“ระวัง!” แม้ว่าสุ่ยเยี่ยนยวี่จะไม่เข้าใจการกระทำของหลิงฮัน แต่นางก็ยังพูดเตือนเขาว่า “เจ้าเองก็เห็นแล้ว่าทะเลสาบมันมีพลังกัดกร่อนที่รุนแรงแค่ไหน แค่แรงโน้มถ่วงมันก็เหมือนเจ้ายืนอยู่ปากเหวแห่งความตายแล้ว”

หลิงฮันพยักหน้า พลังกัดกร่อนของทะเลสาบรุนแรงก็จริง แม้แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจว่ากายหยาบที่เทียบได้กับแร่เหล็กระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นสองของเขาจะต้านทานมันได้ อย่างไรก็ตามถ้าเขาไม่ลองก็ไม่มีทางรู้

“แล้วคนที่มีปีกไม่สามารถบินไปที่นั่นได้โดยตรงหรือ?” หลิงฮันถาม

สัตว์อสูรสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้เมื่อพวกมันกลายเป็นสัตว์อสูรระดับพระเจ้า ทั้งยังสืบพันธ์กับมนุษย์แล้วให้กำเนิดทายาทได้เช่นกัน เหล่าครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์อสูรจะมีความสามารถพิเศษ อย่างเช่น ถ้าบรรพบุรุษเป็นสัตว์อสูรประเภทปลา ลูกหลานของพวกเขาจะมีเหงือกที่ช่วยหายใจใต้น้ำได้ และถ้าบรรพบุรุษเป็นสัตว์อสูรมีปีก ลูกหลานของพวกเขาก็อาจจะมีปีกที่สามารถโปยบินในท้องฟ้าได้

คนเหล่านั้นเรียกว่าอมนุษย์

“มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น” สุ่ยเยี่ยนยวี่ส่ายหัว “ยิ่งเจ้าบินสูงเท่าไหร่ แรงโน้มถ่วงที่จะได้รับก็จะยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นเท่านั้น มิฉะนั้นถ้าเจ้าสามารถขยายร่างกายได้ เจ้าไม่เดินก้าวเดียวไปถึงเกาะกลางทะเลสาบเลยรึ”

หลิงฮันยิ้มและพยักหน้า สำหรับจอมยุทธบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ มันคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะขยายขนาดร่างกายร้อยเท่าและย่อร่างกายให้เล็กลงร้อยเท่าในเวลาอันสั้น ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะขยายร่างและเดินไปที่เกาะกลางทะเลสาบไปแล้ว

“คนที่สร้างเขตแดนนี้ขึ้นมาน่าจะจงใจให้เป็นเช่นนั้น” หลิงฮันคาดเดา “หรือว่าจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งจะวางรูปแบบอาคมบางอย่างไว้ที่นี่?”

“อาจเป็นเช่นนั้น” สุ่ยเยี่ยนยวี่พยักหน้า แต่นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายร้อยล้านปีก่อน แล้วใครจะมีอายุยาวนานขนาดนั้นลากมาถึงปัจจุบัน? นอกจากนั้น ประวัติศาสตร์ที่สามารถสืบค้นได้ไกลที่สุดคือร้อยล้านปีก่อน บางทีเขตแดนลี้ลับมหาสมุทรสวรรค์อาจมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานกว่านั้นไปอีก

“เรื่องพวกนั้นช่างมันก่อนเถอะ ข้าจะไปแล้ว” หลิงฮันกล่าว

“ถ้างั้นระวังตัวด้วย!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ถอนหายใจอีกครั้ง

ในขณะที่หูเฟยหยินดูเชื่อในตัวหลิงฮันและพูดอย่างมั่นใจว่า “หลิงฮันจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน!”

หลิงฮันหัวเราะและพยายามยื่นมือไปจับใบหน้าของสุ่ยเยี่ยนยวี่ “ตอนนี้เจ้าดูเหมือนเป็นภรรยาของข้ามากขึ้นทุกที”

สุ่ยเยี่ยนยวี่หันหน้าหนีและพูดว่า “ปากสุนัขย่อมคายงาช้างออกมาไม่ได้!”

หลิงฮันก้าวไปข้างหน้าเดินไปที่แผ่นหินที่ก่อตัวเป็นสะพานนำพาไปสู่เกาะกลางทะเลสาบ

“หืม?”

“เจ้าเด็กนั่น!”

ทันทีที่หลิงฮันปรากฏตัว หลายคนรีบหันไปจ้องมองทันที แล้วทันใดนั้นเองมีชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาหาและยืนกอดอกจ้องมองหลิงฮันด้วยสายตาเย็นชา

หลิงฮันหันไปมองและจำพวกเขาทั้งสองคนได้ทันที ก่อนหน้านี้สุ่ยเยี่ยนยวี่ได้บอกเขาแล้วว่าทั้งสองคนเป็นใคร

พวกเขาทั้งสองคนคือเย่เหวินซานกับถังฮว่าที่เป็นศิษย์ของสำนักฝ่ายเหนือ

นอกจากนั้นแล้ว พวกเขายังเป็นลูกสมุนของหนึ่งในสามผู้ติดตามของจ้าวหลุน

พูดให้ง่ายคือพวกเขาเป็นสุนัขรับใช้ของจ้าวหลุน

“ศิษย์น้องหลิง เส้นทางที่เจ้าจะเดินมันไม่ง่ายที่จะผ่าน แผ่นหินทุกแผ่นมีแรงโน้มถ่วงแฝงอยู่ เจ้าต้องระวังตัวให้ดี และหากเจ้าตกลงไปในทะเลสาบ มันง่ายมากที่จะละลายร่างกายของเจ้า” ถังฮว่ากล่าว

“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะล้มเลิกความคิดที่จะไปเกาะกลางทะเลสาบ” เย่เหวินซานเองก็กล่าวเช่นกัน

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดเป็นห่วงข้า ในเมื่อข้าคิดจะไปที่เกาะกลางทะเลสาบ ข้าก็จะไม่หยุดกลางคัน และถ้าศิษย์พี่ทั้งสองคิดจะลอบโจมตีข้าระหว่างทางเพื่อให้ข้าตกลงไปในทะเลสาบ…หึหึ ข้าขอเตือนศิษย์พี่ทั้งสองไว้ก่อนให้ระวังผลที่จะตามมาให้ดี!”

“เจ้า-” ทั้งสองคนกลายเป็นโกรธเกรี้ยว มดจากโลกใบเล็กเป็นฝ่ายพูดจาข่มขู่พวกเขาอย่างนั้นรึ?

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นรึ?” ถังฮว่าหัวเราะ “แล้วเจ้าจะรู้ว่าคำพูดของเจ้ามันน่าขบขำแค่ไหน!”

ทั้งสองคนหยุดพูดและจ้องมองหลิงฮันที่กำลังเดินเข้าไปในทะเลสาบ แล้วจากนั้นพวกเขาก็สามารถพูดทีหลังได้ว่าแรงโน้มถ่วงของแผ่นหินนั้นหนักหน่วงและไม่เสถียร เขาจึงยืนหยัดไม่ได้

หลิงฮันรู้เป้าหมายของทั้งสองคนดี แต่เขาเพียงแค่ยิ้มเยาะอยู่ในใจและยังคงเดินไปข้างหน้า

ครืน!

เมื่อเท้าสัมผัสกับแผ่นหินก้อนแรก ทันใดนั้นหลิงฮันก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังถูกกดทับและจมลง

แต่แรงโน้มถ่วงที่เขาได้รับมันแค่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น เขาโคจรพลังปราณเล็กน้อยและก้าวเท้าไปแผ่นหินก้อนที่สองที่อยู่ด้านหน้า ในตอนนี้แรงโน้มถ่วงที่ได้รับหนักหน่วงขึ้นเล็กน้อยและเพียงพอที่จะทำให้กระดูกของเขาส่งเสียงกดทับกัน

มีแผ่นหินทั้งหมดหนึ่งร้อยก้อนที่จะนำพาไปสู่เกาะกลางทะเลสาบ เพียงแค่แผ่นหินก้อนที่สองก็มีแรงโน้มถ่วงที่หนักหน่วงขนาดนี้แล้ว แล้วถ้าเป็นแผ่นหินก้อนสุดท้ายจะหนักหน่วงแค่ไหนกัน?

ตุบ มีใครบางคนที่อยู่ด้านหน้าตกลงไปในน้ำและกำลังพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำกับเข้าฝั่งอย่างบ้าคลั่ง สภาพของเขาในตอนนี้ดูน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก

“ต้าหม่าเต๋อ แรงโน้มถ่วงที่นี่ผิดปกติมาก มันจะมีคนผ่านไปได้จริงงั้นรึ?” ใครบางคนตะโกน

“ทำไมจะไม่ได้?”

“สิบปีก่อน ปางเย่วจากสำนักฝ่ายตะวันตกยังทำสำเร็จเลย”

“แล้วก่อนหน้านั้นไปอีก ศิษย์พี่จ้าวหลุนไม่เพียงแค่ประสบความสำเร็จเมื่อร้อยปีก่อนเท่านั้น แต่ยังนำผลึกกลับมาได้สองชิ้นด้วย!”

“ว่าไงนะ สองชิ้น! นั่นไม่ได้หมายความว่าเมื่อนำผลึกกลับมาสองชิ้น แรงโน้มถ่วงจะไม่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าหรอกรึ?”

“ไม่เลวเลย ความแข็งแกร่งของศิษย์พี่จ้าวหลุนช่างเหนือจินตนาการยิ่งนัก!”

“หึ่ม ศิษย์พี่จ้าวหลุนแข็งแกร่งอยู่แล้ว และหลังจากที่เขาดูดซับผลึกภูผาวารีแรงโน้มถ่วง ตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน?”

“แล้วเจ้ารู้หรือว่าผู้ติดตามสามคนของศิษย์พี่จ้าวหลุน ไป๋หยวนซือ จั่วเซียว ฟานหยงเองก็ได้รับผลึกภูผาวารีจากที่นี่ด้วย?”่

“เจ้าพูดว่าไงนะ!”

หลายคนรู้สึกตกตะลึงมากเมื่อได้ยิน เพราะนี่เป็นความลับที่มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ แม้แต่ผู้ติดตามของจ้าวหลุนยังแข็งแกร่งขนาดนี้เลย?

“หากไม่เป็นแบบนั้น พวกเขาคงไม่มีสิทธิ์ได้เป็นผู้ติดตามของศิษย์พี่จ้าว!”

“มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะได้รับผลึกภูผาวารีที่นี่ ทุกครั้งที่เขตแดนลี้ลับเปิดมีหลายสิบคนที่ทำได้เหมือนกัน แต่คนที่สามารถนำกลับมาได้สองก้อน ในห้าร้อยปีที่ผ่านมามีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ทำได้”

โอ้ว!

หลายคนรู้สึกตกตะลึงมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงกล่าวกันว่าจ้าวหลุนเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในรอบพันปี การเปรียบเทียบดังกล่าวแสดงให้เห็นถึงความต่างชั้นระหว่างเขากับอัจฉริยะที่เหลือ

หัวใจของหลิงฮันสงบนิ่ง และมีความกล้าหาญมากขึ้น

จ้าวหลุนได้รับผลึกภูผาวารีแรงโน้มถ่วงสองก้อนจากที่นี่? ถ้างั้นข้าจะเอามันมาให้ได้สามก้อน!

หลิงฮันยกเท้าและก้าวเดินไปที่แผ่นหินก้อนที่สามอย่างมั่นคง

เย่เหวินซานและถังฮว่าสหายของเขาไม่รีบที่จะลงมือ พวกเขากำลังรอให้หลิงฮันไปไกลก่อนแล้วค่อยเริ่มลงมือ แล้วหลิงฮันจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่นอนหลังจากที่ตกลงไปในทะเลสาบ และกว่าเขาจะว่ายมาถึงฝั่งกระดูกของเขาคงถูกกัดกร่อนจนละลายไปแล้ว

แต่ในไม่ช้า สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทำไมเขาถึงได้รวดเร็วขนาดนี้ เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจเขาก็วิ่งไปที่แผ่นหินก้อนที่สามสิบแล้ว

พวกเขาจ้องมองหน้ากันไปมา และไม่ลังเลที่จะรีบไล่ตามหลิงฮันไปเพื่อลอบโจมตีให้เขาตกลงสู่ทะเลสาบ