ตอนที่ 896 ประลองหมากกับสวรรค์
ชายชรารูปร่างผอมแห้ง แต่กลับมีกลิ่นอายน่าเกรงขาม ตอนนี้รอบตัวเขามีแสงมรรคแสบตาพุ่งออกมา อานุภาพน่าสะพรึงถึงขีดสุดขึ้นมาทันควัน

ตรงหน้าว่างเปล่า ราวกับมรรคาได้สิ้นสุดลงตรงนี้ ไม่มีหนทางอีกแล้ว

และด้านหลัง ดารานภาสั่นไหว วัฏจักรสั่นสะเทือน ราวกับตกใจกลิ่นอายรอบตัวชายชรา มีสัญญาณที่จะถูกกลืนกินอย่างหนึ่ง

คนผู้นี้ราวกับหุบเหว หมายจะกลืนกินสรรพสิ่ง!

นี่มันน่าทึ่งเกินไปแล้ว!

หัวใจหลินสวินตื่นเต้นถึงขีดสุด ตะลึงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ นี่ต้องมีพลังปราณน่ากลัวเพียงใดถึงทำได้ถึงขั้นนี้

อริยะหรือ

หรือจะเป็นราชันอริยะ

หลินสวินไม่รู้

ที่เหนือความคาดหมายของเขาคือ สุดท้ายชายชราเก็บงำกลิ่นอาย เงาร่างที่เดิมยืดตรงเปลี่ยนเป็นค่อมโก่งขึ้นมาราวกับสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมด มีความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ทั้งผิดหวัง จนปัญญาและไม่จำยอม

เช่นเดียวกับนักเดินทางที่เร่ร่อนท่ามกลางกาลเวลามานาน และราวกับแม่ทัพที่เข่นฆ่าอยู่ในสนามรบมานานปี

‘ข้าใช้จักรวาลเป็นกระดานหมาก มองอดีตและปัจจุบันเป็นตารางหมาก ให้มหามรรคเป็นบันทึกหมาก ใช้ชีวิตของข้าเป็นตัวหมาก ประลองหมากกับสวรรค์’

‘แต่สุดท้าย… ก็พ่ายแพ้อยู่ดี…’

ชายชราถอนหายใจเบาๆ

เสียงถอนหายใจนั่นแฝงความไม่จำยอมที่พูดไม่ออก ทำให้ในใจหลินสวินถูกสะกิดอย่างแรง ประลองหมากกับสวรรค์ ช่างเป็นความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่นัก!

‘เส้นทางนี้ได้ขาดไปแล้ว ควรไปทางใด หรือจะไม่สามารถกระโดดพ้นกระดานหมาก ทลายกรงที่ผูกมัดเอาไว้’

เสียงของชายชรายิ่งแผ่วต่ำกว่าลง เงาร่างของเขาหมดอาลัยตายอยาก ยืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น เบื้องหน้าอ้างว้าง เป็นความว่างเปล่าที่แท้จริงอย่างหนึ่ง

‘เช่นนั้นก็…’

ทันใดนั้นชายชรายืดหลังขึ้นอีกครั้ง สายตาสาดแสงศักดิ์สิทธิ์อันน่าหวั่นหวาด ร่างกายที่ผอมแห้งราวกับลุกโชนก็ไม่ปาน ระเบิดแสงเจิดจ้าไม่มีที่สิ้นสุด

‘ใช้ร่างกายของข้า สร้างถนนที่ถูกตัดขาด!’

‘ใช้วิญญาณของข้า ชี้นำหนทางที่สับสนเบื้องหน้า!’

โครม!

ทันใดนั้นเงาร่างของชายชราแปรเปลี่ยนเป็นแสงอย่างไร้จำกัด พุ่งเข้าไปในความว่างเปล่าที่อ้างว้างและไม่เห็นอีกเลย…

ภาพทุกอย่างดำเนินมาถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็หายแวบไป

หลินสวินลืมตาขึ้นกะทันหัน ตรงหน้า ศิลาหินกระดำกระด่างตั้งอยู่เอียงๆ ไอความเก่าแก่ปะทะเข้ามา ภาพหินแกะสลักด้านบนยังคงเก่าและหยาบลวก ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ

แต่หลินสวินกลับเหงื่อท่วมทั้งตัว แต่ละภาพเมื่อครู่นี้เหลือเชื่อเกินไปแล้ว น่ากลัวเหนือคาดหมาย

ชายชราคนหนึ่งวิ่งตะบึงอยู่ท่ามกลางฟ้าดินใต้หล้าอย่างบ้าคลั่ง พุ่งขึ้นชั้นเมฆ ก้าวไปยังนภาคราม ทะลวงผ่านวัฏจักรดารานภา เคลื่อนคล้อยดาราเพียงหนึ่งก้าว!

ทุกสิ่งที่เขาทำกลับเป็นการประลองหมากกับสวรรค์ หมายจะกระโดดให้พ้นจากกระดานหมาก ทลายกรงที่ผูกมัดเอาไว้

ความกล้าระดับนี้เรียกได้ว่ายากพบเห็นไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบัน แม้ในอริยบุคคลกลัวว่าคงได้แค่แหงนหน้าชื่นชม

ทว่าสิ่งที่ทำให้หลินสวินหวั่นไหวที่สุดคือการตัดสินใจในตอนท้ายของชายชรา ใช้ร่างกายของตนสร้างถนนที่ถูกตัดขาด ใช้วิญญาณของตนชี้นำหนทางที่สับสนเบื้องหน้า!

นี่เป็นความไม่ยินยอมที่ต้องล้มเหลวเพียงเท่านี้ ดังนั้นจึงทิ้งควันเอาไว้ ให้คนรุ่นหลังสามารถทำให้มรรคาที่เขาดึงดันจะเสาะหาเป็นจริงงั้นหรือ

……

ป่าศิลาเงียบสงัด ท่ามกลางฟ้าดินอันกว้างใหญ่ไพศาล หน้าศิลาหินเก่าแก่ กลุ่มผู้แข็งแกร่งล้วนกำลังตั้งใจหยั่งรู้และอนุมาน เป็นภาพที่เงียบสงบและเคร่งขรึม

ครู่ใหญ่หลินสวินจึงสงบอารมณ์ลง มองดูภาพหินแกะสลักยุ่งเหยิงนั่นอีกครั้ง แต่กลับไม่มีปรากฏการณ์ประหลาดที่เห็นเมื่อครู่นี้แล้ว

หลินสวินสลัดความคิดสับสนวุ่นวายออก ใช้จิตวิญญาณสัมผัสอีกครั้ง

พริบตาเดียวเท่านั้น ภาพหินแกะสลักที่กระดำกระด่างและลวกหยาบนั่น ราวกับแปรเปลี่ยนเป็นมหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาล ปรากฏน้ำวนที่น่าหวาดหวั่นกลืนกินท้องฟ้า

จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นลมพายุ โหมกระหน่ำอยู่กลางจักรวาลอย่างกำเริบเสิบสาน

ทันใดนั้นก็ปรากฏหลุมดำที่ขวางกั้นอยู่ในวัฏจักร กลืนดารานภาอันสว่างไสวทั้งผืนไปอย่างไร้สุ้มเสียง…

ภาพอันกว้างใหญ่ไพศาลและเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างมากมายทยอยสะท้อนออกมาอย่างยุ่งเหยิง

เยอะเกินไปแล้ว!

กลิ่นอายอันซับซ้อน ภาพอันยุ่งเหยิงรวมเข้าด้วยกัน ทำให้ตรงหน้าหลินสวินมืดดำ ด้วยความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณของเขา ยังรู้สึกกดดันยากจะแบกรับ จิตใจสับสนวุ่นวาย เกือบจะกระอักเลือดอยู่หลายครั้ง

นี่คือกลิ่นอายมหามรรค แต่กลับดูแตกต่างมาก

ไม่นานเขาก็สั่นไปทั้งตัวราวกับจะยืนหยัดไม่อยู่แล้ว พลังแห่งมหามรรคระดับนั้นเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างสะท้านขวัญ กลิ่นอายพลุ่งพล่าน ถึงขั้นจะกลืนกินจิตวิญญาณและเจตจำนงของเขา!

และในเวลานั้นเอง ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดที่เดิมร้อนระอุอย่างที่สุด จู่ๆ ก็แผ่กระแสร้อนแปลกประหลาดไปทั่วร่างกายของหลินสวิน

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้นสติของหลินสวินพลันกระจ่างขึ้นมา รับรู้ถึงพลังที่บริสุทธิ์และยิ่งใหญ่ จิตใจสงบนิ่งและแข็งแกร่งขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

กลิ่นอายมหามรรคที่ยุ่งเหยิงและเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างนั่น ยามนี้ไม่สามารถคุกคามจิตใจเขาได้อีกแล้ว ตรงกันข้าม เขาได้ค้นพบแก่นอัศจรรย์หลายประการท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย

หลินสวินจิตใจกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา เริ่มรวมสมาธิอนุมาน

ท่ามกลางความเลื่อนลอย เขาคล้ายสัมผัสได้ว่า บนชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดมีแสงบริสุทธิ์อย่างหนึ่งถาโถมออกมา ราวกับแปรเปลี่ยนเป็นหุบเหวรางๆ และในส่วนลึกของเหวใหญ่ เหมือนมีเสียงท่องคัมภีร์ของอริยบุคคล ราวกับเสียงธรรมจากสวรรค์ที่สมจริงอย่างไรอย่างนั้น

พลังจิตวิญญาณของเขาโคจรเต็มกำลัง ทั้งยังสำแดงวิชาลับดวงใจฉิวหนิวออกมา พลังหยั่งรู้เข้าถึงระดับใหม่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความมหัศจรรย์มากมายที่สลักอยู่บนภาพหินแกะสลัก ถูกเขาอนุมานออกมาทีละนิดอย่างละเอียด จากนั้นก็หยั่งรู้ในใจ

……

เวลาล่วงเลยไป ในป่าศิลาโบราณยิ่งเงียบสงบและเคร่งขรึมกว่าเดิม

เพียงแต่ไม่นานก็มีผู้แข็งแกร่งถูกคัดออก!

พรูด!

จู่ๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กระตุกไปทั้งตัว แหงนหน้าพ่นเลือดออกมา ส่งเสียงร้องอย่างไม่จำยอม “เป็นไปไม่ได้ การหยั่งรู้และอนุมานของข้าไม่ผิด เหตุใดจึงไม่สามารถหยั่งถึงความลึกลับนี้”

บรรยากาศอันเงียบสงบถูกทำลาย

ชายหนุ่มคนนี้ยังไม่ทันตอบสนองก็ถูกเคลื่อนย้าย ถูกคัดออกออกไปแล้ว

ช่วงเวลาหลังจากนั้นมีผู้แข็งแกร่งคนแล้วคนเล่าทยอยล้มเหลว บ้างสีหน้าหม่นแสง อึ้งงันไม่พูดจา บ้างตีอกชกหัว ร่ำไห้อย่างผิดหวัง บ้างท่าทางเหมือนคลุ้มคลั่ง คำรามเสียงแตกพร่า…

แต่พวกเขาล้วนถูกคัดออกอย่างไม่มีข้อยกเว้น

นี่คือบททดสอบด่านที่ห้า เน้นการหยั่งรู้การควบคุมพลังแห่งมหามรรค ดูเหมือนไม่มีอันตรายใดๆ แต่ถ้าพลาดก็จะถูกคัดออกออกทันที

พร้อมกันนั้นยังมีผู้แข็งแกร่งที่ผ่านการทดสอบอย่างราบรื่น

วู้ม!

ศิลาหินหลักหนึ่งเปล่งแสง ปรากฏแสงศักดิ์สิทธิ์สีเงินดั่งน้ำตก ราวกับภาพฝันเสมือนมายา

หน้าศิลาหิน หญิงคนหนึ่งเผยรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจ กำมือแน่นพร้อมพึมพำ“ความเร้นลับแห่งดารามายา แม้เป็นเพียงมหามรรคขั้นสี่ แต่เมื่อใช้ในการต่อสู้กลับสามารถทำให้ข้ารับพลังแห่งดวงดาว ระเบิดพลังต่อสู้อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน…”

ฮูม

บนศิลาหินอีกหลักเกิดปรากฏการณ์ประหลาดที่ธารโลหิตถาโถม ขวางกั้นอากาศ โอ่อ่าอย่างที่สุด

ชายหนุ่มชุดคลุมดำคนหนึ่งหัวเราะลั่น “มหามรรคธารโลหิตมีอยู่จริงๆ ดังคาด ช่างเหมาะกับมหามรรคที่ข้าแสวงหา!”

“มหามรรคสลาตันบูรพาใต้!” ทันใดนั้นบนร่างของเหลยเชียนจวินผู้กล้าแห่งยุคเกิดลมกระโชกฉับพลัน มืดฟ้ามัวดิน

ไม่นานมู่เจี้ยนถิงแห่งอารามพรางมรกตก็ลืมตาขึ้น “พลังแห่งยอดหยิน หลอมรวมกับหยางของข้า เป็นเช่นเดียวกับหยินหยาง มหามรรคแห่งข้าสมบูรณ์ในวันนี้!”

ภาพเช่นนี้ทยอยเกิดขึ้นในช่วงเวลาหลังจากนั้น

มีคนถูกคัดออกและมีคนผ่านการทดสอบ ได้รับวาสนามรรค

จนกระทั่งตอนหลับ ในป่าศิลาอันเก่าแก่นี้เหลือเพียงไม่ถึงสองร้อยคน ซึ่งก็หมายความว่า ในช่วงเวลาเมื่อครู่นี้ มีผู้แข็งแกร่งถูกคัดออกไปประมาณสามร้อยคน!

แต่คนที่ผ่านการทดสอบได้รับวาสนามรรค ตอนนี้มีเพียงหนึ่งร้อยกว่าคน ยังมีผู้แข็งแกร่งเกือบห้าสิบกว่าคนกำลังอนุมานภาพหินแกะสลักอยู่

……

โลกภายนอกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศตื่นเต้นกดดัน

นี่คือบททดสอบด่านสุดท้าย และยังเป็นช่วงสำคัญที่สุด หากก้าวข้ามไปได้ ไม่เพียงจะได้รับวาสนามรรค ยังสามารถไปถึงใต้ต้นโคมสำริดมรรคโบราณนั่นได้!

ในช่วงเวลานี้ ทุกครั้งที่มีผู้แข็งแกร่งถูกคัดออก ก็จะนำมาซึ่งความสนใจอันตื่นเต้น เสียงอุทานด้วยความเสียดาย และเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

“ครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่สามารถไปถึงหน้าต้นโคมสำริดมรรคโบราณนั่นได้…”

ผู้ยิ่งใหญ่หลายคนคาดเดาไม่ถูก อัตราการถูกคัดออกนี้สูงจนน่าตกใจ!

แน่นอนว่าก็มีข่าวดีออกมาทำให้ทุกคนฮือฮา

“มู่เจี้ยนถิงหยั่งถึงมหามรรคยอดหยิน”

“เหลยเชียนจวินหยั่งถึงมหามรรคสลาตันบูรพาใต้”

“จงหลีอู๋จี้หยั่งถึงมหามรรคเคลื่อนภูผา”

“…”

นี่ทำให้คนในขุมอำนาจและตระกูลต่างๆ ยิ้มอย่างดีใจ ตื่นเต้นผิดปกติ และทำให้ผู้ฝึกปราณคนอื่นๆ ทั้งอิจฉาและทอดถอนใจ

……

ในเวลาเดียวกันนั้น ในป่าศิลาอันเก่าแก่ การทดสอบได้ดำเนินมาถึงช่วงสำคัญที่สุดแล้ว

ในที่นั้นเหลือเพียงไม่กี่คนที่กำลังอนุมานแจ้งมรรค

ผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ บ้างถูกคัดออกไปแล้ว บ้างก็ได้ครอบครองพลังแห่งมหามรรคแล้ว ตอนนี้ล้วนรออยู่นอกป่าศิลา

“ในนั้นเหลือเพียงเทพธิดาจี้ คุณชายอวี่ แม่นางลั่วเจียและเทพมารหลินสี่คน”

ทุกคนกำลังติดตามอย่างใกล้ชิด

พวกเขาต่างดูออกว่า พลังแห่งมหามรรคซึ่งซ่อนอยู่ในศิลาหินที่ทั้งสี่คนเลือกจะต้องไม่ธรรมดาแน่

“หากบอกว่ามหามรรรคที่พวกเทพธิดาจี้อนุมานมหัศจรรย์เกินคาดเดา ข้าก็เห็นด้วยอยู่หรอก แต่หลินสวินนั่นกำลังเล่นละครตบตาอยู่ชัดๆ!”

ซาหลิวฉานอดส่งเสียงไม่ได้ เขารู้สึกขัดหูขัดตาไม่น้อย จำต้องพูดออกมาอย่างอดไม่อยู่

ป่าศิลาอันกว้างใหญ่ไพศาล มีเพียงหลินสวินที่เลือกศิลาหลักที่อยู่รอบนอกสุด ทั้งยังดูธรรมดามาก ถ้าเป็นผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ ในที่นั้น คงอนุมานพลังแห่งมหามรรคในนั้นออกมาได้ตั้งนานแล้ว

แต่จนตอนนี้หลินสวินยังไม่มีความเคลื่อนไหว

แม้ซาหลิวฉานจะชิงชังหลินสวินจนถึงขีดสุด แต่ก็ไม่คิดว่าความสามารถในการหยั่งรู้ของหลินสวินจะด้อยกว่าผู้แข็งแกร่งคนอื่น

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาย่อมคิดว่าหลินสวินกำลังใช้อุบายหลอกลวง เล่นละครตบตา

ผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ เองก็รู้สึกแปลกใจ พวกเขาสังเกตศิลาที่หลินสวินเลือกอย่างละเอียดแล้ว ดูธรรมดามากจริงๆ แม้ดูภาพหินแกะสลักด้านบนไม่ออก ทว่าเพียงดูจากสภาพของศิลาหินก็ดูปกติมากเกินไปแล้ว ไม่มีความพิเศษเลยสักนิด

“อย่าพูดเร็วเกินไป จะได้ไม่โดนตบหน้าอีก” เยวี่ยเจี้ยนหมิงยิ้มเยาะพูด

ประโยคเดียวราวกับมีดแทงเข้าในใจซาหลิวฉาน ทำให้สีหน้าของเขาอึมครึมลงทันที เดือดดาลไม่น้อย

สีหน้าของผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ ก็ดูแปลกไป

ก่อนหน้านี้ตอนที่จุดโคมวิญญาณ ซาหลิวฉานถูกเทพมารหลินลวงอย่างอนาถจริงๆ โดนตบหน้าดังลั่น

และก็เพราะมีบทเรียนก่อนหน้านี้ แม้ผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ จะสงสัย แต่กลับไม่มีใครกล้าส่งเสียงพูดอะไร กลัวแต่ว่าจะตัดสินไวเกินไปจนถูกหลินสวินตบหน้าอ้อมๆ ไปด้วยอีกคน

“เจ้ามันนับเป็นตัวอะไร ถึงได้กล้าพูดเช่นนี้กับข้า” แววตาซาหลิวฉานเหี้ยมโหด กวาดมองเยวี่ยเจี้ยนหมิงราวกับคมมีด

“แล้วเจ้าเล่านับเป็นตัวอะไร ลอบสังหารหลินสวินบนทะเลปรวนแปรไม่สำเร็จ กลับถูกโจมตีด้วยกระบวนท่าเดียวจนไม่เหลือสภาพ กลัวจนหนีกระเจิง ตอนที่จุดโคมวิญญาณยิ่งอับอายขายหน้าถึงที่สุด ตอนนี้ยังไม่หลาบจำเช่นนี้ วิจารณ์ตามอำเภอใจ ยังขายหน้าไม่พอหรือ”

เยวี่ยเจี้ยนหมิงไม่กลัว นี่คือการทดสอบด่านที่ห้า มีกฎห้ามเข่นฆ่า

ได้ยินเช่นนี้ผู้คนไม่น้อยในที่นั้นต่างยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คิดๆ แล้วซาหลิวฉานก็ซวยมากจริงๆ

ซาหลิวฉานโกรธจนควันออกหู ถูกคนขยี้แผลต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้ ทำให้ในใจเขาเต็มไปด้วยความอับอาย

“เดี๋ยวก็จะถึงหน้าต้นโคมสำริดมรรคโบราณแล้ว ถึงตอนนั้นข้าจะเป็นคนแรกที่ฆ่าสุนัขรับใช้ของเทพมารหลินอย่างเจ้า!”

เสียงของซานหลิวฉานเหมือนลอดออกจากไรฟัน เผยจิตสังหารเสียดกระดูก

ตอนนี้เองในที่นั้นบังเกิดปรากฏการณ์ประหลาดขึ้น สั่นสะเทือนฟ้าดิน