ความรุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้คนของกลุ่มเสี่ยวเย่ตกใจอย่างมาก ความกลัวเกิดขึ้นในใจคนธรรมดาในกลุ่ม

นี้มันคือความอวดดีหรือว่าไร้ความกลัวกันแน่?

ทีมกุ้งเสือดำนำโดยเสี่ยวเคินเตรียมตัวพร้อมสำหรับการต่อสู้ พวกเขากระจายตัวประจำจุดต่างๆด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ทันทีที่หัวหน้าชูฮันออกคำสั่งพวกเขาไม่ลังเลที่จะโจมตีทันที

สถานการณ์ในตอนนี้นั้นแสดงถึงข้อดีข้อเสียของทั้งสองฝ่ายออกมาได้ทันที อีกฝ่ายไม่มีกฏระเบียบ พวกเขาทำอะไรตามใจอย่างไม่มีลำดับขั้นตอน หากคนของชูฮันกลับนิ่งรอรับคำสั่งจากหัวหน้าตัวเองเท่านั้น ไม่ทำอะไรวู่วาม ทีมกุ้งเสือดำเพียงแค่กระจายตัวไปประจำตามตำแหน่งเพื่อหาจุดที่สามารถโจมตีได้ดีที่สุด!

ภาพที่เกิดขึ้นตกอยู่ในสายตาของฮวงชูเจิ้น แววตาของเขาเป็นประกาย หัวใจเต้นรัว มองชูฮันด้วยความกลัวที่ฉายชัดในนัยน์ตา ตอนที่เผชิญหน้ากันในตอนแรกเขามองไม่เห็นรายละเอียดของอีกฝ่ายเลย แต่ทันทีที่อีกฝ่ายแสดงความสามารถอันน่าทึ่งออกมามันทำให้เขาช็อคอย่างมาก

ในตอนนี้ ฮวงชูเจิ้นไม่แคลงใจอีกแล้วว่าทำไมเด็กหนุ่มตรงหน้าถึงได้เป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนี้ และถ้าอีกฝ่ายต้องการให้พวกเขาตายละก็ พวกเขาก็นอนกองอยู่ที่พื้นกันหมดโดยไม่รู้ตัวภายในเสี้ยววินาที!

บรรยากาศตกอยู่ในความตึงเครียด ทั้งสองฝ่ายต่างเงียบกันหมด มีเพียงแค่เสี่ยวเย่ที่ถูกชูฮันคุมตัวยังคงแหกปากส่งเสียงไม่หยุด ไม่รู้ว่ากำลังคลั่งหรือเพราะความเจ็บกันแน่

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฮวงชูเจิ้นก็ยิ่งกลัว เขาส่งยิ้มให้ชูฮัน รอยยิ้มนี้ต่างไปจากก่อนหน้านี้ มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความระวังตัว

“ทักษะดี เยี่ยมมาก” ฮวงชูเจิ้นพยายามแสร้งทำเป็นไม่กลัว “แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำร้ายเราแค่เพราะกวางโดนทำร้าย มันไม่มีค่าเท่ากับชีวิตของคนหรอก ยังไงก็ตามเอาเป็นว่าเราเป็นแค่คนเดินสวนกันแค่นั้น อย่างนั้นดีไหม?”

การพูดของฮวงชูเจิ้นนั้นสุภาพอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็พยายามอ่อนให้อย่างชัดเจน เพราะคนของเขานั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับอันตรายระดับไหน คนของเสี่ยวเย่ที่ได้ยินเช่นนี้ก็รับรู้ถึงสถานการณ์ได้ทันที พวกเขารีบเปลี่ยนสีหน้าและท่าที

ยกเว้นเพียงแค่เสี่ยวเย่ที่หลังจากได้ยินคำพูดของฮวงชูเจิ้นก็ยิ่งคลั่งกว่าเดิมเข้าไปอีก “กูเป็นหัวหน้ามึงนะฮวงชูเจิ้น แกมันไร้ประโยชน์ รีบมาเอาไอ้นี่ออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้ จับคนของพวกมันแล้วฆ่าทิ้งให้หมด ฉันจะให้พวกแกเป็นอาหารของซอมบี้ทั้งหมด!”

ฮวงชูเจิ้นมีสีหน้าเคร่งเครียดทันที และแน่นอนว่า——–

พั้วะ!

ไร้สัญญาณเตือนใดๆ ชูฮันอัดเข้าที่คอด้านหลังของเสี่ยวเย่ทันที และในเวลาเดียวกันขาข้างหนึ่งก็ยกขึ้นเตะเข้าใส่หลังเข่าของเสี่ยวเย่เช่นกัน

พ้ะ!

แม้แต่ฟานเจี้ยนที่ยืนอยู่ข้างชูฮันก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจเสี่ยวเย่…คงเจ็บน่าดู

ขาของเสี่ยวเย่ไม่หัก แต่เข่าของเสี่ยวเย่ที่กระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรงและไม่ได้ทันตั้งตัวจนเกิดเป็นแผลเหวอะ เลือกไหลนองทันทีด้วยความเจ็บ หน้าขาวซีด ปากสั่นระริก…

หัวใจของฮวงชูเจิ้นแทบหลุดออกจากอก เขาช็อคขณะพยายามคิดหาวิธีช่วยชีวิตเสี่ยวเย่ แต่ชูฮันกลับลงมือโจมตีอีกครั้ง—–

เพี้ยะ!

เสี่ยวเย่โดนตบหน้าอย่างแรงจนหน้าหันจมลงพื้น หน้าของเขาแนบติดอยู่กับกวางที่โดนเขาทำร้ายและนอนเจ็บอยู่ที่พื้น

ชูฮันกำลังบังคับให้เสี่ยวเย่มอบแทบเท้าเจ้ากวางนี่เอง?

การกระทำที่ต่อเนื่องเป็นชุดของชูฮันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ไม่ทันได้มีใครตอบสนองทัน ไม่มีใครคิดออกเพราะวิธีการคิดออกชูฮันมักแปลกประหลาดเสมอ ท้องไส้ของฮวงชูเจิ้นปั่นป่วน ลำคอแห้งผาก จ้องไปที่ชูฮันอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง

“ฉันขอโทษ” ชูฮันยิ้มและสบตากับฮวงชูเจิ้นที่กำลังตะลึงค้างอยู่ เขาปล่อยมือที่จับเสี่ยวเย่ไว้ออก “ดี ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”

ความต้องการของชูฮันนั้นชัดเจนมาก แกทำร้ายเพื่อนตัวน้อยของลูกน้องฉัน แกต้องโดนเอาคืนและขอโทษซะ จะได้เสมอกัน

หลูปิงเซ่อที่อยู่ถัดไปยิ้มอย่างพอใจ

เสี่ยวเคินและสมาชิกทีมกุ้งเสือดำ 50 คนเองก็มีสีหน้าต่างกันไป เหล่าทหารผ่านศึกเดิมคุ้นกับวิธีการของชูฮันดี พวกเขาจึงไม่แปลกใจอะไร หากเหล่าสมาชิกใหม่ที่พึ่งมาเข้าร่วมกับกุ้งเสือดำและไม่เคยหัวหน้าชูฮันเป็นแบบนี้ก็ตกใจอย่างมาก พวกเขาไม่คิดว่าหัวหน้าชูฮันจะรุนแรงได้ขนาดนี้

มึงหยิ่งนักเหรอ?

หัวหน้ากูหยิ่งกว่ามึงเยอะ!

กลุ่มของอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งมานานเพราะไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น แม้ว่าหัวของเสี่ยวเย่จะนอนจมพื้นอยู่แต่ยังไงชูฮันก็ยังไม่ไร้เหตุผลพอถึงขั้นฆ่าเสี่ยวเย่

แต่

ไม่มีใครคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเย่อหยิ่งยิ่งกว่าเสี่ยวเย่อีก แถมยังสามารถบังคับให้เสี่ยวเย่ยอมขอโทษสัตว์ประหลาดได้ อีกฝ่ายจงใจแสดงออกให้เห็นว่าชีวิตของเสี่ยวเย่มีค่าน้อยยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดใช่มั้ย?

สุดยอด

นี่มันบ้าคลั่งและสุดโต่งเกินไป!

เสี่ยวเย่ที่ถูกชูฮันปล่อยตัวแล้วได้แต่นอนคาพื้นอยู่ที่เดิม แม้ว่าเขาจะยังไม่ตายแต่เขาก็ถูกชูฮันย่ำยีศักดิ์ศรีจนไม่เหลืออะไรแล้ว

ฮวงชูเจิ้นรีบเข้ามาพยุงเสี่ยวเย่ขึ้นทันทีและพาถอนหนีห่างออกไปจากชูฮันอย่างรวดเร็ว

ชูฮันยักไหล่และยิ้มออกมา “ฉันไม่เคยชอบฆ่าคน เพราะงั้นลาก่อน”

หลังจากพูดจบ ชูฮันก็หมุนตัวและเดินจากไป เขาเดินก้าวไปอย่างช้าๆเป็นจังหวะเหมือนจะสื่อว่าเขาไม่กลัวว่าจะโดนอีกฝ่ายลอบโจมตีจากข้างหลังเลยสักนิด

ทีมกุ้งเสือดำที่ก่อนหน้านี้ประจำตำแหน่งเตรียมตัวพร้อมรบเองก็ระงับพลังผันผวนที่ปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ทันทีที่ชูฮันหมุนตัว ทุกคนกลับเข้าสู่สภาวะคนปกติที่ไร้ซึ่งความโดดเด่นทันทีและเดินตามหัวหน้าจากไป

ฟานเจี้ยนและหลูปิงเซ่อเองก็ค่อยๆเดินตามขบวน หากยังคงไม่ละสายตาไปจากกลุ่มของเสี่ยวเย่

ฮวงชูเจิ้นยังคงตกใจค้างกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาจำได้ถึงสีหน้าของชูฮัน มันสร้างความกลัวและความสงสัยฝังใจของฮวงชูเจิ้นแน่น

นี้ไม่ใช่กลุ่มคนธรรมดาแน่ๆ โดยเฉพาะกลุ่มคน 50 คนข้างหลังผู้ชายคนนั้นที่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นทีมหลงยาและฮูหยาในตำนานได้มั้ย?