ขัดขวางการประหาร

เขาคือใครกัน? ทำไมถึงมีความกล้าขนาดขัดขวางการประหาร?

“เจ้ากล้าดีอย่างไร!” หนึ่งในผู้ได้รับหน้าที่ให้ดูแลการประหารกระโดดขึ้นมาบนเวที มันมีพลังบ่มเพาะอยู่ที่ระดับห้วงจิตวิญญาณซึ่งในดินแดนอันเล็กๆอย่างแคว้นอัคคี มันสามารถเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง มันจ้องมาที่หลิงฮันอย่างเกรี้ยวกราดและพูด “เจ้าคนบ่าบิ่นคนนี้เป็นใครมาจากไหนกัน?”

หลิงฮันยิ้มและพูด “ภายใต้คำสั่งของนายข้าโปวเหวินหลิง จงหยุดการประหารซะ”

‘พรวด!’

ในบริเวณที่ไม่ไกลออกไป โปวเหวินหลิงได้สำลักออกมา

เจ้าหนูนี่ไม่เพียงแค่สังหารทายาทของตระกูลโปว แต่ยังจะลากให้เขาลำบากไปด้วย!

โปวเหวินหลิงในฐานะที่เป็นปรมาจารย์ระดับห้วงจิตวิญญาณและชื่อเสียงของตระกูลโปว ไม่มีใครในเมืองจักรพรรดิที่ไม่รู้จักเขา ทันใดนั้นเองสายตาทุกคู่ก็จดจ้องไปที่โปวเหวินหลิง

ผู้ดูแลการประหารมองไปยังโปวเหวินหลิงเช่นกัน มันคำรามออกมาด้วยความโกรธ “ปรมาจารย์โปว ท่านกล้าสั่งให้คนลงมือขัดขวางการประหาร นี่นับว่าเป็นการกระทำที่เรียกได้ว่าเป็นการกบฏ!”

บัดซบ!

โปวเหวินหลิงรีบกระโดดมาข้างหน้าและพูด “ปรมาจารย์โก่ว ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่รู้จักเจ้าหนูนั่นแม้แต่น้อย!”

“ปรมาจารย์โปว คำพูดของท่านช่างทำให้ข้าเจ็บปวดยิ่งนัก!” หลิงฮันแสร้งทำเป็นเสียใจ

“ไม่ใช่ว่าท่านบอกเอาไว้ว่าท่านจะสนับสนุนข้ารึไง? และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นท่านก็จะปกป้องข้า?! ปรมาจารย์โปวท่านบอกเองว่าจะติดตามข้า!”

โปวเหวินหลิงไม่รู้จะเถียงอย่างไร จริงอยู่ที่เขาบอกว่าจะติดตามหลิงฮันไปทุกที่ แต่ด้วยลักษณะท่าทางการพูดของหลิงฮัน ในสายตาคนอื่นๆเขาคงจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไปเรียบร้อยแล้ว

“เหอะ จิ้งจอกเฒ่าของตระกูลโปวกล้าหาญถึงขนาดวางแผนขัดขวางการประหารเลยรึ!”

“ปรมาจารย์โปวช่างเป็นคนดีจริงๆ เขารู้ว่าหญิงสาวที่พยายามสังหารน่าจือเหยียนเป็นคนดีและคิดจะปกป้องพวกนางเพื่อผลประโยชน์ของแคว้นอัคคี”

“แต่ก็แปลกนะ เมื่อใดกันที่โปวเหวินหลิงนิสัยเปลี่ยนไปและทำอะไรแบบนี้?”

บางคนเริ่มรู้สึกยกย่องโปวเหวินหลิงในขณะที่บางคนรู้สึกสงสัย นิสัยปกติกับนิสัยในตอนนี้ของโปวเหวินหลิงนั้นต่างกันเกินไป

“ปรมาจารย์โปว หมดหน้าที่ของข้าแล้ว ที่เหลือข้าจะยกให้เป็นหน้าที่ของท่าน” หลิงฮันกล่าวด้วยรอยยิ้มและหันไปพูดกับสองสาว “พวกเจ้าขอบคุณปรมาจารย์โปวที่ช่วยเหลือชีวิตของพวกเจ้าเร็วเข้า”

โซ่ที่ตรวนร่างของลิ่วเฟิงเอ๋อและลิ่วลู่เอ๋อเอาไว้ถูกหลิงฮันปลดออกทำให้พลังบ่มเพาะของพวกนางกลับมาเป็นเช่นเดิม พวกนางไม่ใช่คนโง่และรีบเล่นละครตามหลิงฮัน พวกนางก้มหัวเล็กน้อยไปทางโปวเหวินหลิงและพูดพร้อมกัน “ขอขอบคุณปรมาจารย์โปวมากเจ้าค่ะ!”

ตอนนี้โปวเหวินหลิงไม่สามารถล้างมลทินให้ตนเองได้แล้ว!

“ไปกันเถอะ!” หลิงฮันเอื้อมมือออกไปคว้าตัวหญิงสาวทั้งและเผ่นหนี “ปรมาจารย์โปว พวกเราไปพบกันในสถานที่เดิม”

“ใครบอกให้เจ้าไป!” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ประหารลงมืออย่างรวดเร็ว มันปล่อยฝ่ามือเข้าใส่แผ่นหลังหลิงฮัน มันคือผู้ใช้ทักษะฝ่ามืออยู่แล้วและเมื่อฝ่ามือของมันเคลื่อนไหว ลวดลายตราประทับก็ส่องแสงสว่างราวกับรากของต้นไม้ที่กำลังเลื้อยเข้าใส่หลิงฮัน

ในความเป็นจริงเพียงแค่ลมหายใจของหลิงฮันก็สามารถสังหารเจ้าหน้าที่คนนี้ได้ แต่เลือกที่จะใช้ทักษะเคลื่อนไหวเพื่อหลีกเลี่ยงฝ่ามือของเจ้าหน้าที่คนนั้นแทน จากนั้นร่างของเขาก็เร่งความเร็วขึ้นและเคลื่อนไหวหลบหนีอย่างรวดเร็ว

โปวเหวินหลิงรีบระเบิดความเร็วไล่ตามไป เขาจะต้องจับตัวหลิงฮันให้ได้ ไม่เช่นนั้นความผิดของมันจะไม่ถูกลบล้าง

“ปรมาจารย์โปว เจ้าคิดจะหนีเช่นกัน?” ผู้ดูแลการประหารแสยะยิ้มอย่างมืดมน ร่างของมันเคลื่อนที่อย่างว่องไวและปล่อยฝ่ามือเข้าใส่โปวเหวินหลิง

‘หลบหนีน้องสาวเจ้าสิ!’

โปวเหวินหลิงเกือบจะกระอักเลือดออกมาเพราะความโกรธ “ปรมาจารย์โก่ว ข้ากำลังจะไปจับนักโทษสามคนนั้นกลับมา!”

“เหอๆ แล้วทำไมตอนสามคนนั้นหลบหนีข้าถึงไม่เห็นเจ้าลงมือทำอะไรเลยล่ะ? ปรมาจารย์โป่ว ไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังหยุดข้าไม่ให้ไล่ตามสามคนนั้นไปหรอกรึ?” ผู้ดูแลการประหารเอ่ยถามอย่างเย็นชา มันแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมาราวกับอ่านแผนการของโปวเหวินหลิงได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

‘น้องสาวเจ้าสิ เจ้าต่างหากเป็นคนหยุดข้า!’

โปวเหวินหลิงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากลงมือ เขามีพลังใกล้เคียงกับผู้ดูแลการประหาร คิดรึว่าเขาจะยอมถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว? แต่ยิ่งเขาตอบโต้มากเท่าไหร่ คนอื่นๆก็ยิ่งเชื่อว่าโปวเหวินหลิงกำลังพยายามจะช่วยหลิงฮันและหญิงสาวอีกสองคนให้หลบหนีอยู่จริงๆ

‘บัดซบ! นี่มันเรื่องบัดซบอันใดกัน!’

ในตอนนี้ ภายในใจของโปวเหวินหลิงเต็มไปด้วยคำสาปแช่งนับไม่ถ้วน

***

หลิงฮันพาตัวหญิงสาวทั้งสองมาจนถึงด้านนอกเมือง จากนั้นก็ทิ้งร่างของทั้งสองลงไปและพูด “สำหรับนักฆ่าที่ตกไปอยู่ในเงื้อมมือศัตรูแบบพวกเจ้าข้าว่าเลิกเสียจะดีกว่า จงหาผู้ชายดีๆสักคนและแต่งงานกับเขา จากนั้นก็อยู่บ้านคอยดูแลสามีและลูกๆซะ”

“เหอะ ทุกอย่างเป็นเพราะเจ้านั่นแหละ เจ้าเป็นคนที่ทำให้ทุกคนเกิดความเข้าใจผิด ในตอนที่พวกเราออกจากคฤหาสน์ของหยุนชวงชวง มีกลุ่มคนจำนวนมากมาล้อมถามคำถามตรวจสอบพวกเราจนสุดท้ายก็เกิดเรื่องขึ้น!” ลิ่วลู่เอ๋อพูดออกไปอย่างไม่สลด

หลิงฮันกรอกตาและถาม “งั้นก็เป็นความผิดของข้า?”

“แน่นอน!” ลิ่วลู่เอ๋อโยนความผิดทั้งหมดให้หลิงฮัน

หลิงฮันโบกมืออย่างลวกๆและพูด “เอาเถอะ ข้าไม่ต่อล้อต่อเถียงกับพวกเจ้าทั้งสองแล้ว ทางที่ดีพวกเจ้าทั้งสองจงรีบออกจากเมืองจักรพรรดิไปให้เร็วที่สุด!”

“แล้วน่าจือเหยียนล่ะ?”

“ข้าจะจัดการมันเอง” หลิงฮันตอบอย่างสงบนิ่ง

“เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้แค่พูดโอ้อวด?” ท่าทางของลิ่วลู่เอ๋อเต็มไปด้วยความสงสัย

หลิงฮันเค้นเสียงและพูด “ถ้าพวกเจ้าทั้งสองไม่ออกจากเมืองนี้ ข้าจะเป็นคนส่งพวกเจ้ากลับไปเอง ข้ามั่นใจว่าเจ้าน่าจือเหยียนนั่นจะต้องอยากเห็นหัวของพวกเจ้าทั้งสองหลุดออกจากบ่าแน่นอน!”

“ออกก็ได้ แค่ออกไปก็พอใช่ไหม?” ลิ่วลู่เอ๋อส่งเสียงฮึดฮัด

“ขอบคุณนายน้อยฮันมากที่ช่วยพวกเราอีกครั้ง” ลิ่วเฟิงเอ๋อแตกต่างจากน้องสาว นางก้มหัวให้กับหลิงฮันอย่างซื่อตรง นางใช้มือกดหัวบังคับให้น้องสาวของนางก้มหัวเช่นกัน

“ขอบคุณ” ลิ่วลู่เอ๋อพูดอย่างไม่เต็มใจ

หลิงฮันพยักหน้าและพูด “ในไม่กี่วันนี้ พวกเจ้าจะได้ยินข่าวการตายของน่าจือเหยียน เพราะงั้นตอนนี้พวกเจ้าสามารถออกจากเมืองไปโดยไม่ต้องติดค้างอะไรแล้ว”

“อืม!” ลิ่วเฟิงเอ๋อดึงร่างของลิ่วลู่เอ๋อเดินจากไป

ในขณะเดียวกัน ลิ่วลู่เอ๋อพยายามหันหลังกลับมาราวกับนางต้องการทะเลาะกับหลิงฮันต่อ

“น้องสาวข้า ชายคนนั้นเป็นดั่งดวงตะวันที่โดดเด่นบนท้องฟ้า เขาไม่ใช่คนที่เราจะสามารถเอื้อมถึง หากพวกเรายังดื้อรั้นพยายามเข้าถึงเขา พวกเราจะถูกความร้อนของดวงตะวันเผาไหม้” ลิ่วเฟิงเอ๋อรู้ความรู้สึกของน้องสาวนาง แม้นางจะทำเหมือนชอบทะเลาะกับหลิงฮัน แต่ที่จริงนางแค่แสดงความรู้สึกของตนเองออกไปไม่เก่งเท่านั้น

ลิ่วลู่เอ๋อหัวหน้ากลับมา ทั่วทั้งใบหน้าของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

***

หลิงฮันย้อนกลับไปเมืองจักรพรรดิ และในขณะที่ยังไม่ถึงประตูเมือง เขาก็พบกับโปวเหวินหลิงและเจ้าหน้าที่ประหารที่ร่วมมือกันเพื่อไล่ตามเขามา นี่พวกเขาแก้ไขความเข้าใจผิดกันได้แล้ว? ฮูหนิวไม่ส่งเสียงอะไรมาสักพักแล้ว แต่สีหน้าของนางบ่งบอกว่านางกำลังอารมณ์ดีอย่างมาก เพราะตอนนี้สตรีสองคนที่นางไม่ชอบได้จากไปแล้ว ในที่สุดนางก็ได้อยู่สองต่อสองกับหลิงฮันเสียที

“เจ้าหนู เจ้ากล้ากลับมา?” โปวเหวินหลิงถามอย่างมืดมน มันเกือบจะโมโหจนขาดใจตายเพราะการกระทำก่อนหน้านี้ของหลิงฮัน

หลิงฮันยิ้มและถาม “ด้วยการสนับสนุนของปรมาจารย์โปว มีอะไรที่ข้าไม่กล้าทำ?”

“ตาย!” โปวเหวินหลิงพุ่งเข้าใส่หลิงฮัน มันต้องเป็นคนจับกุมหลิงฮันด้วยตนเองเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆกับหลิงฮัน