นิยาย Divine Card Creator ตอนที่ 57 จางเสี่ยวเหยา “จางเสี่ยวปัง!” ลู่หมิงกัดฟัน มีแค่ไอปัญญาอ่อนคนนี้เท่านี้ที่จะทำอะไรแบบนี้ได้! แล้วก็มีแต่หมอนี่เท่านั้นแหละที่จะสนใจศาสตร์ภาพลวงตาใต้สะดืออะไรพวก แม่งเอ้ย! “เหอะๆๆไอก้อนไขมันเคลื่อนที่เอ้ยเดี๋ยวแกคงต้องได้รับบทเรียนสักหน่อย!” โชคดีที่ภาพลวงตาของจางเสี่ยวปังนั้นห่วยแตกมากทำให้คนทั่วไปมักจะเห็นเป็นภาพเด็กผู้หญิงที่ดูน่ารักกับห้องโทรมๆพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูคลุมเครือและห้องนอนที่ชวนสยิวเท่านั้น นับว่ายังดวงดีที่มันไม่เหมือนจริงนัก เอ็ม… แต่ด้วยความพร่ามัวของภาพลวงตามันกลับให้บรรยากาศดูฟุ้งๆเคลิ้มๆเร้าอารมณ์อย่างที่ลู่หมิงสัมผัสได้ ฉะนั้นจึงพอจะสรุปได้ว่านอกจากคนที่เข้าไปจะเกิดอารมณ์แล้วคงไม่มีใครพอจะสังเกตและจดจำเขาได้แน่ๆ! เยี่ยม…อย่างน้อยก็รอดมาได้ล่ะวะ เพราะนั่นมันรูปตัวเขาแต่งหญิง! แถมยังแต่งหน้าอีกต่างหาก! แต่หากเทียบคนในรูปกับลู่หมิงในปัจจุบันแล้วนับว่าต่างไปจากเดิมอย่างกะสวรรค์กับนรกแม้แต่ความสามารถของพวกเขาก็ต่างกับราวฟ้ากับเหว “ฉันเป็นชายแท้อก 3 ศอก!” ลู่หมิงเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง “ด้วยความแมนระดับนี้คงไม่มีใครจำฉันได้แน่ๆ” เมื่อนึกได้อย่างนี้ลู่หมิงก็ถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งอก เขาตัดสินใจกลับไปที่ร้านก่อนแล้วค่อยโทรหาจางเสี่ยวปังลู่หมิงเตรียมที่จะสอนบทเรียนครั้งใหญ่ให้หมอนั่นเขาไม่สามารถตามใจเด็กคนนี้ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อเข้ามาในร้าน ลู่หมิงก็กำลังจะติดต่อกับจางเสี่ยวปัง “อาจารย์คุณกลับมาแล้ว!” เสี่ยวไปตะโกนอย่างมีความสุข “อืม” ลู่หมิงลูบหัวน้อยๆของเธอ ตอนนั้นเองเสี่ยวไปบังเอิญเหลือบไปมองเห็นรูปใบเล็กๆในมือของเขาก่อนที่เธอจะเผยท่าทางตกใจแล้พูดว่า“อาอาจารย์คุณดูดีมากตอนแต่งหน้า” เพ้ย! เขาเหลือบมองไปที่ภาพถ่ายในมือตนเธอจำเขาได้ยังไงฟะ? เห็นได้ชัดว่าบุคคลทั้งสองแตกต่างกันมาก! “เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?” ลู่หมิงพูดด้วยความจริงจัง“คนในรูปนี้จะเป็นฉันได้ยังไง?” “หะคะ?” เสี่ยวไปมึนงง เธอมองเข้าไปใกล้ๆ นี่มันอาจารย์ชัดๆนี่หน่า! “เธอเข้าใจผิดแล้ว” ลู่หมิงเคร่งขรึม“จากสถิติในโลกนี้แล้วทุกๆ80ล้านคนจะมีคนที่มีหน้าตนคล้ายเธอ1คนเหมือนฉันกับผู้หญิงคนนี้!” “มันเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ?” เสี่ยวไปรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ใช่แล้ว…เอาล่ะดีมาก” “ตั้งใจฝึกฝนล่ะอย่ามากังวลกับเรื่องเล็กๆน้อยพวกนี้เลย”ลู่หมิงลูบหัวของเธอพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว: “อื้อโอเคค่ะอาจารย์” เสียวไปหันกลับไปเรียนต่อ หลังจากที่เธอจากไปลู่หมิงก็เหงื่อ
แตก ฟ*รวยเหอะ! จะให้มันเป็นปมในชีวิตเขาไม่ได้! เขาต้องแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วที่สุดฉะนั้นลู่หมิงจึงติดต่อไปหาจางเสี่ยวปังทัน แต่ทว่าประเด็นคือ… แม่งไม่รับสาย! กริ้งงง กริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง- เสียงกริ่งดังต่อเนื่องราว 20 นาที “ไม่รับสายงั้นเรอะ?” “หรือมันไปหาสาวที่ไหนอีก?” ลู่หมิงขมวดคิ้ว ถ้าเป็นปกติลู่หมิงก็ไม่อยากจะไปยุ่งย่ามชีวิตหมอนี่หรอกแต่ตอนนี้มันทำอย่างนั้นไม่ได้แล้วไง! ดังนั้นลู่หมิงจึงรีบไปพบอาจารย์อันเพื่อเช็คข้อมูลเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของจางเสี่ยวปัง ปรากฏว่าหมอนี่ไม่ได้เข้าวิทยาลัยมา2-3วันแล้ว! แถมยังไม่ได้กลับห้องอีกต่างหาก! อ่า…เรื่องนี้มันชักมีกลิ่นแปลกๆแล้ว! คราวที่แล้วตอนเจอกันจางเสี่ยวปังมันเหมือนจะพกกระเป๋าเดินทางอยู่ด้วย! หรือมันจะไปเที่ยวกับสุดที่รักในกระเป๋าใบนั้น?! แต่ปกติหมอนี่ไม่เคยออกไปไหนไกลไม่ใช่หรือ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? หรือบางที่จางเสียวบังอาจกำลังตกอยู่ในอันตราย! หมอนั่นยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วยไม่รู้โดนหลอกไปค้ามนุษย์รึเปล่า? หลังจากคิดแล้วลู่หมิงก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้ด้วยนิสัยเส็งเคร็งของจางเสี่ยวปังแล้วหมอนั่นคงยอมไปหาผู้หญิงน่ารักๆตามคำเชิญแน่ๆต่อให้รู้ว่าอาจจะโดนหลอกก็ตาม! ด้วยนิสัยและตรรกะแบบนั้นไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะปาฏิหาริย์หรือโชคชะตาที่ทำให้หมอนั่นรอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวัน
หายตัวไป. ลู่หมิงตรวจสอบบนอินเทอร์เน็ตก่อนพบว่าจริงๆแล้วมีคนสูญหายในเมื่องชิงหมิงอยู่จำนวนมากสาเหตุเกิดจากการที่คนส่วนมากมีพลังบ่มเพาะทำให้การก่ออาชญากรรมจึงง่ายกว่าเดิมมาก ฉะนั้นแล้วหากจะมีโจรลักพาตัวใครสักคนก็ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชายล่ำบึกก็ได้! เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเองก็ใช้พลังฆ่าคนได้เหมือนกัน! อืมมน่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นจริงๆ!
ลู่หมิงครุ่นคิด เขาคงต้องขอให้อาจารย์ใหญ่ช่วยในการสืบสวนเรื่องนี้… ลู่หมิงหยิบมือถือออกมาแต่ทว่าตอนที่เขาเตรียมที่จะโทรหาอาจารย์ใหญ่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นปรากฏว่ามีหมายเลขที่ไม่รู้จักโทรมา “สวัสดี?คุณคือลู่หมิง?เพื่อนของคุณจางเสี่ยวเหยาอยู่กับเรา…”
เสียงที่ดูทุ่มและสงบพูดขึ้น “โทรผิดครับ!” ลู่หมิงวางสายโดยไม่ลังเล เป็นเรื่องจริงสินะ… ข้อมูลส่วนบุคคลของเขาถูกเปิดเผยแล้วตอนที่เขาค้นหาข้อมูลผู้สูญหายทางอินเทอร์เน็ตก่อนหน้านี้ ชีวิตที่แล้วเขาเห็นมาเยอะเกินไป ในฐานะโปรแกรมเมอร์เขารู้ดีว่ากลไกการค้นหาทำงานยังไง อีกฝ่ายอาจตั้งค่าคำค้นหาหลักเช่น“หาย”“โรงพยาบาล”และ“ค่าเล่าเรียน”และเมื่อคุณค้นหาสิ่งเหล่านี้ข้อมูลของคุณจะถูกส่งไปยังคนที่ซื้อมันไปซึ่งอาจจะเป็นนักต้มตุ้นบางคนก็ได้ “ฉันคิดว่ามีแต่ Baidoo ท่านั้นที่ทำแบบนั้นได้” [Baidoo ล้อเลียน Baidu ซึ่งเป็น Search Engine จีนที่คล้ายๆ Google] ลู่หมิงถอนหายใจ เขาไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นในชีวิตใหม่อีกครั้ง! พวกต้มตุ้นงั้นหรอ… เหอะๆ ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร?! จังหวะเดียวกันนั้นเองโทรศัพท์มือถือของลู่หมิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง“สวัสดี?คุณคือลู่หมิง?กรุณาอย่าวางสายโทรศัพท์เราคือ…” “จางเสี่ยวเหยาอยู่กับคุณรึเปล่า”ลู่หมิงถามด้วยความใจเย็น “เอ่อ…ครับ”คนปลายสายพูดอะไรไม่ “ผมไม่ต้องการเธออีกแล้ว” ลู่หมิงถอนหายใจยาว“ผมยกเธอให้กับคุณ” “ปังงง!” ลู่หมิงวางสายโทรศัพท์อีกครั้ง นี่มันนรกอะไรฟะ! ลู่หมิงเม้มริมฝีปากของเขาก่อนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเขามองเข้าไปใกล้ๆกับหมายเลขที่โทรมา เอ่อทำไมมันดูคุ้นเคยจัง… มันคือหมายเลขโทรศัพท์ของตำรวจจากสถานีตำรวจเมืองชิงหมิง คิดจะหลอกลวงทางโทรศัพท์? นักต้มตุ้นจำนวนมากใช้ประโยชน์จากการเลียนแบบหมายเลขติดต่อของตำรวจในสถานีเพื่อหลอกลวงประชาชนฉะนั้นเขาจะไม่โทรกลับเป็นอันขาด! ดังนั้นลู่หมิงจึงโทรเข้าสถานีโดยตรง “สวัสดีครับ” ลู่หมิงได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เอิ่ม..เป็นเสียงคนที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้ “…คุณเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจจริงๆ” ลู่หมิงกุมขมับของตน “ใช่” ตำรวจคนนั้นตอบด้วยความรู้สึกไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีก่อนพูดว่า“กรุณาเดินทางมาที่นี่เพื่อนของคุณจางเสี่ยวเหยาถูกคุมขังด้วยเหตุผลบางประการ“โอ” ตอนนี้ลู่หมิงเก็ทแล้ว แต่ว่า… ใครคือจางเสี่ยวเหยาวะ? ลู่หมิงไม่รู้จักใครที่ชื่อแบบนั้นสักคน บางที่อาจเป็นเพื่อนที่เขาช่วยตอนอยู่ที่เหมืองไม่ก็ญาติจางเสี่ยวปังละมั้ง? ลองไปดูก่อนละกันเผลอๆอาจเป็นสาวๆที่ชอบเขาก็เป็นได้เธอคงจะแอบเก็บเบอร์โทรของเขาไว้ขอความช่วยเหลือตอนที่เกิดอันตรายเหมือนอารมณ์ฮีโร่กับสาวสวยอะไรทำนองนั้นก็ได้ เยี่ยม… บางทีอาจจะใช่ก็ได้นะเนี่ย! ลู่หมิงเงยหน้าขึ้น“ฉันขอทราบก่อนได้ไหมว่าเธอก่ออาชญากรรมอะไร” “อ่า…” อีกฝ่ายหยุดชั่วขณะก่อนจะพูดว่า“ค้าประเวณี ปีง ลู่หมิงวางสายโทรศัพท์อย่างเด็ดเดี่ยว “ฮัลโหลฮัลโหลฮัลโหลล?” ตำรวจคนนั้นพูดไม่ออก หลังจากผ่านไปสักพัก… โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากรับสายทั้งลู่หมิงและตำรวจต่างเงียบใส่กันเหลือเพียงเสียงลมหายใจเบาๆให้ได้ยินเท่านั้น “ทำไมคุณถึงไม่ช่วยเหลือเธอล่ะ?” อีกฝ่ายพูดด้วยความหมดหนทาง ตอนนี้เขามีช่องทางติดต่อเพียงทางเดียวจริงๆ “ก็ผมไม่รู้จริงๆว่าจางเสี่ยวเหยาคือ
ใคร” ลู่หมิงถอนหายใจ เขาคงไปช่วยเธอแล้วถ้ามันเป็นอาชญากรรมเบาๆประเภทอื่น…อ่าไม่นับฆ่าคนตายละกัน แต่นี่ถึงขั้นค้าประเวณี? TL:ต้องบอกก่อนว่าที่จีนมีกฎหมายควบคุมการค้าประเวณีค่อนข้างเข้มฉะนั้นมันเป็น Culture ของเขานะฮะไม่ได้แปลเพื่อเหยียดใครกลัวโดนดราม่า ต้องล้อเล่นกันแน่ๆ! หากเขาไปแล้วถูกโภัยมาว่าเป็น”พันธมิตรทางธุรกิจแล้วเขาจะทำยังไง?หากถูกถามว่ารู้จักกันได้ยังไงแล้วเธอตอบไปว่าคนนึงขายอีกคนลูกค้าหรอเหอๆแม้แต่หน้าเธอลู่หมิงยังไม่เคยเห็นเลย ฉะนั้นเมื่อได้ยินคดีที่เธอก่อแล้วลู่หมิงจึงตัวสั่นด้วยความตกใจ
ช่วยกะผีสิ! เขาไม่ไปแน่ๆไม่ว่ายังไงก็ตาม! “เอาล่ะ” อีกฝ่ายทำได้แค่ยอมแพ้เขาพึมพำ“เข้าใจละไอก้อนไขมันนี่กำลังโกหกอยู่สินะ…” “???” “เดี๋ยวก่อนนะ” ลู่หมิงถามเขาอีกครั้ง“เมื่อกี้คุณพูดว่าก้อนไขมันเหรอ”
“ใช่”อีกฝ่ายตอบด้วยความมั่นใจ ลู่หมิงพึมพำกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนถามกลับ“จางเสี่ยวเหยาที่คุณพูดถึงคือไอ้อ้วนที่มีรูปร่างกลมเท่าลูกบอลขาสั้นอย่างกับหมาและสมองขนาดเท่าเล็บนิ้วก้อยรึเปล่า?” “คุณรู้จักเขาหรอ?” อีกฝ่ายตกใจ ดูจากคำอธิบายก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือคนรู้จักแน่ๆ “ถูกต้องหมดเลย!” ลู่หมิงรู้สึกมึนงง จางเสี่ยวเหยา? นี่มันชื่อปลอมบ้าบออะไรกันอย่างกับชื่อผู้หญิง? ไม่น่าใช่บางทีที่หมอนั่นอาจจะให้ทุกคนเรียกตัวเองว่าจางเสี่ยวปังซึ่งมันเป็นแค่ชื่อที่ตั้งขึ้นมาเอง! จางเสี่ยวเหยาแลดูเป็นชื่อที่ไพเราะและงดงาม.. แต่ไหงหมอนี่ไปค้าประเวณีได้วะ…?ลู่หมิงปวดหัว “ฉันจะไปทันที” เขาวางสายโทรศัพท์และเตรียมจะออกไปสถานีตำรวจ “อาจารย์กำลังจะออกไปข้างนอกอีก?” เสียวไปกระพริบตาของเธอด้วยความสงสัย “ใช่” ลู่หมิงถอนหายใจก่อนพูดด้วยความเคร่งขรึม“อาจารย์ต้องไปช่วยหมาตัวนึงที่มันหลงทางน่ะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

นิยาย Divine Card Creator

ตอนที่ 57 จางเสี่ยวเหยา

“จางเสี่ยวปัง!”

ลู่หมิงกัดฟัน

มีแค่ไอปัญญาอ่อนคนนี้เท่านี้ที่จะทำอะไรแบบนี้ได้!

แล้วก็มีแต่หมอนี่เท่านั้นแหละที่จะสนใจศาสตร์ภาพลวงตาใต้สะดืออะไรพวก

แม่งเอ้ย!

“เหอะๆๆไอก้อนไขมันเคลื่อนที่เอ้ยเดี๋ยวแกคงต้องได้รับบทเรียนสักหน่อย!”

โชคดีที่ภาพลวงตาของจางเสี่ยวปังนั้นห่วยแตกมากทำให้คนทั่วไปมักจะเห็นเป็นภาพเด็กผู้หญิงที่ดูน่ารักกับห้องโทรมๆพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูคลุมเครือและห้องนอนที่ชวนสยิวเท่านั้น

นับว่ายังดวงดีที่มันไม่เหมือนจริงนัก

เอ็ม…

แต่ด้วยความพร่ามัวของภาพลวงตามันกลับให้บรรยากาศดูฟุ้งๆเคลิ้มๆเร้าอารมณ์อย่างที่ลู่หมิงสัมผัสได้

ฉะนั้นจึงพอจะสรุปได้ว่านอกจากคนที่เข้าไปจะเกิดอารมณ์แล้วคงไม่มีใครพอจะสังเกตและจดจำเขาได้แน่ๆ!

เยี่ยม…อย่างน้อยก็รอดมาได้ล่ะวะ

เพราะนั่นมันรูปตัวเขาแต่งหญิง!

แถมยังแต่งหน้าอีกต่างหาก!

แต่หากเทียบคนในรูปกับลู่หมิงในปัจจุบันแล้วนับว่าต่างไปจากเดิมอย่างกะสวรรค์กับนรกแม้แต่ความสามารถของพวกเขาก็ต่างกับราวฟ้ากับเหว

“ฉันเป็นชายแท้อก 3 ศอก!”

ลู่หมิงเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง

“ด้วยความแมนระดับนี้คงไม่มีใครจำฉันได้แน่ๆ”

เมื่อนึกได้อย่างนี้ลู่หมิงก็ถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งอก

เขาตัดสินใจกลับไปที่ร้านก่อนแล้วค่อยโทรหาจางเสี่ยวปังลู่หมิงเตรียมที่จะสอนบทเรียนครั้งใหญ่ให้หมอนั่นเขาไม่สามารถตามใจเด็กคนนี้ได้อีกต่อไปแล้ว

เมื่อเข้ามาในร้าน

ลู่หมิงก็กำลังจะติดต่อกับจางเสี่ยวปัง

“อาจารย์คุณกลับมาแล้ว!”

เสี่ยวไปตะโกนอย่างมีความสุข

“อืม”

ลู่หมิงลูบหัวน้อยๆของเธอ

ตอนนั้นเองเสี่ยวไปบังเอิญเหลือบไปมองเห็นรูปใบเล็กๆในมือของเขาก่อนที่เธอจะเผยท่าทางตกใจแล้พูดว่า“อาอาจารย์คุณดูดีมากตอนแต่งหน้า”

เพ้ย!

เขาเหลือบมองไปที่ภาพถ่ายในมือตนเธอจำเขาได้ยังไงฟะ?

เห็นได้ชัดว่าบุคคลทั้งสองแตกต่างกันมาก!

“เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?”

ลู่หมิงพูดด้วยความจริงจัง“คนในรูปนี้จะเป็นฉันได้ยังไง?”

“หะคะ?”

เสี่ยวไปมึนงง

เธอมองเข้าไปใกล้ๆ

นี่มันอาจารย์ชัดๆนี่หน่า!

“เธอเข้าใจผิดแล้ว”

ลู่หมิงเคร่งขรึม“จากสถิติในโลกนี้แล้วทุกๆ80ล้านคนจะมีคนที่มีหน้าตนคล้ายเธอ1คนเหมือนฉันกับผู้หญิงคนนี้!”

“มันเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ?”

เสี่ยวไปรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

“ใช่แล้ว…เอาล่ะดีมาก”

“ตั้งใจฝึกฝนล่ะอย่ามากังวลกับเรื่องเล็กๆน้อยพวกนี้เลย”ลู่หมิงลูบหัวของเธอพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว:

“อื้อโอเคค่ะอาจารย์”

เสียวไปหันกลับไปเรียนต่อ

หลังจากที่เธอจากไปลู่หมิงก็เหงื่อ
แตก

ฟ*รวยเหอะ!

จะให้มันเป็นปมในชีวิตเขาไม่ได้!

เขาต้องแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วที่สุดฉะนั้นลู่หมิงจึงติดต่อไปหาจางเสี่ยวปังทัน

แต่ทว่าประเด็นคือ…

แม่งไม่รับสาย!

กริ้งงง

กริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง-

เสียงกริ่งดังต่อเนื่องราว 20 นาที

“ไม่รับสายงั้นเรอะ?”

“หรือมันไปหาสาวที่ไหนอีก?”

ลู่หมิงขมวดคิ้ว

ถ้าเป็นปกติลู่หมิงก็ไม่อยากจะไปยุ่งย่ามชีวิตหมอนี่หรอกแต่ตอนนี้มันทำอย่างนั้นไม่ได้แล้วไง!

ดังนั้นลู่หมิงจึงรีบไปพบอาจารย์อันเพื่อเช็คข้อมูลเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของจางเสี่ยวปัง

ปรากฏว่าหมอนี่ไม่ได้เข้าวิทยาลัยมา2-3วันแล้ว!

แถมยังไม่ได้กลับห้องอีกต่างหาก!

อ่า…เรื่องนี้มันชักมีกลิ่นแปลกๆแล้ว!

คราวที่แล้วตอนเจอกันจางเสี่ยวปังมันเหมือนจะพกกระเป๋าเดินทางอยู่ด้วย!

หรือมันจะไปเที่ยวกับสุดที่รักในกระเป๋าใบนั้น?!

แต่ปกติหมอนี่ไม่เคยออกไปไหนไกลไม่ใช่หรือ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?

หรือบางที่จางเสียวบังอาจกำลังตกอยู่ในอันตราย!

หมอนั่นยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วยไม่รู้โดนหลอกไปค้ามนุษย์รึเปล่า?

หลังจากคิดแล้วลู่หมิงก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้ด้วยนิสัยเส็งเคร็งของจางเสี่ยวปังแล้วหมอนั่นคงยอมไปหาผู้หญิงน่ารักๆตามคำเชิญแน่ๆต่อให้รู้ว่าอาจจะโดนหลอกก็ตาม!

ด้วยนิสัยและตรรกะแบบนั้นไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะปาฏิหาริย์หรือโชคชะตาที่ทำให้หมอนั่นรอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวัน
หายตัวไป.

ลู่หมิงตรวจสอบบนอินเทอร์เน็ตก่อนพบว่าจริงๆแล้วมีคนสูญหายในเมื่องชิงหมิงอยู่จำนวนมากสาเหตุเกิดจากการที่คนส่วนมากมีพลังบ่มเพาะทำให้การก่ออาชญากรรมจึงง่ายกว่าเดิมมาก

ฉะนั้นแล้วหากจะมีโจรลักพาตัวใครสักคนก็ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชายล่ำบึกก็ได้!

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเองก็ใช้พลังฆ่าคนได้เหมือนกัน!

อืมมน่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นจริงๆ!
ลู่หมิงครุ่นคิด

เขาคงต้องขอให้อาจารย์ใหญ่ช่วยในการสืบสวนเรื่องนี้…

ลู่หมิงหยิบมือถือออกมาแต่ทว่าตอนที่เขาเตรียมที่จะโทรหาอาจารย์ใหญ่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นปรากฏว่ามีหมายเลขที่ไม่รู้จักโทรมา

“สวัสดี?คุณคือลู่หมิง?เพื่อนของคุณจางเสี่ยวเหยาอยู่กับเรา…”
เสียงที่ดูทุ่มและสงบพูดขึ้น

“โทรผิดครับ!”

ลู่หมิงวางสายโดยไม่ลังเล

เป็นเรื่องจริงสินะ…

ข้อมูลส่วนบุคคลของเขาถูกเปิดเผยแล้วตอนที่เขาค้นหาข้อมูลผู้สูญหายทางอินเทอร์เน็ตก่อนหน้านี้

ชีวิตที่แล้วเขาเห็นมาเยอะเกินไป

ในฐานะโปรแกรมเมอร์เขารู้ดีว่ากลไกการค้นหาทำงานยังไง

อีกฝ่ายอาจตั้งค่าคำค้นหาหลักเช่น“หาย”“โรงพยาบาล”และ“ค่าเล่าเรียน”และเมื่อคุณค้นหาสิ่งเหล่านี้ข้อมูลของคุณจะถูกส่งไปยังคนที่ซื้อมันไปซึ่งอาจจะเป็นนักต้มตุ้นบางคนก็ได้

“ฉันคิดว่ามีแต่ Baidoo ท่านั้นที่ทำแบบนั้นได้”

[Baidoo ล้อเลียน Baidu ซึ่งเป็น Search Engine จีนที่คล้ายๆ Google]

ลู่หมิงถอนหายใจ

เขาไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นในชีวิตใหม่อีกครั้ง!

พวกต้มตุ้นงั้นหรอ…

เหอะๆ

ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร?!

จังหวะเดียวกันนั้นเองโทรศัพท์มือถือของลู่หมิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง“สวัสดี?คุณคือลู่หมิง?กรุณาอย่าวางสายโทรศัพท์เราคือ…”

“จางเสี่ยวเหยาอยู่กับคุณรึเปล่า”ลู่หมิงถามด้วยความใจเย็น

“เอ่อ…ครับ”คนปลายสายพูดอะไรไม่

“ผมไม่ต้องการเธออีกแล้ว”

ลู่หมิงถอนหายใจยาว“ผมยกเธอให้กับคุณ”

“ปังงง!”

ลู่หมิงวางสายโทรศัพท์อีกครั้ง

นี่มันนรกอะไรฟะ!

ลู่หมิงเม้มริมฝีปากของเขาก่อนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเขามองเข้าไปใกล้ๆกับหมายเลขที่โทรมา

เอ่อทำไมมันดูคุ้นเคยจัง…

มันคือหมายเลขโทรศัพท์ของตำรวจจากสถานีตำรวจเมืองชิงหมิง

คิดจะหลอกลวงทางโทรศัพท์?

นักต้มตุ้นจำนวนมากใช้ประโยชน์จากการเลียนแบบหมายเลขติดต่อของตำรวจในสถานีเพื่อหลอกลวงประชาชนฉะนั้นเขาจะไม่โทรกลับเป็นอันขาด!

ดังนั้นลู่หมิงจึงโทรเข้าสถานีโดยตรง

“สวัสดีครับ”

ลู่หมิงได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์

เอิ่ม..เป็นเสียงคนที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้

“…คุณเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจจริงๆ”

ลู่หมิงกุมขมับของตน

“ใช่”

ตำรวจคนนั้นตอบด้วยความรู้สึกไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีก่อนพูดว่า“กรุณาเดินทางมาที่นี่เพื่อนของคุณจางเสี่ยวเหยาถูกคุมขังด้วยเหตุผลบางประการ“โอ”

ตอนนี้ลู่หมิงเก็ทแล้ว

แต่ว่า…

ใครคือจางเสี่ยวเหยาวะ?

ลู่หมิงไม่รู้จักใครที่ชื่อแบบนั้นสักคน

บางที่อาจเป็นเพื่อนที่เขาช่วยตอนอยู่ที่เหมืองไม่ก็ญาติจางเสี่ยวปังละมั้ง?

ลองไปดูก่อนละกันเผลอๆอาจเป็นสาวๆที่ชอบเขาก็เป็นได้เธอคงจะแอบเก็บเบอร์โทรของเขาไว้ขอความช่วยเหลือตอนที่เกิดอันตรายเหมือนอารมณ์ฮีโร่กับสาวสวยอะไรทำนองนั้นก็ได้

เยี่ยม…

บางทีอาจจะใช่ก็ได้นะเนี่ย!

ลู่หมิงเงยหน้าขึ้น“ฉันขอทราบก่อนได้ไหมว่าเธอก่ออาชญากรรมอะไร”

“อ่า…”

อีกฝ่ายหยุดชั่วขณะก่อนจะพูดว่า“ค้าประเวณี

ปีง

ลู่หมิงวางสายโทรศัพท์อย่างเด็ดเดี่ยว

“ฮัลโหลฮัลโหลฮัลโหลล?”

ตำรวจคนนั้นพูดไม่ออก

หลังจากผ่านไปสักพัก…

โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากรับสายทั้งลู่หมิงและตำรวจต่างเงียบใส่กันเหลือเพียงเสียงลมหายใจเบาๆให้ได้ยินเท่านั้น

“ทำไมคุณถึงไม่ช่วยเหลือเธอล่ะ?”

อีกฝ่ายพูดด้วยความหมดหนทาง

ตอนนี้เขามีช่องทางติดต่อเพียงทางเดียวจริงๆ

“ก็ผมไม่รู้จริงๆว่าจางเสี่ยวเหยาคือ
ใคร”

ลู่หมิงถอนหายใจ

เขาคงไปช่วยเธอแล้วถ้ามันเป็นอาชญากรรมเบาๆประเภทอื่น…อ่าไม่นับฆ่าคนตายละกัน

แต่นี่ถึงขั้นค้าประเวณี?

TL:ต้องบอกก่อนว่าที่จีนมีกฎหมายควบคุมการค้าประเวณีค่อนข้างเข้มฉะนั้นมันเป็น Culture ของเขานะฮะไม่ได้แปลเพื่อเหยียดใครกลัวโดนดราม่า

ต้องล้อเล่นกันแน่ๆ!

หากเขาไปแล้วถูกโภัยมาว่าเป็น”พันธมิตรทางธุรกิจแล้วเขาจะทำยังไง?หากถูกถามว่ารู้จักกันได้ยังไงแล้วเธอตอบไปว่าคนนึงขายอีกคนลูกค้าหรอเหอๆแม้แต่หน้าเธอลู่หมิงยังไม่เคยเห็นเลย

ฉะนั้นเมื่อได้ยินคดีที่เธอก่อแล้วลู่หมิงจึงตัวสั่นด้วยความตกใจ
ช่วยกะผีสิ!

เขาไม่ไปแน่ๆไม่ว่ายังไงก็ตาม!

“เอาล่ะ”

อีกฝ่ายทำได้แค่ยอมแพ้เขาพึมพำ“เข้าใจละไอก้อนไขมันนี่กำลังโกหกอยู่สินะ…”

“???”

“เดี๋ยวก่อนนะ”

ลู่หมิงถามเขาอีกครั้ง“เมื่อกี้คุณพูดว่าก้อนไขมันเหรอ”
“ใช่”อีกฝ่ายตอบด้วยความมั่นใจ

ลู่หมิงพึมพำกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนถามกลับ“จางเสี่ยวเหยาที่คุณพูดถึงคือไอ้อ้วนที่มีรูปร่างกลมเท่าลูกบอลขาสั้นอย่างกับหมาและสมองขนาดเท่าเล็บนิ้วก้อยรึเปล่า?”

“คุณรู้จักเขาหรอ?”

อีกฝ่ายตกใจ

ดูจากคำอธิบายก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือคนรู้จักแน่ๆ

“ถูกต้องหมดเลย!”

ลู่หมิงรู้สึกมึนงง

จางเสี่ยวเหยา?

นี่มันชื่อปลอมบ้าบออะไรกันอย่างกับชื่อผู้หญิง?

ไม่น่าใช่บางทีที่หมอนั่นอาจจะให้ทุกคนเรียกตัวเองว่าจางเสี่ยวปังซึ่งมันเป็นแค่ชื่อที่ตั้งขึ้นมาเอง!

จางเสี่ยวเหยาแลดูเป็นชื่อที่ไพเราะและงดงาม..

แต่ไหงหมอนี่ไปค้าประเวณีได้วะ…?ลู่หมิงปวดหัว

“ฉันจะไปทันที”

เขาวางสายโทรศัพท์และเตรียมจะออกไปสถานีตำรวจ

“อาจารย์กำลังจะออกไปข้างนอกอีก?”

เสียวไปกระพริบตาของเธอด้วยความสงสัย

“ใช่”

ลู่หมิงถอนหายใจก่อนพูดด้วยความเคร่งขรึม“อาจารย์ต้องไปช่วยหมาตัวนึงที่มันหลงทางน่ะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”