ทันทีที่หลิงหยุนออกจากคลินิกสามัญชน สาวงามทั้งหมดที่อยู่ในคลินิกต่างก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้

ไป๋เซียนเอ๋อเป็นคนแรกที่พุ่งตามรถของหลิงหยุนออกไป และความเร็วของนางนั้นยังเร็วกว่ารถของตี้เสี่ยวอู๋ที่เหยียบคันเร่งแทบมิดเสียอีก

ฉินตงเฉี่วยและหนิงหลิงยู่ต่างก็ไม่มีรถทั้งคู่ ดั้งนั้นพวกนางจึงเดินไปรอโบกเรียกแท๊กซี่อยู่ข้างถนน ถังเมิ่งเห็นเช่นนั้นก็ถึงกับเหงื่อตก และได้แต่คิดในใจว่า  หากเขาปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองคนนั่งแท็กซี่กลับไปแล้วล่ะก็ หลิงหยุนคงต้องฆ่าเขาทิ้งอย่างแน่นอน!

แต่เขาเองก็ยังไม่สามารถปลีกตัวไปใหนได้ จึงได้แต่ส่งกุญแจรถให้กับคนของแก๊งมังกรเขียวที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับสั่งว่า

“นายรู้จักบ้านเลขที่-1 ของพี่หยุนใช่มั๊ย? ขับรถไปส่งพวกเธอทั้งคู่ที่นั่น!”

คนของแก๊งมังกรเขียวดีใจราวกับถูกรางวัลที่หนึ่ง เขารีบพยักหน้า และทำหน้าที่เป็นคนขับรถทันที

เสี่ยวเม่ยหนิงรีบร่ำลาท่านหมอเสี่ยวกับพ่อมแม่ของเธอ พร้อมกับบ่นพึมพำว่า “หนูกลับก่อนนะคะ.. เดี๋ยวจะตามพี่หลิงหยุนไม่ทัน!”

จากนั้นก็รีบลากเหมี่ยวเสี่ยวเหมาขึ้นรถ Maybach 62 และเร่งขับตามหลิงหยุนไปทันที

ความเร็วของรถ Maybach 62 นั้น ทำให้ตำรวจที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ถึงกับตกใจตาโต แต่พวกเขาก็เพียงแค่ยิ้ม และทำราวกับไม่รู้ไม่เห็นอะไร

หลินเมิ่งหานและหลงหวู่ต่างก็ตามหลิงหยุนไปไม่ได้ เพราะทั้งคู่ไม่มีใครขับรถมา ถังเมิ่งเห็นเช่นนั้นก็นึกอยากช่วยเหลือ แต่รถของเขาก็ไม่อยู่แล้ว จึงได้แต่หันไปสั่งหนึ่งในหนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าแทน

“นี่อาปิง.. นายช่วยขับรถไปส่งสองสาวที่บ้านเลขที่-1 ของพี่หยุนหน่อยสิ นายรู้จักใช่มั๊ย?!”

อาปิงรีบฉวยโอกาสนี้ไว้ทันทีพร้อมกับตอบรับอย่างดีใจ “นี่เมิ่ง.. นายลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราเคยไปขับสปีดโบ๊ทเล่นที่ทะเลสาบด้วยกัน นายยังชี้พี่ให้ฉันดูบ้านพี่หยุนเลย..”

“ใช่แล้ว.. บ้านหลังนั้นล่ะ นายรีบไปได้แล้ว!”

เหยาลู่เองก็เป็นห่วงหลิงหยุนมากเช่นกัน และอยากจะตามไปดูด้วย แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะที่คลินิกยังมีแขกเหรื่อหลงเหลืออยู่ อีกทั้งยังมีเรื่องที่ต้องสะสางอีกมากมาย เธอจึงได้แต่ยืนมองหลิงหยุนจากไปด้วยความเป็นกังวล

ฉางหลิงเองก็ต้องการจะตามไปเช่นกัน แต่เมื่อหันไปมองกงเสี่ยวลู่ซึ่งเป็นครูประจำชั้น เธอก็ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น และรู้ตัวว่าคงต้องกลับไปเรียนต่อ แล้วค่อยส่งข้อความให้หลิงหยุนแทน

กงเสี่ยวลู่เห็นสีหน้าผิดหวังของฉางหลิง ก็ได้แต่ถอนหายใจ และเดินไปพูดกับฉางหลิงว่า

“หลิงหยุนบอกกับครูว่า วันจันทร์หน้าเขาก็จะกลับไปเรียนตามปกติแล้ว! ไม่ต้องกังวลไป ไปที่หอพักของครูก่อน เดี๋ยวครูจะทำอะไรให้เธอทาน”

เฉิงเมี่ยนเห็นสาวสวยมากมายที่พากันวิ่งตามหลิงหยุนไป เธอเองก็เป็นกังวลและอยากจะเรียกแท๊กซี่ตามไปด้วยเช่นกัน แต่แม่ของเธอกลับห้ามเอาไว้

“เมี่ยน.. หลิงหยุนเพิ่งจะบอกแม่ว่าอีกสองสามวันเขาจะแวะไปเยี่ยมพวกเราที่บ้าน ลูกไม่ต้องกังวลจนมากเกินไป..”

เฉิงเทียนได้ยินถึงกับหันไปถามภรรยาด้วยความตื่นเต้น และประหลาดใจ “หลิงหยุนบอกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

จ้าวฝัวหมี่เหลือบตามองสามีพร้อมกับถอนหายใจ “เฮ้อ.. ก็ตอนที่เขากำลังจะขึ้นรถกลับไปยังไงล่ะ..”

เฉิงเทียนหน้าเศร้าขึ้นมาทันที พร้อมกับนึกในใจว่า.. หลิงหยุนไม่คิดที่จะบอกเขาซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อหลิงหยุนกลับไปแล้ว เหลียงเฟิงอี้ และซูหลิงเฟยต่างก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่เพราะพวกเธอทั้งคู่ไม่สามารถวิ่งตามหลิงหยุนไปอย่างหญิงสาวคนอื่นๆได้ จึงได้แต่กลับออกไปพร้อมกับแขกคนอื่นๆ

หลังจากเดินออกจากงานไปแล้ว ซูหลิงเฟยก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดูพร้อมกับร้องบอกเหลียงเฟิงอี้อย่างตื่นเต้น

“นี่เฟิงอี้.. วันนี้เธอคงต้องเลี้ยงข้าวฉันแล้วล่ะ..”

เหลียงเฟิงอี้หันไปถามด้วยความประหลาดใจ “ได้.. แล้วเธออยากจะกินอะไรล่ะ?”

ซูหลิงเฟยตอบยิ้มๆ “ฉันถ่ายคลิปที่หลิงหยุนรักษาคนไข้ไว้ด้วย มีแต่ฉากเด็ดๆทั้งนั้นเลย เธออยากจะดูมั๊ย?”

เหลียงเฟิงอี้ได้ฟังก็รีบยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์มือถือของซูหลิงเฟยพร้อมกับพูดขึ้นว่า “อยากดูสิ!”

ซูหลิงเฟยจัดการเปิดคลิป และวางโทรศัทพ์มือถือลงบนมือของเหลียงเฟิงอี้ พร้อมกันนั้นก็รอฟังเสียงร้องอุทานตื่นเต้นที่จะออกมาจากปากของเหลียงเฟิงอี้ แต่สิ่งที่เธอได้ยินกลับเป็นเสียงร้องอุทานด้วยความผิดหวัง

“นี่เธอถ่ายอะไรของเธอ? มีแต่จุดสีขาวเต็มไปหมด ไม่เห็นจะมีอะไรเลย!”

ซูหลิงเฟยได้แต่คิดว่าจะเป็นไปได้อย่างไรกัน? เธอจึงรีบคว้าโทรศัพท์มือถือกลับคืนมา แต่ก็ถึงกับตกตะลึงเมื่อได้เห็นคลิปทั้งหมดที่เธอถ่ายไว้

“นี่มือถือของฉันเสียเหรอ? ไม่น่านะ..! เพราะวีดีโอที่ถ่ายก่อนหน้านี้ก็ยังดูได้ปกติเลย?”

แต่ไม่ใช่เพียงแค่ซูหลิงเฟยคนเดียวที่ต้องพบกับสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนในงานที่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพหรือคลิปวีดีโอ ก็ล้วนแล้วแต่ต้องพบกับความผิดหวังทั้งสิ้น และก็มีคนเป็นร้อยๆทีเดียวที่ต้องพบกับความผิดหวังนี้!

“จบเห่เลย! ฉันอุตส่าห์จะเอาไปคลิปไปทำข่าวใหญ่!” ซูหลิงเฟยร้องออกมาอย่างหงุดหงิดและผิดหวัง

……..

ทางด้านคลินิกสามัญชนนั้น หลังจากที่ถังเมิ่งส่งซูปิงหยาน และหลิวลี่กลับไปแล้ว เขาก็กลับไปเข้าไปในคลินิกสามัญชน และพบว่าภายในคลินิกตอนนี้โล่ง และเงียบเหงาต่างจากก่อนหน้านี้มาก

เหยาลู่ที่หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ก็หันไปสั่งการพยาบาลสาวทั้งสามให้ช่วยกันทำความสะอาดภายในและภายนอกคลินิก

ทางด้านเฉิงเทียนที่ได้รับโทรศัพท์จากเลขาตามให้เขากลับไปเซ็นต์เอกสารอีกมากมายที่ยังคั่งค้าง จึงรีบขอตัวกลับพร้อมกับครอบครัว

หลังจากที่หลิงหยุนออกไปได้เพียงแค่ห้านาที แขกเหรื่อในงานต่างก็พากันกลับไปหมดเช่นกัน ตอนนี้ภายในคลินิกจึงเหลือเพียงท่านเสี่ยวหมอเทวดา หลินเจิ้งกัง สหายอาวุโสของท่านหมอเสี่ยวจำนวนหนึ่ง แล้วก็ซ่งเจิ้งหยัง

ทุกคนต่างก็หันไปมองหน้ากัน ท่านหมอเสี่ยจึงได้แต่ยิ้มและพูดขึ้นว่า “ทุกท่านเห็นกันหรือยัง..? เด็กหนุ่มคนนี้มีแรงดึงดูดผู้คนได้ราวกับแม่เหล็ก เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวที่เขากลับออกไป ผู้คนก็พากันสลายตัวทันที..”

ซ่งเจิ้งหยางที่ยืนอยู่ เห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงขอตัวกลับเช่นกัน..

หลังจากที่ซ่งเจิ้งหยางกลับไปแล้ว ท่านหมอเสี่ยวก็หันไปพูดกับหลี่ยี่เฟิงว่า และถังเทียนห่าวต่อหน้าหลินเจิ้งกัง

“ยี่เฟิง.. เทียนห่าว.. วันนี้ที่พวกเธอทั้งคู่ช่วยทำการโฆษณาคลินิกให้กับหลิงหยุนนั้นก็เป็นเรื่องที่ดีอยู่ แต่เขายังไม่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเลยด้วยซ้ำ การที่โด่งดังมากเกินไป จะไม่เป็นผลดีต่อตัวเขานัก..”

หลี่ยี่เฟิง และถังเทียนห่าวต่างก็พยักหน้า และได้แต่เก็บซ่อนความรู้สึกเบื้องลึกเอาไว้

ท่านหมอเสี่ยวหัวเราะและพูดต่อว่า “เอาล่ะ.. ฉันเองก็แก่มากแล้ว  ยืนนานๆไม่ไหว คงต้องรีบกลับบ้านไปพักผ่อน มีใครอยากจะไปทานชาที่บ้านของฉันบ้างล่ะ?”

ท่านหมอเสี่ยวหันไปเชิญชวนสหายเก่าแก่ เพราะวันนี้ทุกคนล้วนแล้วแต่นำของขวัญชิ้นใหญ่มาให้กับหลิงหยุน

“นี่เฒ่าเสี่ยว.. ท่านนี่วาสนาดีจริงๆ ที่ได้หลานเคยเก่งกาจแบบนี้!”

ชายชราอีกคนก็มองท่านหมอเสี่ยวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉา พร้อมกับพูดขึ้นว่า

“วันนี้.. หากพวกเราไม่ได้ดื่มชาชั้นยอด ก็จะไม่ยอมกลับออกจากบ้านท่านแน่!”

วันนี้ท่านหมอเสี่ยวมีความสุขอย่างมาก เขาจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับตอบบไปว่า

“อย่าว่าแต่จะได้ดื่มชาชั้นยอดเลย วันนี้ฉันจะนำเหล้าล้ำค่าอายุเท่ากับหลานสาวของฉันออกมาให้ทุกคนได้ลิ้มรสด้วย!”

จากนั้นเสี่ยวเฉิงเยี่วยและภรรยา ท่านหมอเสียว หลินเจิ้งกัง หลี่ยี่เฟิง ถังเทียนห่าว และคนอื่นๆ ต่างก็พากันร่ำลา และแยกย้ายกันออกจากคลินิกสามัญชน

ทุกคนพากันเดินไปส่งท่านหมอเสี่ยวที่ประตูคลินิก และยืนมองจนเขาขึ้นรถออกไป

จากนั้นหลินเจิ้งกังก็พูดกับหลี่ยี่เฟิงเพียงสองสามคำ และหลังจากที่นัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว เขาก็นั่งรถทหารกลับออกไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านหมอเสี่ยวจะแต่งหลานสาว แต่ลูกสาวของเขากลับเป็นภรรยาของหลิงหยุนไปแล้ว หลิงหยุนจึงนับได้ว่าเป็นลูกเขยของเขา หลินเจิ้งกังได้แต่รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก!

หลังจากที่ได้เห็นสาวงามรอบๆตัวหลิงหยุน หลินเจิ้งกังก็ล้มเลิกความคิดที่จะให้หลินเมิ่งหานตบแต่งกับหลิงหยุน เพราะคงไม่ต่างจากการฝันกลางวัน!

อีกทั้งจากการที่ได้เห็นท่าทีจองหองของหลิงหยุนที่มีต่อตระกูลหลงในวันนี้ หลินเจิ้งกังก็รู้ตัวดีว่า เขาคงไม่สามารถบีบบังคับให้หลิงหยุนแต่งงานได้เช่นกัน!

และตอนนี้ก็เหลือเพียงหลี่ยี่เฟิง ถังเทียนห่าว ถังเมิ่ง และพยาบาลสาวทั้งสี่คนอยู่ในคลินิก..

สำหรับผู้ป่วยทั้งยี่สิบสองคนซึ่งหลิงหยุนรักษาจนหายดีแล้วนั้น ถังเทียนห่าวก็ได้จัดการสั่งให้คนส่งพวกเขากลับบ้านไปแล้ว หลี่ยี่เฟิงและถังเทียนห่าวยังได้กำชับผู้ป่วยทั้งหมดอีกสองสามคำ และแน่นอนว่าทั้งคู่คงไม่ปล่อยผู้ป่วยกลับไปโดยที่ไม่พูดอะไรแน่..

หลี่ยี่เฟิงหันไปมองหลิวจินไล๋ที่ยืนทำหน้าที่เป็นตำรวจจราจรโบกรถจนเหงื่อชุ่มอยู่กลางถนน พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

“สำหรับหลิวจินไล๋.. คงต้องจับตาดูต่อไปอีกสักระยะ ว่าจะไว้ใจได้มั๊ย?”

ถังเทียนห่าวตอบกลับยิ้มๆ “คงต้องดูๆไปก่อน แต่วันนี้นับว่าทำผลงานได้ดีทีเดียว”

จากนั้นทั้งคู่ต่างก็ขึ้นรถกลับออกไปทันที..

“ถังเมิ่ง.. คุณกลับไปดูหลิงหยุนเถอะ ฉันจะดูแลที่นี่เอง แล้วถ้ามีอะไรก็โทรบอกฉันด้วยล่ะ”

เหยาลู่มักจะคอยกังวลและเป็นห่วงหลิงหยุนอยู่เสมอ เธอจึงคะยั้นคะยอให้ถังเมิ่งรีบกลับไปดูแลหลิงหยุนที่บ้าน

แต่ถังเมิ่งกลับกระซิบข้างหูเหยาลู่ว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก.. เชื่อสิว่าพี่หยุนไม่ได้เป็นอะไร เขาก็แค่แกล้งป่วยเพราะต้องการหนีไปให้พ้นๆผู้คนในงานก็เท่านั้นเอง!”

หลิงหยุนบอกกับถังเมิ่งเช่นนั้นหรือ? แน่นอนว่าไม่!

แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่า.. ถังเมิ่งนั้นจะรู้จักหลิงหยุนดีราวกับเป็นพยาธิในท้องของเขา!

เหลยาลู่ถึงกับร้องถามออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ “จริงเหรอ?!”

“จริงแท้แน่นอน! คุณสบายใจได้”

ทั้งเช็ค เอกสารสัญญาต่างๆ และของสำคัญๆนั้น หลิงหยุนได้เก็บเข้าไปในแหวนพื้นที่เรียบร้อยแล้ว จะเหลือก็เพียงซองแดง และของขวัญเล็กๆน้อยที่ถังเมิ่งกำลังจัดการรวบรวมอยู่

แต่ก็นับว่ายังมีอยู่เป็นจำนวนมาก  ถังเมิ่ง เหยาลู่ พร้อมด้วยพยาบาลสาวทั้งสามคนจึงต้องยุ่งกันตลอดทั้งบ่าย

และบ่ายนี้.. ภายในบ้านเลขที่-1 ของหลิงหยุน ก็มีสาวงามอยู่เต็มไปหมด