“พวกเจ้าสองคนรักกันจริง!” หูเฟยหยินพูดหยอกล้อ

“อ๊าก!”

เบื้องหน้าของพวกเขา ชายที่เหลือรอดคนสุดท้ายจากสามคนถูกวานรตาเดียวเขมือบ และดูเหมือนว่ามันยังไม่เพียงพอต่อความต้องการขอวานรตาเดียว จากนั้นมันก็หันสายตามาจ้องมองกลุ่มของหลิงฮันทั้งสามคนด้วยสายตาเย็นชา

“ไป!”

ทั้งสามคนรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

แต่อย่าได้ดูถูกความเร็วของหูเฟยหยินเชียว นางมีความเร็วที่น่าทึ่งมาก และดูเหมือนจะรวดเร็วกว่าหลิงฮันกับสุ่ยเยี่ยนยวี่เล็กน้อย แล้วในไม่ช้านางก็เป็นผู้นำกลุ่มทันที

“เร็วเข้า! เร็วเข้า! เจ้าสัตว์ประหลาดน่าเกลียดจะไล่ตามพวกเราทันแล้ว!’  นางหันหน้ามากระตุ้นพวกหลิงฮัน “ทำไมพวกเจ้าถึงวิ่งช้าขนาดนี้?”

ปัง!

ดวงตาของวานรตาเดียวมีลำแสงพุ่งออกมาและยิงไปที่หลิงฮันกับสุ่ยเยี่ยนยวี่ เพราะทั้งสองคนวิ่งอยู่ใกล้กันมากเพียงพอที่จะโจมตีโดนทั้งสองคน

หลิงฮันจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขากระแทกฝ่ามือไปที่ด้านหลังของสุ่ยเยี่ยนยวี่ ฝ่ามือที่อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยพลังมหาศาลทำให้ร่างของสุ่ยเยี่ยนยวี่พุ่งไปข้างหน้ารวดเร็วขึ้น

แต่หลิงฮันนั้นเชื่องช้าเกินไปและถูกลำแสงยิ่งเข้าใส่ ปัง เสียงอึกทึกดังก้องไปทั่ว พื้นดินสั่นสะเทือนและมีเมฆฝุ่นลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า แล้วเมื่อลำแสงหายไปก็ปรากฏหลุดลึกขนาดใหญ่

“หลิงฮัน!” สุ่ยเยี่ยนยวี่อุทานพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ใครจะคิดว่าหลิงฮันจะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยชีวิตนาง?

“ไม่ต้องกังวล หลิงฮันจะต้องไม่เป็นอะไร แม้แต่สัตว์อสูรร้ายตัวนั้นเขายังฆ่ามันได้เลย!” หูเฟยหยินยังคงพูดถึงเรื่องนั้นไม่หยุดและปลอบโยนสุ่ยเยี่ยนยวี่

– หากนางรู้ความจริง นางคงไม่มีทางทำตัวมั่นใจขนาดนี้

พรึบ มีร่างของคนผู้หนึ่งกระโจนออกมาจากฝุ่น แน่นอนว่าเป็นหลิงฮัน ขณะที่วิ่งเขาพูดว่า “พวกเจ้าจะหยุดรอให้วานรยักษ์มากินเจ้าหรือไง? รีบวิ่งไปได้แล้ว!”

“หลิงฮัน!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ตะโกนเรียกทั้งน้ำตาและโกรธเกรี้ยว

“วิ่ง!” หลิงฮันรีบตะโกนให้ทุกคนวิ่ง เมื่อครู่ที่เขารอดมาได้เพราะเขาเข้าไปซ่อนตัวในหอคอยทมิฬ จึงไม่ถูกวานรตาเดียวฆ่า

ตึง ตึง ตึง วานรยักษ์รีบกระโจนออกมาจากบริเวณที่ฝุ่นปกคลุม และช่วยไม่ได้ที่มันจะแสดงสีหน้าแปลกใจออกมาให้เห็น ทั้งที่มันโจมตีโดนเป้าหมาย แต่ทำไมมนุษย์ตัวเล็กๆนี่ถึงยังมีชีวิตอยู่และเคลื่อนไหวได้?

มันรู้สึกมึนงงเล็กน้อยและไล่ตามพวกหลิงฮันอีกครั้ง

กลุ่มของหลิงฮันทั้งสามยังคงวิ่งหนีไปด้านหน้าไม่หยุด

“ตรงนั้น!” หลิงฮันชี้นิ้วไปทางซ้ายที่มีเศษหินก่อตัวเป็นช่องแคบขนาดเล็กที่ใหญ่เกินกว่าวานรตาเดียวจะเข้าไปได้

ทั้งสามคนรีบเปลี่ยนทิศและวิ่งไปทางนั้นทันที

ปัง วานรตาเดียวยิงลำแสงออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พวกเขาทั้งสามคนสามารถหลบได้

ในความเป็นจริง หลิงฮันอยากให้ลำแสงของวานรตาเดียวโดนหูเฟยหยิน เพราะบางทีจิตของจักรรพดินีอาจเข้าสิงร่างของนางได้เหมือนกับตอนที่หมาป่าสามหัวถูกฆ่าตาย แต่ปัญหาใหญ่คือ ถ้ามันไม่ได้ผล หูเฟยหยินอาจถูกฆ่า

อย่างที่สองครั้งก่อนจักรพรรดินีต้องการฆ่าเขาแต่ทำไม่สำเร็จ และครั้งนี้ก็อาจจะเป็นเหมือนกับครั้งก่อน

อย่างที่สามคือสิ่งสำคัญที่สุด หูเฟยหยินวิ่งเร็วกว่าเขา แล้วนางจะถูกโจมตีได้อย่างไร?

แต่โชคดีที่พวกเขาหนีเข้าไปในช่องแคบได้ทันเวลา

เมื่อเห็นเช่นนั้น วานรตาเดียวรู้สึกโกรธเกรี้ยวอย่างมาก ร่างกายของมันใหญ่เกินไปที่จะเข้าไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นหินที่นี่แข็งแกร่งเกินกว่าที่มันจะทำลายเข้าไป

ถึงจะหนีเข้ามาหลบอยู่ในช่องแคบได้ แต่คลื่นพลังของมันก่อนหน้านี้ก็ยังคงทำให้หูเฟยหยินและสุ่ยเยี่ยนยวี่รู้สึกอึดอัดและกระอักโลหิตออกมาเล็กน้อย

มีเพียงแค่หลิงฮันเท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร ถ้าคลื่นพลังมันสามารถทำให้เขาได้รับบาดเจ็บได้ แล้วคนอื่นจะได้รับผลกระทบเช่นไร?

หลิงฮันเดาอยู่ในใจว่าตราบใดที่หูเฟยหยินไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต จักรพรรดินีคงจะไม่ปรากฏตัวออกมา

“นั่น!” หูเฟยหยินตะโกน นางชี้ไปด้านหน้าที่มีถ้ำอยู่

ด้วยความแข็งแกร่งของชั้นหินที่นี่ ตราบใดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ วานรตาเดียวก็จะไม่มีทางทำอะไรพวกเขาได้

แล้วดูเหมือนว่าวานรตาเดียวจะเข้าใจแผนของพวกเขา ทันใดนั้นมันระเบิดความโกรธเกรี้ยวออกมาและยิงลำแสงใส่ชั้นหิน

แรงปะทะทำให้กลุ่มของหลิงฮันทั้งสามคนรู้สึกตกใจมาก ถึงขั้นทำให้สุ่ยเยี่ยนยวี่และหูเฟยหยินทรุดลงกับพื้น

“ไป!” หลิงฮันคว้าร่างของหูเฟยหยินและโยนร่างของนางเข้าไปในถ้ำ จากนั้นก็คว้าร่างของสุ่ยเยี่ยนยวี่ไว้ในอ้อมแขนของเขา

กายหยาบของพวกนางทั้งสองคนไม่สามารถเทียบกับเขาได้ หากพวกนางโดนลำแสงของวานรตาเดียวจะต้องบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

ปัง!

วานรตาเดียวทำลายปากทางเข้าช่องแคบและพยายามสอดมือเข้าไปจับหลิงฮันและสุ่ยเยี่ยนยวี่

“เจ้าคิดง่ายไปแล้ว!” หลิงฮันตะโกนและโจมตีออกไปด้วยฝ่ามือซ้ายที่มีอักขระศักดิ์สิทธิ์แรงดึงดูด

หึ่ง ฝ่ามือยักษ์ทำให้มือของวานรตาเดียวเบื่ยงจากหลิงฮันประมาณสามฟุต แล้วสายลมที่รุนแรงทำให้เสื้อผ้าของเขาพลิ้วไหวไปมา

“โฮก!” วานรตาเดียวคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ทั้งที่มันมีความแข็งแกร่งที่เหนือกว่ามนุษย์ตัวเล็กพวกนี้ไม่รู้กี่เท่า แต่กลับไม่สามารถบดขยี้ได้

มันพยายามขุดหลุมอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็น่าเสียดายที่ถ้ำแห่งนี้มีชั้นหินที่แข็งแกร่งเกินไป ในเมื่อไม่ได้ผล มันจึงก้มลงและใช้นิ้วแหย่เข้าไปในถ้ำแทน

“เข้าไปเร็วเข้า!” หลิงฮันรีบตะโกนและยังคงใช้อักขณะแรงโน้มถ่วงกดทับนิ้วยักษ์ของวานรตาเดียวเพื่อซื้อเวลาให้หูเฟยหยินและสุ่ยเยี่ยนยวี่หนีเข้าไปในถ้ำ

“ตรงนั้นมีมุมอยู่!” หูเฟยหยินกรีดร้องด้วยความตกใจและรีบหันหลังกลับไปบอกหลิงฮัน

หลิงฮันรีบตามพวกนางไปและยังคงกดทับนิ้วมือยักษ์ของเจ้าวานรตาเดียวเอาไว้ มิฉะนั้นเขาจะถูกมันจับ

ปัง!

วานรตาเดียวไม่รู้ว่าพวกหลิงฮันเดินไปตรงไหน และมันยังคงแหย่นิ้วควานหาพวกหลิงฮันในถ้ำไม่หยุด จนกระทั่งนิ้วมือของมันสัมผัสกับกำแพงด้านใน ในตอนนั้นเองมันก็ส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น

แต่ในไม่ช้ามันรู้ว่าหลิงฮันซ่อนอยู่ตรงมุม มันจึงงอนิ้วข้อมือและยังคงควานหาเขาไม่หยุด

“เข้าไป เข้าไปอีกหน่อย” หลิงฮันตะโกน

“ไม่ได้แล้ว!” หูเฟยหยินตะโกน แผ่นหลังของนางชิดติดกำแพงแล้ว

ตึง ร่างของหลิงฮันกระแทกกับร่างของหูเฟยหยินอย่างรุนแรง

นิ้วมือยักษ์ของเจ้าวานรตาเดียวยังคงควานหาพวกเขาไม่หยุดและอยู่ห่างจากพวกเขาออกไปแค่สองฟุตเท่านั้น ถึงขั้นเห็นกรงเล็บที่แหลมคมของมันได้เต็มสองตา หากโดนมันเขา ถึงแม้จะเป็นกายหยาบของหลิงฮันก็ยังคงได้รับบาดเจ็บ

“อย่าดันข้า!’ หูเฟยหยินกรีดร้อง ในตอนนี้แผ่นของหลิงฮันแนบติดหน้าอกของนางแล้ว

มุมถ้ำตรงนี้แคบเกินไป และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยืนเบียดได้สองคน

ตอนนี้หูเฟยหยินอยู่ในสุด หลิงฮันอยู่ตรงกลาง สุ่ยเยี่ยนยวี่อยู่นอกสุด ซึ่งนางยังคงอยู่ในอ้อมแขนของหลิงฮัน

“เจ้าโรคจิต!” ครั้งนี้สุ่ยเยี่ยนยวี่เปิดปากตะโกนด้วยสีหน้าที่เขินอาย