บทที่ 33 ภรรยาฉันเป็นแม่ทัพ 1

กลุ่มผู้หญิงหกคนสวมเครื่องแบบทหารกำลังถูกล้อมรอบด้วยคลาวเลอร์แปดตัว  ใช่แล้ว ทหารเหล่านี้เป็นผู้หญิง และดวงตาของถังเส้าหยางก็กำลังจดจ่ออยู่กับผู้หญิงที่มีผมสีดำยาวจนถึงไหล่ของเธอ

เขาหลงไปกับความงามตรงหน้า และเธอก็ยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นเมื่อเธอขยับไปมา ทันใดนั้นความคิดก็ปรากฏขึ้น ‘ ฉันต้องทำให้เธอเป็นผู้หญิงของฉันให้ได้!’

ความคิดเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเธอเป็นสาวงาม แต่มันเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการสร้างระบบการทหารสำหรับจักรวรรดิของเขา กองทัพมีความสำคัญสูงสุดในจักรวรรดิ ผู้ที่คุมอำนาจ ก็คือผู้ทีคุมจักวรรดิ และนั่นก็คือสิ่งที่ถังเส้าหยางคิด

ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงไม่ต้องการมอบอำนาจทางทหารให้กับคนที่เขาไม่ไว้วางใจ อย่างไรก็ตาม มันก็แตกต่างออกไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง หากมันเป็นผู้หญิงของเขาที่ได้ควบคุมอำนาจทางการทหาร เพราะอย่างน้อย เขาก็สามารถไว้วางใจในผู้หญิงของเขาได้

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามีปัญหาในการจัดตั้งระบบการทหารในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ในบรรดาผู้รอดชีวิต เขาก็ทำได้เพียงแค่เชื่อใจลู่อันเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เด็กชายคนนี้ก็ยังคงเด็กเกินไปที่จะเป็นผู้นำกองกำลังขนาดใหญ่

ยิ่งไปกว่านั้น มันก็หาได้ยากที่จะหาผู้หญิงในกองทัพ ดังนั้นความคิดของเขาที่จะให้ผู้หญิงของเขาเข้ามาดูแลกองทัพของจักรวรรดิของเขานั้นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย อย่างไรก็ตาม ในวันนีมันก็ดูเหมือนจะเป็นไปได้แล้ว

“ แต่ฉันจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงของฉันได้อย่างไรกัน มันไม่ใช่ว่าเธอต้องการจะเป็นผู้หญิงของฉันสักหน่อย…” ถังเส้าหยางมองดูฉากนี้จากดาดฟ้าของอาคารสามชั้น แต่ละคนถือปืนไรเฟิลจู่โจม แต่พวกเธอก็เหวี่ยงมันเพื่อต่อสู้กับซอมบี้

“ ดูเหมือนว่ากระสุนจะหมด…” เมื่อเห็นดังนั้น ใบหน้าของถังเส้าหยางก็สว่างขึ้นเมื่อเขานึกถึงบางสิ่ง “ เหอะ การช่วยหญิงสาวที่ตกทุกข์ได้ยากนั้นอาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี”

“ ฉันจะต้องเข้าร่วมการต่อสู้ในเวลาที่เหมาะสม … ” เขามองลงมาจากดาดฟ้าในขณะที่เขามองหาโอกาสที่จะเข้าร่วมการต่อสู้

สาวๆพยายามต่อต้านพวกมัน แต่ส่วนใหญ่พวกเธอก็ทำได้เพียงแค่หลบเลี่ยงการโจมตีของคลาวเลอร์ ปากกระบอกปืนของปืนไรเฟิลไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับคลาวเลอร์เลย และขณะที่การต่อสู้กำลังดำเนินต่อไป สาวๆก็เริ่มหายใจไม่ออก

จากนั้นถังเส้าหยางก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะโดนกรงเล็บอันน่าสะพรึงกลัวของคลาวเลอร์  ถังเส้าหยางเห็นหัวหน้าของเธอผลักเธอลง อย่างไรก็ตาม นั่นก็จะเท่ากับว่าเธอจะต้องรับการโจมตีแทน

“ นี่เป็นเวลาของฉันที่จะส่องแสงแล้ว!”   ถังเส้าหยางยกขวานศึกของเขาและโยนมันออกไปทางคลาวเลอร์ ขวานศึกพุ่งออกไปผ่ากลางอากาศแล้วกระแทกเข้ากับหลังของคลาวเลอร์

แบ้มมม!

ผลกระทบทำให้การต่อสู้หยุดลงครู่หนึ่ง และทันทีที่ถังเส้าหยางขว้างขวานศึกออกไป เขาก็กระโดดลงมาจากอาคารชั้นสามในทันที เขาลงจอดข้างๆคลาวเลอร์ตัวหนึ่ง เขาคว้าคอของคลาวเลอร์และโยนมันออกไป

หลังจากนั้น เขาก็วิ่งไปหยิบเดสทรอยเยอร์ จากนั้น เขาก็สังเกตเห็นผู้หญิงคนอื่นๆที่กำลังอยู่ในความงุนงงในขณะที่พวกเธอมองมาที่เขา  “ พวกเธอทำอะไรน่ะ ถอยไป ไอ้พวกโง่!”

หลังจากการดุเท่านั้น สาวๆก็เริ่มเคลื่อนไหว พวกเธอจัดกลุ่มใหม่ทันทีพวกเธอล้อมรอบหัวหน้าของพวกเธอเนื่องจากหัวหน้าของพวกเธอถูกโจมตี

“ อ้า! ได้เวลาแล้วสินะ…”  ถังเส้าหยางก็ไม่ได้มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เขาเพ่งสายตาไปที่คลาวเลอร์และเริ่มทำการสังหาร เขาใช้เวลาน้อยมากก่อนที่จะฆ่าคลาวเลอร์ทั้งเจ็ดตัวที่เหลือเสร็จ

เมื่อเขาตัดศีรษะของคลาวเลอร์ตัวสุดท้ายเสร็จ เขาก็สังเกตเห็นพวกสาวๆกำลังมองมาที่เขาด้วยความตกใจ  คลาวเลอร์ที่ต้อนพวกเธอจนจนมุมนั้นสามารถถูกกำจัดลงได้อย่างง่ายดายด้วยฝีมือของชายเพียงคนเดียว

“ พวกเธอกำลังทำอะไรน่ะ? ถามจริง? พวกเธอมาจากกองทัพจริงๆหรอ? หัวหน้าของพวกเธอกำลังอยู่ในอาการวิกฤต แต่พวกเธอก็กลับกำลังยืนโง่ราวกับเด็กเอ๋อ!” ถังเส้าหยางดุพวกเธออีกครั้งในขณะที่เขาเข้าหาผู้หญิงที่นอนอยู่บนถนน

ผู้หญิงคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส มันมีบาดแผลสามเส้นตั้งแต่ลำตัวของเธอจนถึงท้อง เขาฉีกชุดทหารของเธอและพบกับผิวขาวเนียน เมื่อมองดูบาดแผล เขาก็ขมวดคิ้วในขณะที่ผู้หญิงอีกห้าคนก็รีบวิ่งไปรอบๆ ผู้หญิงที่หมดสติ

“ หัวหน้า!” ผู้หญิงห้าคนร้องออกมาพร้อมกัน

“ เธอจะร้องไห้ทำไม เธอไม่รู้เรื่องการปฐมพยาบาเลยรึไง?” ถังเส้าหยางพูดไม่ออกจริงๆ แทนที่จะช่วยหัวหน้าแต่ผู้หญิงเหล่านี้กลับร้องไห้ เขาสงสัยจริงๆว่าเขาจะสามารถพึ่งพาพวกเธอได้จริงๆหรือไม่?

“ เราสูญเสียเสบียงของเราไปในขณะที่เรากำลังหลบหนีจากการไล่ล่าของฝูงซอมบี้!” ผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งตอบทั้งน้ำตา

“ ห้ะ! รักษาบาดแผลด้วยของที่เธอที่ได้รับมาก่อน! ฉันจะไปเอารถและเราก็จะพาพวกเธอไปยังที่พักของฉัน!” หลังจากนั้นถังเส้าหยางก็ออกจากกลุ่มไป

*** ***

พวกเขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่พัก ถังเส้าหยางดำเนินการพาผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บเข้าไปในทันที เมื่อพวกเขาเข้าไปในฐานหลัก กลุ่มนี้ได้รับความสนใจจากผู้รอดชีวิต

มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงจะสวมเครื่องแบบทหาร  ถังเส้าหยางเดินไปที่โต๊ะซึ่งเขามอบหมายให้หลี่อัน ใช่แล้ว หลังจากค่ำคืนที่บ้าคลั่งคืนนั้น เขาก็ได้ให้หลี่อันทำหน้าที่เป็นเสมียนเพื่อช่วยออริจิ้นลงทะเบียนผู้รอดชีวิต

ถังเส้าหยางชี้ไปที่หลี่อันด้วยหัวของเขา  “ ดูแลคนเหล่านี้และพาพวกเขาไปกินอาหารด้วย!”

ดวงตาของหลี่อันขยับไปมาระหว่างถังเส้าหยางและหญิงสาวที่หมดสติ อย่างไรก็ตาม เมื่อสังเกตเห็นบาดแผลของหญิงสาวที่หมดสติ เธอก็พยักหน้าตอบรับในทันที

ถังเส้าหยางนำหญิงสาวที่หมดสติไปที่ห้องของเขาผ่านลิฟต์ส่วนตัวของเขา ผู้หญิงคนอื่นต้องการที่จะตามเธอไป แต่พวกเธอก็ต้องถอยกลับไปภายใต้การจ้องมองที่ข่มขู่ของเขา

เมื่อมาถึงห้อง เขาก็วางผู้หญิงคนนั้นไว้บนเตียง เขาตั้งใจจะให้ยาที่ได้รับมาจากกล่องสมบัติ อย่างไรก็ตาม มือของเขาก็หยุดลงครึ่งหนึ่งในขณะที่เขาลังเล

แม้ว่าเขาจะให้ยาอันล้ำค่าแก่ผู้หญิง แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรรับประกันว่าผู้หญิงคนนี้จะตามเขามาไปหลังจากที่เธอตื่นขึ้น และถ้าผู้หญิงคนนี้จากไป มันก็จะเป็นการสิ้นเปลืองยาอันล้ำค่าของเขา

พุดตามตรง ถังเส้าหยางก็ไม่ได้มีงานอดิเรกชอบช่วยเหลือคนอื่น และเขาก็ไม่ชอบบีบังคับคนอื่นเช่นกัน

“ อ่า จริงๆแล้วมันก็เป็นความคิดที่ดีนะ ถ้าฉันหลอกเธอ มันก็มีโอกาสที่เธอจะติดตามฉัน…”

“ ไม่… ไม่… ไม่… ฉันจะทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันเป็นจักรพรรดิ จักรพรรดิจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน…”

“ ฉันเกลียดผู้ชายที่บังคับให้ผู้หญิงเป็นของตัวเอง! เพราะฉะนั้นแล้วฉันก็จะไม่ยอมเป็นคนที่ฉันเกลียดที่สุดแน่นอน! ฉันทำไม่ได้…”

ขณะที่ถังเส้าหยางกำลังกระวนกระวายกับความคิดของเขา เขาก็สังเกตเห็นผู้หญิงบนเตียงกำลังแสดงท่าทางเจ็บปวด ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดแม้จะหมดสติไปแล้ว

“ ดูเหมือนว่าเธอจะยังมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง…”  ถังเส้าหยางถอนหายใจในขณะที่เขาหยิบยาออกมา เขาหยิบขวดที่ใหญ่เท่ากับนิ้วโป้งออกจากกระเป๋า เขาเทของเหลวสีแดงลงไปในปากของผู้หญิง

หลังจากนั้นถังเส้าหยางก็ออกมาจากห้อง เขาต้องการจะไปพบทหารคนอื่นๆทันทีที่เขาออกจากห้อง จากนั้นเสียงของออริจิ้นก็ดังขึ้นในห้อง “ มาสเตอร์ ถ้าท่านตัดสินใจไม่ได้ ข้าจะทำเอง!”

*** ***

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ถังเส้าหยางก็เรียกรวมผู้หญิงอีกห้าคนไว้ที่โรงอาหาร

กลุ่มนี้เป็นหน่วยสำรวจที่ถูกส่งมาจากฐานทัพทหารจากเมืองใกล้เคียง และพวกเธอก็ถูกส่งมาที่นี่เพื่อติดต่อกับฐานทัพทหารในเมืองเซี่ยงไฮ้

ในระหว่างทางก่อนที่พวกเธอจะมาถึง รถจี๊ปที่พวกเธอนั่งมาก็ได้ถูกโจมตีโดยพวกซอมบี้ระยะที่ 2 และ 3

คลัชเชอร์ได้โจมตีรถและบดขยี้รถจี๊ปของพวกเธอ อย่างไรก็ตาม พวกเธอทั้งหมดก็รอดจากการโจมตีมาได้ กระนั้นพวกเธอก็ยังคงถูกคลาวเลอร์ไล่ตามมาจนกระทั่งพวกเธอได้พบกับถังเส้าหยาง

“ แล้วหัวหน้าของเราล่ะ เธอโอเคไหม?” ผู้หญิงที่มีผิวคล้ำในหมู่ผู้หญิงทั้งห้าคนแสดงความกังวลที่รบกวนจิตใจเธอ เธอชื่อหยุนซีหยุน

“ ฉันให้ยาเธอไปแล้ว เธอน่าจะสบายดี แค่พักผ่อนนิดหน่อยแล้วเธอก็จะโอเคแล้ว!”  ถังเส้าหยางตอบด้วยการพยักหน้า

“ เราไปเยี่ยมเธอตอนนี้เลยได้ไหม” หญิงสาวผมสั้นกล่าวเธอคือหวู่เสี่ยวชิง

“ ไม่ พวกเธอจะต้องรอจนกว่าเธอจะตื่น!” ถังเส้าหยางปฏิเสธคำขอโดยไม่ลังเล

“ อะไรนะ เราจะปล่อยเธอไปแบบนั้นได้อย่างไร…” หญิงสาวทั้งห้ายืนขึ้นอย่างโกรธจัด แต่พวกเธอก็หยุดเมื่อถังเส้าหยางยกมือขึ้น

ถังเส้าหยางยกมือขึ้นขณะที่ออริจิ้นส่งข่าวดีมาให้เขา “ ผู้หญิงคนนั้นตื่นแล้ว มาสเตอร์! อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังอยู่ในอาการโคม่า คุณจะต้องช่วยเธอตอนนี้! คุณเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้!”

เขาตกใจที่ได้ยินเรื่องนี้ เขาให้ยาแก่เธอไปแล้ว ดังนั้นเธอก็น่าจะสบายดีหลังจากได้พักสักสองสามชั่วโมงเช่นเดียวกับลู่อัน

“ รอก่อนนะ! หัวหน้าของพวกเธอเพิ่งตื่น แต่อาการของเธอก็ยังไม่คงที่!” หลังจากพูดอย่างนั้น ถังเส้าหยางก็รีบกลับไปที่ห้องของเขา