บทที่ 648 : คนไข้รายแรก!

ปรากฏว่าผู้ป่วยที่ต้องการมารับการรักษาจากหลิงหยุนก็คือชายวัยกลางคนท่าทางร่ำรวยที่เพิ่งจะมาถามข้อมูลของคลินิกสามัญชน แล้วก็ขับรถกลับออกไปนั่นเอง!

หลิงหยุนถือเช็คจำนวนสามแสนไว้ในเมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขายิ้มๆ “คุณพูดเองนี่ว่าผมค้ากำไรเกินควร! แล้วทำไมยังยอมจ่ายล่ะ?”

ชายวัยกลางคนท่าทางร่ำรวยเอ่ยขอโทษหลิงหยุนครั้งแล้วครั้งเล่า จนหลิงหยุนต้องตัดบทด้วยการถามว่า

“ป่วยเป็นอะไรมาครับ?” หลิงหยุนถามยิ้มๆ

ชายวัยกลางคนท่าทางร่ำรวยนั้นใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที และรีบจูงมือหลิงหยุนเข้าไปในที่ห้องตรวจพร้อมกับกระซิบว่า

“เอ่อ..ผมมีปัญหาตรงนั้น..”

-ตรงนี้ใช่มั๊ยครับ?-  หลิงหยุนใช้กระแสจิตพูดกับชายวัยกลางคนพร้อมกับชี้ไปที่จุดยุทธศาสตร์ของเขา

แม้ว่าคนอื่นๆจะไม่ได้ยิน แต่เสียงของหลิงหยุนนั้นก็ดังกังวาลชัดเจนในหูของชายวัยกลางคน จนเขาต้องรีบหันไปมองดูว่าพยาบาลสาวที่อยู่ข้างนอกทั้งสองคนนั้นได้ยินด้วยหรือไม่?

-ไม่ต้องกังวล..ไม่มีใครได้ยินอย่างแน่นอน!-  หลิงหยุนนึกขำท่าทางของชายวัยกลางคน จึงได้แต่พูดปลอบให้เขาสบายใจ

ชายวัยกลางคนเห็นพยาบาลสาวทั้งสองคนยังคงทำงานของตนเองโดยไม่สนใจอะไร และไม่ได้มองมาทางเขาแม้แต่น้อย ก็นึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ จากนั้นจึงกระซิบกับหลิงหยุนต่อว่า

“คุณรักษาให้ผมได้มั๊ยครับ?”

หลิงหยุนใช้เนตรหยิน-หยางสำรวจดูก่อนหน้านี้แล้ว เขาจึงตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ

“ได้ครับ! และรับรองว่าหายขาด แต่ค่ารักษาสามแสนหยวนไม่พอ..”

ทันทีที่ได้ยินว่าสามารถรักษาได้อย่างแน่นอน ชายวัยกลางคนก็รีบตอบหลิงหยุนกลับไปอย่างตื่นเต้นดีใจว่า

“ได้ๆ จะเพิ่มค่ารักษาอีกนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร ผมยินดีจ่าย!”

หากความเป็นชายชาตรีไม่สามารถใช้งานได้ จะยังเป็นชายอยู่ได้อย่างไร? ต่อให้มีเงินมากมายเพียงใดก็คงไม่มีความหมายอะไร?

หลิงหยุนยิ้มบางพร้อมกับตอบไปว่า “หนึ่งล้านหยวน! ต้องจ่ายเพิ่มอีกหนึ่งล้านหยวน แล้วผมจะรักษาโรคของคุณให้หายขาดเลยล่ะ!”

ชายวัยกลางคนนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาคิดว่าเงินจำนวนหนึ่งล้านสามแสนหยวนแลกกับความเป็นชายชาตรีกลับมาเหมือนเดิม นับว่าเป็นเรื่องที่คุ้มค่าอย่างยิ่ง!

“ได้.. ผมยินดีจ่ายเพิ่ม!”

ชายวัยกลางคนกัดฟันตอบทันที และหยิบเช็คขึ้นมาเขียนให้อีกหนึ่งล้าน  และนำออกไปส่งให้เหยาลู่ที่จุดลงทะเบียน แล้วรีบกลับมาที่ห้องตรวจทันที

หลิงหยุนเอื้อมือไปจับมือของชายวัยกลางคนไว้โดยไม่พูดอะไร เขากำลังเดินวิชาพลังลับหยินหยางถ่ายเทพลังหยางบริสุทธิ์เข้าไปในร่างกายของชายวัยกลางคน จากนั้นจึงเอามือออกพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“เอาล่ะ.. คุณหายดีแล้ว!”

“ห๊ะ!?”

ชายวัยกลางคนถึงกับร้องอุทานออกมาอย่างตกใจสุดขีด นี่เขาหายดีแล้วงั้นรึ? ชายวัยกลางคนคิดว่าหลิงหยุนจับมือของเขาเพื่อจะสอบถามอาการ หลิงหยุนจับมือของเขาไม่ถึงยี่สิบวินาทีด้วยซ้ำไป! หลังจากนั้นกลับบอกว่าเขาหายเป็นปกติดีแล้ว!

“นี่.. นี่มัน.. มิน่าล่ะ คลินิกของเธอถึงได้มีคนมารักษากันเยอะแยะเต็มไปหมด!”

ชายวัยกลางคนผู้นี้ไปรักษามาหลายที่ และครั้งนี้ก็ได้แต่แอบคิดว่าเขาคงจะต้องผิดหวังอีกครั้งอย่างแน่นอน

หลิงหยุนเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของชายวัยกลางคน ก็ได้แต่ยกมือชี้ไปทางห้องน้ำแล้วพูดขึ้นว่า

“ห้องน้ำอยู่ทางโน้น  เชิญคุณไปพิสูจน์ได้เลย..”

ชายวัยกลางคนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็รีบเดินไปที่ห้องน้ำทันที

สองสามนาทีผ่านไป ชายวัยกลางคนก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“เหลือเชื่อ! ฉันหายแล้ว สามารถใช้งานได้แล้วจริงๆ!”

“แต่ไม่ใช่ว่าจะดีแค่ตอนนี้นะ?  แล้วพอกลับไปก็เป็นเหมือนเดิม..” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามออกมาอย่างอายๆ

หลิงหยุนถึงกับหัวเราะพร้อมกับตอบไปว่า “ผมรับรองได้ว่าถ้าคุณไม่หักโหมมากจนเกินไป จากนี้ไปจนถึงอายุหกสิบห้าปี  คุณจะไม่มีปัญหาเรื่องนี้อีกเลย! ถ้ามีปัญหา.. คุณกลับมาหาผมได้เลย ผมจะคืนเงินหนึ่งล้านสามแสนให้คุณทันที..”

ชายวัยกลางคนได้ฟังก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “ไม่ต้องนานถึงขนาดนั้นก็ได้ เพียงแค่หนึ่งเดือนก็รู้แล้ว ไม่สิอาทิตย์เดียวก็พอ! ถ้าหนึ่งอาทิตย์ไม่มีปัญหาอะไร  ผมจะเพิ่มให้คุณอีกหนึ่งล้าน!”

หลิงหยุนหัวเราะอย่างมีความสุข เขาตบบ่าชายวัยกลางคนพร้อมกับพูดยิ้มๆ “คุณเองก็ต้องหาเวลาพักผ่อนบ้าง อย่าได้หักโหมในเรื่องนี้มากนัก ไม่เช่นนั้นแม้แต่เซียนก็ช่วยคุณไม่ได้!”

หลังจากนั้น  หลิงหยุนก็เดินนำชายวัยกลางคนออกมาจากห้องตรวจ ทุกคนต่างก็นั่งประจำที่ของตนเอง..

คนไข้รายแรกยอมจ่ายเงินค่ารักษาถึงหนึ่งล้านสามแสน แต่กลับยินดีที่จะจ่ายเพิ่มให้อีกหนึ่งล้านหากหลังจากนี้ไปหนึ่งอาทิตย์ไม่มีปัญหาอะไร+

ช่างเป็นวิธีการหาเงินที่ง่ายดายยิ่งนัก! มิน่าเมื่อครู่เจ้านายถึงได้ปล่อยระเบิดลูกใหญ่กลางคลินิก!

หากเปรียบเทียบกับการทำงานของเหมี่ยวเสี่ยวเหมา เสี่ยวเม่ยหนิง และคนอื่นๆ ทั้งหกคนก่อนหน้านี้ ทุกคนต้องทำงานหนักกันจนแทบไม่ได้กินไม่ไดพัก แต่ก็ยังได้ค่ารักษาเพียงแค่ห้าพันหยวนต่อวัน และต้องใช้เวลาถึง 460 วันกว่าจะได้เงินสองล้านสามแสนที่หลิงหยุนหาได้ภายในเวลาไม่กี่นาที!

ไม่เพียงเท่านั้น ชายวัยกลางคนยังเดินออกไปด้วยความซาบซึ้งใจ พร้อมกับเดินถือนามบัตรมาให้หลิงหยุน เขาโค้งคำนับหลิงหยุนด้วยความเคารพนับถือ อีกทั้งยังยื่นนามบัตรให้อย่างนอบน้อม

“ท่านหมอเก่งสมคำร่ำลือจริงๆ! ขอบคุณที่รักษาให้กับผม นี่เป็นนามบัตรของผม ถ้ามีอะไรก็สามารถโทรหาผมได้ตลอดเวลานะครับ!” ชายวัยกลางคนเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ..

หลิงหยุนหยิบนามบัตรส่งให้ชางเสี่ยวเหมิงที่ยืนอยู่ข้างเขา  จากนั้นจึงร้องบอกไปว่า “เดินดีๆนะครับ  ผมไม่ส่งนะ!”

เมื่อชายวัยกลางคนจากไปแล้ว หลิงหยุนจึงยืดตัวตรงพร้อมกับประกาศว่า  “เอาล่ะ! ทุกคนเหนื่อยกันมาหลายวันแล้ว ผมจะให้โบนัสพวกคุณคนละห้าหมื่นหยวน และจะให้พักร้อนคนละสิบวัน วันนี้เลิกงานแค่นี้..”

“ห๊ะ?!”

หลี่จินเหลียน ชางเสี่ยวเหมิง และซันยู่วเจียวถึงกับอึ้งไปเมือได้ยินคำประกาศของหลิงหยุน!

พวกเธอต่างก็คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่มาทำงานไม่เท่าไหร่ ก็ได้โบนัสถึงคนละห้าหมื่นหยวนแล้ว!

พูดจบ.. หลิงหยุนก็ยิ้มกว้างพร้อมกับหันไปทางซันยู่วเจียว และพูดขึ้นว่า “นี่.. สาวสวยผู้แสนเย็นชา ร่างกายของคุณก็มีปัญหาเหมือนกัน ต้องการให้ผมรักษาให้มั๊ย?”

ซันยู่วเจียวถึงกับหน้าแดง และไม่กล้าพูดอะไรออกมา..

ซันยู่วเจียวไม่สบายอย่างนั้นหรือ? ถูกต้อง! และอาการของเธอนั้นก็ยากที่จะเอ่ยออกมาได้ หน้าอกของซันยู่วเจียวนั้นไม่รู้ว่าเป็นอะไร มันมีอาการบวมและเจ็บปวดมาก เรียกได้ว่าปวดระบมจนเธอเองก็ไม่กล้าที่จะสวมเสื้อชั้นใน และบางครั้งก็เจ็บปวดจนถึงกับหายใจแทบไม่ได้!

เมื่อได้ยินหลิงหยุนพูดออกมาว่าซันยู่วเจียวมีอาการเจ็บป่วยทางร่างกาย หญิงสาวอีกห้าคนต่างก็หันไปมองหน้ากันด้วยความอัศจรรย์ใจ และทุกคนก็หันไปจ้องมองซันยู่วเจียวเป็นตาเดียว

หลี่จินเหลียนและชางเสี่ยวเหมิงนั้นได้แต่คิดในใจว่า ซันยู่วเจียวนั้นช่างโชคดีจริงๆ ที่เจ้านายแสดงความเป็นห่วงเป็นใย..

ป่วย หรือไม่ป่วย?!

ซันยู่วเจียวได้แต่อึกอัก แต่ความเจ็บป่วยก็สั่งให้เธอเลือกที่จะทำการรักษา และในที่สุดเธอก็กัดริมฝีปากแน่นพร้อมกับพยักหน้า

“เข้าไปในห้องตรวจกับผม..”

พูดจบ.. หลิงหยุนก็เดินนำเข้าไปในห้องตรวจ และยืนรอซันยู่เจียวที่กำลังเดินเข้ามา

“เอ่อ.. คุณจะรักษาฉันยังไงคะ?” ซันยู่วเจียวกระซิบถามด้วยน้ำเสียงที่เบา และมั่นใจว่าจะสามารถได้ยินกันเพียงแค่สองคน

ซันยู่วเจียวได้แต่คิดในใจว่า หากหลิงหยุนบอกว่าจะทำการฝังเข็มรักษาให้กับเธอแล้วล่ะก็ เธอก็จะปฏิเสธการรักษาอย่างแน่นอน เพราะมันทั้งน่ากลัวและคงจะสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากเกินไป

หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้สำรวจดูเหตุการณ์ภายนอกห้องตรวจ จากนั้นจึงใช้กระแสจิตพูดกับซันยู่วเจียว

-ถอดเสื้อออก! ผมจะเริ่มรักษาแล้ว และจำเป็นต้องสัมผัสหน้าอกของคุณ-

ซันยุ่วเจียวอึกอักเล็กน้อย..

-คุณเป็นพยาบาลยังจะอคติอีกหรือไง? ตอนนี้ผมเป็นหมอ คุณเป็นคนไข้ กรุณาอย่าคิดมาก! ได้โปรดเชื่อใจในจรรยาบรรณแพทย์ของผม..-

-แต่ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมรักษา และปล่อยทิ้งไว้ อาการก็จะหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมเกรงว่ามันอาจจะลุกลามจนกลายเป็นเนื้อร้ายได้!”

ทั้งสายตา ท่าทาง น้ำเสียง  และคำพูดของหลิงหยุนนั้น ไม่ต่างจากค้อนหนักอึ้งที่ทุบลงกลางศรีษะของซันยู่วเจียว เธอกัดฟันและเริ่มหันหลังถอดเสื้อออกทันที

ช่างเป็นภาพที่น่ามองยิ่งนัก!

แทบไม่ต้องบอก.. ตอนนี้ซันยู่วเจียวเกร็งไปหมด และอับอายจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้! เธอยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น..

หลิงหยุนได้แต่ปลอบปะโลมอย่างอ่อนโยน -ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้! ทำใจให้สบายผ่อนคลาย ผมกำลังจะรักษาให้คุณ..-

-เอามือลง.. ไม่อย่างนั้นผมจะรักษาไม่ได้!–

ซันยู่วเจียวไม่อาจขัดขืนได้อีก เธอได้แต่วางมือลงข้างตัว และร่างกายก็เริ่มสั่น

หลิงหยุนที่ตอนนี้ยืนเผชิญหน้ากับซันยู่วเจียว จัดการยกมือขึ้นพร้อมกับเอื้อมออกไปด้านหน้า แล้ววางลงบนหน้าอกของซันยู่วเจียวทันที!