สติปัญญาของสมุนไพรนิรันดร์ต้นนี้ไม่ต่ำเลยจริงๆ มันเลือกลงมือในจังหวะที่จิตใจของหลิงฮันกำลังผันผวน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เหมาะเจาะที่สุด

การลอบโจมตีของมันสำเร็จลุล่วงและกลืนหลิงฮันลงท้องได้ในคำเดียว

หากเข้าไปอยู่ในปากของมันแล้ว สิ่งมีชีวิตทุกอย่างในระดับโลกียนิพพานย่อมไม่อาจหลบหนีไปไหนได้

หลังจากกลืนหลิงฮันเข้าไป สมุนไพรนิรันดร์ตนนี้ก็ยังถือแครอทเอาไว้ในมือด้วยท่าทางเกียจคร้าน โดยไม่แม้แต่จะหันแยแสจักรพรรดินีและธิดาโร๋ว

ธิดาโร๋วชะงักทันทีที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า กระต่ายตัวนี้คืออสูรแบบใดกัน? ร่างกายของมันปุกปุยน่ารักมากแท้ๆ แต่หัวกลับเป็นรูปร่างของหมาป่าที่ดูโหดเหี้ยม แถมยังกินหลิงฮันเข้าไปในหนึ่งคำอีก

หลังจากแน่นิ่งไปชั่วขณะ นางก็ตั้งสติได้และคำรามพร้อมกับโจมตีไปยังกระต่ายขาว “มอบชายคนนั้นคืนมา!”

หลิงฮันเป็นคนช่วยชีวิตของนางเอาไว้ ซึ่งถือว่าเป็นนางติดหนี้บุญคุณเอาไว้ครั้งใหญ่

จักรพรรดินีเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก นางไม่ได้กังวลว่าหลิงฮันจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ที่นางไม่สบอารมณ์ก็คือการที่สมุนไพรนิรันดร์ตนนี้กล้ากลืนสามีของนางเข้าไป! นางเรียกร่างแยกทั้งเก้าออกมาอย่างรวดเร็วและลงมือจู่โจมสมุนไพรนิรันดร์

กระต่ายขาวเผ่นหนีทันที ด้วยอำนาจแห่งกฎเกณฑ์อัสนี ความเร็วในการเคลื่อนที่ของมันจึงน่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก แม้แต่จักรพรรดินีเคลื่อนไหวด้วยทักษะแสงอัสนีก็ไม่อาจไล่ตามทันและค่อยๆถูกทิ้งห่าง

แต่หลังจากที่เผ่นหนีไปได้แค่ระยะหนึ่ง จู่ๆฝีเท้าของมันก็เชื่องช้าลง และหัวที่มีรูปร่างหมาป่าของมันก็แสดงสีหน้าเจ็บปวด

ท้องของมันปูดบวมออกมาเป็นรูปหมัด ราวกับกำลังถูกใครบางคนชกจากด้านใน

จักรพรรดินีและธิดาโร๋วไล่ตามมาทัน ซึ่งทั้งสองก็ลงมือทุบตีกระต่ายขาวทันที

ในส่วนของพลังต่อสู้นั้น สมุนไพรนิรันดร์ไม่ได้มีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งเลยแม้แต่น้อย ยกตัวอย่างสมุนไพรนิรันดร์ตนนี้ นอกจากความสามารถในการหลบหนีที่ว่องไวกับความสามารถในการดูดกลืนแล้ว มันก็ไม่มีทักษะอื่นที่ใช้ต่อสู้เลย

‘ตูม’ หน้าอกของกระต่ายขาวระเบิดออก พร้อมกับร่างหนึ่งได้กระโดดออกมา ซึ่งร่างนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลิงฮัน ในขณะที่ปรากฏตัวออกมา เขาได้คว้าแครอทที่อยู่ในอุ้งมือของกระต่ายมาพร้อมกันด้วย

ความจริงแล้วสิ่งที่เป็นแกนกลางของสมุนไพรนิรันดร์ก็คือแครอทชิ้นนี้ ส่วนหัวหมาป่าและร่างกระต่าย เป็นเพียงแค่ลำต้นหรือใบที่ถูกแปรสภาพเท่านั้น

กระต่ายขาวไม่ยินยอม หัวหมาป่าของมันอ้าปากกว้างพยายามจะกัดกินหลิงฮัน

“ฮึ่ม!” หลิงฮันระเบิดออร่าของแก่นพลังภายในร่างออกมา ภายใต้แรงกดดันจากอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของพลังต้นกำเนิดสวรรค์และปฐพีทั้งสอง สมุนไพรนิรันดร์ตรงหน้าก็กลายเป็นแน่นิ่งเชื่อฟังทันที

แต่ถึงแม้จะถูกออร่าที่ทรงพลังกำราบเอาไว้ ใบหน้าของกระต่ายขาวก็ยังแสดงท่าทีโหดเหี้ยมข่มขู่ไม่หยุด สิ่งที่อยู่ในความนึกคิดของมันคือ ความรู้สึกโหยหาที่จะได้กลืนกินสมุนไพรนิรันดร์ตนอื่นอย่างเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิต เพื่อที่ตัวมันจะได้แข็งแกร่งขึ้น

ความปรารถในพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม คือสิ่งที่สิ่งมีชีวิตทั้งมวลล้วนแต่มีอยู่ในสายเลือด

หลิงฮันมองไปยังจักรพรรดินีและกล่าว “ข้าจะเก็บตัวเพื่อทะลวงผ่านระดับสามนิพพาน”

จักรพรรดินีพยักหน้าและกล่าว “อืม!”

นางรู้ดีว่าหลิงฮันเกรี้ยวกราดและปรารถที่จะสังหารจื่อเหอปิงอวิ๋นมากเพียงใด เพราะงั้นนางจึงสนับสนุนหลิงฮันเต็มที่

‘พรึบ’ สิ้นบทสนทนา ร่างของหลิงฮันและกระต่ายขาวก็แวบหายเข้าไปในหอคอยทมิฬทันใด

ภายใต้ต้นสังสารวัฏ เขาเริ่มทำการดูดซับพลังของสมุนไพรนิรันดร์ร่างกระต่าย

สมุนไพรนิรันดร์ตนนี้มีการกลายพันธุ์มาแล้ว เพราะงั้นมันจึงไม่สามารถกล่าวได้ว่าเป็นสมุนไพรนิรันดร์ที่บริสุทธิ์ สมุนไพรชนิดนี้ไม่สามารถช่วยเพิ่มปริมาณปราณก่อเกิดได้ แต่จะช่วยเพิ่มความเข้าใจในอำนาจแห่งกฎเกณฑ์เพียงอย่างเดียว ซึ่งเป็นสิ่งที่หลิงฮันกำลังต้องการอยู่พอดี

สมุนไพรนิรันดร์ร่างกระต่ายดิ้นรนอย่างไม่ยินยอม ด้วยสัญชาตญาณของมันแน่นอนว่ามันย่อมไม่ต้องการถูกคนอื่นดูดกลืน แต่ใครใช้ให้มันละโมบถึงขนาดเป็นฝ่ายจู่โจมหลิงฮันก่อน จนต้องตกอยู่ในสภาพนี้กันล่ะ?

ด้วยนิสัยอันโหดเหี้ยมของมัน หลิงฮันจึงไม่คิดจะใจอ่อนเหมือนกับในกรณีของเมฆาสวรรค์เจ็ดชีวิต ที่เขายอมให้อาศัยอยู่ในหอคอยทมิฬและจะเก็บเกี่ยวหยดสมุนไพรนิรันดร์เพียงแค่ในทุกๆพันปี

การเลี้ยงสมุนไพรนิรันดร์เอาไว้เช่นนี้เป็นสิ่งที่ขุมอำนาจส่วนใหญ่ทำกัน เนื่องจากการจะเลี้ยงดูสมุนไพรนิรันดร์ตั้งแต่ศูนย์นั้นใช้เวลานานเกินไป ถึงแม้การเก็บเกี่ยวหยดสมุนไพรทีละเล็กทีละน้อย จะไม่ได้ผลลัพธ์ดีเท่ากินสมุนไพรทั้งต้นเข้าไป แต่หากมองในระยะยาวแล้ว การทำแบบนี้ก็ได้ผลดีกว่า

ระหว่างที่ถูกหลิงฮันดูดกลืนแก่นพลัง ในที่สุดสมุนไพรนิรันดร์ร่างกระต่ายก็กลับสู่รูปลักษณ์ดั้งเดิม ซึ่งก็คือโสมต้นหนึ่งที่ทั่วร่างถูกปกคลุมไปด้วยตราประทับแห่งเต๋าที่น่าสะพรึงกลัว

หลิงฮันไม่ได้จับโสมสมุนไพรกินเข้าทางปาก แต่เลือกที่จะรีดเค้นแก่นพลังของมันออกมาโดยตรง อำนาจแห่งกฎเกณฑ์จำนวนมากพรั่งพรูออกมาจากโสมสมุนไพรและพัวพันไปทั่วร่างของเขา

ด้านในร่างกายของหลิงฮัน อำนาจแห่งกฎเกณฑ์ส่วนเล็กส่วนน้อยค่อยๆก่อตัวกัน เป็นตราประทับแห่งเต๋าที่รูปร่างเหมือนรังนก ยิ่งเวลาผ่านพ้นไป รังนกก็ค่อยๆถูกต่อเติมจนมีไข่ส่องแสงขนาดมหึมาปรากฏขึ้นมาบนรัง

สามวันต่อมา ‘แกร่ก แกร่ก แกร่ก’ บนผิวของไข่ค่อยๆเกิดรอยแตกร้าวและแตกออกในทีสุด ‘พรึบ’ พริบตาเดียวกันนั้นเอง หลิงฮันก็ลืมตาขึ้นและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

การดูดซับสมุนไพรนิรันดร์เสร็จสมบูรณ์แล้วก็จริง เพียงแต่ว่าร่างกายของเขาในตอนนี้นั้น ได้ตกอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างจะพูดยาก ที่ร่างของเขาในตอนนี้ไม่ใช่เพียงแค่ชุดที่สวมใส่อยู่เท่านั้นที่หายไป แต่เส้นผมและขนคิ้วเองก็ไม่เหลืออยู่เลยแม้แต่เส้นเดียว แถมทั่วร่างยังเต็มไปด้วยเมือกเหนียวเหนอะอีกด้วย

ที่เสื้อผ้าและเส้นผมของเขาหายไปนั้น เป็นผลลัพธ์มาจากอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ดูดกลืนที่สมุนไพรนิรันดร์ปลดปล่อยออกมาเพื่อขัดขืน แต่ด้วยการที่กายหยาบของเขาแข็งแกร่งเกินไป ส่วนที่หายไปจึงมีแค่เส้นผมและเสื้อผ้าเท่านัน้

ภายใต้ระดับราชานิรันดร์ อำนาจแห่งกฎเกณฑ์นอกเหนือจากธาตุทั้งห้านั้น ช่างทรงพลังจริงๆ

หลิงฮันสะบัดมือใช้น้ำสะอาดชำระล้างร่างกาย ก่อนจะนำชุดใหม่ออกมาสวมใส่

แต่สำหรับเส้นผมและคิ้วที่ไม่หลงเหลืออยู่เลยนั้น คงไม่อาจเร่งให้มันงอกขึ้นมาใหม่ได้ในเร็วๆนี้ เพราะมันไม่ได้หลุดร่วงด้วยบาดแผลทั่วไป แต่ถูกทำลายด้วยอำนาจแห่งกฎเกณฑ์

ตอนนี้เขามั่นใจเป็นอย่างมากว่าจะสามารถทะลวงผ่านเป็นนิรันดร์สามนิพพานได้!