[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

บทที่ 417: ไม่จำเป็นต้องอดกลั้นอีกแล้ว!

หลังจากสามทุ่มไปแล้ว รถราบนถนนก็เริ่มเบาบางลงมาก หลิงหยุนจึงควบแลนด์โรเวอร์ออกจากตัวเมืองมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก เพื่อกลับไปที่บ้านในอ่าวจิงฉูอย่างรวดเร็ว และเพียงแค่ยี่สิบนาทีก็ถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว

หลิงหยุนไม่ยอมให้ฉินตงเฉี่วยและหนิงหลิงยู่ช่วยยกของลงจากรถ เขาจัดการนำของทุกอย่างไปไว้ในบ้านเองคนเดียวจนเรียบบร้อย

“น้าหญิง ท่านยังจำยอดฝีมือสองคนที่แยกกับข้าเมื่อคืนนี้ได้ไม๊? ข้าอยากจะออกไปพบพวกเขาหน่อย..”

หลังจากที่หลิงหยุนจัดการขนของเรียบร้อยแล้ว เขาก็กระซิบบอกเพื่อเป็นการขออนุญาตฉินตงเฉี่วย

ฉินตงเฉี่วยมองหลิงหยุนพร้อมกับทำเสียงจุ๊ๆ และแววตาก็เต็มไปด้วยความลังเลสงสัย ดูเหมือนนางจะไม่เชื่อคำพูดของหลิงหยุนนัก

“เจ้าต้องการไปพบสองคนนั้น.. แค่นั้นจริงๆรึ?” ฉินตงเฉี่วยยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับถามขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ

หลิงหยุนจึงรีบตอบกลับไปทันที “เท่านั้นจริงๆ! เมื่อคืนเหล่ากุ่ยได้รับบาดเจ็บ ข้าอยากจะไปดูอาการของเขาหน่อย หากไม่ดีขึ้นข้าก็จะได้ช่วยรักษาให้.. ช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ข้าต้องมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด..”

ฉินตงเฉี่วยมองหลิงหยุนพร้อมกับทำเสียงหัวเราะหึหึ ก่อนจะตอบไปว่า “ถ้างั้นเจ้าก็ไปได้.. แต่ยังไงก็ต้องกลับมานอนที่บ้าน เข้าใจไม๊?”

แม้ว่าหนิงหลิงยู่จะไม่อยากให้หลิงหยุนไป แต่เธอก็รู้ดีว่าหลิงหยุนมีธุระมากมายที่ต้องไปจัดการ อีกอย่างวันนี้เขาก็พาเธอไปเที่ยวตลอดทั้งวันแล้ว แม้จะรู้สึกเหนื่อยและหมดเรี่ยวหมดแรง แต่หนิงหลิงยู่ก็ยังร้องบอกหลิงหยุน

“พี่ใหญ่ หมั่นเช็คมือถือด้วยนะ ระวังเรื่องแบตด้วย อย่าให้พวกเราติดต่อพี่ไม่ได้อีกล่ะ..”

หลิงหยุนถึงกับเหงื่อตก เขารีบพยักหน้ารับ จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่น และขับรถแลนด์โรเวอร์ออกไปทันที

แม้จะบอกว่าหญิงสาวทั้งคู่ว่าออกไปดูอาการของเหล่ากุ่ย แต่ความจริงแล้ว หลิงหยุนต้องการออกไปหาเหยาลู่ เพราะตั้งแต่ที่เขารักษาอาการบาดเจ็บให้เธอไปเมื่อครั้งนั้น เขาเองก็ยังไม่ได้พบหน้าเธออีกเลย หลิงหยุนจึงอดที่จะเป็นห่วงเธอไม่ได้

ก่อนที่จะขับรถออกไปนั้น หลิงหยุนก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู แล้วก็พบว่ามีข้อความหลายข้อความ แล้วก็มีสายที่ไม่ได้รับอีกหลายสาย

-พี่หลิงหยุน ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ฉัน เห็นข้อความนี้แล้วก็ตอบกลับฉันด้วย..-  ข้อความจากเสี่ยวเม่ยหนิง

-หลิงหยุน.. ฉันคิดถึงคุณ..- ข้อความจากเหยาลู่

-หลิงหยุน วันนี้ไม่มาเรียนเหรอ? ถ้านายไม่มาเรียน ครูประจำชั้นจะไปที่บ้านนายแล้วนะ! แล้วทำไมโทรไปถึงไม่รับสาย?- ข้อความจากฉางหลิง

ส่วนอีกสองข้อความนั้นถูกส่งมาจากเบอร์ที่เขาไม่รู้จัก แต่หลิงหยุนแค่อ่านก็รู้แล้วว่าเป็นข้อความมาจากหลิวหยานและจ้าวหยิง เพราะสองข้อความต่างก็มีนัยยะไม่ต่างกันนัก

-สุดหล่อ.. ยังยุ่งอยู่ไม๊? เมื่อไหร่จะว่างไปดื่มกาแฟกันล่ะ? ฉันคิดถึงเธอมากนะรู้ไม๊? ว่างเมื่อไหร่ก็โทรมาได้นะจ๊ะ..-

ส่วนอีกข้อความส่งมาจากถังเมิ่ง -พี่หยุน ประตูร้านเสื้อผ้าจัดการซ่อมเรียบร้อยแล้วนะ เปลี่ยนกุญแจใหม่หมดแล้ว ลูกกุญแจอยู่ที่ฉัน-

หลิงหยุนจัดการตอบข้อความของเสี่ยวเม่ยหนิงและฉางหลิง เขารู้ว่าทั้งคู่ยังคงอยู่ในช่วงทบทวนบทเรียนจึงไม่อยากโทรเข้าไปรบกวน

จากนั้นก็โทรหาเหยาลู่บอกกับบเธอว่า เขากำลังจะเข้าไปหา เหยาลู่ได้ฟังถึงกับดีใจอย่างมาก

ส่วนข้อความของหญิงบริการสองคนอย่างหลิวหยานกับจ้าวหยิงนั้น หลิงหยุนยุ่งอยู่ และยังมีอะไรต้องทำอีกมากจึงไม่สนใจที่จะตอบกลับไปในตอนนี้

หลังจากจัดการตอบข้อความเท่าที่จำเป็นแล้ว หลิงหยุนก็ขับรถตรงไปที่คลีนิคสามัญชนของเขา เมื่อไปถึงเขากลับเห็นคลินิกยังคงเปิดไฟสว่างไสว ภายในร้านยังมีเสียงตอกตะปู และเสียงเลื่อยไม้ ไม่น่าเชื่อว่าคนงานยังคงตกแต่งร้านอยู่จนดึกจนดื่น

“นี่สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว.. คนงานยังทำงานกันอยู่อีกเหรอนี่..”

หลิงหยุนสังเกตเห็นว่า ประตูหน้าต่างที่พังยับเยินก่อนหน้านี้ ได้ถูกเปลี่ยนใหม่หมดแล้ว แต่ด้านล่างยังรกอยู่เพราะยังไม่ได้เริ่มตกแต่ง จึงเต็มไปด้วยเศษไม้ และฝุ่นเต็มไปหมด

ระหว่างที่เห็นหลิงหยุนเดินเข้าไปนั้น เหยาลู่ก็ร้องทักทายเสียงดังด้วยความดีใจ และรีบวิ่งเข้าไปกอดหลิงหยุนทันที จากนั้นขอบตาของเธอก็เริ่มแดง..

เธอเฝ้ารอหลิงหยุนด้วยความคิดถึง!

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ภายใต้ภาพลักษณ์ที่ดูอ่อนโยนของเหยาลู่นั้น ภายในกลับแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ แม้เธอจะเป็นผู้ที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ครั้งนี้รุนแรงที่สุด และได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส แต่เมื่อได้พบหลิงหยุน เธอกลับไม่คร่ำครวญหรือแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงดวงตาที่แดงก่ำเท่านั้น

“กำลังรอผมอยู่ใช่ไม๊?!” หลิงหยุนกอดเหยาลู่แน่นอยู่ครู่หนึ่ง และลูบไล้แผ่นหลังของเธอเป็นการปลอบโยนพร้อมกับกระซิบถาม

หลังจากนั้น หลิงหยุนจึงเดินเข้าไปทักทายซูกงซึ่งเป็นหัวหน้าช่างพร้อมกับยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งหมื่นหยวนให้กับเขา

“พี่ชาย.. วันนี้ทุกคนต่างก็ทำงานกันเหน็ดเหนื่อย ถ้าไงรับเงินนี่ไป และพาทุกคนไปหาอะไรดื่มแก้ร้อนกันนะ..”

ซูกงรีบปฏิเสธทันที และพูดขึ้นอย่างซื่อๆ “น้องชาย.. พวกเราทำทุกอย่างด้วยใจ ไม่เกี่ยวกับเงินเลย อีกอย่างครั้งที่แล้วท่านก็ได้มอบเงินไว้ให้พวกเรามากมายแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เพิ่มอีกแล้ว”

แต่หลิงหยุนกลับยิ้มและยัดเงินปึกนั้นลงไปในมือของซูกงพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เหยาลู่ยังไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอจึงได้มาเฝ้าทุกคนทำงานในวันนี้ ต่อไปผมจะไม่ให้เธอมาอีก เรื่องคลีนิคต้องรบบกวนพี่ชายช่วยดูแลให้ด้วย!”

ซูกงได้แต่มองเงินหนึ่งหมื่นในมือ และรับมันไว้ด้วยความซาบซึ้งใจ จากนั้นจึงกระซิบกับหลิงหยุนว่า

“น้องชาย.. ฉันเป็นคนบ้านนอก ถ้าพูดจาอะไรผิดไป หรือไม่ถูกไม่ควร ก็อย่าได้ตำหนิฉันเลยนะ..”

จากนั้นซูกงก็ชี้ไปทางเหยาลู่ที่ยืนอยู่ห่างๆ แล้วกระซิบกับหลิงหยุนว่า “เด็กสาวคนนั้นเธอเป็นคนดีมากจริงๆ หวังว่าน้องชายจะไม่ทำร้ายความจริงใจที่เธอมีให้นะ..”

หลิงหยุนพยักหน้ายิ้มๆ เขาตบบ่าซูกงอย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงตะโกนทักทายคนงานคนอื่นๆอีกเจ็ดแปดคนก่อนจะเดินออกจากคลีนิคไป

หลิงหยุนเปิดประตูออกไป และพาเหยาลู่เดินไปที่รถ เขาเปิดประตูให้พร้อมกับแนบริมฝีปากเข้าใบหูของเธอแล้วกระซิบว่า

“รถมารับเจ้าสาวแล้วครับ..”

เหยาลู่ฟังแล้วก็ได้แต่หัวเราะส่ายหน้า และก้มหน้าอย่างเอียงอาย

“เหยาลู่.. คืนนี้จะส่งตัวเจ้าสาวเจ้าบ่าวเข้าห้องหอที่ใหนดี?” หลิงหยุนถามขึ้นทันทีเมื่อเข้าไปในรถ

เหยาลู่ได้ฟังคำถามของหลิงหยุน ก็ถึงกับหน้าแดง ร่างบอบบางสั่นเล็กน้อยราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

เธอลูบฝ่ามือไปมาที่ลำคออย่างเก้อเขิน ก่อนจะใช้สองมือรวบผมที่ยาวสลวยขึ้นพร้อมกับตอบไปว่า

“เอ่อ.. ฉันเฝ้าคลินิกมาตลอดทั้งวัน เนื้อตัวมีแต่เหงื่อแล้วก็ฝุ่นสกปรก..”

เหยาลู่ไม่ปฏิเสธ และต่อให้ต้องปฏิเสธ เธอก็คงปฏิเสธอย่างไม่เต็มใจ! หลิงหยุนเห็นท่าทางของเหยาลู่จึงได้แต่โอบกอดเธอด้วยความรู้สึกทั้งรักและสงสาร เพราะรู้ดีว่าความหวังของเหยาลู่คือการได้มีความสุขฉันท์ชายหญิงกับเขา..!

หลิงหยุนยิ้มและตอบกลับไปว่า “ผมไม่กลัวฝุ่นที่ติดตัวคุณนี่นา แค่อาบน้ำก็สะอาดแล้ว ผมช่วยอาบน้ำให้ก็ได้นะ ไม่คิดค่าบริการด้วย..”

เหยาลู่หน้าแดงด้วยความอาย แต่ในใจกลับรู้สึกมีความสุขอย่างมาก เสียงพูดของเธอเบาราวกับเสียงยุง และแทบจะไม่ได้ยิน

หลิงหยุนชอบเหยาลู่มากที่สุด เพราะเธอเป็นคนที่เชื่อฟังเขาที่สุด เขายิ้มและพูดขึ้นว่า “ผมจะขับรถไปส่งคุณที่โรงแรมก่อน คุณจะได้ไปอาบน้ำพักผ่อนไปพลางๆ ระหว่างที่รอผมไปจัดการธุระให้เสร็จ หลังจากเสร็จแล้ว ผมจะกลับไปหาคุณที่โรงแรม..”

เหยาลู่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า เมื่อใดก็ตามที่คลินิกชั้นสองตกแต่งเสร็จพร้อมอยู่ เธอจะมอบร่างกายให้กับหลิงหยุน แต่คิดไม่ถึงว่าคลีนิกกลับถูกทุบทำลายจนยับเยิน เหยาลู่จึงได้โกรธมาก

เหยาลู่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆหลิงหยุนก็เสนอว่าจะมาหาเธอที่ห้องคืนนี้ เธอจึงทั้งแปลกใจแล้วก็เก้อเขินในเวลาเดียวกัน แต่ก็ตอบกลับบไปว่า..

“แล้วแต่..”

หลิงหยุนหัวเราะ จากนั้นก็เหยียบคันเร่งออกไปทันที เขาพาเหยาลู่กลับไปพักที่โรงแรมแชงกรีล่า และตอนนี้เขาก็รู้เส้นทางดีแล้ว

“โรงแรมนี้แพงเกินไป..” เหยาลู่เห็นหลิงหยุนพาเธอมาที่นี่ ในใจก็นึกเสียดายเงิน

หลิงหยุนตอบบกลับไปยิ้มๆ “ไม่มีอะไรแพงสำหรับคืนเข้าหอของเรา…”

ทั้งคู่เดินลงจากรถตรงเข้าไปในโรงแรมทันที.. หลิงหยุนเพิ่งจะมาทานอาหารเที่ยงที่นี่พร้อมกับฉินตงเฉี่วยและหนิงหลิงยู่ ดอร์แมนที่เปิดประตูยังคงเป็นคนเดียวกันกับที่อิจฉาหลิงหยุนไปเมื่อช่วงบ่าย แต่ตอนนี้กลับบเห็นหลิงหยุนควงสาวสวยคนใหม่มาอีกคน จึงได้แต่นึกสงสารหญิงสาวที่มาด้วย และอดที่จะอิจฉาหลิงหยุนไม่ได้!

“ผมต้องการห้องพักสำหรับหนึ่งอาทิตย์ครับ!” หลิงหยุนจัดการจจองห้องพักในขณะที่เหยาลู่เอาแต่เอียงอาย

“ทั้งหมดหนึ่งแสนแปดหมื่นหยวนค่ะ ทั้งหมดเจ็ดวัน จะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตดีคะ?”

ช่างบังเอิญที่หญิงสาวแคชเชียร์ก็เป็นคนเดียวกันกับเมื่อตอนเที่ยง เมื่อเธอเห็นหลิงหยุนเปลี่ยนสาวควงคนใหม่ อีกทั้งยังเปิดห้องสูทให้อยู่ตั้งเจ็ดวัน ในใจของเธอก็นึกอิจฉาเหยาลู่ไม่ต่างจากคนดอร์แมน

“เครดิตการ์ครับ!” หลิงหยุนใช้เงินสดไปหมดแล้ว จึงต้องชำระเป็นเครดิตการ์ด

หลังจากชำระเงินเรียบร้อยแล้ว และได้รับคีย์การ์ดเรียบร้อยแล้ว หลิงหยุนก็จูงมือเหยาลู่ขึ้นไปข้างบนพร้อมกับพนักงานโรงแรม

ช่วงที่ยังไม่ได้ฝึกวิชาลับหยินหยางนั้น หลิงหยุนจำเป็นต้องอดกลั้นและข่มอารมณ์อย่างว่า แต่ตอนนี้เขาฝึกวิชาพลังลับหยินหยางสำเร็จแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องอดกลั้นต่ออารมณ์ธรรมชาติเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว

หลิงหยุนและเหยาลู่ขึ้นไปชั้นยี่สิบเจ็ดของโรงแรมแชงกรีล่า พนักงานโรงแรมจัดการเปิดประตูห้องสูทให้พร้อมกับอธิบายอย่างสุภาพ หลังจากพนักงานแนะนำเรียบร้อยและจากไปแล้ว ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปด้านใน

“โอ้โห.. ห้องใหญ่มากเลย..!”  ทันทีที่เดินเข้าไปดูด้านใน เหยาลู่ก็ร้องออกมาอย่างตกอกตกใจ!

ไม่เพียงแค่ห้องใหญ่โต แต่ยังหรูหรามาก เรียกได้ว่าทุกอย่างในห้องล้วนดูหรูหราไปหมดเกินกว่าที่เหยาลู่จะคาดคิด!

“เหยาลู่.. คุณเข้าไปอาบน้ำพักผ่อนแล้วรอผมอยู่ที่นี่นะ ผมจะรีบกลับมา..”

หลิงหยุนไม่รีบร้อนมากนัก เขาจึงเข้าไปสำรวจในห้องและเดินดูอย่างพออกพอใจ

“หลิงหยุน.. คุณจะกลับมาที่นี่แน่นะ..” เหยาลู่มองหลิงหยุนที่ทำท่าจะเดินออกไปพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเขาอย่างอายๆ และดูเหมือนไม่อยากให้หลิงหยุนจากไป

หลิงหยุนยื่นมือไปจับมือเหยาลู่ไว้พร้อมกับกระซิบว่า “แน่นอน..”

เขาก้มหน้าลงไปจูบเหยาลู่และบอกกับเธอเสียงเบา “ไม่ต้องกังวล.. เหยาลู่ของผมอยู่ที่นี่ ผมก็ต้องกลับมาที่นี่สิ!”