ฟ้าดินมืดสลัว ฝุ่นทรายปกคลุมพื้นดินที่แห้งแล้งรกร้าง สามารถมองเห็นซากศพเน่าเปื่อยได้ทุกหนแห่ง

ที่นี่ไม่มีแม้แต่หญ้าขึ้น โลกสะท้อนสีเทามืดครึ้ม กลิ่นคาวเลือดในอากาศที่ไม่รู้มาจากไหนรุนแรงจนฉุนจมูก

หลินสวินเคลื่อนไหวอย่างสบายๆ ผ่อนคลายและเงียบสงบ ดุจดั่งเมฆเคลื่อนน้ำไหล ร่างกายราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับโลกใบนี้

เหมือนแมงมุมที่ลาดตระเวนอาณาเขตของตน ระหว่างที่ฝีเท้าเคลื่อนไหว มีความรู้สึกเหมือนเป็นผู้คุมที่แม่นยำและเชี่ยวชาญ

นี่คือท่าทางของการต่อสู้อย่างหนึ่ง ภายนอกที่ดูเหมือนผ่อนคลายและสงบนิ่ง คือความระแวงและระมัดระวัง สัมผัสเพียงนิดก็ระเบิดได้

‘นอกที่ตั้งของค่ายก็คือสนามรบ ระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา เป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกของการอยู่รอด!’

นี่คือประโยคที่สามในตำราคู่มือหนังสัตว์

‘ที่นี่ภูเขาเนินเหยียดสูง ภูมิประเทศซับซ้อนและเปลี่ยนแปลงบ่อย หากไม่เคลื่อนไหวบนเวหา สิ่งที่ต้องระวังที่สุดคือการซุ่มโจมตีและจู่โจม’

‘ฟ้าดินไม่มีพลังวิญญาณ เพื่อรักษาความแข็งแกร่งทางกายภาพในระดับสูงสุด ต้องใช้เวลาว่างเติมเต็มพลังวิญญาณที่จำเป็น’

‘กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นเน่าที่ไม่เสื่อมคลาย เป็นการยืนยันว่าไม่นานมานี้ พื้นที่ที่ข้าผ่านนี้มีการต่อสู้นองเลือดไม่เพียงแค่ครั้งเดียว’

หลินสวินคลื่อนไหวไปข้างหน้าพลางสังเกตสิ่งที่เห็นระหว่างทาง ใช้วิธีของตนสัมผัสถึงสมรภูมิกระหายเลือดที่เต็มไปด้วยความสยดสยองแห่งนี้

ในมือของเขายังคงถือผลึกวิญญาณระดับสูง คอยเติมพลังวิญญาณที่ตนเสียไประหว่างเดินทาง แม้ว่าการสูญเสียเช่นนี้จะไม่เด่นชัด แต่หลินสวินกลับรู้ดีว่า เมื่อการต่อสู้รุนแรงเกิดขึ้น การสูญเสียความแข็งแกร่งทางกายภาพเล็กน้อย ก็อาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่แย่ที่สุด

นี่เป็นสัญชาตญาณการต่อสู้อย่างหนึ่งที่ได้รับการบ่มเพาะจากค่ายกระหายเลือด

จู่ๆ ในท้องฟ้าที่มืดมนเบื้องหน้าก็ปรากฏสีเลือด ราวกับแสงไฟสะดุดตาท่ามกลางรัตติกาล

หลินสวินเคลื่อนไหวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ไม่นานเขาก็เห็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยซากศพ

พื้นดินชุ่มเลือด ซากศพยังคงมีเลือดไหลพรูออกมา มีทั้งศพผู้ฝึกปราณในเครื่องแบบทหารจักรวรรดิ และมีศพรูปร่างแปลกประหลาดของเผ่าพ่อมดเถื่อน

กลางอากาศยังคงหลงเหลือกลิ่นเขม่าปืนใหญ่ เป็นการยืนยันว่าสงครามของที่นี่เพิ่งจบลงไม่นาน

หลินสวินหรี่ตาลงกะทันหัน เห็นว่าบนศพของผู้ฝึกปราณจักรวรรดิส่วนใหญ่ล้วนไม่สมบูรณ์ มีร่องรอยการถูกผ่าชำแหละมากมาย

บางคนโดนควักหัวใจ บางคนโดนตัดหัว บางคนถูกควักลูกตาทั้งสองข้างไป บางคนถูกผ่าครึ่งและอวัยวะภายในได้หายไปหมดแล้ว เหลือเพียงร่างกายที่ว่างเปล่า

ถึงขั้นที่มีศพหนึ่งถูกดึงเอ็นขุดกระดูกออก เหลือเพียงแค่เลือดเนื้อกองหนึ่ง!

ภาพที่โหดร้ายและนองเลือดนี้ทำให้หลินสวินรู้สึกขยะแขยงจนคลื่นไส้

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร ยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงหมุนตัวออกไป

‘สงครามนี้ผู้ฝึกปราณฝั่งจักรวรรดิพ่ายแพ้ ส่วนต่างๆ ในศพของพวกเขาถูกนำไปเป็นทรัพย์หลังศึก!’

หลินสวินได้ข้อสรุปในใจ

ในตำราคู่มือหนังสัตว์เคยอธิบายไว้ว่า คุณูปการทางทหารของสมรภูมิกระหายเลือดเปื้อนไปด้วยเลือด และคุณูปการทางทหารก็มาจาก ‘ทรัพย์หลังศึก’ อันโหดร้ายและวิปริตเหล่านี้!

ไม่เพียงแค่เผ่าพ่อมดเถื่อน หากผู้ฝึกปราณจักรวรรดิเป็นฝ่ายชนะศึก ก็จะเอาอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกายของเผ่าพ่อมดเถื่อนไปด้วยเช่นกัน

นี่ก็คือคุณูปการทางทหาร!

ครืนโครม…

เคลื่อนไหวไปข้างหน้าต่อไปได้ไม่นาน บนท้องฟ้าก็ปรากฏรอยแตกร้าว สามารถมองเห็นแสงแพรวพราวมากมายกะพริบอยู่ภายใน ดูงดงามและสะดุดตาอย่างที่สุด

แต่ในใจหลินสวินกลับเต็มไปด้วยความเย็นเยียบ

อากาศแตกร้าว!

ภายนอกที่ดูงดงามนี้ กลับเป็นอันตรายอย่างที่สุดที่สามารถทำให้ราชันระดับสังสารวัฏหวาดหวั่นได้ หากถูกม้วนเข้าไปจะต้องตายอย่างแน่นอน

‘คาวเลือด ความมืดมน ความวุ่นวายอลม่าน ความรุนแรง…’

แม้จิตใจของหลินสวินจะแข็งแกร่งราวกับเหล็ก ก็ยังรู้สึกหนักอึ้ง

สมรภูมิกระหายเลือดแห่งนี้เป็นน่าสยดสยองราวกับวันโลกาวินาศ เต็มไปด้วยคาวเลือดและกลิ่นเหม็นเน่าทุกหนทุกแห่ง แต่กลับมองไม่เห็นพลังชีวิต

เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดแผ่วเบาดังมาพร้อมกับสายลม คล้ายมีคล้ายไม่มี แต่กลับไม่อาจรอดพลังจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่และไม่มีใครเทียบของหลินสวิน

เงาร่างของหลินสวินหายไปจากที่เดิมทันที

ห่างออกไปหลายพันจั้ง ตรงหน้าเนินดินเตี้ยๆ มีร่างหนึ่งคืบคลานอยู่

เป็นผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสคนหนึ่ง เลือดไหลท่วมตัว สองขาของนางแหลกสลายด้วยถูกอาวุธทื่อบางชนิดทุบ เลือดเนื้อเปื่อยยุ่ย ได้แต่ใช้สองมือคลานบนพื้น

บนพื้นดินที่เต็มไปด้วยฝุ่น ถูกร่างของนางละเลงเป็นทางสีเลือดยาว

หลินสวินเฝ้ามองอยู่เงียบๆ สุดท้ายก็ตามไปโดยไม่ได้พูดอะไร

ราวกับรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของหลินสวิน ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ากลับมาอย่างยากลำบาก เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เจ็บปวด เปื้อนไปด้วยเศษโคลนและคราบเลือด

เบ้าตาของนางว่างเปล่า ยังคงมีเลือดหยดลง ลูกตาไม่รู้ว่าถูกควักออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูสยดสยองและน่าสะพรึงกลัวผิดปกติ

สีหน้าของหลินสวินเงียบสงบ เขาดูออกว่าเดิมทีผู้หญิงคนนี้ต้องงดงามมากแน่ เครื่องหน้าของนางโดดเด่นมาก แม้ว่าผิวจะเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น กลับไม่สามารถซ่อนความขาวเนียนผุดผ่องของนาง

แต่ในตอนนี้สองขาของนางแหลกเละ ดวงตาถูกควัก ร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่นและคราบเลือด คลานอยู่บนพื้น ท่าทางเหมือนกำลังจะตาย ดูไร้ที่พึ่งและเจ็บปวดอย่างมาก

ทันใดนั้นหลินสวินสังเกตเห็นว่า นิ้วมือที่เปื้อนเลือดของหญิงสาวกำลังเขียนอะไรบางอย่างบนพื้นอย่างสั่นๆ เขาอดขึ้นไปดูไม่ได้

ตูม!

แต่ในตอนนี้เอง ร่างของหญิงสาวก็ระเบิดฉับพลัน!

พลังทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากร่างกายที่ระเบิดออก ผสมกับเลือดเนื้อที่แหลกสลายปกคลุมไปทางหลินสวิน

หลินสวินลอบถอนหายใจ ราวกับคาดการณ์ถึงฉากนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ร่างกายวูบไหวหายไปจากจุดเดิม หลบหนีกระแสทำลายล้างนี้ล่วงหน้าหนึ่งก้าว

“ตั้งกี่ปีมาแล้ว ยังไม่เคยเห็นไก่อ่อนแบบนี้มาก่อนเลย ฮ่าๆ หรือจักรวรรดิเผ่ามนุษย์นั่นไม่มีผู้แข็งแกร่งที่สามารถสู้ได้แล้ว”

“เหยื่อที่ชัดเจนเพียงนี้ยังดูไม่ออก น่าผิดหวังจริงๆ รีบฆ่าเขาให้สิ้นเรื่อง”

“ข้าอยากได้ตาเขา”

“ข้าจะเอาหัวใจเขา”

“หนังของเขาก็ไม่เลว ข้าจะเอา”

บริเวณที่ไม่ไกลจากเนินเขาเล็ก เดิมมีแต่ซากศพเน่าเปื่อย แต่ตอนนี้กลับมีเงาร่างกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมาจากภายใน

ในบรรดาพวกเขามีทั้งชายและหญิง ดูไม่ต่างกับมนุษย์มากนัก เพียงแต่บนร่างกายของพวกเขากลับประทับลายสัญลักษณ์ลึกลับในตำแหน่งที่แตกต่างกันออกไป

บ้างแข็งแกร่งเหมือนภูเขา บนแขนหนาใหญ่ปกคลุมด้วยลายสัญลักษณ์สีเหลือง

บ้างร่างกายถูกล้อมรอบด้วยหมอกน้ำ น้ำไหลหยดลงจากร่าง ดวงตาก็เป็นสีฟ้าราวกับเพชร

บ้างเป็นสีขาวเงินทั้งตัว เส้นผมยาวเปล่งแสงสายฟ้าเส้นบาง โดดเด่นแสบตาราวกับบุตรแห่งสายฟ้า

พวกเขาเป็นผู้แข็งแกร่งเผ่าพ่อมดเถื่อนอย่างไม่ต้องสงสัย!

เผ่าพ่อมดเถื่อนแบ่งเป็นเก้าสาย ได้แก่ ทองคำ พฤกษา วารี อัคคี พสุธา อัสนี แสง มืดและโบราณ

หลินสวินเคยผ่าร่างกายของผู้แข็งแกร่งพ่อมดเถื่อนสายต่างๆ ด้วยตัวเองมาตั้งแต่ตอนที่อยู่ในค่ายกระหายเลือดแล้ว จึงรู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี

เขาถึงขั้นดูออกตั้งแต่แวบแรกที่เห็นว่า ในบรรดาผู้แข็งแกร่งเผ่าพ่อมดเถื่อนแปดคนที่ปรากฏตัวตอนนี้ มีห้าคนที่เป็น ‘จอมพลังพ่อมดเถื่อน’ ซึ่งก็เท่ากับผู้แข็งแกร่งระดับมหาสมุทรวิญญาณเผ่ามนุษย์

มีสามคนที่เป็น ‘จอมเวท’ ซึ่งก็เทียบเท่ากับระดับหยั่งสัจจะ

ทาสเถื่อน นักรบเถื่อน จอมพลัง จอมเวทและมหาเวทคือระดับการฝึกปราณของเผ่าพ่อมดเถื่อน ตรงกับระดับการฝึกปราณทั้งห้าของเผ่ามนุษย์อย่าง ระดับกำลังภายใน จิตผสานวิญญาณ มหาสมุทรวิญญาณ หยั่งสัจจะและกระบวนแปรจุติ

ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว ก็มีลักษณะของการปิดล้อม สีหน้าล้วนแฝงความเย้ยหยันและโหดร้าย

จากกลิ่นอายชั่วร้ายและกลิ่นคาวเลือดที่แผ่ออกจากร่างกายของพวกเขาก็ดูออกว่า พวกเขาล้วนไม่ใช่คนธรรมดา และสามารถจัดให้อยู่ในหมู่ผู้เหี้ยมโหดได้

เพียงแต่…

หลินสวินกลับทำเหมือนมองไม่เห็น เขายืนอยู่อย่างนั้น สายตาจับจ้องในตำแหน่งที่ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นระเบิด บนพื้นดินตรงนั้นยังคงมองเห็นตัวหนังสือสีเลือดที่นางเขียนเอาไว้ก่อนตาย…

‘ข้าเป็นเหยื่อ เจ้าเป็นปลา เหตุใดจึงไม่หนี!!’

นี่ไม่ใช่คำพูดเพื่อขอความช่วยเหลือหรือคำพูดสุดท้ายก่อนตาย แต่ประหนึ่งเป็นเสียงคำรามที่สหายร่วมรบไม่ได้ดั่งใจ แฝงความกังวลและเดือดดาล

แต่ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ลึกๆ นั่นกลับทำให้หลินสวินสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ราวกับตำแหน่งหนึ่งภายในใจถูกโจมตี รู้สึกเกลียดชังและอัดอั้นอย่างบอกไม่ถูก

เขานึกถึงสองขาที่แหลกเละของผู้หญิงคนนั้น เบ้าตาว่างเปล่าเลือดนองหลังจากถูกควักลูกตา รวมทั้งทางเลือดยาวที่ถูกร่างกายของนางลากผ่าน…

“ตามคาด นี่เป็นไก่อ่อนที่เพิ่งมาถึงสนามรบ ตกใจจนเพี้ยนไปแล้ว! ฮ่าๆๆ”

เหล่าผู้แข็งแกร่งพ่อมดเถื่อนส่งเสียงหัวเราะลั่น

พวกเขาไม่ได้ดูถูก ปิดล้อมอย่างแน่นหนาทุกทาง ทุกคนต่างระมัดระวังและหวาดระแวง นี่คือท่วงท่าปกติที่ผู้คร่ำหวอดในสนามรบมานานปีเท่านั้นจึงจะหล่อหลอมออกมาได้

“ข้าเพียงอยากช่วยเจ้าอย่างสุดความสามารถ… แต่ไม่คิดว่า… พวกเขาจะโหดเหี้ยมกว่าที่ข้าคิด…”

หลินสวินพึมพำ

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันหน้ากลับมา ในดวงตาสีดำเต็มไปด้วยความเย็นชาและเรียบเฉย “พวกเจ้าล้วนสมควรตาย”

“ลงมือ!”

ผู้แข็งแกร่งพ่อมดเถื่อนที่เป็นผู้นำยิ้มอย่างเหี้ยมโหด พร้อมโบกมือโดยไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลง

พวกเขาเปิดการโจมตีทันที

โครม!

ค้อนยักษ์ที่ตีจากกระดูกสัตว์ตกลงมาจากท้องฟ้า ส่งเสียงอึงอล ทุบอากาศจนทรุดตัว และพุ่งใส่กลางศีรษะของหลินสวิน

ฟุ่บ!

หลินสวินวาดดาบหักในมือออกไปคราหนึ่งโดยไม่หันมองด้วยซ้ำ ค้อนยักษ์แหลกละเอียด ศีรษะหนึ่งที่เลือดอาบลอยขึ้นกลางอากาศ

ผู้ตายคือจอมเวทคนหนึ่ง จนกระทั่งก่อนตาย สีหน้าของเขาก็ยังคงมีรอยยิ้มเหี้ยมอยู่ เพียงแต่มันแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นแล้ว

เขาไม่ทันได้ตอบสนอง ถึงขั้นยังไม่ทันได้รับรู้ถึงความหวาดกลัวและไร้ที่พึ่งด้วยซ้ำก็ถูกฆ่าทันที ดาบนั่นฉับไวจนเหลือเชื่อ!

ฟุ่บ!

และตอนนี้หลินสวินก้าวออกไปแล้ว ดาบหักแผ่แสงระยิบระยับดั่งดวงดารา เปิดฉากเข่นฆ่าขึ้น

จนกระทั่งฆ่าจอมเวทคนที่สองไป ผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ ถึงเพิ่งมีปฏิกิริยา ส่งเสียงคำรามเดือดดาล สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

จะเห็นได้ว่าการลงมือของหลินสวินว่องไวเพียงใด และพลังสังหารน่าสะพรึงกลัวเพียงใด แทบจะเป็นหนึ่งดาบหนึ่งศีรษะ!

นี่ก็คือการเชือดไก่ให้ลิงดู!

จอมเวทคนที่สามฉวยโอกาสได้ไว ถอยหนีดังคาด เขาผ่านศึกมานับร้อย ผ่านเหตุการณ์นองเลือด ช่ำชองและมีไหวพริบ แน่นอนว่าต้องตระหนักได้ว่า ปลาที่ติดกับในครั้งนี้แท้จริงแล้วเป็นตัวร้ายกาจ

ผึง!

ธนูวิญญาณไร้แก่นสารถูกหลินสวินหยิบขึ้นมา ลูกศรหนึ่งพุ่งออกไปอย่างไร้สุ้มเสียง ยิงสังหารจอมเวทที่หนีห่างไปหลายพันจั้งจนร่วงลงพื้น

ชั่วพริบตาบริเวณนั้นก็เหลือเพียงจอมพลังพ่อมดเถื่อนที่มีพลังปราณเท่ากับระดับมหาสมุทรวิญญาณแค่ห้าคน เพียงแต่ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาต่างซีดเซียว สั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ฟุ่บ!

หลินสวินไม่พูดพร่ำทำเพลง ดาบหักม้วนแผ่ธารดาราสีเงินยวงออกมา ใช้วิธีที่รวดเร็วฉับไว ตัดศีรษะทั้งหมดลงไปกองอยู่บนพื้น จบศึกที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันให้สิ้นสุดในชั่วพริบตา

เพียงแต่หลินสวินยังคงอึดอัดใจ ราวกับมีความรู้สึกหนึ่งอัดอั้นอยู่ในใจ

‘นี่ก็คือสมรภูมิกระหายเลือด!’

หลังจากนั้นครู่ใหญ่ หลินสวินสูดหายใจเข้าลึกๆ และหยุดคิดเรื่องนี้ หลังจากกวาดทรัพย์หลังศึกจนหมดก็หมุนตัวจากไป

พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แดงราวกับเลือด

——