคืนมาและไม่หวาดกลัวที่จะสู้กับหลิงฮันอีกต่อไป

“ท่านประมุข!” ภายในดินแดนต้องห้าม ทุกคนอุทานออกมา

มนุษย์กระดูกนั่นใช้ประมุขของพวกเขาจริงๆ?

เหลือเชื่อ ราชาไค่หยุนคือตัวตนระดับเซียนสูงสุดแถมยังมีสายเลือดเผ่ามังกร ตราบใดที่ไม่ตกอยู่ในสภาพปางตายจริงโลหิตในร่างก็สมควรที่จะคงสภาพสมบูรณ์เอาไว้ได้ตลอดเวลา ไม่มีทางเลยที่เขาจะอยู่ในสภาพไร้โลหิตเช่นนี้

นะ นะ นี่เขากำลังพบเจอกับศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวขนาดไหนกัน!