Armipotent – จักรวรรดิคลั่ง จักรพรรดิอมตะ

 

บทที่ 64 จบสงคราม

 

“ คุณคิดว่าคุณจะจับฉันได้อย่างงั้นหรอ?” หยูชุนเยาะเย้ยเขากลับไปในขณะที่ร่างของเขาค่อยๆถอยห่างออกไป

 

ซอมบี้ระยะที่ 2 และซอมบี้ระยะที่ 3 รวมถึงซอมบี้ลอร์ดทั้งสองตัวที่อยู่ข้างหลังโผล่ออกมาตามหลังของหยูชุน

 

ถังเส้าหยางพยายามใช้ [ขวานคลั่ง] เพื่อเคลียร์เส้นทาง แต่ซอมบี้ที่ขวางทางเขาก็ที่จำนวนมากเกินไป

 

เมื่อเป็นอย่างนี้ หยูชุนและลั่วหลานก็สามารถหนีออกจากตรงนั้นได้สำเร็จ เขาดึงแฟนสาวไปด้วยในขณะที่เมสและบักเลอร์ก็ตามหลังพวกเขาไปอย่างใกล้ชิด

 

“ ทำไมเราถึงต้องวิ่งล่ะ เธอเอาชนะเขาไม่ได้หรอ?” ลั่วหลานถามเพราะเธอไม่เข้าใจการตัดสินใจของแฟนหนุ่ม พวกเขามีข้อได้เปรียบอย่างมากในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามนั้นมีเพียงตัวคนเดียว

 

“ มันไม่ง่ายขนาดนั้น” หยูชุนส่ายหัวเบาๆ “ เขาไม่ได้ อยู่คนเดียวมันมีกำลังเสริมกำลังมาทางนี้”

 

“ พวกเขาแข็งแกร่งกว่ากองทัพซอมบี้ของเธอหรอ?”

 

“ ไม่ มันไม่เกี่ยวกับว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นตัวอันตราย” หยูชุนไม่ได้เกรงกลัวศัตรูที่กำลังเข้ามา แต่กับถังเส้าหยาง ชายคนนั้นก็ได้แผ่กลิ่นอายอันตรายออกมา และนั่นก็ทำให้เขาตัดสินใจที่จะหนี

 

“ เขาเป็นสัตว์ประหลาดรึเปล่านะ?” ลั่วหลานถามออกไป

 

ถังเส้าหยางพูดภาษาจีนเหมือนกับพวกเขาก็จริง แต่เขาก็สูงกว่าและใหญ่กว่าคนปกติ นอกจากนี้เขาก็ยังมีผิวสีเขียวที่ทำให้เธอรู้สึกสับสนเช่นกัน

 

“ ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเขาเป็นมนุษย์ บางทีมันอาจจะเป็นผลมาจากสกิลของเขาหรืออะไรสักอย่าง…” เมื่อพูดยังไม่ทันจบ ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง

 

“ ในครั้งนี้นายอาจจะหนีรอดไปได้ก็จริง แต่ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน นายก็จะหนีไม่แน่นอน!”

 

มันเป็นเสียงตะโกนของถังเส้าหยาง ทันทีที่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถตามพวกเขาได้ทัน เขาก็ตะโกนออกมา

 

ทั้งคู่มองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา ทั้งสองยิ้มเมื่อได้ยินเสียงตะดกนนี้

 

“ เห้อ น่าเสียดาย!” ถังเส้าหยางสายหัวด้วยความเสียใจ

 

ถ้าชายคนนี้มาเข้าร่วมกับเขา การยึดเมือง SH ก็จะเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ และมันก็จะเป็นการเพิ่มพลังรบอย่างมหาศาลให้กับจักรวรรดิของเขา

 

“ น่าเสียดาย น่าเสียดาย ” ซอมบี้ยังคงปิดกั้นเส้นทางของเขาแม้ว่าเขาจะไม่ได้ไล่ตามหยุชุนไปแล้วก็ตาม

 

ไม่ต้องสงสัยเลย ชายหนุ่มคนนั้นจะต้องเป็นคนออกคำสั่งแน่ๆ และเมื่อถึงจุดนี้ การไล่ตามหยูชุนก็กลายเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์เมื่อถึงเวลาที่เขาทำลายวงล้อมได้ หยูชุนก็คงจะหนีไปได้ไกลแล้ว

 

” อย่างน้อยข่าวดีก็คือเขาได้ทิ้งลูกน้องไว้ข้างหลังเพื่อให้ฉันได้เก็บเกี่ยว! ถ้าฉันฆ่าซอมบี้ลอร์ดเสร็จแล้ว ที่เหลือก็ไม่น่าจะยากอะไรแล้ว!”

 

ดวงตาของถังเส้าหยางแวววาวเป็นประกายเมื่อมองไปที่ซอมบี้ลอร์ด

 

สิบสองชั่วโมง ถังเส้าหยางและพรรคพวกของเขาใช้เวลาสิบสองชั่วโมงเพื่อเคลียร์ฝูงซอมบี้ พวกเขาต่อสู้กันอย่างไม่หยุดยั้ง และใน ที่สุดพวกเขาก็เอาชนะฝูงซอมบี้ได้

 

ถังเส้าหยางยืนอยู่กลางถนน เขามองไปรอบๆ ศพ ศพกระจัดกระจายอยู่ทั่งทุกที่ เขาถูกห้องล้อมไปด้วยศพ

 

ฮะ! ฮะ! ฮะ!

 

ทันทีที่ [ผสานวิญญาณ] หมดฤทธิ์ เขาก็หายใจแรง ภาระที่ต้องแบกรับจากการใช้ [ผสานวิญญาณ] นานกว่าสิบสองชั่วโมงนั้นไม่ใช่เรื่องตลก

 

ในตอนที่เขากำลังต่อสู้กับซอมบี้อย่างบ้าคลั่ง เขาก็ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลย เขาเต็มไปด้วยพลังงานที่ระเบิดออกมาในขณะที่เขาสังหารซอมบี้

 

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้การต่อสู้ก็ได้จบลงไปแล้ว และเขาก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้า ยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็เป็นการต่อสู้ครั้งที่สองของเขากับฝูงซอมบี้

 

คลื่นความอ่อนล้าถาโถมเข้าใส่ร่างกายของเขา แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่ง การต่อสู้อาจจบลงแล้ว แต่งานของเขาก็ยังไม่จบ

 

ถังเส้าหยางพยุงร่างกายที่อ่อนล้าของเขาเข้าไปหาจางเหมิงเหยา

 

“ เป็นยังไงบ้าง มีใครบาดเจ็บอะไรไหม?”

 

“ ฝ่ายเราไม่มีใครเสียชีวิต แต่มันมีวานรเมฆาหลายสิบตัวเสียชีวิตจากการต่อสู้ในครั้งนี้” จางเหมิงเหยารายงาน

 

เธอมาเข้าร่วมการต่อสู้ในครึ่งหลัง และเธอก็กำลังรู้สึกดีใจที่เธอได้เลือกคลาสอัศวิน

 

ในระหว่างการต่อสู้ ซอมบี้ส่วนใหญ่ก็ได้รุมล้อมรอบถังเส้าหยางด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่กระนั้นเธอก็สามารถป้องกันหลังของเขาเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์

 

ถังเส้าหยางพยักหน้าขณะที่เขารู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางของไพลด์ ราชาวานรอสูรผู้นี้ไม่ได้รู้สึกอะไรแม้มันจะสูญเสียสมาชิกในเผ่าไปหลายสิบตัว

 

ไพลด์ส่งเสียงร้องแห่งชัยชนะออกมาในขณะที่มันเอามือกระแทกเข้ากับหน้าอกของมันอย่างดัง มันเป็นการเฉลิมฉลองที่มันสามารถเอาชนะศัตรูของมันได้

 

“ ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นไร แต่ฉันก็จะต้องไปปรับทัศนคติของมันสักหน่อย” ถึงเส้าหยางพึมพำด้วยเสียงต่ำ

 

ไพลด์ไม่สนใจว่ามันจะมีใครบาดเจ็บหรือตายตราบเท่าที่มันชนะสงคราม

 

“ ยังไงก็ตาม นั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปรับ มันคงต้องใช้เวลาสักระยะ” ถังเส้าหยางพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขาและหลับตาลง

 

“ การสู้รบจบลงแล้วและเราก็ได้ชัยชนะครั้งใหญ่มาแล้วในครั้งนี้“

 

“ บอส!” สู่อันโบกมือไปทางถังเส้าหยางขณะถือดาบ

 

เลือดปกคลุมเสื้อผ้าและดาบของเขา เขาหยุดอยู่ข้างๆบอสของเขาและไม่ได้รบกวนเขาสู่อันอยู่ใกล้ๆขณะรอให้บอสของเขาลืมตาขึ้น

 

ถังเส้าหยางหันไปทางสู่อันและยิ้ม “ นายทำได้ดีมาก กลับบ้านกันเถอะ!”

 

แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการสู้รบ แต่ถึงเส้าหยางก็ยังสามารถเดินกลับไปด้วยเท้าของเขาโดยมีเดสทรอยเยอร์อยู่บนไหล่ของเขา

 

ระหว่างทางกลับฐาน ราวกับว่าฟ้ายังส่งเสียงเชียร์พวกเขา ฟ้าร้องดังก้องไปทั่วราวกับเป็นการต้อนรับพวกเขา ไม่นานหลังจากนั้น ฝนตกหนักก็เริ่มเทลงมา และชะล้างคราบเลือดบนร่างกายของพวกเขา

 

วันรุ่งขึ้น

 

ถังเส้าหยางเปิดตาของเขาอย่างเกียจคร้าน เขาพลิกตัวออกไปและมองไปทางหน้าต่าง ม่านถูกเปิดออกและเผยให้เห็นแสงสีเหลืองของพระอาทิตย์ตก

 

เขาไม่แปลกใจเลยที่เขาจะตื่นสายขนาดนี้ ทันทีที่เขามาถึงฐานเขาก็อาบน้ำและผล็อยหลับไปทันทีเหมือนท่อนไม้ที่ตายแล้ว ไม่เพียงแต่ร่างกายของเขาจะอ่อนล้าเท่านั้น แต่จิตใจของเขาเองก็ยังอ่อนล้าจากการต่อสู้กับซอมบี้อย่างต่อเนื่องด้วยเช่นกัน

 

หลังจากรวบรวมสติได้ ถังเส้าหยางก็เอื้อมมือไปหาคนที่อยู่ข้างเตียงของเขา อย่งไรก็ตาม เขาก็พบว่าบนเตียงนั้นมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น

 

ถังเส้าหยางลุกขึ้นและเอื้อมมือไปหาเสื้อคลุมของเขาที่ข้างเตียงขณะหาว “ เธอไปไหน”

 

แน่นอนว่าเธอที่ถังเส้าหยางหมายถึงก็คือจางเหมิงเหยา เขาคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะเหนื่อยมากกว่าเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด

 

“ เหมิงเหยา.. ออริจิ้น เธออยู่ที่ไหน?” ถังเส้าหยางถามออริจิ้นขณะที่มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ

 

“ ตอนนี้เธออยู่ที่ชั้นหนึ่ง บอสหญิงกำลังจัดการเรื่องผู้รอดชีวิตอยู่” ออริจิ้นตอบในทันที

 

“ เธอโอเคไหมนะ?” ถังเส้าหยางพึมพำด้วยเสียงต่ำในขณะที่เขาล้างหน้า

 

ในการต่อสู้กับฝูงซอมบี้กลุ่มที่สอง จางเหมิงเหยาก็ดูเหมือนจะมีจิตใจที่ไม่มั่นคง เธอยังคงรู้สึกผิดและโทษตัวเองที่เป็นคนทำให้คนอื่นๆต้องมาตาย และนั่นก็ทำให้เขาค่อนข้างกังวล

 

“ เธอควรจะไม่เป็นไร ไม่ เธอยังดูปกติดี!” ออริจิ้นตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา จากมุมมองของมัน จางเหมิงเหยาก็ยังดูปกติดี

 

ถังเส้าหยางโบกมือเบาๆไปที่เพดาน เห็นได้ชัดว่าออริจิ้นไม่ได้เข้าใจความกังวลของเขา

 

“ บอกคนครัวให้เตรียมอาหารมื้อใหญ่ให้ฉันที ฉันหิวแล้ว” ถังเส้าหยางลูบท้องของเขา

 

หลังจากนอนหลับพักผ่อนมาเป็นวลานาน มันก็ทำให้เขารู้สึกหิวขึ้นมา

 

“ รับทราบ! คุณจะกินที่นี่หรือ…”

 

“ ฉันจะลงไป”

 

ถังเส้าหยางออกจากห้องน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองจากนั้นเขาก็ออกจากห้องไปที่ลิฟต์ และมุ่งหน้าไปที่โรงอาหาร

 

“ เมื่อมาถึงจุดนี้ ฉันก็ได้แสดงความสามารถให้ทุกคนได้ประจักษ์แล้ว เพราะฉะนั้นพวกเขาก็คงจะยอมรับฉันในฐานะผู้นำของพวกเขาแล้วหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น…”