[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

บทที่ 435 : ชัยชนะ!

หลิงหยุนรู้ดีว่าเพราะเหตุใดครูใหญ่จางตัดสินใจทำเช่นนั้น..

การที่หลิงหยุนใช้มังกรคำรามทำให้ทุกคนได้ยินทั่วถึงกันนั้น นั่นยังไม่ใช่เรื่องที่แปลกประหลาดมากสำหรับคนที่ได้ยิน เพราะทุกคนต่างก็คิดว่าทุกคนก็ได้ยินเช่นกัน

ในทางกลับกัน การที่เขาใช้กระแสจิตส่งคำพูดเข้าหูเฉพาะคนบางคนเท่านั้น จึงกลายเป็นเรื่องแปลกประหลาด และดูคล้ายกับเป็นสิ่งวิเศษ

หากเขาต้องการการหาผู้สนับสนุนหรือผู้ติดตาม เขาก็จะใช้มังกรคำราม แต่เมื่อเขาต้องการทำลายใคร เขาก็จะใช้กระแสจิตพูดคุยเพื่อป้องกันความลับรั่วไหล เรียกว่าทั้งสองวิธีล้วนเป็นประโยชน์กับหลิงหยุนทั้งคู่

แต่ครูใหญ่จางนั้นก็ฉลาดไม่เบาทีเดียว เพียงแค่เห็นหลิงหยุนส่งกระแสจิตคุยกับตนเอง เขาก็รู้ทันทีว่าหลิงหยุนต้องไม่ใช่คนธรรมดา!

ที่ผ่านมา.. แม้ว่าเขาจะได้ยินได้ฟังอะไรมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยเชื่อ! แต่เมื่อได้เห็นกับตาตัวเอง และได้ยินเต็มสองหู ครูใหญ่จางมีหรือที่จะไม่เชื่ออีก!

เขาเป็นครูใหญ่มาเกือบสามสิบปีและมีอำนาจอยู่ในมือ แต่หากเทียบกับหลิงหยุนแล้วมันแทบไม่มีความหมายอะไรเลย ต่อหน้าหลิงหยุนตอนนี้ อำนาจที่เขามีไม่ได้ช่วยอะไรเลย!

ดังนั้น.. เขาจึงยินดีที่จะทำให้หลิงหยุนพอใจมากกว่าที่จะยอมใช้ตัวเลขต่ำสุดที่หลิงหยุนเป็นผู้เสนอให้ เขาเลือกที่จะให้มากกว่า อย่างน้อยก็จะสามารถอาศัยหลิงหยุนได้ในวันข้างหน้า!

ตอนนี้น้ำเสียงของครูใหญ่จางสั่นเครือ และหวาดกลัวในความแข็งแกร่งของหลิงหยุนมาก แต่ก็กลับคิดว่าโชคดีมากที่เขามีโอกาสได้พบกับคนอย่างหลิงหยุน และโอกาสของเขาก็มาถึงหน้าประตูแล้ว!

ท่ามกลางความตระหนกตกใจของเพื่อนนักเรียน หลิงหยุนจ้องมองครูใหญ่จางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ครูใหญ่จางไม่พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มพร้อมกับขยิบตาให้หลิงหยุน

หลิงหยุนจึงส่งกระแสจิตไปพูดกับครูใหญ่จาง “ครูใหญ่จาง.. ผมขอบคุณมาก และจะจดจำไว้!”

ครูใหญ่จางเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจกลับมีความสุขอย่างมาก และพูดขึ้นว่า

“นักเรียนมัธยมปลายห้องหกทุกคน พวกเธอสบายใจได้แล้ว ตอนนี้หลิงหยุนกับครูประจำชั้นของพวกเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ ความจริงทุกอย่างก็ได้เปิดเผยแล้ว และครูในฐานะครูใหญ่ของที่นี่ ก็จะขอใช้ตำแหน่งของตัวเองปกป้องชื่อเสียงของครูกง และสัญญาว่าจะทำให้พวกเธอทุกคนพอใจ!”

เย้!!

หลังจากที่นักเรียนมัธยมปลายห้องหกได้ฟังคำพูดของครูใหญ่จาง ทุกคนต่างก็พากันส่งเสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจ ทุกคนต่างก็ปรบมือให้กับฮีโร่ของพวกเขา!

หลิงหยุน!

แม้แต่เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเองก็ยังยิ้มออกมา รอยยิ้มของเธอสวยงามราวกับนางฟ้า และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงจนน่าตกใจ!

ส่วนหลงหวู่นั้น แม้จะคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์จะต้องออกมาเป็นเช่นนี้.. แต่ผลงานและศักยภาพของหลิงหยุน ก็ทำให้เธออดที่จะตกใจไม่ได้ เพราะหลิงหยุนทำทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบมาก เขาไม่เพียงทำทุกอย่างได้ดีพร้อม แต่ยังมีหลักการ และเพียงแค่วันเดียวก็สามารถแก้ไขปัญหาที่สั่งสมมานานหลายวันได้อย่างน่าสนใจ

แววตาสวยงามของหลงหวู่จ้องมองหลิงหยุนพร้อมกับอดโมโหไม่ได้ จึงได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆ “ครั้งนี้นับว่านายทำได้น่าทึ่งมาก! แต่น่าจะมีอะไรมากกว่านี้อีกนิด!”

ดูเหมือนหลิงหยุนจะได้ยินเสียงพึมพำของหลงหวู่ เขาจับหวังเหว่ยเฉิงโยนออกไป และเดินตรงเข้าไปหาผู้อำนวยการหลิวพร้อมกับตบหน้าเขา..

“เอาล่ะ.. คุณพักมานานเพอสมควรแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องคุยกับคุณบ้าง..” หลิงหยุนพูดพร้อมกับจ้องหน้าผู้อำนวยการหลิวที่แววตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา

ผู้อำนวยการหลิวดิ้นรนร้องขอความเมตตาจากหลิงหยุน

“หลิงหยุน ครูใหญ่จางก็ได้จัดการแก้ปัญหาให้เธอแล้วนี่ แล้วยังมีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกับฉันอีก? นี่ฉันก็อยู่นิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรไม่เข้าหูเธอเลย แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรให้เธอขุ่นเคืองใจด้วย..”

หลิงหยุนหัวเราะอย่างมีความสุข “ถูกต้อง.. คุณไม่ได้ทำให้ผมขุ่นเคืองใจ แต่คุณทำให้ครูประจำชั้นของพวกเราขุ่นเคืองใจ แล้วก็ทำให้นักเรียนทั้งโรงเรียนขุ่นเคืองใจ ไม่เชื่อคุณก็ลองถามเพื่อนๆที่อยู่ข้างหลังผมดูสิว่า พวกเขาเห็นด้วยกับคำพูดของผมไม๊?”

ยังไม่ทันที่ผู้อำนวยการหลิวจะเอ่ยปากถาม นักเรียนทั้งในและนอกห้องต่างก็พากันร้องตะโกนออกมาพร้อมๆกัน “เห็นด้วย!”

ภายในโรงเรียนตอนนี้มีแต่แฟนคลับที่คอยสนับสนุนหลิงหยุนอยู่เต็มไปหมด และหลังจากเรื่องวันนี้ผ่านไป หลิงหยุนก็จะกลายเป็นผู้ที่ไม่มีใครในโรงเรียนมัธยมจิงฉูกล้าแตะต้องอีกเลย

เพราะแม้กระทั่งผู้บริหารของโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นครูใหญ่ ผู้อำนวยการ หรือแม้แต่รองครูใหญ่ก็ยังต้องเชื่อฟังเขา แล้วนี่จะไม่เรียกว่าไร้คู่ต่อสู้ได้อย่างไรกัน?

สายตาของหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที พร้อมกับพูดขึ้นว่า

“ผู้อำนวยการหลิว.. เพราะคุณแอบชอบครูประจำชั้นของพวกเรา คุณตามจีบครูกงมานานหลายปีแต่ก็ไม่สำเร็จ ก็เลยอาศัยโอกาสนี้บีบคั้นเธอ และดิสเครดิตเธอ จนเธอเกือบจะต้องสูญสิ้นฐานะของความเป็นครู แบบนี้แล้ว.. คุณตอบผมมาหน่อยสิว่าคุณยังมีหน้าเป็นครูอยู่อีกหรือไม่? คุณยังมีจิตสำนึกเหลืออยู่บ้างไม๊?”

หลังจากที่หลิงหยุนพูดจบ นักเรียนมัธยมปลายห้องหกต่างก็พากันเสียงดังขึ้นมาอย่างไม่พอใจ และต่างก็ร้องตะโกนด่าผู้อำนวยการหลิว

หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับหันไปมองครูใหญ่จาง “ครูใหญ่จาง.. คุณว่าคนแบบนี้เหมาะสมที่จะเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนเราอย่างนั้นหรือ? ผมว่าคุณควรจะต้อง..”

เมื่อได้ฟังในสิ่งที่หลิงหยุนพูด ครูใหญ่จางก็มองเห็นโอกาสในทันที และสามารถคาดเดาความต้องการของหลิงหยุนได้ จึงรีบประกาศออกไปว่า

“ผู้อำนวยการหลิว.. สิ่งที่คุณทำนั้นเป็นเรื่องที่ขัดต่อศีลธรรม และเป็นผลร้ายกับโรงเรียนมัธยมจิงฉูของเรา ผมขอให้คุณพิจารณาหยุดการทำหน้าที่ในฐานะของผู้อำนวยการในทันที!”

หลังจากที่ครูใหญ่จางพูดจบ เขาก็เหลือบไปมองหลิงหยุนอย่างพออกพอใจ “และในเรื่องของการตัดเกรดของนักเรียน คงต้องให้ครูกงรับหน้าที่นี้ไปชั่วคราวก่อน..”

ว้าว!

ยังไม่ทันที่ครูใหญ่จางจะพูดจบ นักเรียนที่ได้ยินต่างก็พากันปรบมือเสียงดัง และพากันส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ นี่หากกงเสี่ยวลู่อยู่ด้วย พวกเขาคงจะจับกงเสี่ยวลู่โยนขึ้นฟ้าอย่างแน่นอน

เสียงปรบมือยังคงดังสนั่นไปทั่วทั้งโรงเรียนอยู่ระยะหนึ่ง!

หลิงหยุนขี้เกียจที่จะเสียเวลากับผู้อำนวยการหลิวต่อ และไม่อยากแม้แต่จะรู้จักชื่อของเขา เพราะตอนนี้เขาก็ถูกทำลายจนไม่เหลืออะไรแล้ว

หลิงหยุนจับผู้อำนวยการหลิวที่มีใบหน้าซีดเผือด และกำลังอับอายและเสียใจอย่างมากโยนออกไปข้างนอก

ตอนนี้หลิงหยุนสามารถกู้ชื่อเสียงเกียรติยศ ตำแหน่งหน้าที่การงานคืนกลับให้กงเสี่ยวลู่ได้แล้ว อีกทั้งยังได้เงินชดเชยค่าเสียหายจำนวนหนึ่ล้านหยวน และยังได้ทำหน้าที่บางส่วนแทนผู้อำนวยการหลิวชั่วคราวอีกด้วย!

หลิงหยุนใช้เวลาอยู่ในห้องทำงานของครูใหญ่จางไม่ถึงยี่สิบนาที ก็สามารถกำชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ได้ เรียกได้ว่าทำสถิติที่น่าบันทึกได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

แต่หลิงหยุนก็ไม่ลืมที่จะผูกสัมพันธ์กับครูใหญ่จางด้วยการส่งกระแสจิตบอกกับเขาว่า

“ครูใหญ่จางครับ.. ผมต้องขอขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ วันหน้าผมจะกลับมาขอบคุณด้วยตัวเอง!”

การที่หลิงหยุนพูดเช่นนั้น นับว่าเป็นการให้หน้าครูใหญ่จางอย่างมาก แม้ว่าครุใหญ่จางจะไม่เข้าใจความหมายที่มีนัยยะสำคัญในคำพูดของหลิงหยุน เขาก็ได้แต่พยักหน้าอย่างดีใจ และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่อาจปิดบังได้

คาบเรียนต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้นอีกไม่ช้า หลิงหยุนไม่ต้องการเสียเวลาอีก และเพื่อเป็นการให้หน้ากับครูใหญ่จาง เขาจึงพูดขึ้นว่า..

“ครูใหญ่จางครับ วันหลังผมจะแวะมาคุยด้วย!”

มีหรือที่ครูใหญ่จางจะปฏิเสธ เขาพยักหน้ายิ้มๆพร้อมกับพูดว่า “เธอพร้อมเมื่อไหร่ก็มาได้เลย!”

หลิงหยุนยกมือขึ้นพร้อมกับสั่งนักเรียนทุกคนว่า “พวกเรากลับไปที่ห้องเรียนได้แล้ว!”

นัเกรียนทุกคนในที่นั้น ต่างก็พากันเปิดทางให้หลิงหยุนเดินนำออกไป แล้วคนอื่นๆจึงค่อยเดินตามเขาออกไปจากห้องทำงานของครูใหญ่ พร้อมกับร้องตะโกนเสียงดัง..

ห้องทำงานของครูใหญ่จางในเวลานี้เลอะเทอะไปหมด และรองครูใหญ่ซึ่งเป็นผู้หญิงก็ร้องออกมาว่า

“ไม่ควรไปยุ่งกับหลิงหยุนเลย..”

ครูใหญ่จางและรองครูใหญ่โจวต่างก็หันไปมองหน้ากัน พวกเขาทั้งสองคนต่างก็นึกดีใจว่า ยังดีที่พวกเขาทั้งคู่จัดการแก้ปัญหาได้ทันเวลลา ไม่เช่นนั้นหลิงหยุนคงจะทุบห้องทำงานของครูใหญจางพังหมดแน่!

‘หลิงหยุนเป็นคนที่ไม่ควรยุ่งด้วยจริงๆ!’ ครูใหญ่จางย้ำกับตัวเองเงียบๆในใจอีกครั้ง ก่อนจะเรียกคนมาช่วยเก็บกวาด

……….

“พี่หลิงจัดการกับผู้บริหารของโรงเรียน ปลดผู้อำนวยการ และครูประจำชั้นของพวกเราก็ได้ดูแลเรื่องตัดเกรดแทน!”

กู่หยวนหลงเดินประกบอยู่ด้านข้างของหลิงหยุนอย่างผยอง และคอยบริการ เขาได้เรียนรู้จากเมื่อครั้งที่อยู่หอพักแล้วว่าไม่ควรทำให้หลิงหยุนโกรธ!

ที่ผ่านมาเขามัวแต่ไปเชื่อฟังเจ้าเว่ยเถียนอันหน้าโง่ ถึงกับไปล็อคประตูห้องนอนไม่ยอมให้หลิงหยุนเข้าไป? ช่างโง่เขลาสิ้นดี!

“กู่หยวนหลง.. นายหลบไปได้แล้ว!”

ฉางหลิงเบียดไปทางซ้ายเพื่อต้องการไปเดินเคียงข้างหลิงหยุน แต่กลับถูกกู่หยวนหลงขวางทางไว้โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้ต้องร้องบบอกให้เขาหลีกทางให้!

หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยและค่อยๆเดินให้ช้าหลง เขาไม่สนใจกู่หยวนหลงที่กลัวจนเงียบไป และชะลอให้ฉางหลิงตามมาทัน

“น่าแปลก.. เรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้ แต่ครูกงกลับไม่ออกมาปรากฏตัว..” หลิงหยุนได้แต่นึกแปลกใจ และแอบกระซิบกับฉางหลิง

“พอดีครูประจำชั้นไม่อยู่ในโรงเรียน ตอนนี้เธอออกไปข้างนอก.. น่าเสียดาย!”  ฉางหลิงกระซิบบอกหลิงหยุนอย่างนึกเสียดาย เพราะหากกงเสี่ยวลู่อยู่ด้วยและได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอคงจะมีความสุขอย่างมาก!

ความจริงฉางหลิงได้จัดการส่งข้อความแจ้งให้กับครูประจำชั้นของเธอทราบแล้ว แต่กลับได้รับข้อความตอบกลับมาว่า เธอออกไปข้างนอก และยังกลับมาไม่ได้

กงเสี่ยวออกไปที่ถนนคนเดิน และจัดการถอนเงินจากธนาคารจำนวนมาก เพื่อหาซื้อของให้กับหลิงหยุน

สำหรับกงเสี่ยวลุ่ในตอนนี้ หลิงหยุนคือความสุขของเธอ เธอไม่สนใจอีกต่อไปว่าตำแหน่งและชื่อเสียงเกียรติยศของเธอจะเป็นอย่างไร? เธอมีเพียงแค่ความหวัง ความสุข และความรักให้กับหลิงหยุน เธอจึงอยากไปซื้อของให้กับเขา!

หลิงหยุนในเวลานี้เปรียบบเหมือนแสงสว่างสำหรับกงเสี่ยวลู่ เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ในสมองของกงเสี่ยวลู่ตอนนี้มีเพียงแค่หลิงหยุน แล้วทำไมเธอจะต้องไปสนใจกับเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นในโรงเรียนอีก?

หลิงหยุนหันไปบอกฉางหลิงว่า “รีบไปที่ห้องเรียนกัน ยังมีอีกคนที่ต้องไปจัดการ..!”