Alchemy Emperor of the Divine Dao 1722 น่าอัศจรรย์เกินไป

Now you are reading Alchemy Emperor of the Divine Dao Chapter 1722 น่าอัศจรรย์เกินไป at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

“ฮ่าๆๆ!” สุนัขตัวดำกลิ้งไปมาพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะ

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงฮันและเห็นท่าทางของสุนัขตัวดำ ติงเหยาหลงและหานลู่ก็รู้สึกเกรี้ยวกราดขึ้นมา

ช่างน่ารังเกียจนัก!

ดวงตาของทั้งสองแดงฉานราวกับเปลวเพลิง ถ้าตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ตัวอีกว่าถูกหลิงฮันปั่นหัว พวกเขาก็ไม่สมควรเป็นนิรันดร์สี่นิพพานแล้ว

คนอื่นๆที่มองดูสถานการณ์อยู่ชะงักแน่นิ่งไร้คำพูด พวกเขาไม่คิดว่าหลิงฮันจะเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ที่สำคัญคือเขากล้ายอมรับด้วยว่าตนเองเป็นคนทำ

ติงหู่คำรามและลงมือโจมตีหลิงฮันอีกครั้ง เขารังเกียจหลิงฮันเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างโหดเหี้ยมราวกับจะกลืนกินหลิงฮันทั้งเป็น

ในโลกนี้ เกรงว่าคงจะมีเพียงหลิงฮันคนเดียวที่สามารถทำให้นิรันดร์ระดับโลกียนิพพานสติแตกขนาดนี้ได้

ปัง! ปัง! ปัง!

หลิงฮันทำได้เพียงรับมือกับการโจมตีของติงหู่ที่กระหน่ำเข้าใส่ พลังต่อสู้ของเขาในตอนนี้ยังห่างไกลเกินกว่าที่จะตอบโต้กับกับจอมยุทธระดับนิรันดร์ แต่ด้วยกายหยาบอันไร้เทียมทานของเขา ต่อให้ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้แก่อีกฝ่ายได้ แต่ตัวเขาเองก็ไม่แม้แต่กระอักโลหิต

เหล่าผู้คนที่มองดูตกตะลึงอ้าปากค้า

อัศจรรย์ยิ่งนัก! พลังป้องกันของจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งทรงพลังขนาดนี้ได้อย่างไร?

ณ เวลานี้หากยังมีคนบอกว่าติงหู่ยังเล่นละครอยู่ พวกเขาก็คงเชื่อ

“ฮึ่ม!” หานลู่คว้ามือไปยังหลิงฮัน ‘ครืนน’ ฝ่ามือปราณก่อเกิดขนาดมหึมาปรากฏขึ้นมาราวกับเป็นภูเขายักษ์ใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยอำนาจแห่งกฎเกณฑ์อันน่าสะพรึง

“สับขาวายุ!” สุนัขตัวดำรีบเผ่นหนีอย่างรวดเร็ว

“เจ้ากับข้าต้องร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกัน” หลิงฮันเอื้อมมือไปคว้าจับหางของสุนัขตัวดำเอาไว้ และด้วยการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วของสุนัขตัวดำทำให้ร่างของหลิงฮันสะบัดปลิวไปมาราวกับว่าว

“ปล่อยข้า ตัวเจ้ามันหนักเกินไป!” สุนัขตัวดำโอดครวญ

“ไม่มีปัญหา ข้าเชื่อใจเจ้า!” หลิงฮันหัวเราะ

‘ตูม’ ที่ด้านหลังของพวกเขา ฝ่ามือปราณก่อเกิดมหึมาสัมผัสโดนแต่เพียงอากาศที่ว่างเปล่า

“คิดหนี?” ติงเหยาหลงลงมือ ทั่วร่างของเขาพัวพันไปด้วยตราประทับของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์นับไม่ถ้วนจนแทบมองไม่เห็นร่างกาย

‘พรึบ’ ร่างติงเหยาหลงพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงจนแซงขึ้นหน้าสุนัขตัวดำ แม้ความเร็วของเขาในตอนนี้จะเกิดจากการเผาผลาญแก่นพลังชีวิตทำให้คงสภาพอยู่ในเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่ตราบใดที่สามารถเคลื่อนที่ไปขัดขวางได้ มีรึที่จอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งที่อ่อนแอจะหนีไปจากมือของเขาพ้น?

“ตาย!” เขาคำรามและปล่อยฝ่ามือเข้าใส่หลิงฮันอย่างโหดเหี้ยม

หานลู่จิตใจสั่นสะท้าน เขาอยากจะห้ามติงเหยาหลงไม่ให้ลงมือเพราะหลิงฮันอาจจะมีความลับของราชานิรันดร์อยู่กับตัว แต่พอคิดให้ดีแล้ว ต่อให้หลิงฮันตาย ตราบใดที่เขายังสามารถช่วงชิงดวงวิญญาณของอีกฝ่ายมาได้ เขาก็ยังตรวจสอบความทรงจำเพื่อเค้นหาความลับได้อยู่ดี

‘ตูม’ ฝ่ามือขนาดมหึมาของติงเหยาหลงปิดทางหนีของพวกหลิงฮันเอาไว้ อย่างน้อยด้วยความเร็วของสุนัขตัวดำในตอนนี้ย่อมไม่อาจหลบหนีพ้น

หลิงฮันเผยรอยยิ้ม เขาปล่อยมือจากสุนัขตัวดำและใช้เท้าเตะก้นของมัน ‘ปัง’ ร่างของสุนัขตัวดำถูกแรงเตะส่งลอยกระเด็นพุ่งออกจากรัศมีการโจมตีของติงเหยาหลง

ครืนน!

คลื่นกระแทกที่เกิดจากฝ่ามือมหึมาส่งผลให้ทั่วทั้งเมืองธุลีจันทราสั่นไหว เหล่าผู้คนในเมืองตกอยู่ในความอลหม่านทันที เนื่องจากว่าโครงสร้างของดินแดนแห่งเซียนนั้นทนทานเป็นอย่างมาก ในดินแดนแห่งนี้จึงไม่เคยเกิดแผ่นหินไหวหรือแผ่นดินแยกตัวตามธรรมชาติ เพราะงั้นหากเมื่อใดที่พื้นแผ่นดินสั่นสะเทือน ย่อมเป็นผลมาจากการต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์ที่ทรงพลัง

“ไม่นะฮันน้อย ความตายของเจ้าช่างอนาถยิ่งนัก!” ในระยะที่ห่างออกไป สุนัขตัวดำกำลังลูบกางเกงในเหล็กของตัวเองที่มีรอยเท้าประทับเอาไว้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแรงเตะของหลิงฮันรุนแรงขนาดไหน

มันใช้เท้าหน้าทาบอกและกล่าวโอดครวญ “เพื่อช่วยให้นายท่านหมารอดชีวิต เจ้าถึงขนาดยอมสละชีวิตของตัวเอง ช่างน่านับถือนัก! เพื่อที่เจ้าจะได้ไปสู่สุคติโดยไวข้าจะเผารูปของสตรีงดงามจำนวนมากไปให้ ส่วนเรื่องแก้แค้นนั้น คนชั่วช้าอย่างเฒ่าชราสองคนนั่นต้องต้องตายไวอยู่แล้ว นายท่านหมาไม่จำเป็นต้องทำอะไรก็ได้”

“ที่น่าเสียดายที่สุดคือความลับในตัวเจ้า หากรู้ว่าต้องตายล่ะก็ เจ้าน่าจะมอบมาให้ข้าเสียก่อน!” ยิ่งสุนัขตัวดำกล่าว คำพูดของมันก็ยิ่งไร้สาระขึ้นเรื่อยๆ

พลังของฝ่ามือที่ปะทะโดนเป้าหมายแล้วค่อยๆสลายไปพร้อมกับฝุ่นควัน เมื่อทุกอย่างกลับมามองเห็นได้ชัดดังเดิม ใบหน้าของทุกคนก็แสดงออกถึงความตกตะลึงอย่างปิดไม่มิด

หลิงฮันยังคงยืนอยู่อย่างองอาจ!

พรวด!

ใครหลายคนสำลักออกมา นี่เจ้าเป็นจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งจริงๆรึ? ที่เจ้าต้านทานการโจมตีของนิรันดร์หนึ่งนิพพานได้นั้นพวกข้ายังพอรับได้ แต่นี่ถึงขนาดเจ้ารับการโจมตีของนิรันดร์สี่นิพพานเข้าไปเต็มๆก็ยังไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย… เจ้ามันสัตว์ประหลาด!

แม้ใบหน้าของหลิงฮันจะประดับเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในใจนั้นกำลังโอดครวญอย่างขมขื่น นิรันดร์สี่นิพพานก็ยังคงเป็นนิรันดร์สี่นิพพาน เพียงการโจมตีครั้งเดียวเมื่อครู่ก็ทำให้เขาต้องเผาผลาญปราณก่อเกิดในร่างจนหมดสิ้น หากติงเซี่ยวเฉินโจมตีอีกครั้ง เขาคงไม่สามารถใช้อำนาจของคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ต้านทานได้อีกต่อไป

“โอ้ ฮันน้อย เจ้ายังไม่ตายรึ?” สุนัขตัวดำทำเป็นปาดน้ำตาโดยที่ดวงตาของมันไม่มีน้ำตาอยู่เลยแม้แต่หยดเดียว “นายท่านหมาเสียความรู้สึกเพราะเจ้าไปแล้ว เจ้าจะชดใช้นายท่านหมาอย่างไร?”

“เหอๆ” หลิงฮันหัวเราะและเมินเฉยสุนัขตัวดำ ในทางกลับกันเขาได้หันไปกล่าวกับหานลู่และติงเซี่ยวเฉิน “พวกเจ้าสองคนเล่นไร้สาระอะไรกันอยู่? คนหนึ่งก็โจมตีไม่โดย ส่วนอีกคนทั้งๆที่โจมตีโดนก็ทำอะไรข้าไม่ได้แม้แต่น้อย เห้อ ข้าล่ะรู้สึกขายขี้หน้าแทนพวกเจ้าจริงๆ”

สีหน้าของหานลู่และติงเซี่ยวเฉินเปลี่ยนเป็นมืดมน พลังของสุนัขตัวดำและหลิงฮันนั้นน่าอัศจรรย์เกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการ ตัวหนึ่งมีความสามารถในการเคลื่อนที่ข้ามมิติ ในขณะที่อีกคนมีพลังป้องกันที่ไร้เทียมทานฝืนสวรรค์

“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่?” หานลู่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

อย่างแรกเลยนั้น หากไม่มีความช่วยเหลือจากจอมยุทธระดับแบ่งแยกวิญญาณ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งเช่นหลิงฮันจะไปปรากฏตัวที่โลกบรรพกาล และอย่างที่สองคือ หากอีกฝ่ายไม่ใช่คนของขุมอำนาจที่ยิ่งใหญ่คับฟ้า จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะสามารถต้านทานการโจมตีของนิรันดร์สี่นิพพานได้?

ระดับโลกียนิพพานคือระดับพลังที่อยู่เหนือระดับสร้างสรรพสิ่งอย่างสิ้นเชิง เรื่องพื้นฐานเช่นนี้ไม่ว่าจะไปถามใคร ทุกคนย่อมตอบตรงกัน

หนึ่งสุนัขหนึ่งคนที่น่าอัศจรรย์คู่นี้ จะต้องมีผู้หนุนหลังที่ทรงพลังมากอยู่แน่นอน

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด